ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ဇနီးဆိုးေလး(အတြဲ၄) ချိုမြိန်သော ဇနီးဆိုးလေး(အတွဲ၄)

စာစဥ္ ၅၂ ( ၁၇ - ၂၅ )

💖 ခ်ဳိၿမိန္ေသာ ဇနီးဆိုးေလး 💖
Book. : 52
Chapter. : 17 - 25
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

စာစဥ္ ၅၂၊ အခန္း ၁၇။ အသက္မ်ွင္းမ်ွင္းပဲ က်န္ေတ့ာၿပီ

"မင္း ငါေမးတာကို မေၿဖရေသးဘူး"

ရီ၀မ္၀မ္၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေအးစက္မႈတုိ့ ၿဖာထြက္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္မူ ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည့္ အၿပံဳးတစ္ပြင့္က တြဲလြဲခုိေနသည္ ။

"ဘာကို ေၿဖရမွာလဲ"
လီမုိခ်န္းက ၿပန္ေအာ္ပစ္လုိက္သည္ ။

"မင္းကုိယ္မင္း ဘယ္သူမ်ား မွတ္ေနတာလဲ ေၿပာစမ္း"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေလသံတုိးတုိးၿဖင့္ ေမးလုိက္သည္ ။

လီမုိခ်န္း ေၿပာေတာ့မည္ ၿပဳလုိက္ခ်ိန္
ရီ၀မ္၀မ္သည္ လက္ထဲက တူၿဖင့္ အားၿပင္းၿပင္းနွင့္ ထိုးခ်လုိက္သည္ ။

တခနအၾကာတြင္ လီခ်န္း၏အသားကေန ေသြးတုိ့ တစက္စက္ ယုိထြက္ၾကလာေလသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ။ "..."

ေသစမ္း ၊ ဒီတူက မေကာင္းလြန္းဘူးလား ။
ငါက လီမိုခ်န္းကုိ ေၿခာက္ရံုေၿခာက္ခ်င္တဲ့ဟာ ၊
ဘာလို့ တကယ္ၾကီး ထုိးပစ္မိသြားရတာလဲ ။

သူမေလးကုိ ၾကည့္ေနသည့္ ၾကယ္ ခုနစ္ ၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ အံ့အားသင့္မႈတုိ့ ဖိတ္လ်ွံလာသည္ ။

ဒီမိန္းမက အစ္မ ဖန္း မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ တတိယအၾကီးအကဲကို ဒီလိုမ်ိဳး ရန္စရဲပါ့မလား ။

"မင္း...မင္း ငါ့ကို သတ္ရဲတယ္"

လီမုိခ်န္း၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေၾကာက္ရြံ့ၿခင္းတုိ့ ေပၚထြက္လာေလၿပီ ။

သူ ့အေရွ့တြင္ ရပ္ေနသည့္ မိန္းမမွာ အမွန္တကယ္ပင္ ကိုၾကီး ဗိုလ္ ၿဖစ္ပါသည္ ဆုိလ်ွင္ပင္ ကုိၾကီး ဗိုလ္ ၏ ဥာဏ္ရည္အရ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္း၏လက္ရွိအေၿခအေနကုိ မည္သုိ ့ နားမလည္ဘဲ ေနပါ့မည္နည္း ။

ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ အတုကုိ ထားဘိဦး ၊ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ အစစ္သည္ပင္
သူ ့အား ထိုသုိ့ ဆက္ဆံ၀ံ့လိမ့္မည္ မဟုတ္ဘူး ၊ မဟုတ္ပါလား ။

ထိုမိန္းမသည္ သူ ့ကို အမွန္တကယ္ သတ္၀ံ့လိမ့္မည္ဟု
သူ မယံုပါေခ် ။ သုိ ့ေသာ္ သူမမ်က္၀န္းထဲက မဖံုးနုိင္မဖိနုိင္ေအာင္ လ်ွံထြက္ေနသည့္ လူသတ္လုိစိတ္တုိ့ကို သူ ၿမင္ေနရေလသည္ ။

"မင္းကုိ သတ္ရတာ ငါ့လက္ ညစ္ပတ္တယ္ ။ မင္းအသက္ကို သက္ညွာေပးလုိက္မယ္ ။ မနက္ၿဖန္ေတာ့ မင္းအေဖ ငါ့ကို ရွင္းခ်က္ လာေပးလိမ့္မယ္လုိ့ ထင္ပါတယ္"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ စိတ္မၾကည္သာစြာၿဖင့္ ထုိေသြးေပေနသည့္ တူကုိ ေဘးသို့ ပို ့ပစ္လုိက္ေတ့ာသည္ ။

"ခုနစ္စင္ၾကယ္"

လီမိုခ်န္း၏ အေနာက္ဘက္တြင္ ရပ္ေနဆဲ ၿဖစ္သည့္ ခုနစ္စင္ၾကယ္ကို ရီ၀မ္၀မ္ ေခၚလုိက္သည္ ။

"ဟုတ္ကဲ့ ၊ အစ္မ ဖန္း"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ၿပံဳးေပ်ာ္ရႊင္လ်က္ အေရွ့သို့ တက္လာသည္ ။

"ဒီအမိႈက္ကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္"
ရီ၀မ္၀မ္ အမိန္ ့ေပးလုိက္သည္ ။

"ဟုတ္ကဲ့"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ေခါင္းညိတ္လုိက္ၿပီး
လီမုိခ်န္း၏ လည္ပင္းကုိ ဖမ္းဆုပ္လုိက္ကာ
ေဆာင္းဦးေရကို ေၿပာလုိက္သည္ ။

"ေဆာင္းဦးေရ...က်ြန္ေတာ့္ကုိ ၿပတင္းေပါက္ သြားဖြင့္ေပးပါလား"

"ဟမ္" ေဆာင္းဦးေရ အံ့ၿသသြား၏ ။
"ခုနစ္စင္ၾကယ္...ဒါက စတုတၴထပ္ေနာ္"

"စတုတၴထပ္ ဆုိေတာ့ေကာ ဘာၿဖစ္လဲ ။
သူ ့ကုိ လႊင့္ပစ္လုိက္လုိ့ အစ္မ ဖန္း ေၿပာတယ္မလား ။
အထပ္ ၄၀ ဆုိရင္ေတာင္မွ လုုပ္ရမွာပဲ"

ခုနစ္စင္ၾကယ္ ၿပန္ေၿဖလုိက္ၿခင္း ။

ရီ၀မ္၀မ္ ။ "..."

ငါက သူ ့ကုိ တံခါးေပါက္ကေန လႊင့္ပစ္ဖုိ့ ေၿပာတာပါဟ ။ ေလးထပ္ကေန အၿပင္ကုိ လႊင့္ပစ္ဖုိ့ ဘယ္သူ ေၿပာလုိ့လဲ ။

ဤစားေသာက္ဆုိင္တြင္ တစ္ထပ္နွင့္တစ္ထပ္သည္ အေတာ္ေလး ၿမင့္ေလသည္ ။ ေကာင္းကင္စံအိမ္၏ ေလးထပ္သည္ သာမန္ အေဆာက္အဦးတစ္ခုနွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ပါက ေၿခာက္ထပ္ ၊ ခုနစ္ထပ္ ေလာက္နွင့္ သြားညီေပသည္ ။

"အ-အထင္မလြဲပါနဲ့ ။ ေကာင္းေကာင္းေၿပာရေအာင္ပါ"

လီမိုခ်န္းသည္ ေဆာင္းဦးေရ အမွန္တကယ္ၾကီး ၿပတင္းေပါက္ သြားဖြင့္ေနသည္ကို ၿမင္လုိက္ၿပီး မ်က္နွာပ်က္ယြင္း လာေတာ့သည္ ။

လီမုိခ်န္း ေခၚလာသည့္ ထုိလူသန္ၾကီးမ်ားသည္ လက္သီးတုိ့ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လုိက္ၾကၿပီး
သူတုိ့ုကို တားလုိဟန္ ေပၚလာ ၾကသည္ ။ သုိ ့ေသာ္လည္း မည္သူကမွ ရီ၀မ္၀မ္ ေရွ့ကို ရဲတင္းစြာ မထြက္၀ံ့ၾကပါေခ် ။

၀ွီး

အသက္နွစ္ရွဴစာ အၾကာတြင္ ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ လီမုိခ်န္းကို ၿပတင္းေပါက္ကေန လႊင့္ပစ္လုိက္ေလသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္၏ႏႈတ္ခမ္းတုိ့ တြန္ ့ခ်ိတ္သြားၿပီး ရင္ထဲကေန ထိတ္လန္ ့စြာ ၾကိမ္းေနမိသည္ ။

ငါက လီမိုခ်န္း ကုိ ၿပတင္းေပါက္ကေန လႊင့္ပစ္ခုိင္းတာ မဟုတ္ဘူးေလ။

ခုနစ္စင္ၾကယ္ရဲ့ နားလည္နိုင္စြမ္းက ဘာလုိ့ အဲ့ေလာက္ေတာင္ ၿမင့္လြန္းေနရတာလဲ ။

သူ ့ဟာသူ လႊင့္ပစ္ၿပီးေတာ့ အၿပစ္ကုိ ငါ့ဆီ လႊဲခ်တယ္ ။

ခုနစ္စင္ၾကယ္ သည္ လက္ခုပ္တီးလုိက္သည္ ။
ထုိ ့ေနာက္တြင္ ၿပံဳးၿဖီးစြာၿဖင့္ ရီ၀မ္၀မ္ကို ၾကည့္ကာ ေၿပာလုိက္သည္ ။

"အစ္မ ဖန္း ၊ သူ ၾကြသြားေလာက္ၿပီ ။ မၾကြရင္ေတာင္မွ ရစရာမရွိေအာင္ကုိ က်ိဳးေက်သြားမွာပဲ"

"ေတာ္တယ္"

ရီ၀မ္၀မ္ ရင္ထဲတြင္ ထိတ္လန္ ့ေနလင့္ကစား အေပၚယံတြင္ ၀မ္းသာဟန္ ဆင္လုိက္ၿပီး ၿပံဳးၿပလုိက္သည္ ။

ေသာက္က်ိဳးနဲ ၊ အဲ့ဒီအဘိုးၾကီး တတိယအၾကီးအကဲက
ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းထဲမွာ ၿသဇာၾကီးေနတာ ၊ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းရဲ့ အာဏာတစ္၀က္ေက်ာ္ ကလည္း သူ ့လက္ထဲမွာ ။
ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂိုဏ္းရဲ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ အစစ္ ၿပန္လာရင္ေတာင္မွ
သူ ့ကို ဒီလုိမ်ိဳး သြားရန္မစေလာက္ဘူး ။

ငါ အခု ဘာေတြ လုပ္လုိက္မိတာလဲ ။ တတိယအၾကီးအကဲရဲ့ တိတ္တိတ္ပုန္းသားကို အသက္မ်ွင္းမ်ွင္းပဲ က်န္ေအာင္ ငါ လုပ္လုိက္မိၿပီ ။

............................................................

စာစဥ္ ၅၂၊ အခန္း ၁၈ ။ ငါက အဲ့ေလာက္ေတာင္ ေလးစားစရာ ေကာင္းတာလား

"မင္းတုိ့က ဘာကိစၥ ရပ္ေနတာလဲ ။
မင္းတုိ့ရဲ့ သခင္ ေသၿပီလား သြားမၾကည့္ၾကဘူးလား"
ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ထုိလူသန္ၾကီးမ်ားကို ေမးလိုက္သည္ ။

ထုိသည္ကုိ ၾကားေတာ့မွ လီမုိခ်န္း ေခၚလာသည့္ လူမ်ား သည္လည္း အေၿပးအလႊား သြားၾကည့္ၾကေတာ့သည္ ။

"စိတ္ပ်က္စရာ" ေဆာင္းဦးေရက မဲ့ရြဲ ့ကာ ေၿပာလာသည္ ။
"အဲ့ဒီေခြးသူေတာင္းစားကမ်ား ငါ့ကုိ ၀ုိင္နဲ့ ပက္ရဲတယ္ ။
သူ ဒီေန ့ မေသဘူး ဆုိရင္ သူ ့ကုိ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ညွင္းသတ္ ပစ္မယ္"

"ေတာ္ၿပီ ၊ အစ္မ ဖန္း က အစ္မအတြက္ လက္စားေခ် ေပးၿပီးၿပီ မဟုတ္ဘူးလား ။ လီမိုခ်န္းက လံုး၀ကုိ အမိႈက္သာသာပဲ ရွိေတာ့တာ ။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း အရက္ေစာ္ေတြနဲ့ နံေဟာင္ေနတာပဲ ၊
မိန္းမ လုိက္စားေနတာကလည္း အၾကာၾကီးၾကာေနၿပီ ဆုိေတာ့ က်န္းမာေရးက သိပ္ေကာင္းေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး ။ ဒီေလာက္အၿမင့္ၾကီးကေန ၿပဳတ္က်မွေတာ့ ေသမွာ က်ိန္းေသတယ္"
ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ရယ္ေစေမာေစ ၿပံဳးရႊင္ကာ ေၿပာဆုိေန သည္ ။

"ေရွာင္ဖန္းဖန္း အေကာင္းဆံုးပဲ"

ေဆာင္းဦးေရသည္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ သုိင္းဖက္ပစ္လုိက္သည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေဆာင္းဦးေရ၏ တရင္းတႏွီး ေနတတ္ၿခင္းနွင့္ အသားက်ေနၿပီးသား ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပင္ ေနနုိင္ေလၿပီ ။

အမွန္တြင္ အေစာနက သူမသည္ ကိုၾကီး ဗိုလ္ ကုိ အတုခုိးကာ လုပ္လုိက္ၿခင္းသာ ၿဖစ္ေသာ္လည္း သူမရင္ထဲက လိႈက္ၾကြလာသည့္ ေဒါသတုိ့နွင္ ကာကြယ္ေပးလုိုသည့္ ခံစားခ်က္တုိ့မွာ အစစ္အမွန္ပင္ ၿဖစ္ေပသည္ ။ လီမိုခ်န္းသည္ ေဆာင္းဦးေရကုိ ယုတ္မာရိုင္းစုိင္းစြာ ေၿပာဆုိလာခ်ိန္တြင္ ထိုခံစားခ်ုက္တုိ့သည္ သူမရင္ထဲ အမွန္ ၀င္လာခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္ ။

"အစ္မ ဖန္း ၊ တတိယ အၾကီးအကဲက လြယ္လြယ္နဲ့ သြားရန္စလုိ့ ရတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး ။ အစ္မ ပုိၿပီး သတိၾကီးၾကီးထားသင့္တယ္"
ရီ၀မ္၀မ္ ကုိ ရႈတည္တည္ၿဖင့္ ေၿပာလာသူကား
ၾကယ္ ခုနစ္ တည္း ။

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိသည္ကုိ ၾကားလုိက္ရခ်ိန္တြင္ တတိယအၾကီးအကဲကို တီမထင္သေယာင္ ၿပဳလုိက္လ်က္ ေအးစက္စြာ ၿပံဳးုလိုက္သည္ ။

"ထားလုိက္ေတာ့ ၊ ငါတုိ့လည္း စားလုိ့ ၿပီးသြားၿပီပဲ ။
အစ္မ ဖန္း...ကာစီနုိကုိ သြားၿပီးေတာ့ ေလာင္းကစားနည္းနည္းေလာက္ သြားကစားရေအာင္"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ စိတ္အားထက္သန္စြာၿဖင့္ ေၿပာလာသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ။ "..."

ငါ မသြားလုိ့ မရဘူးလား ။

ငါ့မွာ "နဂါးပ်ံလႊား" စားထားရတဲ့ စိတ္ဒုကၡၾကီးေတာင္ မသက္သာလာေသးဘူး ။ ငါ့စိတ္ေလး ၿပန္နာလန္ထလာဖုိ့
အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းေလာက္ ေပးလုိ့ မရဘူးလား ။

မၾကာခင္ပင္ သူတုိ့အဖြဲ ့သည္ ေအာက္ထပ္ကုိ ဆင္းလုိက္ၿပီး ေကာင္းကင္စံအိမ္မွ ထြက္သြားၾကသည္ ။

"က်ြန္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာအလုပ္ေတြ ရွိေသးတယ္ ။ ေပ်ာ္ပါေစ"

ၾကယ္ခုနစ္သည္ တစ္ေယာက္ထဲ လွည့္ထြက္သြားေလၿပီ ။

"အလုပ္...အလုပ္...အလုပ္ ၊ တစ္ခ်ိန္လံုး အလုပ္ဆုိတာခ်ည္းပဲ"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ၾကယ္ ခုနစ္ ကုိ ၾကည့္ကာ ပြစိပြစိ ေရရြတ္ၿပီး သူ ့ကို ေမ့ထားလုိက္ေတာ့သည္ ။

စိတ္အရႈပ္ရဆံုးေသာ ၾကယ္ခုနစ္ ထြက္သြားေတာ့မွ ရီ၀မ္၀မ္မွာ စိတ္အနည္းငယ္ ေအးသြားေတာ့၏ ။

ထုိခံစားခ်က္သည္ကား အတန္းထဲကေန ဆရာ ထြက္သြား၍ စိတ္ေအးသြားမိသည့္ ခံစားခ်က္နွင္နွင္ပင္ ။

ၾကယ္ခုနစ္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ကားေမာင္းကာ ထြက္သြားလုိက္သည္ ။ နာရီ၀က္အၾကာတြင္ သံုးေယာက္သားသည္ အလြန္တရာ ခမ္းနားလွသည့္ ကာစီနုိ္ေရွ့ကုိ ေရာက္သြားၾကသည္ ။

လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမလုိ ေနရာမ်ိဳးတြင္ ေလာင္းကစား၀ုိင္းသည္ ေပါမ်ားလွ၏ ။ အခုလုိမ်ိဳး ခမ္းနားလွသည့္ ကာစီနုိတုိ့မွာ ရွားပါးသည့္ အရာၾကီး မဟုတ္ပါေခ် ။

ကာစီနုိထဲတြင္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ေလာင္းကစားစက္တုိ့ ရွိေနၾကသည္ ။ ေလာင္းကစားနည္း မ်ိဳးစံု ရွိၿပီး အသက္မ်ား၊ စည္းစမ္းဥစၥာမ်ားကုိ ေလာင္းေၾကးထပ္ကာ ကစားၾကသည္မ်ား ရွိၾကသည္ ။

"အစ္မ ေဆာင္းဦးေရ ၊ အၾကီးအကဲ ခုနစ္စင္ ၊ ရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာပါ့လား"

ရီ၀မ္၀မ္တုိ့အဖဲြ ့ ကာစီနုိထဲ ၀င္လုိက္သည္တြင္ သားသားနားနား ၀တ္စားထားသည့္ ေယာက်ာ္းသည္ ငြားစြင့္ေနသည့္ အၿပံဳးၾကီးၿဖင့္ အၿမန္ ဆီးၾကိဳ ႏႈတ္ဆက္ေလသည္ ။

"ဘာလဲ...ငါတုိ့ရဲ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ကုိ မၿမင္ဘူးလား"

ခုနစ္စင္ၾကယ္၏ ရဲရဲေတာက္ေနသည့္ ဆံပင္နီ ၊ လွပၿပီး ရယ္ၿမဴးေနသည့္ မ်က္၀န္းနွင့္ ေအးစက္ကာ လူသတ္ေငြ ့ၿဖာေနေသာ အေငြ ့အသက္တုို့ေၾကာင့္ ထုိလူခမ်ာ ရင္ထဲ လိႈက္တုန္သြားရ၏ ။

ခုနစ္စင္ၾကယ္ ဆုိသည္မွာ ရီ၀မ္၀မ္ ေရွ့တြင္ပင္ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ နုိင္သည့္ ၊ ၿဖဴစင္သည့္ ယုန္ၿဖဴေလးနွယ္ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္လိမ့္မည္ ။ သုိ့ေသာ္ ၊ တၿခားလူမ်ား ေရွ့တြင္မူ အင္မတိအင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္ ခ်ည္းသာ ၿဖစ္သည္ ။

လာေရာက္ဆီးၾကိဳႏႈတ္ဆက္သည့္ လူၾကီးမွာ ခ်က္ခ်င္းပင္ တုန္လႈပ္သြားၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ဘက္သုိ့ လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ
မ်က္စိမ်က္နွာ ပ်က္ယြင္းသြားသည္ ။

ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းရဲ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္လား ။

ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္းရဲ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ ကုိၾကီး ဗိုလ္ ေပ်ာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ၊ အခု တကယ္ၾကီး ၿပန္ေရာက္လာၿပီလား ။

ကုိၾကီး ဗိုလ္ ပါလုိ့ ခုနစ္စင္ၾကယ္က ေၿပာေနမွေတာ့ တကယ့္ကို ကိုၾကီး ဗိုလ္ ပဲ ၿဖစ္ရမယ္ ။

"ဂုိဏ္းခ်ဳပ္...က်ြန္ေတာ္တုိ့ မေတြ ့ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနေတာ့ မမွတ္မိလုိက္ဘူး ၿဖစ္သြားတယ္ ။ က်ြန္ေတာ့္အမွားပါ ။ ကုိၾကီး ဗိုလ္...ဒီလုိ လုုပ္ပါလား ။ ဒီညအတြက္ ကိုၾကီး ဗိုလ္ စိတ္ၾကိဳက္ သံုးရေအာင္ တစ္သန္း ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ"

ထုိေယာက်ာ္းသည္ ေခ်ြးတုိ့ကုိ သုတ္ပစ္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ၾကည့္ကာ ၿပံဳးၿပံဳးၾကီး ေၿပာေလသည္ ။

"..."

တုိကင္ၿပား တစ္သန္း ကုိ လက္ေဆာင္လား ။

ငါက အဲ့ေလာက္ေတာင္ ေလးစားစရာေကာင္းတာလား ။

"င့ါဆီမွာ တစ္သန္းေတာင္ မရွိဘူးလုိ့ ထင္ေနတာလား"

ထုိလူၾကီးသည္ အံ့ၿသသြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း အသည္းအသန္ ေခါင္းယမ္းလာသည္ ။

"မ-မဟုတ္ မဟုတ္ပါဘူး မဟုတ္ပါဘူး ။
ကုိၾကီး ဗိုလ္ လုိ ၿမင့္ၿမတ္ၿပီးသားလူက ဘယ္ေငြ ရွားပါ့မလဲ ။ က်ြန္ေတာ္ အေၿပာမတတ္ ၿဖစ္သြားတာပါ"

............................................................

စာစဥ္ ၅၂၊ အခန္း ၁၉။ သူ ့ကုိ ေတြ ့ေအာင္ ရွာရမယ္

ထုိလူၾကီးသည္ ပါးစပ္ကေန ေၿပာလည္းေၿပာ ညာဘက္လက္ကေနလည္း သူ ့ပါးစပ္သူ ရုိက္ေနေလသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ လံုး၀ကုိ အံ့အားသင့္မိသြား၏ ။
ကုိၾကီး ဗိုလ္ က လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ နာမည္ဆုိးထြက္ေနတဲ့သူ လား ။

"ေပါက္တတ္ကရေတြ ေတာ္ၿပီ ။ ငါတုိ့ရဲ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ကုိ အထဲကုိ ေခၚသြားေတာ့" ေဆာင္းဦးေရသည္ စိတ္မရွည္နုိင္ ၿဖစ္လာေလၿပီ ။

"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဟုတ္ကဲ့ပါ ဟုတ္ကဲ့ပါ ။ ဧည့္သည္ေတာ္တုိ့ စိတ္ၾကိဳက္သာ လာကစားၾကပါ ။ အထဲကုိ ၾကြပါ ခင္ဗ်ာ"

ထုိေယာက်ာ္းသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းညိတ္လုိက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ ၊ ခုနစ္စင္ၾကယ္နွင့္ ေဆာင္းဦးေရကုိ အထဲသုိ့ ေခၚသြားသည္ ။

မၾကာခင္ပင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေလာင္းကစား၀ုိင္း စားပြဲတစ္ခုေရွ့တြင္ ရပ္လုိက္သည္ ။

ထုိစားပြဲတြင္ ေယာက်ာ္းသား ငါးေယာက္ ရွိေနၿပီး ဖဲေ၀သူ၀န္ထမ္းက ဖဲမ်ားကုိ ေ၀ေပးေနသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေလာင္းကစားၿခင္းအေၾကာင္းကို ဘာဆိုဘာမွ သိမေနပါေခ် ။ အန္စာပစ္ဂိမ္းဆုိလ်ွင္ အလွည့္နည္းနည္း ေလာက္ သူမ နုိင္ေကာင္း နုိင္ေပလိမ့္မည္ ။ သုိ့ေသာ္ ဖဲဂိမ္းကုိမူ ထိပင္မထိဖူးသလုိ စိတ္လည္းမ၀င္စား ဖူးပါေခ် ။

သုိ့ေသာ္လည္း ၊ ကုိၾကီး ဗိုလ္ ၏ ေလာင္းကစားၿခင္း အနုပညာသည္ကေတာ့ အလြန္ပင္ က်ြမ္းက်င္ေနေလၿပီး အပတ္တုိင္းလုိလုိပင္ ေလာင္းကစားရံုၾကီး မ်ားကုိ သြားကာ ကစားတတ္သလုိ အရံႈးထက္ အနုိင္က ပိုမ်ားသည္ဟု ဆုိသြားသည္ မဟုတ္ပါလား ။ ကံမေကာင္းစြာၿဖင့္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေလာင္းကစားၿခင္းကုိ မသိေနေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္လာေပးသူဟုသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္မွတ္လိုက္ရ၏ ။

ရီ၀မ္၀မ္ စိတ္မပါၿခင္းၾကီးစြာၿဖင့္ စိတ္ကို အားတင္းကာ ထိုင္ခ်လုိက္သည္ ။

"အားလံုးပဲ ၊ ရႈံးသြားၾကၿပန္ၿပီ"

ရီ၀မ္၀မ္ ထိုင္ခ်လုိက္ရံု ရွိေသးသည္ ။ အနားသတ္တြင္ အစင္းေၾကာင္းပါေသာ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္ အလြန္တရာ ေခ်ာေမာေသာ ၊ ခါးထိသုိ့ ပိတုန္းေရာင္ဆံေကသာ ေၿပဆင္းက်ေနေသာ ေယာက်ာ္းပ်ိဳသည္ ရႈတည္တည္ၿဖင့္ ေၾကညာလုိက္ကာ ထုိေလာင္းကစား တုိကင္ၿပားမ်ားအားလံုးကုိ သိမ္းယူပစ္လုိက္သည္ ။

တၿခားေသာလူေလးေယာက္သည္ သက္ၿပင္းကုိယ္စီ ခ်လုိက္ၾကၿပီး စားပြဲေပၚကုိ ဖဲခ်ပ္မ်ား ပစ္တင္ကာ ထြက္သြားၾကသည္ ။

"ခ်ီးပဲ"

ထိုေခ်ာေမာသည့္ ေယာက်ာ္းကုိ ၿမင္သြားသည့္ ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္နွာပ်က္ယြင္းသြားၿပီး ထြက္သြားဖုိ့ ၿပင္လုိက္၏ ။

ထုိအခုိက္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ကေတာ့ မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္သာ ပင့္တက္သြားၿပီး စိတ္ထဲကေန ေတြးေနမိေလသည္ ။

လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမက သာမန္လူကေတာင္ ဒီေလာက္ထိ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတယ္လား ။

ၾကံဳရာ ၀င္လုိက္သည့္ ကာစီနုိတြင္ပင္ ထိုမ်ွထိ ေခ်ာေမာလြန္းသည့္ ေယာက်ာ္းနွင့္ သူမ လာဆံုနုိင္သည္လား ဆုိသည့္စိတ္သည္သာ တရစ္၀ဲလည္လည္ ။

ပန္းလွလွေလး တစ္ပြင့္ကို ေတြ ့လုိက္ရသၿဖင့္
ထုိပန္းဆီကေန အၾကည့္ခြာမရ ၿဖစ္ေနသကဲ့သုိ့ပင္ ။
သူမသည္ တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ေနမိေလသည္ ။

သို့ေသာ္ သူမအတြက္မွာ ထုိသည္မွာ ၿဒပ္၀တၴဳတစ္ခုထက္ မပုိပါေခ်။
သူမသည္ နွစ္ဘ၀လံုးတုိင္ေအာင္ စီရီဟန္ တစ္ေယာက္ နွင့္သာ တစ္ကမ႓ာလုပ္လာခဲ့ရသူ မဟုတ္ပါလား ။
ထုိ ့ေၾကာင့္ တၿခား မည္မ်ွ ေခ်ာေပ့လွေပ့ ဆုိသည့္ အလွေလးမ်ားသည္ သူမအတြက္ေတာ့ ၿဖတ္သြားသည့္ မီးခုိးပမာ ၊ ဘာမွ မဟုတ္ပါေခ် ။

ထုိသုိ ့ေတြးလုိက္မိရင္း သူမရင္ထဲတြင္ ခါးသက္မႈေလးတစ္စ ေရွာင္လႊဲမရစြာ ၿဖစ္တည္လာသည္ ။

စီ ရီ ဟန္ ၊ ဘာပဲၿဖစ္ေနေန ၊ ငါ သူ ့ကို ရေအာင္ ရွာရမယ္ ။

သူမသည္ အလႊာလႊာ အထပ္ထပ္ၿဖင့္ ပိတ္ထားသည့္
ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းၾကီးၿဖစ္ေသာ ေက်ာ့ကြင္းၾကီးထဲတြင္ မိေနေသာ္လည္း ထုိဂုိဏ္းၾကီး၏ အင္အားကို သံုးကာ စီရီဟန္ကုိ ရွာၾကည့္နိုင္သည့္ အခြင့္အေရးလည္း ရွိေပသည္ ။ သူမသည္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းသားမ်ားကုိ သူမက ကုိၾကီး ဗိုလ္ ၿဖစ္ေၾကာင္း လံုး၀ အယံုသြင္းနုိင္သည္နွင့္ စီရီဟန္ကို ရွာေတြ ့နုိင္ဖုိ့မွာ လြယ္ကူသြားေပၿပီ ။

မဟုတ္ပါက သူမတစ္ေယာက္တည္း အင္အားၿဖင့္ ဤက်ယ္ေၿပာလွသည့္ လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမၾကီးထဲတြင္ လူတစ္ေယာက္ကုိ လုိက္ရွာရၿခင္းမွာ ပင္လယ္ထဲ အပ္တစ္ေခ်ာင္းကို လုိက္ရွာရသည့္ပံုပမာ ၿဖစ္ေနေပလိမ့္မည္ ။

"တစ္ခုခု ၿဖစ္လုိ့လား"

ေဆာင္းဦးေရသည္ ခုနစ္စင္ၾကယ္၏ ထူးဆန္းသည့္ အမူအရာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္တြန္ ့ခ်ိဳးလာသည္ ။

"ဘာ-ဘာမွ မၿဖစ္ဘူး"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ဘာကိုမွ မေၿပာဘဲ တစ္ဖက္လွည့္ ေနသည္ ။

တခနအတြင္းပင္ ထုိဆံရွည္ေယာက်ာ္း၏ အၾကည့္သည္ ရီ၀မ္၀မ္ေပၚ က်ေရာက္လာကာ ေမးလာသည္ ။

"မင္း ဘယ္လုိမ်ိဳး ကစားခ်င္လဲ"

ထုိသည္ကုိ ၾကားလုိက္ေတာ့မွ အသိၿပန္၀င္လာသည့္ ရီ၀မ္၀မ္ တည္း ။ ဘယ္လုိကစားရမည္ကုိၿဖင့္
သူမ မည္သုိ့ သိေပမည္နည္း ။
ထုိ ့ေၾကာင့္ သူမ ၿပန္ေၿပာလုိက္သည္ကား... "ရွင့္ၾကိဳက္သလုိ ကစား"

"အိုေက"

ထုိဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ စကားအပုိ ထပ္မေၿပာေနဘဲ ဖဲေ၀သူကုိ လက္ညွိဳးထုိးၿပလုိက္သည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိလူအေရွ့က တုိကင္ၿပားမ်ားကုိ စုိက္ၾကည့္ေနမိၿပီး စိတ္ထဲကေန ေရတြက္ေနမိသည္ ။

ဒီတုိကင္ၿပားေတြခ်ည္းပဲ အနည္းဆံုး ဆယ္သန္းေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္ ။ ဘယ္လုိေတာင္မွ နုိင္ထားတာလဲဟ ။

ကုိၾကီး ဗိုလ္ ေရာ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္း ေရာက ေငြမရွားလုိ့ ေတာ္ေသးတယ္ ။ ငါ ရႈံးသြားရင္ေတာင္မွ ငါ့ပိုက္ဆံ ပါသြားမွာမွ မဟုတ္တာ ။

အခုခ်ိန္တြင္ ထုိစားပြဲ၀ုိင္း၌ ရီ၀မ္၀မ္ နွင့္ ဆံရွည္ေယာက်ာ္းနွစ္ေယာက္ ထဲသာ ထုိင္ေနၾကသည္ ။

"၁၀၀"

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ ဖဲခ်ပ္မ်ားကုိ ရၿပီ ဆုိသည္နွင့္ တစ္သန္းနွင့္ ညီမ်ွေသာ တုိကင္ၿပားမ်ားကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လုိက္ေလသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္သည္ သူမလက္ထဲက ဖဲခ်ပ္မ်ားကို ၾကည့္ေနမိ၏ ။ သူမေလးသည္ အေပၚယံတြင္ တည္ၿငိမ္ေနေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္မူ ဗေလာင္ဆူေနေလ ၿပီ ။

ေသစမ္း...ဒီဖဲခ်ပ္ေတြက ဘာကုိ ေၿပာတာလဲ တစ္ခုမွလည္း ငါ မသိဘူး ။

............................................................

စာစဥ္ ၅၂၊ အခန္း ၂၀ ။ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတာေလး ထပ္ထည့္လုိက္ရေအာင္

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဘာမွမသိေသာ္လည္း လူအထင္ၾကီးေအာင္ ဟန္လုပ္ေနလုိက္သည္ ။

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ သံုးသန္းတန္ေၾကး ရွိေသာ တုိကင္ၿပားမ်ားကုိ တင္လုိက္ရာ သူမ ရႈံးသြားမည္ ဆုိလွ်င္ နွစ္ပြဲ သာလွ်င္ ကစားရေပမည္ ။

"ေခၚတယ္"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ တုိကင္ထဲက တစ္သန္းကို ပစ္တင္လုိက္သည္ ။ ထုိေငြတုို့သည္ သူမေငြမ်ား မဟုတ္ၾကေလရာ ထိုအတြက္ သူမတြင္ ေခါင္းစားခံေနစရာ အေၾကာင္း မရွိပါေခ် ။

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ ဖဲခ်ပ္ကုိ ဆက္မေရြးေနဘဲ ဖဲခ်ပ္မ်ားကုိ စားပြဲေပၚ ပစ္တင္လုိက္သည္ ။

"နိုင္ၿပီ"

ထုိဖဲခ်ပ္မ်ားကုိ ရီ၀မ္၀မ္ ၾကည့္ၾကည့္လုိက္သည္ ။ ဖဲခ်ပ္မ်ားမွာ 9, 10, J, Q, နွင့္ K အစဥ္လုိက္ ၿဖစ္ေန၏ ။

သူမ၏ဖဲခ်ပ္မ်ားသည္ကေတာ့ 3, 7, 2, 9, နွင့္ 5 ၿဖစ္ေလသည္ ။

"မင္းရဲ့ဖဲခ်ပ္ေတြေရာ"

ေဆာင္းဦးေရသည္ ရီ၀မ္၀မ္၏ ဖဲခ်ပ္မ်ားကုိ ၾကည့္ၿပီး အံ့ၿသသြား၏ ။
ဒီဖဲခ်ပ္ေတြနဲ့မ်ား တစ္သန္းထိေတာင္ ေလာင္းေၾကး တင္ရဲတယ္လား ။ အၾကီးဆံုးဂဏန္းမွ ၉ ပဲ ရွိတဲ့ဟာကုိ ။

သာမန္ဖဲခ်ပ္မ်ားကို ကုိင္ထားၾကသည့္ မည္သူမဆုိပင္ ရီ၀မ္၀မ္၏ ဖဲခ်ပ္မ်ားနွင့္ ေတြ ့လ်ွင္ မ်က္စိမွိတ္ကစားလ်ွင္ပင္ နုိင္နုိင္ေလသည္ မဟုတ္ပါလား ။

"မင္း ရႈံးသြားၿပီ"

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ ရီ၀မ္၀မ္၏ တစ္သန္းတန္ေသာ တံုကင္ၿပားမ်ားကို ယူသြားရင္း ေၿပာလုိက္သည္ ။

"..."

ငါ ဘာလုပ္လုိ့လဲ ။ ပုိက္ဆံတစ္သန္းကုိ ဒီလုိမ်ိဳးနဲ့ ရႈံးသြားတာလား ။
ကာစီနုိက လူေတြ ရွိသင့္တဲ့ေနရာေရာ ဟုတ္ရဲ့လား ။

ထိုရႈံးသြားေသာ ပုိက္ဆံမ်ားမွာ သူမပုိက္ဆံမ်ား ၿဖစ္ေနလ်ွင္
သူမသည္ ထုိေငြမ်ားကို ပုိက္ကာ ထြက္ေၿပးသြားမိေလာက္ေပၿပီ ။

ထိုကဲ့သုိ့ေသာ ေလာင္းကစားမ်ိဳးကို ရီ၀မ္၀မ္ လံုး၀ကုိ မသိနားမလည္ေနေပ ။ ထုိ ့အတူ ထုိဖဲခ်ပ္မ်ား အေၾကာင္းကုိလည္း နားလည္ၿခင္း မရွိပါေခ် ။ သုိ ့ၿဖစ္ရာ သူမ မည္သုိ့မ်ား ထုိအတုိင္း ဆက္ကစားနုိင္လိမ့္မည္နည္း ။

ထုိသတင္းသည္သာ ၾကယ္ခုနစ္၏ နားထဲ ေရာက္သြားမည္ ဆုိပါက....

"အဟမ္း...ဒီကစားနည္းက ပ်င္းဖုိ့ေကာင္းတယ္"

ရီ၀မ္၀မ္ တည္ၿငိမ္စြာၿဖင့္ ေၿပာပစ္လုိက္သည္ ။

"ဒါၿဖင့္ရင္ ဘယ္လိုကစားခ်င္လဲ"

ထုိဆံရွည္ေယာက်ာ္းက ေမးေလသည္ ။

"ကစားမွေတာ့ နည္းနည္း စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းတာေလး ထပ္ထည့္လုိက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား"

ရီ၀မ္၀မ္၏ ႏႈတ္ခမ္းတုိ့ အၿပံဳးုေလးတစ္ပြင့္ တြဲလြဲခုိလာသည္ ။

"ေသဘာပဲ"

ထုိဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ကား အမူအရာ ကင္းမဲ့ဆဲသာ ။

"ရွင့္ဟာရွင္ ေၿပာတာေနာ္"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဖဲေ၀သူဘက္သုိ့ လွည့္လုိက္ၿပီး

"ဖဲထုပ္အသစ္ယူခဲ့"

"ဟုတ္ကဲ့"

ထုိမိန္းကေလးသည္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္း၏ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ ၊ ကုိၾကီး ဗိုလ္ ၿဖစ္ေၾကာင္းကို အေစာနက သူမကို ေၿပာၿပထားသၿဖင့္ သူမ မည္သုိ့ ၿငင္း၀ံ့လိမ့္မည္နည္း ။
ထုိ ့ေၾကာင့္ ဖဲေ၀သူ မိန္းကေလးလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖဲထုပ္အသစ္ကုိ သြားယူလုိက္ရ၏ ။

"ဘယ္လုိကစားခ်င္ပါလဲ"

ဖဲေ၀သူသည္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ၾကည့္ရင္း ေမးၿမန္းလုိက္သည္ ။

"အိမ္ရွင္ကို ဖိုက္ရမယ္ ဆုိတာကုိ ေဆာ့ရင္ေရာ ဘယ္လုိလဲ"
ရီ၀မ္၀မ္ ေမးလုိက္သည္ ။

"အိမ္ရွင္...အိမ္ရွင္ကုိ ဖိုက္ရတာလား"

ဖဲေ၀သူ မိန္းကေလးမွာ ဆြံ ့အသြားသည္ ။ ထုိကစားနည္းကုိ မည္သူကမွ ကစားခ်င္း မရွိၾကပါေခ် ။

"ဘာလဲ...ကစားလုိ့ မရဘူးလား"

ရီ၀မ္၀မ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိသြားေလၿပီ ။

"ရပါတယ္၊ ရပါတယ္ ။ ကာစီနုိပဲဟာ ၊ ကစားခ်င္တာ ကစားလုိ့ ရပါတယ္"

ဖဲေ၀သူသည္ ထိတ္လန္ ့သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္း ၿပန္ေၿဖလာသည္ ။

"အင္း ၊ အိမ္ရွင္ကုိ ဖိုက္ရတာက အနည္းဆံုး လူေလးေယာက္နဲ့မွ ေဆာ့လုိ့ ရတာ မလား"

ဖဲေ၀သူသည္ သတိၾကီးၾကီးထားကာ ေမးလာသည္ ။
"သံုးေယာက္ထဲနဲ့ပဲ ကစားမယ္"

ရီ၀မ္၀မ္ ၿပံဳးကာ ဆုိလုိက္သည္ ။

အရင္တုန္းက သူမသည္ အိမ္ရွင္ကို တုိက္ခုိက္ပါ ဂိမ္းကို အင္တာနက္ေပၚတြင္ ကစားရတြင္ ဘယ္တုနု္းကမွ မရံႈးဖူးသေလာက္ နီးနီးပင္ ။ သို ့ေသာ္ လူေလးေယာက္နွင့္ ဘယ္လုိကစားရသလဲကုိ သူမ မသိပါေခ် ။ ေလးေယာက္နွင့္ ကစားလ်ွင္ ဖဲခ်ပ္ေတြလည္း မ်ားသြားမည္ ၿဖစ္ၿခင္းေၾကာင့္ သူမလည္း မကစားတတ္ပါေခ် ။

"ေဆာင္းဦးေရပါ လာကစား"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေဆာင္းဦးေရဘက္သုိ့ လွည့္ေၿပာလုိက္သည္ ။

"ဟုိ...ေရွာင္ဖန္း ၊ ဘယ္လုိကစားရမလဲ ငါ မသိဘူး"

ေဆာင္းဦးေရက ေခါင္းယမ္းၿပလာသည္ ။

"ခုနစ္စင္ၾကယ္ ၊ အိမ္ရွင္ကို တုိက္ခုိက္ပါ ဂိမ္းက လူသံုးေယာက္ထဲနဲ့ ငါ မကစားတတ္ဘူး ၊
နင္ပဲ သြားကစားလုိက္"

ေဆာင္းဦးေရသည္ ခုနစ္စင္ၾကယ္ကုိပါ ဆြဲထည့္လုိက္သည္ ။

"ဟာ...က်ြန္ေတာ္လည္း မကစားတတ္ဘူး၊ မကစားတတ္ဘူး"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ေခါင္းကုိ ငံု ့ထားလ်က္ ထေၿပာလာသည္ ။

"ေတာ္ၿပီ ၊ လာထုိင္ၿပီး ကစား"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ခုနစ္စင္ၾကယ္ကို ၾကည့္ကာ ေၿပာလုိက္သည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာေနၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခုနစ္စင္ၾကယ္မွာ ထုိင္လုိက္ရ၏ ။

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ထုိဆံရွည္ေယာက္်ားကို အမွတ္တမဲ့ လွမ္းရိႈးၾကည့္လုိက္သည္တြင္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြားသည္ ။

"ငါတုိ့ တစ္ေနရာရာမွာ ၿမင္ဖူးေနသလိုပဲ"

ခုနစ္စင္ၾကယ္ကုိ တခနေလာက္ ၾကည့္ၿပီး ဆံရွည္ေယာက်ာ္းက ေၿပာလာသည္ ။

"မ-မ-မဟုတ္ဘူး ၊ က်ြန္ေတာ့္ရုပ္ကုိက လူတိုင္းနဲ့ ဆင္ေနတာပါ"

ခုနစ္စင္ၾကယ္၏ နဖူးထက္တြင္ ေခ်ြးစုိ ့လာ၏ ။

လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္နွစ္က ငါတုိ့ေတြ လက္သီးခ်င္း ယွဥ္ထုိးထားတာကုိ ၊ အခုေတာ့ သူ ငါ့ကို ေမ့သြားၿပီပဲ ။ ဘုရားကယ္လုိ့ ေတာ္ေသးတယ္ ။

ဒါေပမယ့္ အစ္မ ဖန္း က ဒီလူကို ၿမင္ေနတာေတာင္မွ
ဘာလို့ ဘယ္လုိမွ မေနတာလဲ ။

အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာလုိ့ သူတုိ့ နွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မမွတ္မိၾကတာလား ။

ဘုရား ကယ္လုိ့ ၊ ဘုရား ကယ္လုိ့ ။ မဟုတ္ရင္ သတ္ပြဲၾကီး အၾကီးအက်ယ္ ၿဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္ ။

ခနအၾကာတြင္ ဖဲေ၀သူသည္ ကုလားဖန္ထုိးကာ ဖဲခ်ပ္မ်ားကုိ စေ၀သည္ ။ လူတစ္ေယာက္ကို ဖဲခ်ပ္ ၁၆ ခ်ပ္ ကိုယ္စီ ရသြားၾကသည္ ။
"အိမ္ရွင္" ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာလုိက္သည္ ။

"အိမ္ရွင္ကို ခုိးမယ္"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ လက္ထဲက ကတ္တုိ့ကုိ ၿမင္လုိက္ၿပီး စားပြဲကုိ အားပါပါၿဖင့္ ဘုန္းခနဲ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ရုိက္ခ်လုိက္သည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ။ "..."

ခုနစ္စင္ၾကယ္ ၊ ေခြးသူေတာင္းစား ။ ငါ့ရဲ့အိမ္ရွင္ကတ္ကို ခုိးသြားတယ္ ။

...............................................................

စာစဥ္ ၅၂၊ အခန္း ၂၁။ ေသေအာင္ ရုိက္မယ္

"ငါလည္း အိမ္ရွင္လုပ္မယ္"
ဆံရွည္ေယာက်ာ္းက ၿဖတ္ေၿပာလာသည္ ။

"ဒါဆုိ ငါ အိမ္ရွင္ မလုပ္ေတာ့ဘူး"
ရီ၀မ္၀မ္ ေၿပာလုိက္သည္ ။

ခုနစ္စင္ၾကယ္၏ စိတ္အလႈပ္ရွားၾကီး လႈပ္ရွားေနပံုအရ
သူ ့ထံတြင္ ဖဲခ်ပ္ေကာင္းေကာင္း ကုိင္ထားၿခင္း
ၿဖစ္ရေပမည္ ။

"ဒါဆုိ က်ြန္ေတာ္လည္း အိမ္ရွင္ မလုပ္ေတာ့ဘူး" ခုနစ္စင္ၾကယ္ကလည္း ထေၿပာလာသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ။ "..."

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ အိမ္ရွင္ဖဲခ်ပ္ကုိ ယူလုိက္ၿပီး ေနာက္တြင္ နံပတ္ ၃ ဖဲခ်ပ္ကုိ ထုတ္ၿပလာသည္ ။

ခ်က္ခ်င္းပင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္လည္း ဂ်ိဳကာ ကတ္ကို ထုတ္လုိက္သည္ ။

သူမ၏ လက္ထဲတြင္ က်န္ရွိေနသည့္ ဖဲခ်ပ္မ်ားမွာ နံပတ္စဥ္လုိက္ ၿဖစ္ေနၾကေလသည္ ။
အိမ္ရွင္က မကစားသေရြ ့ သူမ နုိင္မည္သာ ။

"သတ္တယ္"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ အရယ္ၾကီး ရယ္ေမာလ်က္ နံပတ္ ေလး ဖဲခ်ပ္ နွင့္ နံပတ္ ၅ ဖဲခ်ပ္ကုိ ထုတ္ၿပလာသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ။ "..."ဘာကိစၥ ေသာက္က်ိဳးနဲ ငါ့ကို သတ္ရတာတုန္း ။

"ကတ္ဆြဲမွာလား" ခုနစ္စင္ၾကယ္က ေမးလုိက္သည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္နွင့္ ဆံရွည္နွစ္ေယာက္စလံုး ေခါင္းယမ္းၿပလုိက္ သည္ ။

"ထပ္သတ္တယ္"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ဖဲခ်ပ္ သံုး နွင့္ ဖဲခ်ပ္ ေလး ကုိ ထပ္ထုတ္ၿပလိုက္ၿပန္ သည္ ။

"က်ြန္ေတာ္နဲ့ အိမ္ရွင္ကို တုိက္ခုိက္ပါကို ကစားပါ...ဟားဟားဟား"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ၿပံဳးရႊင္စြာၿဖင့္ သံုးနွင့္ ငါး ကုိ ခ်လုိက္ၿပန္သည္ ။

ထုိ ့ေနာက္တြင္ ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ သူ၏ ဂ်ိဳကာကတ္ကုိ ထုတ္လုိက္ၿပီး ရုိက္ခ်ပစ္လုိက္သည္ ။

"ေက်ာ္တယ္" ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ေၿပာလုိက္သည္ ။

ထုိ ့ေနာက္တြင္မူ ဆံရွည္ေယာက္်ားသည္ သူ ့ရွိသမ်ွ ကတ္အားလံုးကုိ ထုတ္ခ်လာသည္ ။

"ငါ နုိင္သြားၿပီ" ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ ၿပံဳးစစၿဖင့္ ေၿပာလုိက္သည္ ။

ေဒါသေပါက္ကြဲေနၿပီ ၿဖစ္သည့္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ခုနစ္စင္ၾကယ္၏ လက္ထဲတြင္ ရွိေနသည့္ ေနာက္ဆံုးဖဲခ်ပ္နွစ္ခ်ပ္ကို ၾကည့္လုိက္ရာ ၊

ေၿခာက္ပြင့္နွင့္ ခုနစ္ပြင့္ ။

"မင္းက ဘယ္သူ ့အဖြဲ ့ကလဲ"

ရီ၀မ္၀မ္ ခုနစ္စင္ၾကယ္ကုိ စိုက္ၾကည့္လုိက္သည္ ။

"အစ္မ အဖြဲ ့ကေပါ့ ၊ အစ္မ ဖန္းကလည္း" ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဒါေတာင္မသိဘူးလား ဆုိသည့္ဟန္မ်ိဳးၿဖင့္ ၿပန္ေၿဖလာသည္ ။

"မင္း ငါ့အဖြဲ ့ထဲကဆုိ ဘာကိစၥ ေသာက္က်ိဳးနည္းေအာင္
ငါ့ခ်ည္းပဲ လုိက္သတ္ေနရတာလဲ"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထိုဖဲခ်ပ္တုိ့ၿဖင့္ ခုနစ္စင္ၾကယ္၏ မ်က္နွာကို ေပါက္ပစ္ေတာ့မလုိ့နီးနီး ၿဖစ္ေနေလၿပီ ။

ငါ့ကုိ နွစ္ခါ သတ္တာက ထားပါဦး၊ အခုေတာ့ ဆက္တုိက္လုိက္သတ္ေနလို့ကုိ အိမ္ရွင္က နုိင္သြားတာ ။

အခုေန ရီ၀မ္၀မ္၏ လက္ထဲတြင္ ပုဆိန္မ်ား ရွိေနလ်ွင္ ခုနစ္စင္ၾကယ္ကို သူမ ထက္ပုိင္းပိုင္းၿပီးေနေလာက္ေပၿပီ ။

"အစ္မ ဖန္းကလည္း က်ြန္ေတာ္ သတ္မွာေပါ့ ၊ က်ြန္ေတာ့္မွာက ကတ္ေတြ အရမ္းမ်ားေနတာကုိး ။
အစ္မ ဖန္း ကက်ေတာ့ တစ္ကတ္ထဲ ကုိင္ၿပီး ကစားေနတာကုိး ၊ ဒါ က်ြန္ေတာ့္ကို အၿပစ္မတင္နဲ့ေလ"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ပြစိပြစိ ေၿပာဆုိေနသည္ ။

"မင္းဟာမင္း ေဂ်ာင္းမလား ၊ ငါ မင္းကုိ ကန္ထုတ္ပစ္ရ မလား"

ခုနစ္စင္ၾကယ္ကို ရီ၀မ္၀မ္ ေမးလုိက္သည္ ။

"အစ္မ ဖန္း ၊ က်ြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္ အခြင့္အေရး ေပးပါဦး ။ က်ြန္ေတာ္ သိပ္မကစားတတ္လုိ့ အသားမက် ၿဖစ္ေနတာပါ ။ ေနာက္တစ္ပြဲက်ရင္ က်ြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီး ေကာင္းေကာင္းကစားပါ့မယ္"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ရွက္ရယ္ရယ္ကာ ေၿပာဆုိေလသည္ ။

"အုိေက" ရီ၀မ္၀မ္ လက္ဖ်စ္တီးလုိက္သည္ ။

ထုိတြင္ ဖဲေ၀သူသည္ ခုနစ္စင္ၾကယ္ကုိ သိလုိက္စိတ္ၿဖင့္ ၾကည့္လုိက္သည္ ။ ဒီတစ္ေခါက္ သူ အိမ္ရွင္ လုပ္ေတာ့မွာလား ။

"က်ြန္ေတာ္ အိမ္ရွင္ဘက္က မေလာင္းဘူး"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ လက္ထဲက ဖဲခ်ပ္တုိ့ကို ၾကည့္ကာ ေၿပာလုိက္သည္ ။ "ငါလည္း မေလာင္းဘူး" ဆံရွည္ေယာက်ာ္းက ေၿပာလာသည္ ။

သူတုိ့ မလုိခ်င္ဘူး ဆုိမွေတာ့ သူတုိ့ဖဲခ်ပ္ေတြ မေကာင္းလုိ့ပဲ ၿဖစ္ရမယ္ ။
သုိ့နွင့္ ရီ၀မ္၀မ္ ေတြးဆလုိက္ၿပီး..."ငါ ေလာင္းမယ္"

သူမသည္ ထုိအိမ္ရွင္ကတ္ကို ယူပစ္လုိက္သည္ ။

သူမ၏လက္တုိ့က လာဘ္မေကာင္းပါေသာ္လည္း လာဘ္တိတ္ေနသည့္ လက္ေတာ့ မဟုတ္ပါေခ် ။

ရီ၀မ္၀မ္သည္ သံုးပြင့္ပါသည့္ ဖဲခ်ပ္ကုိ အရင္ဆုံး လွန္ၿပလုိက္သည္ ။

"သတ္တယ္"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ၿပံဳးၿဖီးကာ ဘုရင္မပံု ပါသည့္ ဖဲခ်ပ္ ေလးခ်ပ္ကုိ ပစ္ခ်လာသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ေဒါသေထာင္းခနဲ ထြက္သြားၿပီး ခုနစ္စင္ၾကယ္ကို ၾကည့္လုိက္ကာ... "ေက်ာ္တယ္"

"ထပ္သတ္တယ္"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ဂ်ိဳကာ အၾကီးနွင့္ အေသး နွစ္ခုစလံုးကုိ ပစ္ခ်လာၿပန္သည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္၏ ႏႈတ္ခမ္းတုိ့ တြန္ ့ေကြးသြားသည္ ။
ငါက သံုးပြင့္ကုိပဲ ထုတ္ၿပရေသးတယ္ ၊ မင္းက လက္နွစ္ဖက္လံုးကုိ သံုးၿပီး ငါ့ကို သတ္တယ္...ဟုတ္လား ။

"ေက်ာ္တယ္ ။ မင္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သတ္ဦးမွာလဲ ။ ငါ့ကို ထပ္သတ္ရဲ သတ္ၾကည့္စမ္း"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ခုနစ္စင္ၾကယ္ကုိ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ၾကည့္ကာ ၿပံံဳးေၿပာလုိက္သည္ ။

"မသတ္ေတာ့ဘူး၊ လံုး၀ မသတ္ေတာ့ဘူး"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ေခါင္းကို ခါယမ္းကာ သူ ့လက္ထဲက ကတ္မ်ားအားလံုးကို ပစ္ခ်ပစ္လုိက္သည္ ။ ထုိကတ္မ်ားအားလံုးသည္ကား နံပတ္အစဥ္ေတြခ်ည္း ၿဖစ္ေနေလသည္ ။

"..."

ခုနစ္စင္ၾကယ္...နင့္လက္ ေသာက္ရမ္း လာဘ္ေကာင္းလွ ခ်ည္လား ။ ဒီေလာက္ လာဘ္ေကာင္းရဲ့သားနဲ့ ဘာကိစၥ အိမ္ရွင္ဘက္က မေလာင္း ရတာလဲ ။ မငး္ ငါ့ကို တမင္ လာလုပ္ေနတာလား ။

"အစ္မ ဖန္း ကလည္းဗ်ာ ၊ အစ္မ အခြင့္အေရးေပးရင္ က်ြန္ေတာ္ ေသခ်ာ ေတြးၿပီး ကစားပါ့မယ္လုိ့ ေစာေစာက ေၿပာသားပဲ ။ ဘယ္လုိလဲ ၊ က်ြန္ေတာ္ ကစားတာ ေတာ္တယ္မလား....ဟဲဟဲဟဲ"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ တဟဲဟဲရယ္ေမာကာ ေၿပာဆုိေနသည္ ။
"သြားစမ္း"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ခုနစ္စင္ၾကယ္ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္ ။

ခုနစ္စင္ၾကယ္က ဘာမွ မေၿပာရေသးခင္
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေအးစက္စြာ ၿပံဳးကာ ေၿပာဆုိလုိက္သည္ ။

"မင္း မသြားဘူးဆုိရင္ ငါ မင္းကုိ ေသေအာင္ ရုိက္ပစ္မယ္"

............................................................

စာစဥ္ ၅၂၊ အခန္း ၂၂ ။ လံုး၀ ဗိုလ္ က်ၿခင္း

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ရွက္ရယ္ရယ္လာသည္ ။

"အစ္မပဲ ကစား၊ အစ္မပဲ ကစား ။ က်ြန္ေတာ့္မွာ လုပ္စရာ ရွိေနေသးတာကို အခုပဲ သတိရတယ္ ။ သြားေတာ့မယ္ေနာ္"

ထုိ ့ေနာက္ ၊ ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ေဆာင္းဦးေရကို ေခၚကာ ကာစီနုိထဲကေန ထြက္သြားသည္ ။ ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္
သူ ့ကုိ ရီ၀မ္၀မ္က ေသေအာင္ ရုိက္နုိင္သည္ကို ၿခြင္းခ်က္မရွိ ယံုၾကည္ထားပါ၏ ။

"ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူးဆုိမွေတာ့ ေနာက္ေန ့မွပဲ ဆက္ကစားၾကတာေပါ့"

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းက ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ေၿပာလုိက္သည္ ။

"မရဘူး"

ထိုဆံရွည္ေယာက်ာ္းကုိ ရီ၀မ္၀မ္ တားပစ္လုိက္သည္ ။

"အိမ္ရွင္ကို တုိက္ခုိက္တာကို နွစ္ေယာက္ထဲနဲ့ ကစားမယ္"

"..."

အိမ္ရွင္ကုိ တုိက္ခုိက္ပါ ကစားနည္းကုိ လူနွစ္ေယာက္ထဲၿဖင့္ ကစားရသည္ဟူ၍ မရွိစဖူးပါေခ် ။

"ဒီလြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမမွာ ဘယ္သူကမွ ငါ့ကို ဒီလိုမ်ိဳး မေၿပာရဲဘူး"

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ မ်က္၀န္းတုိ့ ၾကဳတ္လာၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ၾကည့္လာသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ၿပန္ေၿပာေတာ့မည္ ၾကံလုိက္ခ်ိန္ အနက္ေရာင္၀တ္ အဖြဲ ့တစ္ဖြဲ ့သည္ ကာစီနုိထဲသုိ့ အေလာတၾကီး ေၿပး၀င္လာသည္ ။

ကာစီနုိထဲ ၀င္ၿပီးသည္နွင့္ ထုိအနက္ေရာင္၀တ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္သည္ ရီ၀မ္၀မ္ ထုိင္ေနသည့္ ေလးေယာက္၀ုိင္းဆီကုိ ေ၀့ၾကည့္လုိက္ၿပီး...

"အားလံုးပဲ ၊ မေၾကာက္ၾကပါနဲ့ ။ စားပြဲ၀ုိင္း နံပတ္ ေလး နဲ့ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ၿပသနာေလး ရွိေနလုိ့ပါ"
အနက္ေရာင္၀တ္ေယာက်ာ္းက ေၿပာလုိက္သည္ ။

ကာစီနုိထဲက ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားအားလံုးသည္ ထုိကဲ့သုိ့ အေၿခအေနမ်ိဳးကုိ က်င့္သားရေနၿပီးသား ၿဖစ္သည့္ဟန္ပင္၊ ေၾကာက္ရြ့ံဟန္ တစ္ခ်က္ေလး မၿပလာၾက ။

စားပြဲ၀ုိင္း ေလး လား ။

ရီ၀မ္၀မ္ သည္ကေတာ့ မ်က္ေမွာင္မဆုိစေလာက္ေလး
တြန္ ့ခ်ိဳးသြားသည္ ။

အဲ့ဒီအဖြဲ ့က ငါ့ကုိ လာရွာတာလား ။ ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ဆီကေန ပိုက္ဆံနုိင္သြားတဲ့ ဒီဆံရွည္ေယာက်ာ္းကို လာရွာတာလား ။

"ဆရာက ဒီေန ့ ေတာ္ေတာ္ေလး သတိၱေကာင္းေနတာပဲ"

ထုိအဖြဲ ့ထဲက တစ္ေယာက္သည္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ၾကည့္ကာ အရုိးတမ်ွေအးစက္သြားေစေလာက္သည့္ အသံ၊ ေကြးတက္သြားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းၿဖင့္ ေၿပာဆုိလာသည္ ။

ထုိစကားတစ္ခြန္းကုိ ၾကားလုိက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ ရင္တစ္ခ်က္ ဒိတ္ကနဲ ခုန္သြား၏ ။

ဒီလူေတြ ငါ့ကုိ လာရွာတာေပါ့ ။

ရီ၀မ္၀မ္သည္ တံုးအသူတည္း မဟုတ္ပါေခ် ။ ၿဖစ္ေနသည့္အေၿခအေနကို ခ်က္ခ်င္းးပင္ ၿခံဳငံုနားလည္လုိက္ေလၿပီ ။

ဒီလူေတြ တတိယအၾကီးအကဲရဲ့လူေတြပဲ ၿဖစ္ရမယ္ ။

သူတုိ့က ငါ့ကုိ ဖိန့္ဖိန့္တုန္ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ဆိုတာကို မယံုၾကေသးဘူး ။ ငါလည္းပဲ အဲ့ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ဆုိတာၾကီးကို စိတ္ကုန္ေနပါၿပီေနာ္ ။

"သတ္ ။ စားပြဲ ေလး က လူေတြ တစ္ေယာက္မွ အရွင္မထားနဲ့"

ဒါဇင္ေသာလူမ်ားသည္ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္သူ၏ အမိန္ ့အတုိင္း စားပြဲ ေလး ကုိ ၀ုိင္းလုိက္ၾကသည္ ။

"ေနဦး"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ အေတြးေရယာဥ္တုိ့ကို စုစည္းလုိက္ၿပီး ေၿပာလုိက္သည္ ။

"ငါ ဒီလူနဲ့ မသိဘူး ။ သူက အၿပစ္ကင္းတယ္၊ သူ ့ကို လႊတ္ေပးလုိက္"

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ မ်က္၀န္းထဲ ဖ်တ္ခနဲ လြင့္လူးလာၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ၾကည့္လာသည္ ။

ထူးဆန္းလုိက္တာ ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ငါ့ကို ကာကြယ္ေပးေနတာ ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ပဲ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ထုိသုိ့ ေၿပာလုိက္ေတာ့မွ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္သူမွာ ထုိဆံရွည္ေယာက်ာ္းကုိ ေသခ်ာၾကည့္မိသြားေလဟန္ပင္ ။

ခ်က္ခ်င္းပင္ ထိုလူၾကီးမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ရီလာသည္ ။

"ခ်ီး ခ်ီး ခ်ီး ထုပ္"

ထိုေခါင္းေဆာင္သည္ အလြန္အမင္း မ်က္ကၿပဴးဆန္ကပ်ာၿဖစ္စြာၿဖင့္ နာမည္ေခၚလာၿခင္း ။

"ငါ့ကို ဘယ္လုိ ေခၚလုိက္တယ္..."

ဆံရွည္ေယာက်ာ္း၏အသံကား အရုိးထိတုိင္ေအာင္ ေအးခဲလာလ်က္ ။ အေရွ့သုိ့ ေၿခလွမ္းသည္ဆုိရံု လွမ္းလုိက္သည့္တုိင္ ေနရာကေန လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားၿပီး ထုိလူၾကီး၏နံေဘးကို ေရာက္သြားေလၿပီ ။

"ခ်-ခ်ီး ခ်ီးထုပ္"

ေခါင္းေဆာင္မွာ အလိုအေလ်ာက္ပင္ ထပ္ကာ ေခၚလာၿပန္၏ ။

ထုိတြင္ ဆံရွည္ေယာက်ာ္း၏ မ်က္၀န္းထဲ ေအးစက္သည့္အရိပ္တုိ့ လူးလြင့္လာေတာ့ၿပီး ညာဘက္လက္ကုိ ေၿမွာက္ခ်လိုက္သည္ ။ ထုိ ့ေနာက္ ၊ မ်က္စိၿဖင့္ပင္ လုိက္မမွီေလာက္ေအာင္ ၿမန္ဆန္လွေသာ အရွိန္ၿဖင့္ ထိုလူၾကီး၏နားထင္ကုိ လက္ေခ်ာင္းေလးၿဖင့္ ေတာက္ပစ္လုိက္ရာ ။

ဘုန္း

လူတုိင္း၏အေရွ့တြင္ အသံၾကီးတစ္သံ က်ယ္ေလာင္စြာ ၿမည္ဟည္းထြက္လာသည္ ။ ထုိလူၾကီးမွာလည္း ၾကိဳးပ်က္သြားသည့္ စြန္တစ္ခုနွယ္ ၁၂ မီတာမကေအာင္ လြင့္ပ်ံသြားေလသည္ ။

"ငါ အမုန္းဆံုးက ငါ့ကုိ ခ်ီးထုပ္ လုိ့ ေခၚတာပဲ"

ဆံရွည္ေယာက်ာ္း၏ မ်က္၀န္းတုိ့သည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ ၊ ရက္စက္လွသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ခမ်ာ လံုး၀ကုိ ငုတ္တုတ္ၾကီး ေမ့သြားရ၏ ။

ဒီကုိယ္လူေခ်ာေလးက...

ခ်ီးထုပ္ လား ။

ကုိၾကီး ဗိုလ္ ရဲ့ ကမ႓ာမေက်တဲ့ ရန္သူေတာ္ၾကီး ။

လံုး၀ကုိ အၾကမ္းဆံုး ေဘာ့စ္ၾကီး လား ။

...............................................................

တစ္ခန္းရပ္ၿပဇာတ္ ။

သခင္ေလး ၉ ေပ်ာက္သြားၿပီးေနာက္တစ္ေန ့ --- လြမ္းလုိက္တာ ။

သခင္ေလး ၉ ေပ်ာက္သြားၿပီး နွစ္ရက္ေၿမာက္ေန ့--- လြမ္းလုိက္တာ လြမ္းလုိက္တာ ။

သခင္ေလး ၉ ေပ်ာက္သြားၿပီး သံုးရက္ေၿမာက္ေန ့--- လြမ္းတယ္၊ လြမ္းတယ္၊ လြမ္းတယ္ ။

သခင္ေလး ၉ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေလးရက္ေၿမာက္ေန့ --- အား...ဂ်ိ ဘုရင္ က အရမ္း ၊ အရမ္း ၊ အရမ္းကုိ ေခ်ာလိုက္တာ ။

သခင္ေလး ၉ ေပ်ာက္သြားၿပီး ငါးရက္ေၿမာက္ေန့ --- အားးးးး...ငါ ခ်ီးထုပ္ကုိ ခ်စ္မိသြားၿပီ ။

သခင္ေလး ၉ --- င့ါရဲ့အမာခံဖန္ၾကီး ဘာၿဖစ္သြားတာလဲ ။

၀မ္၀မ္ ေခ်ာ့ၿခင္းအနုပညာ --- ခ်စ္ေလ စၾက၀ဠာၾကီးကုိ ၿမင္ေနရေပမယ့္လုိ့ ရွင္ ဆုိတဲ့ ၾကယ္ၾကီးတစ္ပြင့္ထဲကုိပဲ ၿမတ္နုိ္းတာပါ ။

ပရိသတ္မ်ား --- အင္း...ငါတုိ့ေတြ Rs စာ မစားရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေတာင္ ၾကာေနၿပီပဲ ။

............................................................

စာစဥ္ ၅၂၊ အခန္း ၂၃။ သြားလိ့ုရၿပီလို့ ငါ ေၿပာလား

ခ်ီးထုပ္...ေနာက္ခံအေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုလူမ်ိဳး ၿဖစ္ေၾကာင္း
မည္သူကမွ မသိသည့္ ခ်ီးထုပ္ ။
သူ ့၏သိုင္းပညာသည္ လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမၾကီးကုိ ေၿပာင္းဆန္သြားေအာင္ လုပ္နုိင္စြမ္း ရွိသည္ဟုသာ
အားလံုး သိထားၾကသည့္ ခ်ီးထုပ္ ။
သူသည္ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းသုိင္းပညာရွင္တစ္ဦး ဟုပင္
တခိ်ဳ့က ေၿပာဆုိေနၾကေလသည့္ ခ်ီးထုပ္ ။

ခ်ီးထုပ္သည္ မည္သည့္ပံုသ႑ာန္ ရွိသည္ကို လူအနည္းစုေလးကသာလ်ွင္ သိထားၾကပါ၏ ။
သို့ေသာ္၊ ကုိၾကီး ဗိုလ္ သည္ ခ်ီးထုပ္ကုိ ေတာက္ေလ်ွာက္ စိန္ေခၚေနခဲ့ၿခင္းေၾကာင့္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းသားမ်ား သည္ကေတာ့ ခ်ီးထုပ္ ကို ရင္းနွီးၾကေပသည္ ။

အၾကီးအကဲတစ္ဦးသည္ ခ်ီးထုပ္၏ လက္ညွိဳးေလး တစ္ေခ်ာင္းၿဖင့္ အသတ္ခံလုိက္ရသည့္ေနာက္တြင္ လူတုိင္းက သူ ့ေရွ့တြင္ အသက္ပင္ မရွဴ၀ံ့ၾကေလာက္ေအာင္ထိ ေၾကာက္ရြံ့လာၾကေလသည္ ။

ဖိန့္ဖိန့္တုန္ ဂုိဏ္းရဲ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္က ခ်ီးထုပ္နဲ့ အတူ ရွိေနလိမ့္မည္ဟု မည္သူ ထင္လိမ့္မည္နည္း ။

ထုိနွစ္ေယာက္ အတူရွိေနၿခင္းမွာ ထူးဆန္းၿခင္းအတိ ၿဖစ္ေပသည္ ။

"သြားၾက သြားၾက ၿမန္ၿမန္ေလး"

ထုိအဖြဲ ့သားတစ္ေယာက္သည္ ေခ်ြးတုိ့ တေတာက္ေတာက္ က်ေနလ်က္ ရီ၀မ္၀မ္ နံေဘးတြင္ ရပ္ေနသည့္ ခ်ီးထုပ္ကုိ ၾကည့္ရင္း ေၿပာလာသည္ ။ ဆရာ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္က ခ်ီးထုပ္ နဲ့ အတူ ရွိေနတယ္ဆုိတာကုိ အၾကီးအကဲကုိ ၿမန္ၿမန္သြားေၿပာ ရမယ္ ။

"သြားလုိ့ ရၿပီလုိ့ ငါ ေၿပာလား"

ထိုဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ အရုိးထိတုိင္ေအာင္ ေအးစိမ့္လွသည့္အၾကည့္ၿဖင့္ လူတုိင္းကို ေ၀့ၾကည့္ေနသည္။

ထိုသည္ကုိ ၾကားလုိက္ၿပီး မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ တုတ္တုတ္မ်ွ မလႈပ္ရဲၾကေတာ့ ။

"အရွင္ ခ်ီး...အရွင္ ခ်ီး...နားလည္မႈ လြဲတာပါ ၊ နားလည္မႈ လြဲတာပါ"

ေခ်ြးတုိ့ ၿပိဳက္ၿပိဳက္ထလာလ်က္ ေခါင္းေဆာင္ၿဖစ္သူမွာ ခ်ီးထုပ္ကို ၾကည့္ရင္း စကားဆုိသည္ ။

"မင္း ငါ့ကုိ ဘယ္လိုေခၚလုိက္တယ္..."

ခ်ီးထုပ္သည္ ေၿခာက္အက္သည့္အသံၿဖင့္ ေမးလုိက္ေလလ်ွင္ ။

"မ-မ-မဟုတ္ အ-အရွင္ ၊ အရွင္က က်ြန္ေတာ့္ရဲ့ အရွင္ပါ"

ေခါင္းေဆာင္လာသည့္ ထုိလူမွာ ငုိေၾကြးမိမတတ္ ၿဖစ္ေနေလၿပီ ။

ခ်ီးထုပ္ရဲ့ နာမည္အစစ္ကုိ ငါက ဘယ္လိုလုပ္ သိမွာလဲ ။
သူ ့ကုိ ဒီလြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမမွာ ရွိတဲ့ လူတုိင္းက ခ်ီးထုပ္ လုိ့ပဲ ေခၚေနၾကတာကုိ ။

"မင္းက ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္း ကလား"

ဆံရွည္ေယာက်ာ္း ေမးလုိက္သည္ ။

"ဟုိ"

ေခါင္းေဆာင္သည္ အမွတ္တမဲ့ပင္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္ ။ သူတုိ့သည္ အမွန္ပင္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းက ၿဖစ္ၾကပါ၏ ။ သို့ေသာ္ သူတုိ့၏ ယေန ့တာ၀န္မွာ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ကုိ လူမသိသူမသိ တိတ္တိတ္ေလး လာသတ္ရန္ ၿဖစ္ေလေသာေၾကာင့္ သူတို့ မည္သူမည္၀ါၿဖစ္ေၾကာင္းကို ေပၚသြား၍ မရပါေခ် ။

သုိ့ေသာ္လည္း သူတုိ့သည္ ခ်ီးထုပ္ကို ညာလည္း မေၿပာရဲေလေသာေၾကာင့္ ယေန ့ညေတာ့ ကာစီနုိကေတာ့ အသက္ရွင္ရက္ ထြက္နုိင္မည့္လမ္း မၿမင္ေတာ့ပါေခ် ။

"ဟု-ဟုတ္"

ေခါင္းေဆာင္မွာ ထိုအရွိန္အ၀ါ ၿပင္းလြန္းလွသည့္ ခ်ီးထုပ္ေရွ့
ေခါင္းငံု ့ထားရင္းမွ အံကုိ ၾကိတ္ကာ ထုတ္ေၿပာလုိက္ရသည္ ။

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ကား ထုိသည္ကုိ ၾကားလုိက္သည္နွင့္ နံေဘးတြင္ ရွိေနသည့္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ဖုတ္ေလသည့္ငပိ မရွိေလသလုိ ေအးေအးလူလူပင္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေလသည္ ။

"သြားေတာ့"

ဆံရွည္ေယာက္်ားက ထူးမၿခားနားစြာေသာ အသံၿဖင့္ ေၿပာလုိက္သည္ ။

ခ်က္ခ်င္းပင္ ထုိဖိန့္ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းသားတုိ့လည္း နွစ္ခါၿပန္ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ကာစီနုိထဲကေန ထြက္ေၿပးကုန္ၾက ေတာ့သည္ ။

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းက ရီ၀မ္၀မ္ကို ၾကည့္လာသည္ ။

ခ်ီးထုပ္၏ အၾကည့္ကို ခံစားမိလိုက္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္၏နွလံုးသားေလး တုန္လႈပ္သြားရ၏ ။

ကုိၾကီး ဗိုလ္ ရာ ၊ က်ြန္မတုိ့ေတြ အရင္ဘ၀က ရန္သူေတြမ်ား ၿဖစ္ခဲ့ၾကတာလား ။ ရွင္ ဘယ္လိုသားရဲၾကီးကို သြားၿပီး ရန္စထားတာလဲ ။

"သူတုိ့က ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းကလူေတြ"
ဆံရွည္ေယာက်္ားက ေၿပာလုိက္သည္ ။

"အမ္...အင္း...က်ြန္မလည္း ဒီလုိပဲ ထင္ပါတယ္"
ရီ၀မ္၀မ္သည္ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးကာ ေၿပာလုိက္သည္ ။

"ငါ အမွတ္မမွားရင္ သူတုိ့ ေစာနက မင္းကို ဆရာလုိ့ ေခၚလုိက္သလားလုိ့"
ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ ေတြးဆေနသည့္ဟန္ၿဖင့္ ေၿပာလာသည္ ။

"ဟုိ...ဆရာ...ဆရာက တံခါးၿပင္ဆရာကို ေၿပာတာပါ"

ရီ၀မ္၀မ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အၿမန္အဆန္ ရွင္းၿပလုိက္သည္ ။

"ရွင္ အထင္မလြဲနဲ့ေနာ္ ။ က်ြန္မက တံခါးေတြ လုိက္ေရာင္းတဲ့သူ... အဲ့နယ္ပယ္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး နာမည္ ၾကီးတယ္ ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အကုန္လံုးက က်ြန္မကုိ တံခါးဆရာ ဆုိၿပီး နာမည္ေၿပာင္ ေပးထားၾကတာ"

"မင္းက တံခါးလုိက္ေရာင္းတာလား"

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းမွာ တဒဂၤေလး ဆြံ ့အမိသြား၏ ။

"ဟုတ္...ဟုတ္...ဟုတ္ တယ္ ။ တံခါးေတြ လုိက္ေရာင္းတာ ၊ သံတံခါး ၊ သစ္သားတံခါး ၊ မွန္တံခါး ၊ အစံုပဲ"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ေခါင္းက်ိဳးက်မတတ္ ေသေကာင္းေပါင္းလဲ ညိတ္ကာ ဆုိလာေတာ့သည္ ။

"အရွင္ ခ်ီး...က်ြန္မ သြားလုိ့ ရၿပီလား"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ၿပဳံးကာ ေၿပာလုိက္သည္ ။

သူမအေရွ့မွ ထုိေယာက်ာ္းသည္ လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမ ထဲတြင္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုးေသာ ဆရာၾကီးတစ္ဆူ ၿဖစ္ေပသည္ ။ ကိုၾကီး ဗိုလ္ ေခတ္ လ်ွမ္းလ်ွမ္းေတာက္ေနခဲ့ခ်ိန္တြင္ပင္ ထိုလူသည္ တစ္ခ်က္ထဲနွင့္ သူမကုိ ေၿမၾကီးေပၚ ေမွာက္သြားေအာင္ လုပ္နုိင္ခဲ့သလုိ ေရွးေဟာင္း မ်ိဳးႏြယ္စုၾကီးတစ္စုကုိလည္း သူတစ္ေယာက္တည္းအားနွင့္ အကုန္ကုန္လုေအာင္ ဖ်က္ဆီးေခ်မႈန္းပစ္ခဲ့သူ ၿဖစ္ေခ်သည္ ။

ကုိၾကီး ဗိုလ္ သည္ ထုိကဲ့သုိ့ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ ဆရာၾကီးကုိမွ သြားၿပီး ရန္စရဲေလရာ ထိုစဥ္က မည္မ်ွပင္ ေထာင္လႊားခဲ့ေလလုိက္သနည္း ။

ေကာလဟလတုိ့အရ ကုိၾကီး ဗုိလ္ သည္ ခ်ီးထုပ္ကုိ ပင့္ကာ လက္ရည္ခ်င္း ၿပိဳင္တုိက္ခဲ့ၿပီး ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းသားမ်ားကို ကင္းပုန္း၀ပ္ခုိင္းထားခဲ့သည္ ဟု ဆုိသည္ ။
လက္ရည္ခ်င္း ၿပိဳင္ရာတြင္ သူမ ရႈံးနိမ့္သြားၿပီးေနာက္တြင္ ထိုကင္းပုန္း၀ပ္ေနသည့္ သူမလူမ်ားကို တစ္ၿပိဳင္တည္း ၀ုိင္းတုိက္ၾကဖုိ့ရာ အမိန္ ့ေပးခဲ့ေလသည္တဲ့ ။

သို့သည့္တုိင္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းသားမ်ားမွာသာ
ခ်ီးထုပ္၏ ကြဲၿပဲေနေအာင္ ရစရာမရွိေအာင္ အေဆာ္ခံလုိက္ၾကရေလသည္ ။ ထုိမွစၿပီး
ခ်ီးထုပ္၏ နာမည္မွာလည္း ဟုိးဟုိးေက်ာ္သြားၿပန္သည္ ။

............................................................

စာစဥ္ ၅၂၊ အခန္း ၂၄။ အခုတေလာ မာခ်ာပါရဲ့လား

ရီ၀မ္၀မ္ခမ်ာမူ ထို ဆံရွည္ေယာက်ာ္း ေခ်ာေခ်ာေလးဆီကေန ၿဖစ္နုိင္သမ်ွ ၿမန္ၿမန္သာ ထြက္ေၿပးခ်င္ေနေလၿပီ ။

"မင္းက ဖိန့္ဖိန္ ့တုန္ဂုိဏ္းရဲ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ တကယ္ မဟုတ္ဘူးလား"

ခ်ီးထုပ္သည္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္ ။ "..."

သူရဲေကာင္းၾကီးရယ္ ၊ က်ြန္မတုိ့ တၿခားဟာ ေၿပာင္းေၿပာလုိ့ မရဘူးလား ။

"က်ြန္မက တကယ့္ကို တံခါးေရာင္းဆရာ ပါ ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ၊ က်ြန္မသာ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းရဲ့ ဂုိဏ္ခ်ဳပ္ ဆိုရင္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ဂုိဏ္းက လူေတြက ဘာလို့ က်ြန္မကုိ လာသတ္မွာလဲ"

ရီ၀မ္၀မ္ အေၾကာင္းၿပခ်က္ ေပးလုိက္သည္ ။

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းသည္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ကာ...

အင္း...ဒါ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္ ။ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ဂုိဏ္းသား ေတြက အၿမဲတမ္း သူတို့ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ကို သစၥာရွိ ၾကတယ္ ။

"မင္းနာမည္ ဘယ္လုိ ေခၚလဲ"
ဆံရွည္ေယာက်ာ္းက ေမးလုိက္သည္ ။

"ရီ...ရီ၀မ္၀မ္ ပါ"
ရီ၀မ္၀မ္ အရိုးခံအတုိင္းပင္ ၿပန္ေၿဖေပးလုိက္သည္ ။

"ယိေရႊ ့ဟန္ ပါ"

ဆံရွည္ေယာက်ာ္းက ထုိသုိ့ ေၿပာၿပီး ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားသည္ ။

"ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ ၊ သူရဲေကာင္း ဟန္ ေရ ။
ရွင့္အိမ္အတြက္ တံခါးလုိလာရင္ က်ြန္မကို လာရွာဖုိ့ မေမ့နဲ့ေနာ္"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ယိေရႊ ့ဟန္ကို ထုိသုိ့ ႏႈတ္ဆက္ေပးလုိက္ၿပီးေနာက္မွ ရင္ထဲက အလံုးၾကီး ၿပဳတ္က်သြားကာ စိတ္အေအးၾကီး ေအးသြားေလသည္ ။

ခ်ီးထုပ္ရဲ့နာမည္က ယိေရႊ ့ဟန္ကုိး ။

နာမည္ေလးက အရမး္ ကဗ်ာဆန္လုိက္တာ ။

တခနအၾကာတြင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္လည္း ကာစီနုိထဲက ထြက္လုိက္ၿပီး စံအိမ္ၾကီးဆီသုိ့ တစ္ေယာက္ထဲ ၿပန္သြားလုိက္သည္ ။

ယေန ့ည၏ ၿဖစ္ရပ္သည္ ရီ၀မ္၀မ္အဖို့ ေရေအးေအးတစ္ပံုးနွင့္ အေလာင္းခ်ခံလုိက္ရသလုိပင္ ။
ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္း၏ အေၿခအေန အစစ္အမွန္ကုိ
သူမ နားလည္သေဘာေပါက္လာရေလၿပီ ။

ေလးလႊာ ၿပတင္းေပါက္ကေန ခုနစ္စင္ၾကယ္ ပစ္ခ်လုိက္သည့္ တတိယအၾကီးအကဲ၏ တိတ္တိတ္ပုန္းသား ကပင္ သူမကုိ ရန္စရဲသည္ ။ ထုိ့ၿပင္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ဂုိဏ္းက လည္း သူမကုိ အမဲလုိက္သလုိ လုိက္ရဲေလ သည္ ။

ထိုအမဲလုိက္အဖြဲ ့မွာ တတိယအၾကီးအကဲက လႊတ္လုိက္ၿခင္းမွာ စဥ္းစားေနစရာပင္ မလုိပဲ သိနုိင္ေလသည္ ။

ဖိန့္ဖိန့္တုန္ဂုိဏ္း၏ အတြင္းေရးရာကုိ ကုိင္တြယ္ေၿဖရွင္း ရသည္မွာ သူမ ထင္ထားသေလာက္ လြယ္ကူမေနပါေခ် ။
ၾကယ္ ခုနစ္ ကိစၥသည္ သူမအတြက္ ပမႊားအဆင့္ေလးမ်ွသာ ။ တကယ့္ေခါင္းခဲစရာ ကိစၥၾကီးမွာ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္းထဲက ထုိၿသဇာၾကီးေနေသာ သက္က်ားအုိၾကီးမ်ား ၿဖစ္ေနေလသည္ ။

သူမသည္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္း၏ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ေနရာကို ၿမဲေအာင္ မလုပ္နုိင္လ်ွင္ သူမ အေသဆုိးနွင့္ ေသမလား ေၿပာမရသည့္အေၿခအေနပင္ ။

လြတ္လပ္ေသာနယ္ေၿမထဲတြင္ သူမတစ္ေယာက္တည္း အားနွင့္ စီရီဟန္ကုိ လုိက္ရွာဖုိ့ ဆုိသည္မွာ အေၿပာၾကြယ္သေလာက္ အလွမ္းမလြယ္သည့္ ကိစၥ တည္း ။ အကယ္၍
ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ဂိုဏ္း၏ အင္အားကုိ သံုးနုိင္မည္ဆုိလ်ွင္ေတာ့
ထိုသည္မွာ ဘာမွ အခက္ၾကီးၿဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ ။

သုိ့ေသာ္လည္း လက္ရွိအေၿခအေနအရမူ
သူမသည္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္း၏ အဓိက ေက်ာရုိးၿဖစ္သည့္ အာဏာၾကီးကုိ မဆုပ္ကိုင္ထားနုိင္ေသးေပ ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ သူမအေနနွင့္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္း၏ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ ဆုိသည့္ ေနရာ ကုိ ၿမဲၿမံသြားေအာင္ လုပ္ရေပမည္ ။ ထုိမွသာ အားလံုးက လြယ္ကူ ေအးေဆးသြားေပလိမ့္မည္ ။

"စီရီဟန္" ရီ၀မ္၀မ္ တုိးတုိးေလး ေရရြတ္လုိက္သည္ ။

ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂိုဏ္း ရံုးခ်ဳပ္ ဆီ မနက္အေစာၾကီး ေရာက္ရွိသြားသည္ ။

"အစ္မ ဖန္း ၊ မေန ့ညကေလ..."
ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ေလးနက္သည့္မ်က္နွာၾကီးၿဖင့္ ရီ၀မ္၀မ္၏ ရံုးခန္းထဲသုိ့ ၀င္လာသည္ ။

အိမ္ရွင္ကို တုိက္ခုိက္ပါ ဂိမ္းကုိ သူ မကစားတတ္ၿခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါေခ် ။ သူ ကေပါက္တိကပ်ာခ်ာ ေဆာ့ေနရသည့္ အေၾကာင္းရင္းသည္ကား ခ်ီးထုပ္၏ ပုိက္ဆံကုိ မယူရဲၿခင္းေၾကာင့္သာ ၿဖစ္ေပသည္ ။

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ထုိအေၾကာင္းကုိ ရွင္းၿပမည္ ၿပဳလုိက္ေသာ္လည္း ရီ၀မ္၀မ္က ေအးစက္သည့္မ်က္နွာထားၿဖင့္ ၿဖတ္ေၿပာလာသည္ ။

"အၾကီးအကဲေတြအကုန္လံုးကို ဒီကို ေခၚေပးပါဦး"

"ဗ်ာ" ခုနစ္စင္ၾကယ္ အံ့အားသင့္သြား၏ ။

အဲ့ဒီသက္က်ားအုိၾကီးေတြကုိ ငါ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ေခၚလုိ့ရပါ့မလဲ ။

"ငါ ေၿပာစရာရွိလုိ့ ေခၚေနတာလုိ့ ေၿပာၿပီး ေခၚလုိက္"

ခုနစ္စင္ၾကယ္က ဘာမွ ထပ္ၿပီး ေၿပာမလာခင္
ရီ၀မ္၀မ္က ထပ္ၿဖည့္ေၿပာလုိက္သည္ ။

"ဗ်ာ...ဟုတ္...က်ြန္ေတာ္ သြားေခၚၾကည့္လုိက္မယ္"

ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ေခါင္းညိတ္ၿပီး ထြက္သြားသည္ ။

သုိ့ေသာ္ ၊ ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ရံုးခန္းထဲက ထြက္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပန္၀င္လာသည္ ။

"အစ္မ ဖန္း ၊ က်ြန္ေတာ္ သြားေခၚစရာ မလုိေတာ့ဘူးနဲ့ တူတယ္ ။ သူတုိ့ကုိယ္တုိင္ ေရာက္ခ်လာၾကၿပီ"

ခုနစ္စင္ၾကယ္ ေၿပာၿပီးၿပီးခ်င္း တစ္ဒါဇင္မကေသာ အၾကီးအကဲမ်ားသည္ ရီ၀မ္၀မ္၏ ရံုးခန္းထဲကုိ ၀င္လာၾကသည္ ။

ထိုအၾကီးအကဲမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ သြားသည္ ။

တတိယအၾကီးအကဲက ဘယ္သူပါလိမ့္ ။
"တတိယအၾကီးအကဲ ၊ အခုတေလာ မာပါရဲ့လား"

အၿဖဴေရာင္ေခါင္းေဆာင္းကုိ ေဆာင္းထားၿပီး အနက္ေရာင္၀တ္စံုကုိ ၀တ္ဆင္ထားသည့္ အၾကီးအကဲသည္ ေရွ့ကုိ ေလ်ွာက္လာၿပီး ရီ၀မ္၀မ္ကုိ ၾကည့္လာသည္ ။
ထုိ ့ေနာက္တြင္ ဟက္ခနဲ ရယ္ေမာလုိက္ၿပီး ေၿပာလာသည္ ။

"သတိတရ ေမးေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ ။ အခုတေလာ သိပ္ကုိ မာခ်ာပါတယ္"

...............................................................

စာစဥ္ ၅၂၊ အခန္း ၂၅။ ေတာ္ေတာ္သတိၱေကာင္းလာတာပဲ

ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိအၾကီးအကဲကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္ ။

ေၿသာ္...ဒါဆုိ သူက တတိယအၾကီးအကဲေပါ့ ။
သူ ့ပံုစံက အေတာ္ေလး ခင္စရာေကာင္းၿပီး ၾကင္နာတတ္မယ့္ပံုပဲ ။

"ဒီေန ့ အားလံုး က်ြန္မကုိ ဘာကိစၥနဲ့ လာရွာၾကတာလဲ"
ရီ၀မ္၀မ္ ရႈတည္တည္ၿဖင့္ ေမးလုိက္သည္ ။

"တေလာက ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ ၿပန္ေရာက္လာတယ္ဆုိတာကို
က်ြန္ေတာ္တု့ိ ၾကားလုိက္ပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဂုိဏ္းထဲမွာ လုပ္စရာအေရးၾကီးကိစၥေတြက မ်ားေနေတာ့ ၊ မအားတာနဲ့ပဲ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ကုိ လာမႏႈတ္ဆက္ၿဖစ္လုိက္တာပါ ။
ဒီေန ့မွ အားသြားလုိ့ က်ြန္ေတာ္တုိ့ကို ခြင့္လႊတ္ေပးဖုိ့အတြက္ ဒီကုိ တကူးတက လာရတာပါ"

ထိုသည္ကား အသက္အေတာ္အတန္ ၾကီးပုံ ရသည့္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ရႈတည္တည္မ်က္နွာၿဖင့္ ေၿပာဆုိလာၿခင္းတည္း ။

သူသည္ အေပၚယံတြင္ တည္ၿငိမ္ၿပီး ေအးေဆးေကာင္း ေအးေဆးေနလိမ့္မည္ ။ သို့ေသာ္ ယေန ့တြင္ ရီ၀မ္၀မ္ တစ္စက္ေလးမွ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး သြားလုပ္လုိ့ မရဘူးဆုိတာကို သိေနပါ၏ ။ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး သြားကုိင္တြယ္မိပါက
သူမသည္ အတုအေယာင္ ၿဖစ္သည္ကုိ ထားဘိဦး၊ တကယ့္ဂုိဏ္းခ်ဳပ္အစစ္ ဆုိလ်ွင္ပင္ သူမအနာဂတ္က ေ၀၀ါးသြားမည္သာ ၿဖစ္သည္ ။ ဘယ္လုိ ၿဖစ္သြားမွန္းပင္ မသိလုိက္ရဘဲ အသတ္ပင္ ခံလုိက္နုိင္ရေသးေလသည္ ။

"ေၿသာ္...အဲ့ဒီလုိလား"
ေကာက္က်စ္ၿပီး နွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းသည့္ အၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္ ရီ၀မ္၀မ္၏ ႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ ဖူးပြင့္လာသည္ ။

ခုနစ္စင္ၾကယ္နွင့္ တၿခားသူမ်ားသည္ သူမနွင့္ အနည္းငယ္ေ၀းသည့္ ေနရာတြင္ ရပ္ေနၾကၿခင္း ၿဖစ္သည္ ။ သို့ေသာ္လည္း စကားတစ္ခြန္းမွ မေၿပာလာၾကပါေခ် ။

ထုိစဥ္ ၊ ၾကယ္ခုနစ္သည္ ရီ၀မ္၀မ္၏ အေၿပာအဆုိ ၊ အၿပဳအမူတုိ့ကို အေသးစိတ္ကအစ ေသေသခ်ာခ်ာ အကဲခတ္ေနသည္ ။
သူ ၿပဴးၿပဴးၿပဲၿပဲ လုိက္ကာ ၾကည့္ေနၿခင္းမွာ ဟာကြက္တစ္ခုခုကို က်ားေခ်ာင္းေခ်ာင္းၿပီး အမိဖမ္းေတာ့မေယာင္ေယာင္ ။

"ဂုိဏ္းခ်ဳပ္...ဒီနွစ္ေတြမွာ ဘယ္ေတြ ေရာက္ေနခဲ့လဲ သိလို့ရမလား"

တတိယအၾကီးအကဲ ဆုိသူက ရုတ္တရက္ၾကီး ေကာက္ကာငင္ကာ ထေမးလာၿခင္း ။

"အဟက္ ၊ တတိယအၾကီးအကဲက က်ြန္မအေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဂရုတစိုက္ ရွိလွတာပဲ"

ရီ၀မ္၀မ္က ခုိးခုိးခစ္ခစ္ ရယ္ေမာလုိက္ကာ ဆုိလုိက္သည္ ။

"ဂုိဏ္းခ်ဳပ္က က်ြန္ေတာ္တုိ့ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ ဂုိဏ္း ရဲ့ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ မလား ၊ ဂရုတစုိက္ ရွိရတာေပါ့ဗ်ာ"
တတိယအၾကီးအကဲက စကာ စကားေခၚသည္ ။

သုိ့ေသာ္ ၊ တတိယအၾကီးအကဲ စကားအကုန္ မေၿပာရေသးခင္ ရီ၀မ္၀မ္၏မ်က္နွာမွာ ရုတ္ၿခည္း ပ်က္ယြင္းသြားသည္ ။

ရီ၀မ္၀မ္သည္ မတ္တပ္ထရပ္လုိက္ၿပီး သူမစားပြဲေရွ့က စာရြက္စာတမ္း ကို ေကာက္ကိုင္လုိက္ကာ တတိယအၾကီးအကဲ၏ မ်က္နွာအား ၿဗန္းခနဲ အားပါပါၿဖင့္ ေပါက္ပစ္လုိက္သည္ ။

"အဘိုးၾကီး ၊ ရွင္ ေသခ်င္ေနတာလား"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ မႈန္ကုတ္ေနသည့္မ်က္နွာၿဖင့္ မာထန္စြာ ေအာ္ပစ္လုိက္သည္။

ရီ၀မ္၀မ္၏ ရုတ္ၿခည္း ေၿပာင္းလဲသြားၿခင္းေၾကာင့္ လူတုိင္း အံ့ၿသသြားၾက၏ ။ ရီ၀မ္၀မ္၏ လုပ္ရပ္ကို ၿမင္လုိက္ၿပီး ေဆာင္းဦးေရနွင့္ ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္လည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသား ၿဖစ္သြားၾကသည္ ။ ၾကယ္ ခုနစ္၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္မူ အံ့အားသင့္သည့္အရိပ္အေယာင္တုိ့
လြန္ ့လြန္ ့လူး လာသည္ ။

အခုခ်ိန္တြင္ ဖိန္ ့ဖိန္ ့တုန္ဂုိဏ္း၏ အာဏာအမ်ားစုကုိ ထုိအဘိုးၾကီးမ်ားက ကုိင္ထားၾကၿခင္း ၿဖစ္ေပသည္ ။ ရီ၀မ္၀မ္သည္ ထုိသုိ့ လုပ္လိုက္သည္မွာ ထိုအဘိုးၾကီးမ်ားနွင့္ အေပၚယံ အေရၿခံဳကာ ဟန္ေဆာင္ေနသည့္ မ်က္နွာဖံုးၾကီးကို ခြာခ်လုိက္သည့္နည္းနွင္နွင္ပင္။

"ဂုိဏ္းခ်ဳပ္...ဒါ ဘာလုပ္တာပါလဲ"

တတိယအၾကီးအကဲသည္ အလြန္တရာ ေအးစက္လွစြာေသာ မ်က္၀န္းတုိ့ၿဖင့္ ရီ၀မ္၀မ္ကုိ စုိက္ၾကည့္လာသည္ ။

တတိယအၾကီးအကဲ၏ မ်က္၀န္းထဲက ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနသည့္ လူသတ္ေငြ ့တုို့ေၾကာင့္ ရီ၀မ္၀မ္၏စိတ္ထဲ ထိတ္ကနဲ ၿဖစ္သြား၏ ။ သို့ေသာ္ သူမ၏အမူအရာသည္လည္း ရုိးတြင္းၿခင္ဆီထိတုိင္ ေအးခဲသြားေတာ့မလား မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ေအးစက္လာေလသည္။

"ၾကည့္ရတာ က်ြန္မ မရွိတဲ့နွစ္ေတြမွာ ရွင္ ေတာ္ေတာ္ သတိၱေကာင္း လာတဲ့ပံုပဲ"

ရီ၀မ္၀မ္သည္ မႈန္သုန္ေနသည့္ မ်က္နွာထားၿဖင့္ ၿပံဳးကာ ေၿပာလုိက္သည္ ။

"အဟက္...ဂုိဏ္းခ်ဳပ္က ဘာကုိ ဆုိလုိတာပါလဲ"

တတိယအၾကီးအကဲက သူမအား ေအးစက္စြာ ၿပန္ေမးခြန္းထုတ္သည္ ။

"ရွင့္ရဲ့ တိတ္တိတ္ပုန္းသား မေန ့ညက ဘာလုပ္ခဲ့လဲ မသိတာလား"
ရီ၀မ္၀မ္လည္း ၿပန္ေမးလိုက္သည္ ။

ထုိတြင္ တတိယအၾကီးအကဲက သူ ့လက္ကုိ
ေ၀ွ ့ယမ္းၿပလာကာ...
"ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ ၊ အစားကုိ ကုန္ေအာင္ စားလုိ့ ရတယ္ ၊ စကားကုိေတာ့ ကုန္ေအာင္ မေၿပာပါနဲ့ ။ က်ြန္ေတာ့္ဆီမွာ ဘာတိတ္တိတ္ပုန္း သားမွ မရွိဘူး"

"အဲ့ဒီလိုလား..."
ရီ၀မ္၀မ္က ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ကာ...
"ခုနစ္စင္ၾကယ္ ၊ သူ ့ကုိ အထဲေခၚလာခဲ့"

"ဟုတ္ကဲ့" ခုနစ္စင္ၾကယ္ ရံုးခန္းထဲက ထြက္သြားသည္ ။

မေန ့ညက ခုနစ္စင္ၾကယ္သည္ ရီ၀မ္၀မ္ ဆီကေန ဖုန္းတစ္ေကာလ္ ရရခ်င္း ေဆးရံုကုိ သြားကာ
လီမိုခ်န္းကို တိတ္တိတ္ေလး ေခၚထုတ္လာၿခင္း ၿဖစ္၏။ ထုိစဥ္က ရီ၀မ္၀မ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဘာၿဖစ္သည္ကုိ
သူ မသိပါေသာ္လည္း ေအာင္ေအာင္ၿမင္ၿမင္ပင္
သူ လုပ္ထားနုိင္ခဲ့ေလသည္ ။

တခနအတြင္း ဂုိဏ္းခ်ဳပ္အေပၚ သစၥာရွိသည့္ ဂုိဏ္းသားနွစ္ေယာက္သည္ ခုနစ္စင္ၾကယ္၏ ေနာက္ကေန ထမ္းစင္ၾကီးကို သယ္ကာ ရံုးခန္းထဲသုိ့ ၀င္လာၾကသည္ ။

ထုိထမ္းစင္ေပၚတြင္ လွဲေနသူကား တတိယအၾကီးအကဲ လီစီ၏ တိတ္တိတ္ပုန္းသား ၿဖစ္သူ လီ မုိ ခ်န္း ။

"လီစီ၊ ရွင့္ဆီမွာ တရားမ၀င္သား မရွိဘူးဆုိေတာ့ ဒီလူကုိမ်ား မွတ္မိမလား"

ရီ၀မ္၀မ္ ရြဲ ့ကာ ေမးလုိက္သည္ ။

............................................................
ဒီ၀တၳဳေလးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ like and comment လုပ္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္ 😘😘😘😘😘

စာစဥ္ ၅၂ ၿပီးပါၿပီ ။
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေန့ေလးကုိ ပိုင္ဆုိင္ၾကပါေစ ။

.....

Unicode

💖 ချိုမြိန်သော ဇနီးဆိုးလေး 💖
Book. : 52
Chapter. : 17 - 25
Original novel : Perfect Secret Love
Translator. : Goddess
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

စာစဉ် ၅၂၊ အခန်း ၁၇။ အသက်မျှင်းမျှင်းပဲ ကျန်တေ့ာပြီ

"မင်း ငါမေးတာကို မဖြေရသေးဘူး"

ရီဝမ်ဝမ်၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် အေးစက်မှုတို့ ဖြာထွက်နေပြီး နှုတ်ခမ်းထက်တွင်မူ ဆွဲဆောင်မှုရှိသည့် အပြုံးတစ်ပွင့်က တွဲလွဲခိုနေသည် ။

"ဘာကို ဖြေရမှာလဲ"
လီမိုချန်းက ပြန်အော်ပစ်လိုက်သည် ။

"မင်းကိုယ်မင်း ဘယ်သူများ မှတ်နေတာလဲ ပြောစမ်း"

ရီဝမ်ဝမ်သည် လေသံတိုးတိုးဖြင့် မေးလိုက်သည် ။

လီမိုချန်း ပြောတော့မည် ပြုလိုက်ချိန်
ရီဝမ်ဝမ်သည် လက်ထဲက တူဖြင့် အားပြင်းပြင်းနှင့် ထိုးချလိုက်သည် ။

တခနအကြာတွင် လီချန်း၏အသားကနေ သွေးတို့ တစက်စက် ယိုထွက်ကြလာလေသည် ။

ရီဝမ်ဝမ် ။ "..."

သေစမ်း ၊ ဒီတူက မကောင်းလွန်းဘူးလား ။
ငါက လီမိုချန်းကို ခြောက်ရုံခြောက်ချင်တဲ့ဟာ ၊
ဘာလို့ တကယ်ကြီး ထိုးပစ်မိသွားရတာလဲ ။

သူမလေးကို ကြည့်နေသည့် ကြယ် ခုနစ် ၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် အံ့အားသင့်မှုတို့ ဖိတ်လျှံလာသည် ။

ဒီမိန်းမက အစ်မ ဖန်း မဟုတ်ဘူးဆိုရင် တတိယအကြီးအကဲကို ဒီလိုမျိုး ရန်စရဲပါ့မလား ။

"မင်း...မင်း ငါ့ကို သတ်ရဲတယ်"

လီမိုချန်း၏ မျက်ဝန်းထဲတွင် ကြောက်ရွံ့ခြင်းတို့ ပေါ်ထွက်လာလေပြီ ။

သူ့အရှေ့တွင် ရပ်နေသည့် မိန်းမမှာ အမှန်တကယ်ပင် ကိုကြီး ဗိုလ် ဖြစ်ပါသည် ဆိုလျှင်ပင် ကိုကြီး ဗိုလ် ၏ ဉာဏ်ရည်အရ ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း၏လက်ရှိအခြေအနေကို မည်သို့ နားမလည်ဘဲ နေပါ့မည်နည်း ။

ဂိုဏ်းချုပ် အတုကို ထားဘိဦး ၊ ဂိုဏ်းချုပ် အစစ်သည်ပင်
သူ့အား ထိုသို့ ဆက်ဆံဝံ့လိမ့်မည် မဟုတ်ဘူး ၊ မဟုတ်ပါလား ။

ထိုမိန်းမသည် သူ့ကို အမှန်တကယ် သတ်ဝံ့လိမ့်မည်ဟု
သူ မယုံပါချေ ။ သို့သော် သူမမျက်ဝန်းထဲက မဖုံးနိုင်မဖိနိုင်အောင် လျှံထွက်နေသည့် လူသတ်လိုစိတ်တို့ကို သူ မြင်နေရလေသည် ။

"မင်းကို သတ်ရတာ ငါ့လက် ညစ်ပတ်တယ် ။ မင်းအသက်ကို သက်ညှာပေးလိုက်မယ် ။ မနက်ဖြန်တော့ မင်းအဖေ ငါ့ကို ရှင်းချက် လာပေးလိမ့်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်"

ရီဝမ်ဝမ်သည် စိတ်မကြည်သာစွာဖြင့် ထိုသွေးပေနေသည့် တူကို ဘေးသို့ ပို့ပစ်လိုက်တေ့ာသည် ။

"ခုနစ်စင်ကြယ်"

လီမိုချန်း၏ အနောက်ဘက်တွင် ရပ်နေဆဲ ဖြစ်သည့် ခုနစ်စင်ကြယ်ကို ရီဝမ်ဝမ် ခေါ်လိုက်သည် ။

"ဟုတ်ကဲ့ ၊ အစ်မ ဖန်း"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ပြုံးပျော်ရွှင်လျက် အရှေ့သို့ တက်လာသည် ။

"ဒီအမှိုက်ကို လွှင့်ပစ်လိုက်"
ရီဝမ်ဝမ် အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။

"ဟုတ်ကဲ့"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး
လီမိုချန်း၏ လည်ပင်းကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်ကာ
ဆောင်းဦးရေကို ပြောလိုက်သည် ။

"ဆောင်းဦးရေ...ကျွန်တော့်ကို ပြတင်းပေါက် သွားဖွင့်ပေးပါလား"

"ဟမ်" ဆောင်းဦးရေ အံ့သြသွား၏ ။
"ခုနစ်စင်ကြယ်...ဒါက စတုတ္ထထပ်နော်"

"စတုတ္ထထပ် ဆိုတော့ကော ဘာဖြစ်လဲ ။
သူ့ကို လွှင့်ပစ်လိုက်လို့ အစ်မ ဖန်း ပြောတယ်မလား ။
အထပ် ၄၀ ဆိုရင်တောင်မှ လုပ်ရမှာပဲ"

ခုနစ်စင်ကြယ် ပြန်ဖြေလိုက်ခြင်း ။

ရီဝမ်ဝမ် ။ "..."

ငါက သူ့ကို တံခါးပေါက်ကနေ လွှင့်ပစ်ဖို့ ပြောတာပါဟ ။ လေးထပ်ကနေ အပြင်ကို လွှင့်ပစ်ဖို့ ဘယ်သူ ပြောလို့လဲ ။

ဤစားသောက်ဆိုင်တွင် တစ်ထပ်နှင့်တစ်ထပ်သည် အတော်လေး မြင့်လေသည် ။ ကောင်းကင်စံအိမ်၏ လေးထပ်သည် သာမန် အဆောက်အဦးတစ်ခုနှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါက ခြောက်ထပ် ၊ ခုနစ်ထပ် လောက်နှင့် သွားညီပေသည် ။

"အ-အထင်မလွဲပါနဲ့ ။ ကောင်းကောင်းပြောရအောင်ပါ"

လီမိုချန်းသည် ဆောင်းဦးရေ အမှန်တကယ်ကြီး ပြတင်းပေါက် သွားဖွင့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ပြီး မျက်နှာပျက်ယွင်း လာတော့သည် ။

လီမိုချန်း ခေါ်လာသည့် ထိုလူသန်ကြီးများသည် လက်သီးတို့ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်ကြပြီး
သူတို့ုကို တားလိုဟန် ပေါ်လာ ကြသည် ။ သို့သော်လည်း မည်သူကမှ ရီဝမ်ဝမ် ရှေ့ကို ရဲတင်းစွာ မထွက်ဝံ့ကြပါချေ ။

ဝှီး

အသက်နှစ်ရှူစာ အကြာတွင် ခုနစ်စင်ကြယ်သည် လီမိုချန်းကို ပြတင်းပေါက်ကနေ လွှင့်ပစ်လိုက်လေသည် ။

ရီဝမ်ဝမ်၏နှုတ်ခမ်းတို့ တွန့်ချိတ်သွားပြီး ရင်ထဲကနေ ထိတ်လန့်စွာ ကြိမ်းနေမိသည် ။

ငါက လီမိုချန်း ကို ပြတင်းပေါက်ကနေ လွှင့်ပစ်ခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူးလေ။

ခုနစ်စင်ကြယ်ရဲ့ နားလည်နိုင်စွမ်းက ဘာလို့ အဲ့လောက်တောင် မြင့်လွန်းနေရတာလဲ ။

သူ့ဟာသူ လွှင့်ပစ်ပြီးတော့ အပြစ်ကို ငါ့ဆီ လွှဲချတယ် ။

ခုနစ်စင်ကြယ် သည် လက်ခုပ်တီးလိုက်သည် ။
ထို့နောက်တွင် ပြုံးဖြီးစွာဖြင့် ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည် ။

"အစ်မ ဖန်း ၊ သူ ကြွသွားလောက်ပြီ ။ မကြွရင်တောင်မှ ရစရာမရှိအောင်ကို ကျိုးကျေသွားမှာပဲ"

"တော်တယ်"

ရီဝမ်ဝမ် ရင်ထဲတွင် ထိတ်လန့်နေလင့်ကစား အပေါ်ယံတွင် ဝမ်းသာဟန် ဆင်လိုက်ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည် ။

သောက်ကျိုးနဲ ၊ အဲ့ဒီအဘိုးကြီး တတိယအကြီးအကဲက
ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းထဲမှာ သြဇာကြီးနေတာ ၊ ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းရဲ့ အာဏာတစ်ဝက်ကျော် ကလည်း သူ့လက်ထဲမှာ ။
ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းရဲ့ ဂိုဏ်းချုပ် အစစ် ပြန်လာရင်တောင်မှ
သူ့ကို ဒီလိုမျိုး သွားရန်မစလောက်ဘူး ။

ငါ အခု ဘာတွေ လုပ်လိုက်မိတာလဲ ။ တတိယအကြီးအကဲရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းသားကို အသက်မျှင်းမျှင်းပဲ ကျန်အောင် ငါ လုပ်လိုက်မိပြီ ။

............................................................

စာစဉ် ၅၂၊ အခန်း ၁၈ ။ ငါက အဲ့လောက်တောင် လေးစားစရာ ကောင်းတာလား

"မင်းတို့က ဘာကိစ္စ ရပ်နေတာလဲ ။
မင်းတို့ရဲ့ သခင် သေပြီလား သွားမကြည့်ကြဘူးလား"
ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ထိုလူသန်ကြီးများကို မေးလိုက်သည် ။

ထိုသည်ကို ကြားတော့မှ လီမိုချန်း ခေါ်လာသည့် လူများ သည်လည်း အပြေးအလွှား သွားကြည့်ကြတော့သည် ။

"စိတ်ပျက်စရာ" ဆောင်းဦးရေက မဲ့ရွဲ့ကာ ပြောလာသည် ။
"အဲ့ဒီခွေးသူတောင်းစားကများ ငါ့ကို ဝိုင်နဲ့ ပက်ရဲတယ် ။
သူ ဒီနေ့ မသေဘူး ဆိုရင် သူ့ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ညှင်းသတ် ပစ်မယ်"

"တော်ပြီ ၊ အစ်မ ဖန်း က အစ်မအတွက် လက်စားချေ ပေးပြီးပြီ မဟုတ်ဘူးလား ။ လီမိုချန်းက လုံးဝကို အမှိုက်သာသာပဲ ရှိတော့တာ ။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း အရက်စော်တွေနဲ့ နံဟောင်နေတာပဲ ၊
မိန်းမ လိုက်စားနေတာကလည်း အကြာကြီးကြာနေပြီ ဆိုတော့ ကျန်းမာရေးက သိပ်ကောင်းတော့တာ မဟုတ်ဘူး ။ ဒီလောက်အမြင့်ကြီးကနေ ပြုတ်ကျမှတော့ သေမှာ ကျိန်းသေတယ်"
ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ရယ်စေမောစေ ပြုံးရွှင်ကာ ပြောဆိုနေ သည် ။

"ရှောင်ဖန်းဖန်း အကောင်းဆုံးပဲ"

ဆောင်းဦးရေသည် ရီဝမ်ဝမ်ကို သိုင်းဖက်ပစ်လိုက်သည် ။

ရီဝမ်ဝမ်သည် ဆောင်းဦးရေ၏ တရင်းတနှီး နေတတ်ခြင်းနှင့် အသားကျနေပြီးသား ဖြစ်သောကြောင့် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပင် နေနိုင်လေပြီ ။

အမှန်တွင် အစောနက သူမသည် ကိုကြီး ဗိုလ် ကို အတုခိုးကာ လုပ်လိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်သော်လည်း သူမရင်ထဲက လှိုက်ကြွလာသည့် ဒေါသတို့နှင် ကာကွယ်ပေးလိုသည့် ခံစားချက်တို့မှာ အစစ်အမှန်ပင် ဖြစ်ပေသည် ။ လီမိုချန်းသည် ဆောင်းဦးရေကို ယုတ်မာရိုင်းစိုင်းစွာ ပြောဆိုလာချိန်တွင် ထိုခံစားချုက်တို့သည် သူမရင်ထဲ အမှန် ဝင်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် ။

"အစ်မ ဖန်း ၊ တတိယ အကြီးအကဲက လွယ်လွယ်နဲ့ သွားရန်စလို့ ရတဲ့သူ မဟုတ်ဘူး ။ အစ်မ ပိုပြီး သတိကြီးကြီးထားသင့်တယ်"
ရီဝမ်ဝမ် ကို ရှုတည်တည်ဖြင့် ပြောလာသူကား
ကြယ် ခုနစ် တည်း ။

ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုသည်ကို ကြားလိုက်ရချိန်တွင် တတိယအကြီးအကဲကို တီမထင်သယောင် ပြုလိုက်လျက် အေးစက်စွာ ပြုံးုလိုက်သည် ။

"ထားလိုက်တော့ ၊ ငါတို့လည်း စားလို့ ပြီးသွားပြီပဲ ။
အစ်မ ဖန်း...ကာစီနိုကို သွားပြီးတော့ လောင်းကစားနည်းနည်းလောက် သွားကစားရအောင်"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် ပြောလာသည် ။

ရီဝမ်ဝမ် ။ "..."

ငါ မသွားလို့ မရဘူးလား ။

ငါ့မှာ "နဂါးပျံလွှား" စားထားရတဲ့ စိတ်ဒုက္ခကြီးတောင် မသက်သာလာသေးဘူး ။ ငါ့စိတ်လေး ပြန်နာလန်ထလာဖို့
အချိန်လေး နည်းနည်းလောက် ပေးလို့ မရဘူးလား ။

မကြာခင်ပင် သူတို့အဖွဲ့သည် အောက်ထပ်ကို ဆင်းလိုက်ပြီး ကောင်းကင်စံအိမ်မှ ထွက်သွားကြသည် ။

"ကျွန်တော့်မှာ လုပ်စရာအလုပ်တွေ ရှိသေးတယ် ။ ပျော်ပါစေ"

ကြယ်ခုနစ်သည် တစ်ယောက်ထဲ လှည့်ထွက်သွားလေပြီ ။

"အလုပ်...အလုပ်...အလုပ် ၊ တစ်ချိန်လုံး အလုပ်ဆိုတာချည်းပဲ"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ကြယ် ခုနစ် ကို ကြည့်ကာ ပွစိပွစိ ရေရွတ်ပြီး သူ့ကို မေ့ထားလိုက်တော့သည် ။

စိတ်အရှုပ်ရဆုံးသော ကြယ်ခုနစ် ထွက်သွားတော့မှ ရီဝမ်ဝမ်မှာ စိတ်အနည်းငယ် အေးသွားတော့၏ ။

ထိုခံစားချက်သည်ကား အတန်းထဲကနေ ဆရာ ထွက်သွား၍ စိတ်အေးသွားမိသည့် ခံစားချက်နှင်နှင်ပင် ။

ကြယ်ခုနစ် ထွက်သွားပြီးနောက်တွင် ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ကားမောင်းကာ ထွက်သွားလိုက်သည် ။ နာရီဝက်အကြာတွင် သုံးယောက်သားသည် အလွန်တရာ ခမ်းနားလှသည့် ကာစီနိုရှေ့ကို ရောက်သွားကြသည် ။

လွတ်လပ်သောနယ်မြေလို နေရာမျိုးတွင် လောင်းကစားဝိုင်းသည် ပေါများလှ၏ ။ အခုလိုမျိုး ခမ်းနားလှသည့် ကာစီနိုတို့မှာ ရှားပါးသည့် အရာကြီး မဟုတ်ပါချေ ။

ကာစီနိုထဲတွင် ဒစ်ဂျစ်တယ် လောင်းကစားစက်တို့ ရှိနေကြသည် ။ လောင်းကစားနည်း မျိုးစုံ ရှိပြီး အသက်များ၊ စည်းစမ်းဥစ္စာများကို လောင်းကြေးထပ်ကာ ကစားကြသည်များ ရှိကြသည် ။

"အစ်မ ဆောင်းဦးရေ ၊ အကြီးအကဲ ခုနစ်စင် ၊ ရှားရှားပါးပါး ရောက်လာပါ့လား"

ရီဝမ်ဝမ်တို့အဖွဲ့ ကာစီနိုထဲ ဝင်လိုက်သည်တွင် သားသားနားနား ဝတ်စားထားသည့် ယောကျာ်းသည် ငွားစွင့်နေသည့် အပြုံးကြီးဖြင့် အမြန် ဆီးကြို နှုတ်ဆက်လေသည် ။

"ဘာလဲ...ငါတို့ရဲ့ ဂိုဏ်းချုပ်ကို မမြင်ဘူးလား"

ခုနစ်စင်ကြယ်၏ ရဲရဲတောက်နေသည့် ဆံပင်နီ ၊ လှပပြီး ရယ်မြူးနေသည့် မျက်ဝန်းနှင့် အေးစက်ကာ လူသတ်ငွေ့ဖြာနေသော အငွေ့အသက်တို့ကြောင့် ထိုလူခမျာ ရင်ထဲ လှိုက်တုန်သွားရ၏ ။

ခုနစ်စင်ကြယ် ဆိုသည်မှာ ရီဝမ်ဝမ် ရှေ့တွင်ပင် ပေါကြောင်ကြောင် နိုင်သည့် ၊ ဖြူစင်သည့် ယုန်ဖြူလေးနှယ် ဖြစ်ချင်ဖြစ်လိမ့်မည် ။ သို့သော် ၊ တခြားလူများ ရှေ့တွင်မူ အင်မတိအင်မတန် ကြောက်စရာကောင်းလှသည် ချည်းသာ ဖြစ်သည် ။

လာရောက်ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်သည့် လူကြီးမှာ ချက်ချင်းပင် တုန်လှုပ်သွားပြီး ရီဝမ်ဝမ်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ
မျက်စိမျက်နှာ ပျက်ယွင်းသွားသည် ။

ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းရဲ့ ဂိုဏ်းချုပ်လား ။

ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းရဲ့ ဂိုဏ်းချုပ် ကိုကြီး ဗိုလ် ပျောက်နေတာ တော်တော်ကြာနေပြီ၊ အခု တကယ်ကြီး ပြန်ရောက်လာပြီလား ။

ကိုကြီး ဗိုလ် ပါလို့ ခုနစ်စင်ကြယ်က ပြောနေမှတော့ တကယ့်ကို ကိုကြီး ဗိုလ် ပဲ ဖြစ်ရမယ် ။

"ဂိုဏ်းချုပ်...ကျွန်တော်တို့ မတွေ့ရတာ တော်တော်ကြာနေတော့ မမှတ်မိလိုက်ဘူး ဖြစ်သွားတယ် ။ ကျွန်တော့်အမှားပါ ။ ကိုကြီး ဗိုလ်...ဒီလို လုပ်ပါလား ။ ဒီညအတွက် ကိုကြီး ဗိုလ် စိတ်ကြိုက် သုံးရအောင် တစ်သန်း ပေးပါ့မယ်ဗျာ"

ထိုယောကျာ်းသည် ချွေးတို့ကို သုတ်ပစ်ပြီး ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်ကာ ပြုံးပြုံးကြီး ပြောလေသည် ။

"..."

တိုကင်ပြား တစ်သန်း ကို လက်ဆောင်လား ။

ငါက အဲ့လောက်တောင် လေးစားစရာကောင်းတာလား ။

"င့ါဆီမှာ တစ်သန်းတောင် မရှိဘူးလို့ ထင်နေတာလား"

ထိုလူကြီးသည် အံ့သြသွားပြီး ချက်ချင်း အသည်းအသန် ခေါင်းယမ်းလာသည် ။

"မ-မဟုတ် မဟုတ်ပါဘူး မဟုတ်ပါဘူး ။
ကိုကြီး ဗိုလ် လို မြင့်မြတ်ပြီးသားလူက ဘယ်ငွေ ရှားပါ့မလဲ ။ ကျွန်တော် အပြောမတတ် ဖြစ်သွားတာပါ"

............................................................

စာစဉ် ၅၂၊ အခန်း ၁၉။ သူ့ကို တွေ့အောင် ရှာရမယ်

ထိုလူကြီးသည် ပါးစပ်ကနေ ပြောလည်းပြော ညာဘက်လက်ကနေလည်း သူ့ပါးစပ်သူ ရိုက်နေလေသည် ။

ရီဝမ်ဝမ် လုံးဝကို အံ့အားသင့်မိသွား၏ ။
ကိုကြီး ဗိုလ် က လွတ်လပ်သောနယ်မြေမှာ ဒီလောက်တောင် နာမည်ဆိုးထွက်နေတဲ့သူ လား ။

"ပေါက်တတ်ကရတွေ တော်ပြီ ။ ငါတို့ရဲ့ ဂိုဏ်းချုပ်ကို အထဲကို ခေါ်သွားတော့" ဆောင်းဦးရေသည် စိတ်မရှည်နိုင် ဖြစ်လာလေပြီ ။

"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဟုတ်ကဲ့ပါ ဟုတ်ကဲ့ပါ ။ ဧည့်သည်တော်တို့ စိတ်ကြိုက်သာ လာကစားကြပါ ။ အထဲကို ကြွပါ ခင်ဗျာ"

ထိုယောကျာ်းသည် ချက်ချင်းပင် ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ် ၊ ခုနစ်စင်ကြယ်နှင့် ဆောင်းဦးရေကို အထဲသို့ ခေါ်သွားသည် ။

မကြာခင်ပင် ရီဝမ်ဝမ်သည် လောင်းကစားဝိုင်း စားပွဲတစ်ခုရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည် ။

ထိုစားပွဲတွင် ယောကျာ်းသား ငါးယောက် ရှိနေပြီး ဖဲဝေသူဝန်ထမ်းက ဖဲများကို ဝေပေးနေသည် ။

ရီဝမ်ဝမ်သည် လောင်းကစားခြင်းအကြောင်းကို ဘာဆိုဘာမှ သိမနေပါချေ ။ အန်စာပစ်ဂိမ်းဆိုလျှင် အလှည့်နည်းနည်း လောက် သူမ နိုင်ကောင်း နိုင်ပေလိမ့်မည် ။ သို့သော် ဖဲဂိမ်းကိုမူ ထိပင်မထိဖူးသလို စိတ်လည်းမဝင်စား ဖူးပါချေ ။

သို့သော်လည်း ၊ ကိုကြီး ဗိုလ် ၏ လောင်းကစားခြင်း အနုပညာသည်ကတော့ အလွန်ပင် ကျွမ်းကျင်နေလေပြီး အပတ်တိုင်းလိုလိုပင် လောင်းကစားရုံကြီး များကို သွားကာ ကစားတတ်သလို အရှုံးထက် အနိုင်က ပိုများသည်ဟု ဆိုသွားသည် မဟုတ်ပါလား ။ ကံမကောင်းစွာဖြင့် ရီဝမ်ဝမ်သည် လောင်းကစားခြင်းကို မသိနေသောကြောင့် ပါးစပ်လာပေးသူဟုသာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်မှတ်လိုက်ရ၏ ။

ရီဝမ်ဝမ် စိတ်မပါခြင်းကြီးစွာဖြင့် စိတ်ကို အားတင်းကာ ထိုင်ချလိုက်သည် ။

"အားလုံးပဲ ၊ ရှုံးသွားကြပြန်ပြီ"

ရီဝမ်ဝမ် ထိုင်ချလိုက်ရုံ ရှိသေးသည် ။ အနားသတ်တွင် အစင်းကြောင်းပါသော ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် အလွန်တရာ ချောမောသော ၊ ခါးထိသို့ ပိတုန်းရောင်ဆံကေသာ ပြေဆင်းကျနေသော ယောကျာ်းပျိုသည် ရှုတည်တည်ဖြင့် ကြေညာလိုက်ကာ ထိုလောင်းကစား တိုကင်ပြားများအားလုံးကို သိမ်းယူပစ်လိုက်သည် ။

တခြားသောလူလေးယောက်သည် သက်ပြင်းကိုယ်စီ ချလိုက်ကြပြီး စားပွဲပေါ်ကို ဖဲချပ်များ ပစ်တင်ကာ ထွက်သွားကြသည် ။

"ချီးပဲ"

ထိုချောမောသည့် ယောကျာ်းကို မြင်သွားသည့် ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ချက်ချင်းပင် မျက်နှာပျက်ယွင်းသွားပြီး ထွက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်၏ ။

ထိုအခိုက် ရီဝမ်ဝမ်သည်ကတော့ မျက်ခုံးတစ်ချက်သာ ပင့်တက်သွားပြီး စိတ်ထဲကနေ တွေးနေမိလေသည် ။

လွတ်လပ်သောနယ်မြေက သာမန်လူကတောင် ဒီလောက်ထိ ဆွဲဆောင်မှု ရှိတယ်လား ။

ကြုံရာ ဝင်လိုက်သည့် ကာစီနိုတွင်ပင် ထိုမျှထိ ချောမောလွန်းသည့် ယောကျာ်းနှင့် သူမ လာဆုံနိုင်သည်လား ဆိုသည့်စိတ်သည်သာ တရစ်ဝဲလည်လည် ။

ပန်းလှလှလေး တစ်ပွင့်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့်
ထိုပန်းဆီကနေ အကြည့်ခွာမရ ဖြစ်နေသကဲ့သို့ပင် ။
သူမသည် တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေမိလေသည် ။

သို့သော် သူမအတွက်မှာ ထိုသည်မှာ ဒြပ်ဝတ္ထုတစ်ခုထက် မပိုပါချေ။
သူမသည် နှစ်ဘဝလုံးတိုင်အောင် စီရီဟန် တစ်ယောက် နှင့်သာ တစ်ကမ္ဘာလုပ်လာခဲ့ရသူ မဟုတ်ပါလား ။
ထို့ကြောင့် တခြား မည်မျှ ချောပေ့လှပေ့ ဆိုသည့် အလှလေးများသည် သူမအတွက်တော့ ဖြတ်သွားသည့် မီးခိုးပမာ ၊ ဘာမှ မဟုတ်ပါချေ ။

ထိုသို့တွေးလိုက်မိရင်း သူမရင်ထဲတွင် ခါးသက်မှုလေးတစ်စ ရှောင်လွှဲမရစွာ ဖြစ်တည်လာသည် ။

စီ ရီ ဟန် ၊ ဘာပဲဖြစ်နေနေ ၊ ငါ သူ့ကို ရအောင် ရှာရမယ် ။

သူမသည် အလွှာလွှာ အထပ်ထပ်ဖြင့် ပိတ်ထားသည့်
ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းကြီးဖြစ်သော ကျော့ကွင်းကြီးထဲတွင် မိနေသော်လည်း ထိုဂိုဏ်းကြီး၏ အင်အားကို သုံးကာ စီရီဟန်ကို ရှာကြည့်နိုင်သည့် အခွင့်အရေးလည်း ရှိပေသည် ။ သူမသည် ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းသားများကို သူမက ကိုကြီး ဗိုလ် ဖြစ်ကြောင်း လုံး၀ အယုံသွင်းနိုင်သည်နှင့် စီရီဟန်ကို ရှာတွေ့နိုင်ဖို့မှာ လွယ်ကူသွားပေပြီ ။

မဟုတ်ပါက သူမတစ်ယောက်တည်း အင်အားဖြင့် ဤကျယ်ပြောလှသည့် လွတ်လပ်သောနယ်မြေကြီးထဲတွင် လူတစ်ယောက်ကို လိုက်ရှာရခြင်းမှာ ပင်လယ်ထဲ အပ်တစ်ချောင်းကို လိုက်ရှာရသည့်ပုံပမာ ဖြစ်နေပေလိမ့်မည် ။

"တစ်ခုခု ဖြစ်လို့လား"

ဆောင်းဦးရေသည် ခုနစ်စင်ကြယ်၏ ထူးဆန်းသည့် အမူအရာကြောင့် မျက်မှောင်တွန့်ချိုးလာသည် ။

"ဘာ-ဘာမှ မဖြစ်ဘူး"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ဘာကိုမှ မပြောဘဲ တစ်ဖက်လှည့် နေသည် ။

တခနအတွင်းပင် ထိုဆံရှည်ယောကျာ်း၏ အကြည့်သည် ရီဝမ်ဝမ်ပေါ် ကျရောက်လာကာ မေးလာသည် ။

"မင်း ဘယ်လိုမျိုး ကစားချင်လဲ"

ထိုသည်ကို ကြားလိုက်တော့မှ အသိပြန်ဝင်လာသည့် ရီဝမ်ဝမ် တည်း ။ ဘယ်လိုကစားရမည်ကိုဖြင့်
သူမ မည်သို့ သိပေမည်နည်း ။
ထို့ကြောင့် သူမ ပြန်ပြောလိုက်သည်ကား... "ရှင့်ကြိုက်သလို ကစား"

"အိုကေ"

ထိုဆံရှည်ယောကျာ်းသည် စကားအပို ထပ်မပြောနေဘဲ ဖဲဝေသူကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည် ။

ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုလူအရှေ့က တိုကင်ပြားများကို စိုက်ကြည့်နေမိပြီး စိတ်ထဲကနေ ရေတွက်နေမိသည် ။

ဒီတိုကင်ပြားတွေချည်းပဲ အနည်းဆုံး ဆယ်သန်းလောက် ရှိလိမ့်မယ် ။ ဘယ်လိုတောင်မှ နိုင်ထားတာလဲဟ ။

ကိုကြီး ဗိုလ် ရော ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း ရောက ငွေမရှားလို့ တော်သေးတယ် ။ ငါ ရှုံးသွားရင်တောင်မှ ငါ့ပိုက်ဆံ ပါသွားမှာမှ မဟုတ်တာ ။

အခုချိန်တွင် ထိုစားပွဲဝိုင်း၌ ရီဝမ်ဝမ် နှင့် ဆံရှည်ယောကျာ်းနှစ်ယောက် ထဲသာ ထိုင်နေကြသည် ။

"၁၀၀"

ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် ဖဲချပ်များကို ရပြီ ဆိုသည်နှင့် တစ်သန်းနှင့် ညီမျှသော တိုကင်ပြားများကို စားပွဲပေါ် ပစ်တင်လိုက်လေသည် ။

ရီဝမ်ဝမ်သည် သူမလက်ထဲက ဖဲချပ်များကို ကြည့်နေမိ၏ ။ သူမလေးသည် အပေါ်ယံတွင် တည်ငြိမ်နေသော်လည်း ရင်ထဲတွင်မူ ဗလောင်ဆူနေလေ ပြီ ။

သေစမ်း...ဒီဖဲချပ်တွေက ဘာကို ပြောတာလဲ တစ်ခုမှလည်း ငါ မသိဘူး ။

............................................................

စာစဉ် ၅၂၊ အခန်း ၂၀ ။ စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတာလေး ထပ်ထည့်လိုက်ရအောင်

ရီဝမ်ဝမ်သည် ဘာမှမသိသော်လည်း လူအထင်ကြီးအောင် ဟန်လုပ်နေလိုက်သည် ။

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် သုံးသန်းတန်ကြေး ရှိသော တိုကင်ပြားများကို တင်လိုက်ရာ သူမ ရှုံးသွားမည် ဆိုလျှင် နှစ်ပွဲ သာလျှင် ကစားရပေမည် ။

"ခေါ်တယ်"

ရီဝမ်ဝမ်သည် တိုကင်ထဲက တစ်သန်းကို ပစ်တင်လိုက်သည် ။ ထိုငွေတို့သည် သူမငွေများ မဟုတ်ကြလေရာ ထိုအတွက် သူမတွင် ခေါင်းစားခံနေစရာ အကြောင်း မရှိပါချေ ။

ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် ဖဲချပ်ကို ဆက်မရွေးနေဘဲ ဖဲချပ်များကို စားပွဲပေါ် ပစ်တင်လိုက်သည် ။

"နိုင်ပြီ"

ထိုဖဲချပ်များကို ရီဝမ်ဝမ် ကြည့်ကြည့်လိုက်သည် ။ ဖဲချပ်များမှာ 9, 10, J, Q, နှင့် K အစဉ်လိုက် ဖြစ်နေ၏ ။

သူမ၏ဖဲချပ်များသည်ကတော့ 3, 7, 2, 9, နှင့် 5 ဖြစ်လေသည် ။

"မင်းရဲ့ဖဲချပ်တွေရော"

ဆောင်းဦးရေသည် ရီဝမ်ဝမ်၏ ဖဲချပ်များကို ကြည့်ပြီး အံ့သြသွား၏ ။
ဒီဖဲချပ်တွေနဲ့များ တစ်သန်းထိတောင် လောင်းကြေး တင်ရဲတယ်လား ။ အကြီးဆုံးဂဏန်းမှ ၉ ပဲ ရှိတဲ့ဟာကို ။

သာမန်ဖဲချပ်များကို ကိုင်ထားကြသည့် မည်သူမဆိုပင် ရီဝမ်ဝမ်၏ ဖဲချပ်များနှင့် တွေ့လျှင် မျက်စိမှိတ်ကစားလျှင်ပင် နိုင်နိုင်လေသည် မဟုတ်ပါလား ။

"မင်း ရှုံးသွားပြီ"

ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် ရီဝမ်ဝမ်၏ တစ်သန်းတန်သော တုံကင်ပြားများကို ယူသွားရင်း ပြောလိုက်သည် ။

"..."

ငါ ဘာလုပ်လို့လဲ ။ ပိုက်ဆံတစ်သန်းကို ဒီလိုမျိုးနဲ့ ရှုံးသွားတာလား ။
ကာစီနိုက လူတွေ ရှိသင့်တဲ့နေရာရော ဟုတ်ရဲ့လား ။

ထိုရှုံးသွားသော ပိုက်ဆံများမှာ သူမပိုက်ဆံများ ဖြစ်နေလျှင်
သူမသည် ထိုငွေများကို ပိုက်ကာ ထွက်ပြေးသွားမိလောက်ပေပြီ ။

ထိုကဲ့သို့သော လောင်းကစားမျိုးကို ရီဝမ်ဝမ် လုံးဝကို မသိနားမလည်နေပေ ။ ထို့အတူ ထိုဖဲချပ်များ အကြောင်းကိုလည်း နားလည်ခြင်း မရှိပါချေ ။ သို့ဖြစ်ရာ သူမ မည်သို့များ ထိုအတိုင်း ဆက်ကစားနိုင်လိမ့်မည်နည်း ။

ထိုသတင်းသည်သာ ကြယ်ခုနစ်၏ နားထဲ ရောက်သွားမည် ဆိုပါက....

"အဟမ်း...ဒီကစားနည်းက ပျင်းဖို့ကောင်းတယ်"

ရီဝမ်ဝမ် တည်ငြိမ်စွာဖြင့် ပြောပစ်လိုက်သည် ။

"ဒါဖြင့်ရင် ဘယ်လိုကစားချင်လဲ"

ထိုဆံရှည်ယောကျာ်းက မေးလေသည် ။

"ကစားမှတော့ နည်းနည်း စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းတာလေး ထပ်ထည့်လိုက်ရင် မကောင်းဘူးလား"

ရီဝမ်ဝမ်၏ နှုတ်ခမ်းတို့ အပြုံးုလေးတစ်ပွင့် တွဲလွဲခိုလာသည် ။

"သေဘာပဲ"

ထိုဆံရှည်ယောကျာ်းသည်ကား အမူအရာ ကင်းမဲ့ဆဲသာ ။

"ရှင့်ဟာရှင် ပြောတာနော်"

ရီဝမ်ဝမ်သည် ဖဲဝေသူဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး

"ဖဲထုပ်အသစ်ယူခဲ့"

"ဟုတ်ကဲ့"

ထိုမိန်းကလေးသည် ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း၏ ဂိုဏ်းချုပ် ၊ ကိုကြီး ဗိုလ် ဖြစ်ကြောင်းကို အစောနက သူမကို ပြောပြထားသဖြင့် သူမ မည်သို့ ငြင်းဝံ့လိမ့်မည်နည်း ။
ထို့ကြောင့် ဖဲဝေသူ မိန်းကလေးလည်း ချက်ချင်းပင် ဖဲထုပ်အသစ်ကို သွားယူလိုက်ရ၏ ။

"ဘယ်လိုကစားချင်ပါလဲ"

ဖဲဝေသူသည် ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်ရင်း မေးမြန်းလိုက်သည် ။

"အိမ်ရှင်ကို ဖိုက်ရမယ် ဆိုတာကို ဆော့ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ"
ရီဝမ်ဝမ် မေးလိုက်သည် ။

"အိမ်ရှင်...အိမ်ရှင်ကို ဖိုက်ရတာလား"

ဖဲဝေသူ မိန်းကလေးမှာ ဆွံ့အသွားသည် ။ ထိုကစားနည်းကို မည်သူကမှ ကစားချင်း မရှိကြပါချေ ။

"ဘာလဲ...ကစားလို့ မရဘူးလား"

ရီဝမ်ဝမ် မျက်မှောင်ကြုတ်မိသွားလေပြီ ။

"ရပါတယ်၊ ရပါတယ် ။ ကာစီနိုပဲဟာ ၊ ကစားချင်တာ ကစားလို့ ရပါတယ်"

ဖဲဝေသူသည် ထိတ်လန့်သွားပြီး ချက်ချင်း ပြန်ဖြေလာသည် ။

"အင်း ၊ အိမ်ရှင်ကို ဖိုက်ရတာက အနည်းဆုံး လူလေးယောက်နဲ့မှ ဆော့လို့ ရတာ မလား"

ဖဲဝေသူသည် သတိကြီးကြီးထားကာ မေးလာသည် ။
"သုံးယောက်ထဲနဲ့ပဲ ကစားမယ်"

ရီဝမ်ဝမ် ပြုံးကာ ဆိုလိုက်သည် ။

အရင်တုန်းက သူမသည် အိမ်ရှင်ကို တိုက်ခိုက်ပါ ဂိမ်းကို အင်တာနက်ပေါ်တွင် ကစားရတွင် ဘယ်တုနု်းကမှ မရှုံးဖူးသလောက် နီးနီးပင် ။ သို့သော် လူလေးယောက်နှင့် ဘယ်လိုကစားရသလဲကို သူမ မသိပါချေ ။ လေးယောက်နှင့် ကစားလျှင် ဖဲချပ်တွေလည်း များသွားမည် ဖြစ်ခြင်းကြောင့် သူမလည်း မကစားတတ်ပါချေ ။

"ဆောင်းဦးရေပါ လာကစား"

ရီဝမ်ဝမ်သည် ဆောင်းဦးရေဘက်သို့ လှည့်ပြောလိုက်သည် ။

"ဟို...ရှောင်ဖန်း ၊ ဘယ်လိုကစားရမလဲ ငါ မသိဘူး"

ဆောင်းဦးရေက ခေါင်းယမ်းပြလာသည် ။

"ခုနစ်စင်ကြယ် ၊ အိမ်ရှင်ကို တိုက်ခိုက်ပါ ဂိမ်းက လူသုံးယောက်ထဲနဲ့ ငါ မကစားတတ်ဘူး ၊
နင်ပဲ သွားကစားလိုက်"

ဆောင်းဦးရေသည် ခုနစ်စင်ကြယ်ကိုပါ ဆွဲထည့်လိုက်သည် ။

"ဟာ...ကျွန်တော်လည်း မကစားတတ်ဘူး၊ မကစားတတ်ဘူး"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ခေါင်းကို ငုံ့ထားလျက် ထပြောလာသည် ။

"တော်ပြီ ၊ လာထိုင်ပြီး ကစား"

ရီဝမ်ဝမ်သည် ခုနစ်စင်ကြယ်ကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည် ။

ရီဝမ်ဝမ် ပြောနေပြီ ဖြစ်သောကြောင့် ခုနစ်စင်ကြယ်မှာ ထိုင်လိုက်ရ၏ ။

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ထိုဆံရှည်ယောက်ျားကို အမှတ်တမဲ့ လှမ်းရှိုးကြည့်လိုက်သည်တွင် အကြည့်ချင်းဆုံသွားသည် ။

"ငါတို့ တစ်နေရာရာမှာ မြင်ဖူးနေသလိုပဲ"

ခုနစ်စင်ကြယ်ကို တခနလောက် ကြည့်ပြီး ဆံရှည်ယောကျာ်းက ပြောလာသည် ။

"မ-မ-မဟုတ်ဘူး ၊ ကျွန်တော့်ရုပ်ကိုက လူတိုင်းနဲ့ ဆင်နေတာပါ"

ခုနစ်စင်ကြယ်၏ နဖူးထက်တွင် ချွေးစို့လာ၏ ။

လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ်က ငါတို့တွေ လက်သီးချင်း ယှဉ်ထိုးထားတာကို ၊ အခုတော့ သူ ငါ့ကို မေ့သွားပြီပဲ ။ ဘုရားကယ်လို့ တော်သေးတယ် ။

ဒါပေမယ့် အစ်မ ဖန်း က ဒီလူကို မြင်နေတာတောင်မှ
ဘာလို့ ဘယ်လိုမှ မနေတာလဲ ။

အချိန်တွေ ကြာလာလို့ သူတို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မမှတ်မိကြတာလား ။

ဘုရား ကယ်လို့ ၊ ဘုရား ကယ်လို့ ။ မဟုတ်ရင် သတ်ပွဲကြီး အကြီးအကျယ် ဖြစ်ကုန်တော့မယ် ။

ခနအကြာတွင် ဖဲဝေသူသည် ကုလားဖန်ထိုးကာ ဖဲချပ်များကို စဝေသည် ။ လူတစ်ယောက်ကို ဖဲချပ် ၁၆ ချပ် ကိုယ်စီ ရသွားကြသည် ။
"အိမ်ရှင်" ရီဝမ်ဝမ် ပြောလိုက်သည် ။

"အိမ်ရှင်ကို ခိုးမယ်"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် လက်ထဲက ကတ်တို့ကို မြင်လိုက်ပြီး စားပွဲကို အားပါပါဖြင့် ဘုန်းခနဲ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ရိုက်ချလိုက်သည် ။

ရီဝမ်ဝမ် ။ "..."

ခုနစ်စင်ကြယ် ၊ ခွေးသူတောင်းစား ။ ငါ့ရဲ့အိမ်ရှင်ကတ်ကို ခိုးသွားတယ် ။

...............................................................

စာစဉ် ၅၂၊ အခန်း ၂၁။ သေအောင် ရိုက်မယ်

"ငါလည်း အိမ်ရှင်လုပ်မယ်"
ဆံရှည်ယောကျာ်းက ဖြတ်ပြောလာသည် ။

"ဒါဆို ငါ အိမ်ရှင် မလုပ်တော့ဘူး"
ရီဝမ်ဝမ် ပြောလိုက်သည် ။

ခုနစ်စင်ကြယ်၏ စိတ်အလှုပ်ရှားကြီး လှုပ်ရှားနေပုံအရ
သူ့ထံတွင် ဖဲချပ်ကောင်းကောင်း ကိုင်ထားခြင်း
ဖြစ်ရပေမည် ။

"ဒါဆို ကျွန်တော်လည်း အိမ်ရှင် မလုပ်တော့ဘူး" ခုနစ်စင်ကြယ်ကလည်း ထပြောလာသည် ။

ရီဝမ်ဝမ် ။ "..."

ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် အိမ်ရှင်ဖဲချပ်ကို ယူလိုက်ပြီး နောက်တွင် နံပတ် ၃ ဖဲချပ်ကို ထုတ်ပြလာသည် ။

ချက်ချင်းပင် ရီဝမ်ဝမ်သည်လည်း ဂျိုကာ ကတ်ကို ထုတ်လိုက်သည် ။

သူမ၏ လက်ထဲတွင် ကျန်ရှိနေသည့် ဖဲချပ်များမှာ နံပတ်စဉ်လိုက် ဖြစ်နေကြလေသည် ။
အိမ်ရှင်က မကစားသရွေ့ သူမ နိုင်မည်သာ ။

"သတ်တယ်"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် အရယ်ကြီး ရယ်မောလျက် နံပတ် လေး ဖဲချပ် နှင့် နံပတ် ၅ ဖဲချပ်ကို ထုတ်ပြလာသည် ။

ရီဝမ်ဝမ် ။ "..."ဘာကိစ္စ သောက်ကျိုးနဲ ငါ့ကို သတ်ရတာတုန်း ။

"ကတ်ဆွဲမှာလား" ခုနစ်စင်ကြယ်က မေးလိုက်သည် ။

ရီဝမ်ဝမ်နှင့် ဆံရှည်နှစ်ယောက်စလုံး ခေါင်းယမ်းပြလိုက် သည် ။

"ထပ်သတ်တယ်"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ဖဲချပ် သုံး နှင့် ဖဲချပ် လေး ကို ထပ်ထုတ်ပြလိုက်ပြန် သည် ။

"ကျွန်တော်နဲ့ အိမ်ရှင်ကို တိုက်ခိုက်ပါကို ကစားပါ...ဟားဟားဟား"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ပြုံးရွှင်စွာဖြင့် သုံးနှင့် ငါး ကို ချလိုက်ပြန်သည် ။

ထို့နောက်တွင် ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် သူ၏ ဂျိုကာကတ်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး ရိုက်ချပစ်လိုက်သည် ။

"ကျော်တယ်" ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ပြောလိုက်သည် ။

ထို့နောက်တွင်မူ ဆံရှည်ယောက်ျားသည် သူ့ရှိသမျှ ကတ်အားလုံးကို ထုတ်ချလာသည် ။

"ငါ နိုင်သွားပြီ" ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် ပြုံးစစဖြင့် ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါသပေါက်ကွဲနေပြီ ဖြစ်သည့် ရီဝမ်ဝမ်သည် ခုနစ်စင်ကြယ်၏ လက်ထဲတွင် ရှိနေသည့် နောက်ဆုံးဖဲချပ်နှစ်ချပ်ကို ကြည့်လိုက်ရာ ၊

ခြောက်ပွင့်နှင့် ခုနစ်ပွင့် ။

"မင်းက ဘယ်သူ့အဖွဲ့ကလဲ"

ရီဝမ်ဝမ် ခုနစ်စင်ကြယ်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည် ။

"အစ်မ အဖွဲ့ကပေါ့ ၊ အစ်မ ဖန်းကလည်း" ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ချက်ချင်းပင် ဒါတောင်မသိဘူးလား ဆိုသည့်ဟန်မျိုးဖြင့် ပြန်ဖြေလာသည် ။

"မင်း ငါ့အဖွဲ့ထဲကဆို ဘာကိစ္စ သောက်ကျိုးနည်းအောင်
ငါ့ချည်းပဲ လိုက်သတ်နေရတာလဲ"

ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုဖဲချပ်တို့ဖြင့် ခုနစ်စင်ကြယ်၏ မျက်နှာကို ပေါက်ပစ်တော့မလို့နီးနီး ဖြစ်နေလေပြီ ။

ငါ့ကို နှစ်ခါ သတ်တာက ထားပါဦး၊ အခုတော့ ဆက်တိုက်လိုက်သတ်နေလို့ကို အိမ်ရှင်က နိုင်သွားတာ ။

အခုနေ ရီဝမ်ဝမ်၏ လက်ထဲတွင် ပုဆိန်များ ရှိနေလျှင် ခုနစ်စင်ကြယ်ကို သူမ ထက်ပိုင်းပိုင်းပြီးနေလောက်ပေပြီ ။

"အစ်မ ဖန်းကလည်း ကျွန်တော် သတ်မှာပေါ့ ၊ ကျွန်တော့်မှာက ကတ်တွေ အရမ်းများနေတာကိုး ။
အစ်မ ဖန်း ကကျတော့ တစ်ကတ်ထဲ ကိုင်ပြီး ကစားနေတာကိုး ၊ ဒါ ကျွန်တော့်ကို အပြစ်မတင်နဲ့လေ"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ရီဝမ်ဝမ်ကို ပွစိပွစိ ပြောဆိုနေသည် ။

"မင်းဟာမင်း ဂျောင်းမလား ၊ ငါ မင်းကို ကန်ထုတ်ပစ်ရ မလား"

ခုနစ်စင်ကြယ်ကို ရီဝမ်ဝမ် မေးလိုက်သည် ။

"အစ်မ ဖန်း ၊ ကျွန်တော့်ကို နောက်ထပ် အခွင့်အရေး ပေးပါဦး ။ ကျွန်တော် သိပ်မကစားတတ်လို့ အသားမကျ ဖြစ်နေတာပါ ။ နောက်တစ်ပွဲကျရင် ကျွန်တော် သေသေချာချာ စဉ်းစားပြီး ကောင်းကောင်းကစားပါ့မယ်"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ရှက်ရယ်ရယ်ကာ ပြောဆိုလေသည် ။

"အိုကေ" ရီဝမ်ဝမ် လက်ဖျစ်တီးလိုက်သည် ။

ထိုတွင် ဖဲဝေသူသည် ခုနစ်စင်ကြယ်ကို သိလိုက်စိတ်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည် ။ ဒီတစ်ခေါက် သူ အိမ်ရှင် လုပ်တော့မှာလား ။

"ကျွန်တော် အိမ်ရှင်ဘက်က မလောင်းဘူး"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် လက်ထဲက ဖဲချပ်တို့ကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည် ။ "ငါလည်း မလောင်းဘူး" ဆံရှည်ယောကျာ်းက ပြောလာသည် ။

သူတို့ မလိုချင်ဘူး ဆိုမှတော့ သူတို့ဖဲချပ်တွေ မကောင်းလို့ပဲ ဖြစ်ရမယ် ။
သို့နှင့် ရီဝမ်ဝမ် တွေးဆလိုက်ပြီး..."ငါ လောင်းမယ်"

သူမသည် ထိုအိမ်ရှင်ကတ်ကို ယူပစ်လိုက်သည် ။

သူမ၏လက်တို့က လာဘ်မကောင်းပါသော်လည်း လာဘ်တိတ်နေသည့် လက်တော့ မဟုတ်ပါချေ ။

ရီဝမ်ဝမ်သည် သုံးပွင့်ပါသည့် ဖဲချပ်ကို အရင်ဆုံး လှန်ပြလိုက်သည် ။

"သတ်တယ်"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ပြုံးဖြီးကာ ဘုရင်မပုံ ပါသည့် ဖဲချပ် လေးချပ်ကို ပစ်ချလာသည် ။

ရီဝမ်ဝမ် ဒေါသထောင်းခနဲ ထွက်သွားပြီး ခုနစ်စင်ကြယ်ကို ကြည့်လိုက်ကာ... "ကျော်တယ်"

"ထပ်သတ်တယ်"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ဂျိုကာ အကြီးနှင့် အသေး နှစ်ခုစလုံးကို ပစ်ချလာပြန်သည် ။

ရီဝမ်ဝမ်၏ နှုတ်ခမ်းတို့ တွန့်ကွေးသွားသည် ။
ငါက သုံးပွင့်ကိုပဲ ထုတ်ပြရသေးတယ် ၊ မင်းက လက်နှစ်ဖက်လုံးကို သုံးပြီး ငါ့ကို သတ်တယ်...ဟုတ်လား ။

"ကျော်တယ် ။ မင်း ဘယ်လောက်တောင် သတ်ဦးမှာလဲ ။ ငါ့ကို ထပ်သတ်ရဲ သတ်ကြည့်စမ်း"

ရီဝမ်ဝမ်သည် ခုနစ်စင်ကြယ်ကို ညစ်ကျယ်ကျယ် ကြည့်ကာ ပြံုံးပြောလိုက်သည် ။

"မသတ်တော့ဘူး၊ လုံး၀ မသတ်တော့ဘူး"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ခေါင်းကို ခါယမ်းကာ သူ့လက်ထဲက ကတ်များအားလုံးကို ပစ်ချပစ်လိုက်သည် ။ ထိုကတ်များအားလုံးသည်ကား နံပတ်အစဉ်တွေချည်း ဖြစ်နေလေသည် ။

"..."

ခုနစ်စင်ကြယ်...နင့်လက် သောက်ရမ်း လာဘ်ကောင်းလှ ချည်လား ။ ဒီလောက် လာဘ်ကောင်းရဲ့သားနဲ့ ဘာကိစ္စ အိမ်ရှင်ဘက်က မလောင်း ရတာလဲ ။ မင်း ငါ့ကို တမင် လာလုပ်နေတာလား ။

"အစ်မ ဖန်း ကလည်းဗျာ ၊ အစ်မ အခွင့်အရေးပေးရင် ကျွန်တော် သေချာ တွေးပြီး ကစားပါ့မယ်လို့ စောစောက ပြောသားပဲ ။ ဘယ်လိုလဲ ၊ ကျွန်တော် ကစားတာ တော်တယ်မလား....ဟဲဟဲဟဲ"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် တဟဲဟဲရယ်မောကာ ပြောဆိုနေသည် ။
"သွားစမ်း"

ရီဝမ်ဝမ်သည် ခုနစ်စင်ကြယ်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။

ခုနစ်စင်ကြယ်က ဘာမှ မပြောရသေးခင်
ရီဝမ်ဝမ်သည် အေးစက်စွာ ပြုံးကာ ပြောဆိုလိုက်သည် ။

"မင်း မသွားဘူးဆိုရင် ငါ မင်းကို သေအောင် ရိုက်ပစ်မယ်"

............................................................

စာစဉ် ၅၂၊ အခန်း ၂၂ ။ လုံး၀ ဗိုလ် ကျခြင်း

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ရှက်ရယ်ရယ်လာသည် ။

"အစ်မပဲ ကစား၊ အစ်မပဲ ကစား ။ ကျွန်တော့်မှာ လုပ်စရာ ရှိနေသေးတာကို အခုပဲ သတိရတယ် ။ သွားတော့မယ်နော်"

ထို့နောက် ၊ ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ဆောင်းဦးရေကို ခေါ်ကာ ကာစီနိုထဲကနေ ထွက်သွားသည် ။ ခုနစ်စင်ကြယ်သည်
သူ့ကို ရီဝမ်ဝမ်က သေအောင် ရိုက်နိုင်သည်ကို ခြွင်းချက်မရှိ ယုံကြည်ထားပါ၏ ။

"ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူးဆိုမှတော့ နောက်နေ့မှပဲ ဆက်ကစားကြတာပေါ့"

ဆံရှည်ယောကျာ်းက ရီဝမ်ဝမ်ကို ပြောလိုက်သည် ။

"မရဘူး"

ထိုဆံရှည်ယောကျာ်းကို ရီဝမ်ဝမ် တားပစ်လိုက်သည် ။

"အိမ်ရှင်ကို တိုက်ခိုက်တာကို နှစ်ယောက်ထဲနဲ့ ကစားမယ်"

"..."

အိမ်ရှင်ကို တိုက်ခိုက်ပါ ကစားနည်းကို လူနှစ်ယောက်ထဲဖြင့် ကစားရသည်ဟူ၍ မရှိစဖူးပါချေ ။

"ဒီလွတ်လပ်သောနယ်မြေမှာ ဘယ်သူကမှ ငါ့ကို ဒီလိုမျိုး မပြောရဲဘူး"

ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် မျက်ဝန်းတို့ ကြုတ်လာပြီး ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်လာသည် ။

ရီဝမ်ဝမ် ပြန်ပြောတော့မည် ကြံလိုက်ချိန် အနက်ရောင်ဝတ် အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့သည် ကာစီနိုထဲသို့ အလောတကြီး ပြေးဝင်လာသည် ။

ကာစီနိုထဲ ဝင်ပြီးသည်နှင့် ထိုအနက်ရောင်ဝတ် ယောကျာ်းတစ်ယောက်သည် ရီဝမ်ဝမ် ထိုင်နေသည့် လေးယောက်ဝိုင်းဆီကို ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး...

"အားလုံးပဲ ၊ မကြောက်ကြပါနဲ့ ။ စားပွဲဝိုင်း နံပတ် လေး နဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ပြသနာလေး ရှိနေလို့ပါ"
အနက်ရောင်ဝတ်ယောကျာ်းက ပြောလိုက်သည် ။

ကာစီနိုထဲက ဧည့်သည်တော်များအားလုံးသည် ထိုကဲ့သို့ အခြေအနေမျိုးကို ကျင့်သားရနေပြီးသား ဖြစ်သည့်ဟန်ပင်၊ ကြောက်ရွံ့ဟန် တစ်ချက်လေး မပြလာကြ ။

စားပွဲဝိုင်း လေး လား ။

ရီဝမ်ဝမ် သည်ကတော့ မျက်မှောင်မဆိုစလောက်လေး
တွန့်ချိုးသွားသည် ။

အဲ့ဒီအဖွဲ့က ငါ့ကို လာရှာတာလား ။ ဒါမှမဟုတ် ငါ့ဆီကနေ ပိုက်ဆံနိုင်သွားတဲ့ ဒီဆံရှည်ယောကျာ်းကို လာရှာတာလား ။

"ဆရာက ဒီနေ့ တော်တော်လေး သတ္တိကောင်းနေတာပဲ"

ထိုအဖွဲ့ထဲက တစ်ယောက်သည် ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်ကာ အရိုးတမျှအေးစက်သွားစေလောက်သည့် အသံ၊ ကွေးတက်သွားသည့် နှုတ်ခမ်းဖြင့် ပြောဆိုလာသည် ။

ထိုစကားတစ်ခွန်းကို ကြားလိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ် ရင်တစ်ချက် ဒိတ်ကနဲ ခုန်သွား၏ ။

ဒီလူတွေ ငါ့ကို လာရှာတာပေါ့ ။

ရီဝမ်ဝမ်သည် တုံးအသူတည်း မဟုတ်ပါချေ ။ ဖြစ်နေသည့်အခြေအနေကို ချက်ချင်းးပင် ခြုံငုံနားလည်လိုက်လေပြီ ။

ဒီလူတွေ တတိယအကြီးအကဲရဲ့လူတွေပဲ ဖြစ်ရမယ် ။

သူတို့က ငါ့ကို ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းချုပ်ဆိုတာကို မယုံကြသေးဘူး ။ ငါလည်းပဲ အဲ့ဂိုဏ်းချုပ်ဆိုတာကြီးကို စိတ်ကုန်နေပါပြီနော် ။

"သတ် ။ စားပွဲ လေး က လူတွေ တစ်ယောက်မှ အရှင်မထားနဲ့"

ဒါဇင်သောလူများသည် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူ၏ အမိန့်အတိုင်း စားပွဲ လေး ကို ဝိုင်းလိုက်ကြသည် ။

"နေဦး"

ရီဝမ်ဝမ်သည် အတွေးရေယာဉ်တို့ကို စုစည်းလိုက်ပြီး ပြောလိုက်သည် ။

"ငါ ဒီလူနဲ့ မသိဘူး ။ သူက အပြစ်ကင်းတယ်၊ သူ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်"

ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် မျက်ဝန်းထဲ ဖျတ်ခနဲ လွင့်လူးလာပြီး ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်လာသည် ။

ထူးဆန်းလိုက်တာ ၊ တစ်ယောက်ယောက်က ငါ့ကို ကာကွယ်ပေးနေတာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ ။

ရီဝမ်ဝမ် ထိုသို့ ပြောလိုက်တော့မှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူမှာ ထိုဆံရှည်ယောကျာ်းကို သေချာကြည့်မိသွားလေဟန်ပင် ။

ချက်ချင်းပင် ထိုလူကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ရီလာသည် ။

"ချီး ချီး ချီး ထုပ်"

ထိုခေါင်းဆောင်သည် အလွန်အမင်း မျက်ကပြူးဆန်ကပျာဖြစ်စွာဖြင့် နာမည်ခေါ်လာခြင်း ။

"ငါ့ကို ဘယ်လို ခေါ်လိုက်တယ်..."

ဆံရှည်ယောကျာ်း၏အသံကား အရိုးထိတိုင်အောင် အေးခဲလာလျက် ။ အရှေ့သို့ ခြေလှမ်းသည်ဆိုရုံ လှမ်းလိုက်သည့်တိုင် နေရာကနေ လှစ်ခနဲ ပျောက်သွားပြီး ထိုလူကြီး၏နံဘေးကို ရောက်သွားလေပြီ ။

"ချ-ချီး ချီးထုပ်"

ခေါင်းဆောင်မှာ အလိုအလျောက်ပင် ထပ်ကာ ခေါ်လာပြန်၏ ။

ထိုတွင် ဆံရှည်ယောကျာ်း၏ မျက်ဝန်းထဲ အေးစက်သည့်အရိပ်တို့ လူးလွင့်လာတော့ပြီး ညာဘက်လက်ကို မြှောက်ချလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ၊ မျက်စိဖြင့်ပင် လိုက်မမှီလောက်အောင် မြန်ဆန်လှသော အရှိန်ဖြင့် ထိုလူကြီး၏နားထင်ကို လက်ချောင်းလေးဖြင့် တောက်ပစ်လိုက်ရာ ။

ဘုန်း

လူတိုင်း၏အရှေ့တွင် အသံကြီးတစ်သံ ကျယ်လောင်စွာ မြည်ဟည်းထွက်လာသည် ။ ထိုလူကြီးမှာလည်း ကြိုးပျက်သွားသည့် စွန်တစ်ခုနှယ် ၁၂ မီတာမကအောင် လွင့်ပျံသွားလေသည် ။

"ငါ အမုန်းဆုံးက ငါ့ကို ချီးထုပ် လို့ ခေါ်တာပဲ"

ဆံရှည်ယောကျာ်း၏ မျက်ဝန်းတို့သည် ကြောက်စရာကောင်းသည် ၊ ရက်စက်လှသည် ။

ရီဝမ်ဝမ်ခမျာ လုံးဝကို ငုတ်တုတ်ကြီး မေ့သွားရ၏ ။

ဒီကိုယ်လူချောလေးက...

ချီးထုပ် လား ။

ကိုကြီး ဗိုလ် ရဲ့ ကမ္ဘာမကျေတဲ့ ရန်သူတော်ကြီး ။

လုံးဝကို အကြမ်းဆုံး ဘော့စ်ကြီး လား ။

...............................................................

တစ်ခန်းရပ်ပြဇာတ် ။

သခင်လေး ၉ ပျောက်သွားပြီးနောက်တစ်နေ့ --- လွမ်းလိုက်တာ ။

သခင်လေး ၉ ပျောက်သွားပြီး နှစ်ရက်မြောက်နေ့--- လွမ်းလိုက်တာ လွမ်းလိုက်တာ ။

သခင်လေး ၉ ပျောက်သွားပြီး သုံးရက်မြောက်နေ့--- လွမ်းတယ်၊ လွမ်းတယ်၊ လွမ်းတယ် ။

သခင်လေး ၉ ပျောက်သွားပြီး လေးရက်မြောက်နေ့ --- အား...ဂျိ ဘုရင် က အရမ်း ၊ အရမ်း ၊ အရမ်းကို ချောလိုက်တာ ။

သခင်လေး ၉ ပျောက်သွားပြီး ငါးရက်မြောက်နေ့ --- အားးးးး...ငါ ချီးထုပ်ကို ချစ်မိသွားပြီ ။

သခင်လေး ၉ --- င့ါရဲ့အမာခံဖန်ကြီး ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ။

ဝမ်ဝမ် ချော့ခြင်းအနုပညာ --- ချစ်လေ စကြဝဠာကြီးကို မြင်နေရပေမယ့်လို့ ရှင် ဆိုတဲ့ ကြယ်ကြီးတစ်ပွင့်ထဲကိုပဲ မြတ်နိုးတာပါ ။

ပရိသတ်များ --- အင်း...ငါတို့တွေ Rs စာ မစားရတာ တော်တော်ကြီးတောင် ကြာနေပြီပဲ ။

............................................................

စာစဉ် ၅၂၊ အခန်း ၂၃။ သွားလိ့ုရပြီလို့ ငါ ပြောလား

ချီးထုပ်...နောက်ခံအကြောင်း၊ ဘယ်လိုလူမျိုး ဖြစ်ကြောင်း
မည်သူကမှ မသိသည့် ချီးထုပ် ။
သူ့၏သိုင်းပညာသည် လွတ်လပ်သောနယ်မြေကြီးကို ပြောင်းဆန်သွားအောင် လုပ်နိုင်စွမ်း ရှိသည်ဟုသာ
အားလုံး သိထားကြသည့် ချီးထုပ် ။
သူသည် ပြိုင်ဘက်ကင်းသိုင်းပညာရှင်တစ်ဦး ဟုပင်
တချို့က ပြောဆိုနေကြလေသည့် ချီးထုပ် ။

ချီးထုပ်သည် မည်သည့်ပုံသဏ္ဍာန် ရှိသည်ကို လူအနည်းစုလေးကသာလျှင် သိထားကြပါ၏ ။
သို့သော်၊ ကိုကြီး ဗိုလ် သည် ချီးထုပ်ကို တောက်လျှောက် စိန်ခေါ်နေခဲ့ခြင်းကြောင့် ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းသားများ သည်ကတော့ ချီးထုပ် ကို ရင်းနှီးကြပေသည် ။

အကြီးအကဲတစ်ဦးသည် ချီးထုပ်၏ လက်ညှိုးလေး တစ်ချောင်းဖြင့် အသတ်ခံလိုက်ရသည့်နောက်တွင် လူတိုင်းက သူ့ရှေ့တွင် အသက်ပင် မရှူဝံ့ကြလောက်အောင်ထိ ကြောက်ရွံ့လာကြလေသည် ။

ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းရဲ့ ဂိုဏ်းချုပ်က ချီးထုပ်နဲ့ အတူ ရှိနေလိမ့်မည်ဟု မည်သူ ထင်လိမ့်မည်နည်း ။

ထိုနှစ်ယောက် အတူရှိနေခြင်းမှာ ထူးဆန်းခြင်းအတိ ဖြစ်ပေသည် ။

"သွားကြ သွားကြ မြန်မြန်လေး"

ထိုအဖွဲ့သားတစ်ယောက်သည် ချွေးတို့ တတောက်တောက် ကျနေလျက် ရီဝမ်ဝမ် နံဘေးတွင် ရပ်နေသည့် ချီးထုပ်ကို ကြည့်ရင်း ပြောလာသည် ။ ဆရာ ဂိုဏ်းချုပ်က ချီးထုပ် နဲ့ အတူ ရှိနေတယ်ဆိုတာကို အကြီးအကဲကို မြန်မြန်သွားပြော ရမယ် ။

"သွားလို့ ရပြီလို့ ငါ ပြောလား"

ထိုဆံရှည်ယောကျာ်းသည် အရိုးထိတိုင်အောင် အေးစိမ့်လှသည့်အကြည့်ဖြင့် လူတိုင်းကို ဝေ့ကြည့်နေသည်။

ထိုသည်ကို ကြားလိုက်ပြီး မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကမှ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ရဲကြတော့ ။

"အရှင် ချီး...အရှင် ချီး...နားလည်မှု လွဲတာပါ ၊ နားလည်မှု လွဲတာပါ"

ချွေးတို့ ပြိုက်ပြိုက်ထလာလျက် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူမှာ ချီးထုပ်ကို ကြည့်ရင်း စကားဆိုသည် ။

"မင်း ငါ့ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်..."

ချီးထုပ်သည် ခြောက်အက်သည့်အသံဖြင့် မေးလိုက်လေလျှင် ။

"မ-မ-မဟုတ် အ-အရှင် ၊ အရှင်က ကျွန်တော့်ရဲ့ အရှင်ပါ"

ခေါင်းဆောင်လာသည့် ထိုလူမှာ ငိုကြွေးမိမတတ် ဖြစ်နေလေပြီ ။

ချီးထုပ်ရဲ့ နာမည်အစစ်ကို ငါက ဘယ်လိုလုပ် သိမှာလဲ ။
သူ့ကို ဒီလွတ်လပ်သောနယ်မြေမှာ ရှိတဲ့ လူတိုင်းက ချီးထုပ် လို့ပဲ ခေါ်နေကြတာကို ။

"မင်းက ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း ကလား"

ဆံရှည်ယောကျာ်း မေးလိုက်သည် ။

"ဟို"

ခေါင်းဆောင်သည် အမှတ်တမဲ့ပင် ရီဝမ်ဝမ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည် ။ သူတို့သည် အမှန်ပင် ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းက ဖြစ်ကြပါ၏ ။ သို့သော် သူတို့၏ ယနေ့တာဝန်မှာ ဂိုဏ်းချုပ်ကို လူမသိသူမသိ တိတ်တိတ်လေး လာသတ်ရန် ဖြစ်လေသောကြောင့် သူတို့ မည်သူမည်ဝါဖြစ်ကြောင်းကို ပေါ်သွား၍ မရပါချေ ။

သို့သော်လည်း သူတို့သည် ချီးထုပ်ကို ညာလည်း မပြောရဲလေသောကြောင့် ယနေ့ညတော့ ကာစီနိုကတော့ အသက်ရှင်ရက် ထွက်နိုင်မည့်လမ်း မမြင်တော့ပါချေ ။

"ဟု-ဟုတ်"

ခေါင်းဆောင်မှာ ထိုအရှိန်အဝါ ပြင်းလွန်းလှသည့် ချီးထုပ်ရှေ့
ခေါင်းငုံ့ထားရင်းမှ အံကို ကြိတ်ကာ ထုတ်ပြောလိုက်ရသည် ။

ဆံရှည်ယောကျာ်းသည်ကား ထိုသည်ကို ကြားလိုက်သည်နှင့် နံဘေးတွင် ရှိနေသည့် ရီဝမ်ဝမ်ကို ဖုတ်လေသည့်ငပိ မရှိလေသလို အေးအေးလူလူပင် လှည့်ကြည့်လိုက်လေသည် ။

"သွားတော့"

ဆံရှည်ယောက်ျားက ထူးမခြားနားစွာသော အသံဖြင့် ပြောလိုက်သည် ။

ချက်ချင်းပင် ထိုဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းသားတို့လည်း နှစ်ခါပြန် မစဉ်းစားတော့ဘဲ ကာစီနိုထဲကနေ ထွက်ပြေးကုန်ကြ တော့သည် ။

ဆံရှည်ယောကျာ်းက ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်လာသည် ။

ချီးထုပ်၏ အကြည့်ကို ခံစားမိလိုက်ပြီး ရီဝမ်ဝမ်၏နှလုံးသားလေး တုန်လှုပ်သွားရ၏ ။

ကိုကြီး ဗိုလ် ရာ ၊ ကျွန်မတို့တွေ အရင်ဘဝက ရန်သူတွေများ ဖြစ်ခဲ့ကြတာလား ။ ရှင် ဘယ်လိုသားရဲကြီးကို သွားပြီး ရန်စထားတာလဲ ။

"သူတို့က ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းကလူတွေ"
ဆံရှည်ယောကျ်ားက ပြောလိုက်သည် ။

"အမ်...အင်း...ကျွန်မလည်း ဒီလိုပဲ ထင်ပါတယ်"
ရီဝမ်ဝမ်သည် ရှက်ပြုံးပြုံးကာ ပြောလိုက်သည် ။

"ငါ အမှတ်မမှားရင် သူတို့ စောနက မင်းကို ဆရာလို့ ခေါ်လိုက်သလားလို့"
ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် တွေးဆနေသည့်ဟန်ဖြင့် ပြောလာသည် ။

"ဟို...ဆရာ...ဆရာက တံခါးပြင်ဆရာကို ပြောတာပါ"

ရီဝမ်ဝမ် ချက်ချင်းပင် အမြန်အဆန် ရှင်းပြလိုက်သည် ။

"ရှင် အထင်မလွဲနဲ့နော် ။ ကျွန်မက တံခါးတွေ လိုက်ရောင်းတဲ့သူ... အဲ့နယ်ပယ်မှာ တော်တော်လေး နာမည် ကြီးတယ် ။ အဲ့ဒါကြောင့် အကုန်လုံးက ကျွန်မကို တံခါးဆရာ ဆိုပြီး နာမည်ပြောင် ပေးထားကြတာ"

"မင်းက တံခါးလိုက်ရောင်းတာလား"

ဆံရှည်ယောကျာ်းမှာ တဒင်္ဂလေး ဆွံ့အမိသွား၏ ။

"ဟုတ်...ဟုတ်...ဟုတ် တယ် ။ တံခါးတွေ လိုက်ရောင်းတာ ၊ သံတံခါး ၊ သစ်သားတံခါး ၊ မှန်တံခါး ၊ အစုံပဲ"

ရီဝမ်ဝမ်သည် ခေါင်းကျိုးကျမတတ် သေကောင်းပေါင်းလဲ ညိတ်ကာ ဆိုလာတော့သည် ။

"အရှင် ချီး...ကျွန်မ သွားလို့ ရပြီလား"

ရီဝမ်ဝမ်သည် ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည် ။

သူမအရှေ့မှ ထိုယောကျာ်းသည် လွတ်လပ်သောနယ်မြေ ထဲတွင် ကြောက်စရာအကောင်းဆုံးသော ဆရာကြီးတစ်ဆူ ဖြစ်ပေသည် ။ ကိုကြီး ဗိုလ် ခေတ် လျှမ်းလျှမ်းတောက်နေခဲ့ချိန်တွင်ပင် ထိုလူသည် တစ်ချက်ထဲနှင့် သူမကို မြေကြီးပေါ် မှောက်သွားအောင် လုပ်နိုင်ခဲ့သလို ရှေးဟောင်း မျိုးနွယ်စုကြီးတစ်စုကိုလည်း သူတစ်ယောက်တည်းအားနှင့် အကုန်ကုန်လုအောင် ဖျက်ဆီးချေမှုန်းပစ်ခဲ့သူ ဖြစ်ချေသည် ။

ကိုကြီး ဗိုလ် သည် ထိုကဲ့သို့ ဒိတ်ဒိတ်ကြဲ ဆရာကြီးကိုမှ သွားပြီး ရန်စရဲလေရာ ထိုစဉ်က မည်မျှပင် ထောင်လွှားခဲ့လေလိုက်သနည်း ။

ကောလဟလတို့အရ ကိုကြီး ဗိုလ် သည် ချီးထုပ်ကို ပင့်ကာ လက်ရည်ချင်း ပြိုင်တိုက်ခဲ့ပြီး ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းသားများကို ကင်းပုန်းဝပ်ခိုင်းထားခဲ့သည် ဟု ဆိုသည် ။
လက်ရည်ချင်း ပြိုင်ရာတွင် သူမ ရှုံးနိမ့်သွားပြီးနောက်တွင် ထိုကင်းပုန်းဝပ်နေသည့် သူမလူများကို တစ်ပြိုင်တည်း ဝိုင်းတိုက်ကြဖို့ရာ အမိန့်ပေးခဲ့လေသည်တဲ့ ။

သို့သည့်တိုင် ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းသားများမှာသာ
ချီးထုပ်၏ ကွဲပြဲနေအောင် ရစရာမရှိအောင် အဆော်ခံလိုက်ကြရလေသည် ။ ထိုမှစပြီး
ချီးထုပ်၏ နာမည်မှာလည်း ဟိုးဟိုးကျော်သွားပြန်သည် ။

............................................................

စာစဉ် ၅၂၊ အခန်း ၂၄။ အခုတလော မာချာပါရဲ့လား

ရီဝမ်ဝမ်ခမျာမူ ထို ဆံရှည်ယောကျာ်း ချောချောလေးဆီကနေ ဖြစ်နိုင်သမျှ မြန်မြန်သာ ထွက်ပြေးချင်နေလေပြီ ။

"မင်းက ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းရဲ့ ဂိုဏ်းချုပ် တကယ် မဟုတ်ဘူးလား"

ချီးထုပ်သည် ရီဝမ်ဝမ်ကို စိုက်ကြည့်နေသည် ။

ရီဝမ်ဝမ် ။ "..."

သူရဲကောင်းကြီးရယ် ၊ ကျွန်မတို့ တခြားဟာ ပြောင်းပြောလို့ မရဘူးလား ။

"ကျွန်မက တကယ့်ကို တံခါးရောင်းဆရာ ပါ ။ စဉ်းစားကြည့်လေ ၊ ကျွန်မသာ ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းရဲ့ ဂိုဏ်ချုပ် ဆိုရင် ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းက လူတွေက ဘာလို့ ကျွန်မကို လာသတ်မှာလဲ"

ရီဝမ်ဝမ် အကြောင်းပြချက် ပေးလိုက်သည် ။

ဆံရှည်ယောကျာ်းသည် ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်ကာ...

အင်း...ဒါ အဓိပ္ပာယ် ရှိတယ် ။ ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းသား တွေက အမြဲတမ်း သူတို့ဂိုဏ်းချုပ်ကို သစ္စာရှိ ကြတယ် ။

"မင်းနာမည် ဘယ်လို ခေါ်လဲ"
ဆံရှည်ယောကျာ်းက မေးလိုက်သည် ။

"ရီ...ရီဝမ်ဝမ် ပါ"
ရီဝမ်ဝမ် အရိုးခံအတိုင်းပင် ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည် ။

"ယိရွှေ့ဟန် ပါ"

ဆံရှည်ယောကျာ်းက ထိုသို့ ပြောပြီး ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားသည် ။

"နှုတ်ဆက်ပါတယ် ၊ သူရဲကောင်း ဟန် ရေ ။
ရှင့်အိမ်အတွက် တံခါးလိုလာရင် ကျွန်မကို လာရှာဖို့ မမေ့နဲ့နော်"

ရီဝမ်ဝမ်သည် ယိရွှေ့ဟန်ကို ထိုသို့ နှုတ်ဆက်ပေးလိုက်ပြီးနောက်မှ ရင်ထဲက အလုံးကြီး ပြုတ်ကျသွားကာ စိတ်အအေးကြီး အေးသွားလေသည် ။

ချီးထုပ်ရဲ့နာမည်က ယိရွှေ့ဟန်ကိုး ။

နာမည်လေးက အရမ်း ကဗျာဆန်လိုက်တာ ။

တခနအကြာတွင် ရီဝမ်ဝမ်သည်လည်း ကာစီနိုထဲက ထွက်လိုက်ပြီး စံအိမ်ကြီးဆီသို့ တစ်ယောက်ထဲ ပြန်သွားလိုက်သည် ။

ယနေ့ည၏ ဖြစ်ရပ်သည် ရီဝမ်ဝမ်အဖို့ ရေအေးအေးတစ်ပုံးနှင့် အလောင်းချခံလိုက်ရသလိုပင် ။
ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း၏ အခြေအနေ အစစ်အမှန်ကို
သူမ နားလည်သဘောပေါက်လာရလေပြီ ။

လေးလွှာ ပြတင်းပေါက်ကနေ ခုနစ်စင်ကြယ် ပစ်ချလိုက်သည့် တတိယအကြီးအကဲ၏ တိတ်တိတ်ပုန်းသား ကပင် သူမကို ရန်စရဲသည် ။ ထို့ပြင် ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်းက လည်း သူမကို အမဲလိုက်သလို လိုက်ရဲလေ သည် ။

ထိုအမဲလိုက်အဖွဲ့မှာ တတိယအကြီးအကဲက လွှတ်လိုက်ခြင်းမှာ စဉ်းစားနေစရာပင် မလိုပဲ သိနိုင်လေသည် ။

ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်း၏ အတွင်းရေးရာကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်း ရသည်မှာ သူမ ထင်ထားသလောက် လွယ်ကူမနေပါချေ ။
ကြယ် ခုနစ် ကိစ္စသည် သူမအတွက် ပမွှားအဆင့်လေးမျှသာ ။ တကယ့်ခေါင်းခဲစရာ ကိစ္စကြီးမှာ ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်းထဲက ထိုသြဇာကြီးနေသော သက်ကျားအိုကြီးများ ဖြစ်နေလေသည် ။

သူမသည် ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း၏ ဂိုဏ်းချုပ်နေရာကို မြဲအောင် မလုပ်နိုင်လျှင် သူမ အသေဆိုးနှင့် သေမလား ပြောမရသည့်အခြေအနေပင် ။

လွတ်လပ်သောနယ်မြေထဲတွင် သူမတစ်ယောက်တည်း အားနှင့် စီရီဟန်ကို လိုက်ရှာဖို့ ဆိုသည်မှာ အပြောကြွယ်သလောက် အလှမ်းမလွယ်သည့် ကိစ္စ တည်း ။ အကယ်၍
ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်း၏ အင်အားကို သုံးနိုင်မည်ဆိုလျှင်တော့
ထိုသည်မှာ ဘာမှ အခက်ကြီးဖြစ်တော့မည် မဟုတ် ။

သို့သော်လည်း လက်ရှိအခြေအနေအရမူ
သူမသည် ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း၏ အဓိက ကျောရိုးဖြစ်သည့် အာဏာကြီးကို မဆုပ်ကိုင်ထားနိုင်သေးပေ ။ ထို့ကြောင့် သူမအနေနှင့် ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း၏ ဂိုဏ်းချုပ် ဆိုသည့် နေရာ ကို မြဲမြံသွားအောင် လုပ်ရပေမည် ။ ထိုမှသာ အားလုံးက လွယ်ကူ အေးဆေးသွားပေလိမ့်မည် ။

"စီရီဟန်" ရီဝမ်ဝမ် တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်သည် ။

နောက်တစ်နေ့တွင် ရီဝမ်ဝမ်သည် ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း ရုံးချုပ် ဆီ မနက်အစောကြီး ရောက်ရှိသွားသည် ။

"အစ်မ ဖန်း ၊ မနေ့ညကလေ..."
ခုနစ်စင်ကြယ်သည် လေးနက်သည့်မျက်နှာကြီးဖြင့် ရီဝမ်ဝမ်၏ ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည် ။

အိမ်ရှင်ကို တိုက်ခိုက်ပါ ဂိမ်းကို သူ မကစားတတ်ခြင်းကြောင့် မဟုတ်ပါချေ ။ သူ ကပေါက်တိကပျာချာ ဆော့နေရသည့် အကြောင်းရင်းသည်ကား ချီးထုပ်၏ ပိုက်ဆံကို မယူရဲခြင်းကြောင့်သာ ဖြစ်ပေသည် ။

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ထိုအကြောင်းကို ရှင်းပြမည် ပြုလိုက်သော်လည်း ရီဝမ်ဝမ်က အေးစက်သည့်မျက်နှာထားဖြင့် ဖြတ်ပြောလာသည် ။

"အကြီးအကဲတွေအကုန်လုံးကို ဒီကို ခေါ်ပေးပါဦး"

"ဗျာ" ခုနစ်စင်ကြယ် အံ့အားသင့်သွား၏ ။

အဲ့ဒီသက်ကျားအိုကြီးတွေကို ငါ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ခေါ်လို့ရပါ့မလဲ ။

"ငါ ပြောစရာရှိလို့ ခေါ်နေတာလို့ ပြောပြီး ခေါ်လိုက်"

ခုနစ်စင်ကြယ်က ဘာမှ ထပ်ပြီး ပြောမလာခင်
ရီဝမ်ဝမ်က ထပ်ဖြည့်ပြောလိုက်သည် ။

"ဗျာ...ဟုတ်...ကျွန်တော် သွားခေါ်ကြည့်လိုက်မယ်"

ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ခေါင်းညိတ်ပြီး ထွက်သွားသည် ။

သို့သော် ၊ ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ရုံးခန်းထဲက ထွက်သွားပြီး ချက်ချင်းပင် ပြန်ဝင်လာသည် ။

"အစ်မ ဖန်း ၊ ကျွန်တော် သွားခေါ်စရာ မလိုတော့ဘူးနဲ့ တူတယ် ။ သူတို့ကိုယ်တိုင် ရောက်ချလာကြပြီ"

ခုနစ်စင်ကြယ် ပြောပြီးပြီးချင်း တစ်ဒါဇင်မကသော အကြီးအကဲများသည် ရီဝမ်ဝမ်၏ ရုံးခန်းထဲကို ဝင်လာကြသည် ။

ထိုအကြီးအကဲများကို ကြည့်ပြီး ရီဝမ်ဝမ် မျက်မှောင်ကြုတ် သွားသည် ။

တတိယအကြီးအကဲက ဘယ်သူပါလိမ့် ။
"တတိယအကြီးအကဲ ၊ အခုတလော မာပါရဲ့လား"

အဖြူရောင်ခေါင်းဆောင်းကို ဆောင်းထားပြီး အနက်ရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် အကြီးအကဲသည် ရှေ့ကို လျှောက်လာပြီး ရီဝမ်ဝမ်ကို ကြည့်လာသည် ။
ထို့နောက်တွင် ဟက်ခနဲ ရယ်မောလိုက်ပြီး ပြောလာသည် ။

"သတိတရ မေးပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဂိုဏ်းချုပ် ။ အခုတလော သိပ်ကို မာချာပါတယ်"

...............................................................

စာစဉ် ၅၂၊ အခန်း ၂၅။ တော်တော်သတ္တိကောင်းလာတာပဲ

ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုအကြီးအကဲကို မော့ကြည့်လိုက်သည် ။

သြော်...ဒါဆို သူက တတိယအကြီးအကဲပေါ့ ။
သူ့ပုံစံက အတော်လေး ခင်စရာကောင်းပြီး ကြင်နာတတ်မယ့်ပုံပဲ ။

"ဒီနေ့ အားလုံး ကျွန်မကို ဘာကိစ္စနဲ့ လာရှာကြတာလဲ"
ရီဝမ်ဝမ် ရှုတည်တည်ဖြင့် မေးလိုက်သည် ။

"တလောက ဂိုဏ်းချုပ် ပြန်ရောက်လာတယ်ဆိုတာကို
ကျွန်တော်တု့ိ ကြားလိုက်ပါတယ် ။ ဒါပေမယ့် ဂိုဏ်းထဲမှာ လုပ်စရာအရေးကြီးကိစ္စတွေက များနေတော့ ၊ မအားတာနဲ့ပဲ ဂိုဏ်းချုပ်ကို လာမနှုတ်ဆက်ဖြစ်လိုက်တာပါ ။
ဒီနေ့မှ အားသွားလို့ ကျွန်တော်တို့ကို ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့အတွက် ဒီကို တကူးတက လာရတာပါ"

ထိုသည်ကား အသက်အတော်အတန် ကြီးပုံ ရသည့် နောက်တစ်ယောက်က ရှုတည်တည်မျက်နှာဖြင့် ပြောဆိုလာခြင်းတည်း ။

သူသည် အပေါ်ယံတွင် တည်ငြိမ်ပြီး အေးဆေးကောင်း အေးဆေးနေလိမ့်မည် ။ သို့သော် ယနေ့တွင် ရီဝမ်ဝမ် တစ်စက်လေးမှ ပျော့ပျော့လေး သွားလုပ်လို့ မရဘူးဆိုတာကို သိနေပါ၏ ။ ပျော့ပျော့လေး သွားကိုင်တွယ်မိပါက
သူမသည် အတုအယောင် ဖြစ်သည်ကို ထားဘိဦး၊ တကယ့်ဂိုဏ်းချုပ်အစစ် ဆိုလျှင်ပင် သူမအနာဂတ်က ေ၀ဝါးသွားမည်သာ ဖြစ်သည် ။ ဘယ်လို ဖြစ်သွားမှန်းပင် မသိလိုက်ရဘဲ အသတ်ပင် ခံလိုက်နိုင်ရသေးလေသည် ။

"သြော်...အဲ့ဒီလိုလား"
ကောက်ကျစ်ပြီး နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းသည့် အပြုံးလေးတစ်ပွင့် ရီဝမ်ဝမ်၏ နှုတ်ခမ်းထက်တွင် ဖူးပွင့်လာသည် ။

ခုနစ်စင်ကြယ်နှင့် တခြားသူများသည် သူမနှင့် အနည်းငယ်ဝေးသည့် နေရာတွင် ရပ်နေကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ သို့သော်လည်း စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောလာကြပါချေ ။

ထိုစဉ် ၊ ကြယ်ခုနစ်သည် ရီဝမ်ဝမ်၏ အပြောအဆို ၊ အပြုအမူတို့ကို အသေးစိတ်ကအစ သေသေချာချာ အကဲခတ်နေသည် ။
သူ ပြူးပြူးပြဲပြဲ လိုက်ကာ ကြည့်နေခြင်းမှာ ဟာကွက်တစ်ခုခုကို ကျားချောင်းချောင်းပြီး အမိဖမ်းတော့မယောင်ယောင် ။

"ဂိုဏ်းချုပ်...ဒီနှစ်တွေမှာ ဘယ်တွေ ရောက်နေခဲ့လဲ သိလို့ရမလား"

တတိယအကြီးအကဲ ဆိုသူက ရုတ်တရက်ကြီး ကောက်ကာငင်ကာ ထမေးလာခြင်း ။

"အဟက် ၊ တတိယအကြီးအကဲက ကျွန်မအပေါ်မှာ တော်တော်လေး ဂရုတစိုက် ရှိလှတာပဲ"

ရီဝမ်ဝမ်က ခိုးခိုးခစ်ခစ် ရယ်မောလိုက်ကာ ဆိုလိုက်သည် ။

"ဂိုဏ်းချုပ်က ကျွန်တော်တို့ ဖိန့်ဖိန့်တုန် ဂိုဏ်း ရဲ့ ဂိုဏ်းချုပ် မလား ၊ ဂရုတစိုက် ရှိရတာပေါ့ဗျာ"
တတိယအကြီးအကဲက စကာ စကားခေါ်သည် ။

သို့သော် ၊ တတိယအကြီးအကဲ စကားအကုန် မပြောရသေးခင် ရီဝမ်ဝမ်၏မျက်နှာမှာ ရုတ်ခြည်း ပျက်ယွင်းသွားသည် ။

ရီဝမ်ဝမ်သည် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး သူမစားပွဲရှေ့က စာရွက်စာတမ်း ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ကာ တတိယအကြီးအကဲ၏ မျက်နှာအား ဗြန်းခနဲ အားပါပါဖြင့် ပေါက်ပစ်လိုက်သည် ။

"အဘိုးကြီး ၊ ရှင် သေချင်နေတာလား"

ရီဝမ်ဝမ်သည် မှုန်ကုတ်နေသည့်မျက်နှာဖြင့် မာထန်စွာ အော်ပစ်လိုက်သည်။

ရီဝမ်ဝမ်၏ ရုတ်ခြည်း ပြောင်းလဲသွားခြင်းကြောင့် လူတိုင်း အံ့သြသွားကြ၏ ။ ရီဝမ်ဝမ်၏ လုပ်ရပ်ကို မြင်လိုက်ပြီး ဆောင်းဦးရေနှင့် ခုနစ်စင်ကြယ်သည်လည်း ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားကြသည် ။ ကြယ် ခုနစ်၏ မျက်ဝန်းထဲတွင်မူ အံ့အားသင့်သည့်အရိပ်အယောင်တို့
လွန့်လွန့်လူး လာသည် ။

အခုချိန်တွင် ဖိန့်ဖိန့်တုန်ဂိုဏ်း၏ အာဏာအများစုကို ထိုအဘိုးကြီးများက ကိုင်ထားကြခြင်း ဖြစ်ပေသည် ။ ရီဝမ်ဝမ်သည် ထိုသို့ လုပ်လိုက်သည်မှာ ထိုအဘိုးကြီးများနှင့် အပေါ်ယံ အရေခြုံကာ ဟန်ဆောင်နေသည့် မျက်နှာဖုံးကြီးကို ခွာချလိုက်သည့်နည်းနှင်နှင်ပင်။

"ဂိုဏ်းချုပ်...ဒါ ဘာလုပ်တာပါလဲ"

တတိယအကြီးအကဲသည် အလွန်တရာ အေးစက်လှစွာသော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် ရီဝမ်ဝမ်ကို စိုက်ကြည့်လာသည် ။

တတိယအကြီးအကဲ၏ မျက်ဝန်းထဲက ဖျတ်ဖျတ်လူးနေသည့် လူသတ်ငွေ့တို့ကြောင့် ရီဝမ်ဝမ်၏စိတ်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွား၏ ။ သို့သော် သူမ၏အမူအရာသည်လည်း ရိုးတွင်းခြင်ဆီထိတိုင် အေးခဲသွားတော့မလား မှတ်ရလောက်အောင် အေးစက်လာလေသည်။

"ကြည့်ရတာ ကျွန်မ မရှိတဲ့နှစ်တွေမှာ ရှင် တော်တော် သတ္တိကောင်း လာတဲ့ပုံပဲ"

ရီဝမ်ဝမ်သည် မှုန်သုန်နေသည့် မျက်နှာထားဖြင့် ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည် ။

"အဟက်...ဂိုဏ်းချုပ်က ဘာကို ဆိုလိုတာပါလဲ"

တတိယအကြီးအကဲက သူမအား အေးစက်စွာ ပြန်မေးခွန်းထုတ်သည် ။

"ရှင့်ရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းသား မနေ့ညက ဘာလုပ်ခဲ့လဲ မသိတာလား"
ရီဝမ်ဝမ်လည်း ပြန်မေးလိုက်သည် ။

ထိုတွင် တတိယအကြီးအကဲက သူ့လက်ကို
ဝှေ့ယမ်းပြလာကာ...
"ဂိုဏ်းချုပ် ၊ အစားကို ကုန်အောင် စားလို့ ရတယ် ၊ စကားကိုတော့ ကုန်အောင် မပြောပါနဲ့ ။ ကျွန်တော့်ဆီမှာ ဘာတိတ်တိတ်ပုန်း သားမှ မရှိဘူး"

"အဲ့ဒီလိုလား..."
ရီဝမ်ဝမ်က ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်ကာ...
"ခုနစ်စင်ကြယ် ၊ သူ့ကို အထဲခေါ်လာခဲ့"

"ဟုတ်ကဲ့" ခုနစ်စင်ကြယ် ရုံးခန်းထဲက ထွက်သွားသည် ။

မနေ့ညက ခုနစ်စင်ကြယ်သည် ရီဝမ်ဝမ် ဆီကနေ ဖုန်းတစ်ကောလ် ရရချင်း ဆေးရုံကို သွားကာ
လီမိုချန်းကို တိတ်တိတ်လေး ခေါ်ထုတ်လာခြင်း ဖြစ်၏။ ထိုစဉ်က ရီဝမ်ဝမ်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဘာဖြစ်သည်ကို
သူ မသိပါသော်လည်း အောင်အောင်မြင်မြင်ပင်
သူ လုပ်ထားနိုင်ခဲ့လေသည် ။

တခနအတွင်း ဂိုဏ်းချုပ်အပေါ် သစ္စာရှိသည့် ဂိုဏ်းသားနှစ်ယောက်သည် ခုနစ်စင်ကြယ်၏ နောက်ကနေ ထမ်းစင်ကြီးကို သယ်ကာ ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်လာကြသည် ။

ထိုထမ်းစင်ပေါ်တွင် လှဲနေသူကား တတိယအကြီးအကဲ လီစီ၏ တိတ်တိတ်ပုန်းသား ဖြစ်သူ လီ မို ချန်း ။

"လီစီ၊ ရှင့်ဆီမှာ တရားမဝင်သား မရှိဘူးဆိုတော့ ဒီလူကိုများ မှတ်မိမလား"

ရီဝမ်ဝမ် ရွဲ့ကာ မေးလိုက်သည် ။

............................................................
ဒီဝတ္ထုလေးကို ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် like and comment လုပ်ဖို့ မမေ့နဲ့နော် 😘😘😘😘😘

စာစဉ် ၅၂ ပြီးပါပြီ ။
ပျော်ရွှင်ကြည်နူးဖွယ်နေ့လေးကို ပိုင်ဆိုင်ကြပါစေ ။