Chapter - 6
|| Zawgyi ||
လင္းယဲ့ ကားထဲမွာဘဲ့ ဗိုက္ကိုဖိၿပီးေမွးရင္းနဲ႔ ပါသြားေတာ့တယ္။ တကယ္ကိုမသက္သာလွေခ်....
" ေဟ့..ထေတာ့...မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ "
ေခြၽးေတြရြဲနစ္ေနျပီး ေဘးတစ္ေစာင္းေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့လင္းယဲ့ ကိုေျပာလိုက္တယ္။ လင္းယဲ့ကမႏိုးေခ်...
" ေဟး.... က်စ္...."
" နာ...ဗိုက္....."
လင္းယဲ့ တိုးတိုးေလးညီးလိုက္တယ္။ ေဟာက္ရန္က သူဘာေျပာေနတာလဲ ဆိုတာသိခ်င္လို႔အနားကို ကပ္လာတဲ့အခ်ိန္
" ကြၽင္းေဟာက္ရန္ ေသာက္က်ိဳးနည္း လဒေကာင္....ခ်ီေပေကာင္...မေသခင္...ပုပ္...ပုပ္သိုးေနတဲ့ေကာင္....ဟင့္ဟင့္..."
ေဟာက္ရန္သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ေယာင္ၿပီး႐ိႈက္ေနတဲ့ လင္းယဲ့ ေျခေထာက္ကိုသူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္လိုက္ၿပီး နားထင္ကိုလက္ညိဳးနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတြန္းျပစ္လိုက္္တယ္။ ၾကမ္းခ်က္ကေတာ့ လင္းယဲ့ ေခါင္းနဲ႔ကားျပတင္းေပါက္နဲ႔ ဒုန္႔ ခနဲေတာင္ျမည္သြားတဲ့အထိ...
"အ့..."
" ေသေနသလိုမ်ိဳး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ "
လင္းယဲ့ ေခါင္းကိုပြတ္လိုက္ၿပီး ေဟာက္ရန္ကိုစိတ္ပ်က္လက္ျပတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
" ေကာင္းေကာင္းႏိႈးပါလား..."
လင္းယဲ့ ဗိုက္ကိုဖိလိုက္ေတာ့ သိပ္ၿပီးမနာေတာ့ေခ်။ ဒါမဲ့စူးစူး စူးစူးေတာ့နာေနေသးတယ္။ လင္းယဲ့ ထိုလဒေကာင္ကိုၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ကားေပၚကဆင္းၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားတယ္။
" သားယဲ့ယဲ့...."
ေဟာက္ရန္အေမက ဧည့္ခန္းမွာေစာင့္ေနၿပီး လင္းယဲ့ကိုျမင္တာနဲ႔ ေျပးဖက္သည္။ ဟြန္း...စိတ္ဓာတ္ေတြမ်ားကြာပ..
"ၾကည့္ပါအံုး ယဲ့ယဲ့ေလးပိန္သြားတယ္။ အားရန္ ေသခ်ာမေစာင့္ေ႐ွာက္ဘူးလား..."
လင္းယဲ့ စိတ္ထဲ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ကို ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ ေသခ်ာေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔အသာထား မ်က္လံုးနဲ႔ေတာင္ေစြမၾကည့္ဖူးဘူးဆိုတာ အေဝးေရာက္ေနတဲ့ မိဘေတြမသိ... ေဟာက္ရန္ ဝင္လာေတာ့ လင္းယဲ့ က
" အေမ ကြၽန္ေတာ္အခုမွျပန္လာတာဆိုေတာ့ ေရသြားခ်ိဳးလိုက္အံုးမယ္ "
" ေအေအး...ျမန္ျမန္ခ်ိဳးေနာ္ ညေရာက္ေနၿပီအေအးမိမယ္"
အေပၚတတ္သြားတဲ့ လင္းယဲ့ကိုၾကည့္ၿပီး သားျဖစ္သူကို လာခဲ့ဖို႔ေျပာတယ္။ ေဟာက္ရန္အနားကိုေရာက္လာေတာ့ ေဟာက္ရန္ပခံုးကို ႐ိုက္လိုက္ၿပီး
" သား...အားရန္ သားဝမ္ယုဟိုင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ပတ္သက္ေနတာ ျမန္ျမန္ရပ္လိုက္ေတာ့ သားအေဖသိရင္အေျပာခံရမယ္။ အေမလည္းသေဘာမတူဘူးေနာ္..."
ေဟာက္ရန္ လန႔္သြားတယ္။ အေမဘယ္လိုသိသြားပါလဲ အေပၚတတ္သြားတဲ့ လင္းယဲ့ကိုစူးစူးဝါးဝါးၾကည့္လိုက္တယ္။ အေမျဖစ္သူက သားအၾကည့္ေၾကာင့္
" ယဲ့ယဲ့မေျပာဘူး...အေမသားနဲ႔ယဲ့ယဲ့ကို မိသားစုကတ္ေပးထားတယ္မလား...အဲ့ကတ္နဲ႔အမ်ားႀကီးဝယ္ထားေၾကာင္း အေမ့ဖုန္းကိုစာဝင္တယ္။ ယဲ့ယဲ့ကသံုးမွာမဟုတ္ဘူး အေမစံုစမ္းလိုက္ေတာ့... "
"သားယုဟိုင္ကိုေပးထားတာ "
"ျမန္ျမန္အဆက္ျဖတ္ သားကအိမ္ေထာင္နဲ႔ေနာ္...မျဖတ္ရင္အေမ့ကိုလာမေခၚနဲ႔ "
စိတ္တိုၿပီးထြက္သြားတဲ့ အေမ့ေၾကာင့္ဆံပင္ေတြကို စိတ္႐ႈပ္စြာဆြဲဖြလိုက္တယ္။ ထံုးစံတိုင္းသူစိတ္တိုတာေတြကို ေျဖဖို႔အေပၚထပ္ကို ဒုန္းစိုင္းတတ္သြားေတာ့တယ္။ အထဲမွာအျပစ္ကင္းစင္လွတဲ့ လင္းယဲ့ေလးေရခ်ိဳးေနေလတယ္။
" အား....ခ်ီး...ငါ့အဝတ္ေတြမရိွဘူးဘဲ့ "
သူ႔အက်ီ ၤေတြက ငွါးထားတဲ့အခန္းမွာဘဲ့ ရိွတာသတိရသြားေတာ့ စိတ္ပ်က္စြာ ေလ်ွာ္စက္ထဲမွာ ဆပ္ျပာအမႈန္႔ေတြနဲ႔ ဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ကစားေနတဲ့အဝတ္ေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္တယ္။
" ေစာေစာသတိထားမိရင္ မေလ်ွာ္ေသးပါဘူး "
မွန္ထဲမွာ စူသလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဗိုက္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္တယ္။
" ဟူး...မနာေတာ့လို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့ မနက္က်ရင္ေဆးခန္းသြားျပေပးမယ္ေနာ္... "
လင္းယဲ့ ခါးမွာမ်က္ႏွာသုတ္ပဝါတစ္ထည္ကို ပတ္လိုက္တယ္။ သူေဟာက္ရန္မွာ အဝတ္႐ွာဝတ္ဖို႔ထြက္လာတာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲကို မ်က္လံုးနီနီနဲ႔ဝင္လာတဲ့ ေဟာက္ရန္ကိုေတြ႔လိုက္တယ္။
"အ့ ေစာက္႐ူးေကာင္ ဘာလုပ္တာလဲ "
အၾကမ္းပတမ္း အိပ္ယာေပၚျပစ္ခ်ခံရတာ ဘယ္သူကစိတ္မတိုဘဲေနမွာလဲ။ ဒါ့အျပင္လဒေကာင္က သူ႔အဝတ္ေတြကိုပါဆြဲခြၽတ္ေနတယ္ေလ...တစ္ခုခုေတာ့မွားေနၿပီ
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
10.Feb.21
Saung's
================================================
အဲ့ဒီလဒကောင် စိတ်လွတ်နေပြီ...သောက်ကျိုးနည်း
Chapter - 6
|| Unicode ||
လင်းယဲ့ ကားထဲမွာဘဲ့ ဗိုက်ကိုဖိပြီးမှေးရင်းနဲ့ ပါသွားတော့တယ်။ တကယ္ကိုမသက္သာလွေခ်....
" ဟေ့..ထေတာ့...မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ "
ချွေးတွေရွဲနစ်နေပြီး ဘေးတစ်စောင်းလေး အိပ်ပျော်နေတဲ့လင်းယဲ့ ကိုပြောလိုက်တယ်။ လင်းယဲ့ကမနိုးချေ...
" ဟေး.... ကျစ်...."
" နာ...ဗိုက်....."
လင်းယဲ့ တိုးတိုးလေးညီးလိုက်တယ်။ ဟောက်ရန်က သူဘာပြောနေတာလဲ ဆိုတာသိချင်လို့အနားကို ကပ်လာတဲ့အချိန်
" ကျွင်းဟောက်ရန် သောက်ကျိုးနည်း လဒကောင်....ချီပေကောင်...မသေခင်...ပုပ်...ပုပ်သိုးနေတဲ့ကောင်....ဟင့်ဟင့်..."
ဟောက်ရန်သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်တယ်။ ယောင်ပြီးရှိုက်နေတဲ့ လင်းယဲ့ ခြေထောက်ကိုသူ့ခြေထောက်နဲ့ ကန်လိုက်ပြီး နားထင်ကိုလက်ညိုးနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွန်းပြစ်လိုက််တယ်။ ကြမ်းချက်ကတော့ လင်းယဲ့ ခေါင်းနဲ့ကားပြတင်းပေါက်နဲ့ ဒုန့် ခနဲတောင်မြည်သွားတဲ့အထိ...
"အ့..."
" သေနေသလိုမျိုး အိပ်ပျော်နေတယ် "
လင်းယဲ့ ခေါင်းကိုပွတ်လိုက်ပြီး ဟောက်ရန်ကိုစိတ်ပျက်လက်ပြတ်ကြည့်လိုက်တယ်။
" ကောင်းကောင်းနှိုးပါလား..."
လင်းယဲ့ ဗိုက်ကိုဖိလိုက်တော့ သိပ်ပြီးမနာတော့ချေ။ ဒါမဲ့စူးစူး စူးစူးတော့နာနေသေးတယ်။ လင်းယဲ့ ထိုလဒကောင်ကိုကြည့်မနေတော့ဘဲ ကားပေါ်ကဆင်းပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတယ်။
" သားယဲ့ယဲ့...."
ဟောက်ရန်အမေက ဧည့်ခန်းမှာစောင့်နေပြီး လင်းယဲ့ကိုမြင်တာနဲ့ ပြေးဖက်သည်။ ဟွန်း...စိတ်ဓာတ်တွေများကွာပ..
"ကြည့်ပါအုံး ယဲ့ယဲ့လေးပိန်သွားတယ်။ အားရန် သေချာမစောင့်ရှောက်ဘူးလား..."
လင်းယဲ့ စိတ်ထဲ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ်ကို ရယ်မောလိုက်တယ်။ သေချာစောင့်ရှောက်ဖို့အသာထား မျက်လုံးနဲ့တောင်စွေမကြည့်ဖူးဘူးဆိုတာ အဝေးရောက်နေတဲ့ မိဘေတြမသိ... ဟောက်ရန် ဝင်လာတော့ လင်းယဲ့ က
" အေမ ကျွန်တော်အခုမှပြန်လာတာဆိုတော့ ရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ် "
" အေအေး...မြန်မြန်ချိုးနော် ညရောက်နေပြီအအေးမိမယ်"
အပေါ်တတ်သွားတဲ့ လင်းယဲ့ကိုကြည့်ပြီး သားဖြစ်သူကို လာခဲ့ဖို့ပြောတယ်။ ဟောက်ရန်အနားကိုရောက်လာတော့ ဟောက်ရန်ပခုံးကို ရိုက်လိုက်ပြီး
" သား...အားရန် သားဝမ်ယုဟိုင်ဆိုတဲ့ ကောင်လေးနဲ့ပတ်သက်နေတာ မြန်မြန်ရပ်လိုက်တော့ သားအဖေသိရင်အပြောခံရမယ်။ အမေလည်းသဘောမတူဘူးနော်..."
ဟောက်ရန် လန့်သွားတယ်။ အေမဘယ္လိုသိသြားပါလဲ အပေါ်တတ်သွားတဲ့ လင်းယဲ့ကိုစူးစူးဝါးဝါးကြည့်လိုက်တယ်။ အေမျဖစ္သူက သားအကြည့်ကြောင့်
" ယဲ့ယဲ့မပြောဘူး...အမေသားနဲ့ယဲ့ယဲ့ကို မိသားစုကတ်ပေးထားတယ်မလား...အဲ့ကတ်နဲ့အများကြီးဝယ်ထားကြောင်း အမေ့ဖုန်းကိုစာဝင်တယ်။ ယဲ့ယဲ့ကသုံးမှာမဟုတ်ဘူး အမေစုံစမ်းလိုက်တော့... "
"သားယုဟိုင်ကိုပေးထားတာ "
"မြန်မြန်အဆက်ဖြတ် သားကအိမ်ထောင်နဲ့နော်...မဖြတ်ရင်အမေ့ကိုလာမခေါ်နဲ့ "
စိတ်တိုပြီးထွက်သွားတဲ့ အမေ့ကြောင့်ဆံပင်တွေကို စိတ်ရှုပ်စွာဆွဲဖွလိုက်တယ်။ ထုံးစံတိုင်းသူစိတ်တိုတာတွေကို ဖြေဖို့အပေါ်ထပ်ကို ဒုန်းစိုင်းတတ်သွားတော့တယ်။ အထဲမှာအပြစ်ကင်းစင်လှတဲ့ လင်းယဲ့လေးရေချိုးနေလေတယ်။
" အား....ချီး...ငါ့အဝတ်တွေမရှိဘူးဘဲ့ "
သူ့အကျီ ၤတွေက ငှါးထားတဲ့အခန်းမှာဘဲ့ ရှိတာသတိရသွားတော့ စိတ္ပ်က္စြာ လျှော်စက်ထဲမှာ ဆပ်ပြာအမှုန့်တွေနဲ့ ဝိုင်းကြီးပတ်ပတ် ကစားနေတဲ့အဝတ်လေးတွေကို ကြည့်လိုက်တယ်။
" စောစောသတိထားမိရင် မလျှော်သေးပါဘူး "
မှန်ထဲမှာ စူသလိုဖြစ်နေတဲ့ ဗိုက်လေးကို ကိုင်ကြည့်လိုက်တယ်။
" ဟူး...မနာတော့လို့တော်သေးတာပေါ့ မနက်ကျရင်ဆေးခန်းသွားပြပေးမယ်နော်... "
လင်းယဲ့ ခါးမှာမျက်နှာသုတ်ပဝါတစ်ထည်ကို ပတ်လိုက်တယ်။ သူဟောက်ရန်မှာ အဝတ်ရှာဝတ်ဖို့ထွက်လာတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို မျက်လုံးနီနီနဲ့ဝင်လာတဲ့ ဟောက်ရန်ကိုတွေ့လိုက်တယ်။
"အ့ စောက်ရူးကောင် ဘာလုပ္တာလဲ "
အကြမ်းပတမ်း အိပ်ယာပေါ်ပြစ်ချခံရတာ ဘယ်သူကစိတ်မတိုဘဲနေမှာလဲ။ ဒါ့အပြင်လဒကောင်က သူ့အဝတ်တွေကိုပါဆွဲချွတ်နေတယ်လေ...တစ်ခုခုတော့မှားနေပြီ
💜💜💜💜💜💜💜💜💜
10.Feb.21
Saung's
================================================