Chapter - 5
|| Zawgyi ||
Tin....
လင္းယဲ့ ဖုန္းထဲဝင္လာတဲ့ စာကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဖးအာ ၾကက္တူေရြးမေလး...ဘားကိုေသာက္ဖို႔ေခၚတယ္။ တစ္ကိုယ့္ကိုမႏိုင္စိန္ေလး ဒီေန႔ေတာ့လင္းယဲ့ အရမ္းကိုပင္ပန္းေနၿပီ ကိုယ္ဝန္ရိွတာမို႔ အရက္ေတြေ႐ွာင္ရမည္။ ဒါေၾကာင့္မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ဘဲျပန္ပို႔လိုက္တယ္။
အိမ္ကုိုေရာက္ဖို႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေလ်ွာက္ရအံုးမည္။
" ဘယ္နားမွာေနတာဘာလဲ ေရာက္ေတာင္မေရာက္ႏိုင္ဘူး "
ေဟာက္ရန္လိုက္လာရင္း မေနႏိုင္စြာညီးတြားေနတယ္။ ေမွာင္ရိပ္ကလည္းတစ္ျဖည္းျဖည္း သန္းလာေနၿပီ
"ဒီေကာင္ေလး..... "
ေဟာက္ရန္ စိတ္ေတြ႐ႈပ္ေထြးေနတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အခန္းတြဲေတြရိွတဲ့ ေနရာကိုတတ္သြားတာျမင္လိုက္တယ္။ သံုးထပ္တိုက္ႀကီး...ဒုတိယအထပ္ကိုဝင္သြားတယ္။
ခ်ံဳးလူ အိမ္ရာ.....
ဒီေနရာကေနရာေကာင္းတစ္ခုမဟုတ္....ညဘက္က်ရင္ လူသြားလူလာနည္းတယ္။ လူရမ္းကားေတြလည္းေပါတယ္။ ေဟာက္ရန္ စိတ္အလိုမက်စြာ ေတာက္ ေခါက္လိုက္တယ္။
" သူ႔ဘာသာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ ငါဘာေ-ာက္ကိစၥလိုက္ဂ႐ုစိုက္ရမွာလဲ...."
Ringtone.....
ေဟာက္ရန္ ဖုန္းကိုကိုင္လိုက္တယ္။ အိမ္ကအိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးက ဆက္လိုက္တာပင္။
" သခင္ေလး...သခင္ႀကီးတို႔ ေရာက္ေနတယ္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဒီမွာပါတီတစ္ခုတတ္စရာ ေပၚလာလို႔သခင္ေလးနဲ႔ အကိုေလးအတူတူေခၚသြားမွာတဲ့.."
"ဘာ.....! "
ေဟာက္ရန္ လန္႔ျဖတ္သြားေတာ့တယ္။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး လာခ်တာ သူအခုဘာလုပ္ရမလဲ။ ပထမဆံုးဖုန္းကိုခ်ၿပီး contacts ထဲနာမည္ကိုအရင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အခ်စ္.
ယုဟိုင္ ဖုန္းနံပတ္ကိုႏွိပ္မလို႔လုပ္လိုက္တယ္။
" က်စ္...."
ေဟာက္ရန္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ သူကယုဟိုင္ကို ေခၚလို႔မရ။ အခုလင္းယဲ့ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားတယ္လို႔လဲ သိလို႔မရ။ လင္းယဲ့ မင္းတကယ္ကိုစိတ္ပ်က္စရာဘဲ့...
( ဟြန္း....👿 )
လက္ကိုျပင္လိုက္ၿပီး လင္းယဲ့ အခန္းကမီးေရာင္ေလးကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ဖုန္းကိုဆက္မလို႔ကိုင္လိုက္ေပမဲ့ သူ႔မွာလင္းယဲ့ဖုန္းနံပတ္မရိွ... သံုးႏွစ္လံုးလံုး လင္းယဲ့ဖုန္းကိုဆက္ဖို႔ စိတ္ကူးမရိွခဲ့...
အေပၚထပ္ကလင္းယဲ့မွာ ဗိုက္ကိုဖိၿပီးမသက္မသာျဖစ္ေန႐ွာတယ္။
" အား...သြားပါၿပီ... ငါေခ်ာ္လဲတာေျဖးေျဖးေလးပါဘဲ့...မျဖစ္ေသးဘူး..."
ဗိုက္ကိုလက္တစ္ဖက္က ဖိထားၿပီးအေပၚကုတ္အက်ီ ၤကိုယူၿပီး ဖုန္းကိုဆြဲယူကာ အိမ္တံခါးကိုဖြင့္လိုက္တယ္။
စိတ္ပ်က္စရာေျခေထာက္ ငါ့ကေလးတစ္ခုခုျဖစ္သြားလို႔မရဘူး။ ငွါးစရာtaxi လည္းရိွပါ့မလား....
လင္းယဲ့တစ္ေယာက္ အသဲအသန္ဘဲ့ဆင္းေျပးလာၿပီး ေဆးရံုကိုေျပးဖို႔ျပင္ေနတယ္။ သူကေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ဝင္ေတာ့ေခ်ာ္လဲတာ...အိမ္ကသိပ္ၿပီးအဆင္မေျပ ေရခ်ိဳးခန္းေႂကြျပားအခ်ိဳ႕က ေရညိဳေတြေတာင္တတ္ေနတယ္။ ဒါကိုနင္းမိၿပီးလဲက်သြားေရာ ေဘစင္နဲ႔ဗိုက္ကိုတိုက္မိတယ္ေလ..အဲ့မွာေသာက္က်ိဳးနဲကုန္တာေပါ့...
" လင္းယဲ့...!! "
ဒီအသံၾကားေတာ့ ဒိတ္ခနဲႏွလံုးတတ္ေဆာင့္သြားတယ္။ ဗိုက္ကလည္းနာေနတာ...က်က္သေရတုန္းေကာင္နဲ႔ လာေတြ႔ေနေသးတယ္။ သူ႔မွာကေလးနဲ႔ဆိုတာ ေဟာက္ရန္ကိုမသိေစခ်င္ သူ႔လိုေမတၱာမရိွတဲ့ေကာင္က က်ိန္းေသ.....
" ကြၽင္းေဟာက္ရန္.... မင္းဒီကိုဘယ္လိုလုပ္ၿပီး "
" ငါဘယ္လိုသိလည္း မင္းအလုပ္မဟုတ္ဘူး အေဖတို႔အိမ္ေရာက္ေနတယ္ ခုခ်က္ျခင္းလိုက္ခဲ့ "
" မလိုက္ႏိုင္ဘူး....မဟုတ္ေသးဘူး...ငါခဏေနျပန္လာခဲ့မယ္..."
လင္းယဲ့ ျငင္းခ်င္ေပမဲ့မျဖစ္ႏိုင္ေပ သူ႔ကိုသားအရင္းလို သေဘာထားတဲ့လူႀကီးေတြကို စိတ္မညစ္ေစခ်င္...သူကကေလးအတြက္ ေဆးရံုသြားဖို႔လည္းလိုအပ္ေနေသးတယ္ေလ
" မရဘူး ခုခ်က္ျခင္းလိုက္ခဲ့ "
"ေဟာက္ရန္...! "
တစ္ဇြတ္တိုက္ႀကီး ဆြဲေခၚသြားခဲ့တယ္။ လင္းယဲ့ ဗိုက္နာေနတာေၾကာင့္ နားထင္ေတြမွာ ေခြၽးေတြစီးက်ေနၿပီး လက္တစ္ဖက္ကလည္းဗိုက္ကိုသာ ဖိထားခဲ့တယ္။ ဒါမဲ့ေဟာက္ရန္ရဲ႕ စာနာမႈမရိွ ဆြဲေခၚျခင္းကိုလည္း ခံေနရတယ္။
အခုထိသူ႔ဘက္ကိုတစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ဘူး...နာက်င္ေနပါေစ လူဘံုအလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေစ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္ေတာ့မွ လဒေကာင္ကစာနာမေပးခဲ့..ယုဟိုင္ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးတဲ့ ထဲက1% ေလးေတာင္ မသထာခဲ့...
💜💜💜💜💜💜💜💜
ဒီfic ကိုႀကိဳက္တယ္ေျပာလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေဟာက္ရန္ကို ေျဖးေျဖးေလးဘဲ့ ဆဲပါေနာ္...မဆဲပါနဲ႔လို႔လဲမေျပာပါဘူး...လန္႔လို႔ပါ...😁
7.Feb.21
Saung's
=======================================================
သူ့ဘက်သူဘဲ့ကြည့်တဲ့ လဒကောင်...ဗိုက္ကလဲနာ...ချီးလိုဘဲ့
Chapter - 5
|| Unicode ||
Tin....
လင်းယဲ့ ဖုန်းထဲဝင်လာတဲ့ စာကိုကြည့်လိုက်တယ်။ ဖေးအာ ကြက်တူရွေးမလေး...ဘားကိုသောက်ဖို့ခေါ်တယ်။ တစ်ကိုယ့်ကိုမနိုင်စိန်လေး ဒီနေ့တော့လင်းယဲ့ အရမ်းကိုပင်ပန်းနေပြီ ကိုယ်ဝန်ရှိတာမို့ အရက်တွေရှောင်ရမည်။ ဒါကြောင့်မလိုက်တော့ဘူးလို့ဘဲပြန်ပို့လိုက်တယ်။
အိမ်ကိုရောက်ဖို့ ၁၅ မိနစ်လောက်လျှောက်ရအုံးမည်။
" ဘယ်နားမှာနေတာဘာလဲ ရောက်တောင်မရောက်နိုင်ဘူး "
ဟောက်ရန်လိုက်လာရင်း မနေနိုင်စွာညီးတွားနေတယ်။ မှောင်ရိပ်ကလည်းတစ်ဖြည်းဖြည်း သန်းလာနေပြီ
"ဒီကောင်လေး..... "
ဟောက်ရန် စိတ်တွေရှုပ်ထွေးနေတယ်။ ခဏကြာတော့ အခန်းတွဲတွေရှိတဲ့ နေရာကိုတတ်သွားတာမြင်လိုက်တယ်။ သုံးထပ်တိုက်ကြီး...ဒုတိယအထပ်ကိုဝင်သွားတယ်။
ချုံးလူ အိမ်ရာ.....
ဒီနေရာကနေရာကောင်းတစ်ခုမဟုတ်....ညဘက်ကျရင် လူသွားလူလာနည်းတယ်။ လူရမ်းကားတွေလည်းပေါတယ်။ ဟောက်ရန် စိတ်အလိုမကျစွာ တောက် ခေါက်လိုက်တယ်။
" သူ့ဘာသာဖြစ်ချင်ဖြစ် ငါဘာေ-ာက်ကိစ္စလိုက်ဂရုစိုက်ရမှာလဲ...."
Ringtone.....
ဟောက်ရန် ဖုန်းကိုကိုင်လိုက်တယ်။ အိမ်ကအိမ်တော်ထိန်းကြီးက ဆက်လိုက်တာပင်။
" သခင်လေး...သခင်ကြီးတို့ ရောက်နေတယ် ကျွန်တော်ဘယ်လိုပြောရမလဲ ဒီမွာပါတီတစ္ခုတတ္စရာ ပေါ်လာလို့သခင်လေးနဲ့ အကိုလေးအတူတူခေါ်သွားမှာတဲ့.."
"ဘာ.....! "
ဟောက်ရန် လန့်ဖြတ်သွားတော့တယ်။ ရုတ်တရက်ကြီး လာခ်တာ သူအခုဘာလုပ်ရမလဲ။ ပထမဆုံးဖုန်းကိုချပြီး contacts ထဲနာမည်ကိုအရင်ကြည့်လိုက်တယ်။ အချစ်.
ယုဟိုင် ဖုန်းနံပတ်ကိုနှိပ်မလို့လုပ်လိုက်တယ်။
" ကျစ်...."
ဟောက်ရန် စိတ်ညစ်သွားတယ်။ သူကယုဟိုင်ကို ခေါ်လို့မရ။ အခုလင်းယဲ့ အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားတယ်လို့လဲ သိလို့မရ။ လင်းယဲ့ မင်းတကယ်ကိုစိတ်ပျက်စရာဘဲ့...
( ဟွန်း.... )
လက်ကိုပြင်လိုက်ပြီး လင်းယဲ့ အခန်းကမီးရောင်လေးကိုကြည့်လိုက်တယ်။ ဖုန်းကိုဆက်မလို့ကိုင်လိုက်ပေမဲ့ သူ့မှာလင်းယဲ့ဖုန်းနံပတ်မရှိ... သုံးနှစ်လုံးလုံး လင်းယဲ့ဖုန်းကိုဆက်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိခဲ့...
အပေါ်ထပ်ကလင်းယဲ့မှာ ဗိုက်ကိုဖိပြီးမသက်မသာဖြစ်နေရှာတယ်။
" အား...သွားပါပြီ... ငါချော်လဲတာဖြေးဖြေးလေးပါဘဲ့...မဖြစ်သေးဘူး..."
ဗိုက္ကိုလက္တစ္ဖက္က ဖိထားပြီးအပေါ်ကုတ်အကျီ ၤကိုယူပြီး ဖုန်းကိုဆွဲယူကာ အိမ်တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တယ်။
စိတ်ပျက်စရာခြေထောက် ငါ့ကလေးတစ်ခုခုဖြစ်သွားလို့မရဘူး။ ငွါးစရာtaxi လည်းရှိပါ့မလား....
လင်းယဲ့တစ်ယောက် အသဲအသန်ဘဲ့ဆင်းပြေးလာပြီး ဆေးရုံကိုပြေးဖို့ပြင်နေတယ်။ သူကရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်တော့ချော်လဲတာ...အိမ်ကသိပ်ပြီးအဆင်မပြေ ရေချိုးခန်းကြွေပြားအချို့က ရေညိုတွေတောင်တတ်နေတယ်။ ဒါကိုနင်းမိပြီးလဲကျသွားရော ဘေစင်နဲ့ဗိုက်ကိုတိုက်မိတယ်လေ..အဲ့မှာသောက်ကျိုးနဲကုန်တာပေါ့...
" လင်းယဲ့...!! "
ဒီအသံကြားတော့ ဒိတ်ခနဲနှလုံးတတ်ဆောင့်သွားတယ်။ ဗိုက်ကလည်းနာနေတာ...ကျက်သရေတုန်းကောင်နဲ့ လာတွေ့နေသေးတယ်။ သူ့မှာကလေးနဲ့ဆိုတာ ဟောက်ရန်ကိုမသိစေချင် သူ့လိုမေတ္တာမရှိတဲ့ကောင်က ကျိန်းသေ.....
" ကျွင်းဟောက်ရန်.... မင်းဒီကိုဘယ်လိုလုပ်ပြီး "
" ငါဘယ်လိုသိလည်း မင်းအလုပ်မဟုတ်ဘူး အဖေတို့အိမ်ရောက်နေတယ် ခုချက်ခြင်းလိုက်ခဲ့ "
" မလိုက်နိုင်ဘူး....မဟုတ်သေးဘူး...ငါခဏနေပြန်လာခဲ့မယ်..."
လင်းယဲ့ ငြင်းချင်ပေမဲ့မဖြစ်နိုင်ပေ သူ့ကိုသားအရင်းလို သဘောထားတဲ့လူကြီးတွေကို စိတ်မညစ်စေချင်...သူကကလေးအတွက် ဆေးရုံသွားဖို့လည်းလိုအပ်နေသေးတယ်လေ
" မရဘူး ခုချက်ခြင်းလိုက်ခဲ့ "
"ဟောက်ရန်...! "
တစ်ဇွတ်တိုက်ကြီး ဆွဲခေါ်သွားခဲ့တယ်။ လင်းယဲ့ ဗိုက်နာနေတာကြောင့် နားထင်တွေမှာ ချွေးတွေစီးကျနေပြီး လက်တစ်ဖက်ကလည်းဗိုက်ကိုသာ ဖိထားခဲ့တယ်။ ဒါမဲ့ဟောက်ရန်ရဲ့ စာနာမှုမရှိ ဆွဲခေါ်ခြင်းကိုလည်း ခံနေရတယ်။
အခုထိသူ့ဘက်ကိုတစ်ချက်မှလှည့်မကြည့်ဘူး...နာကျင်နေပါစေ လူဘုံအလယ်မှာ မျက်နှာငယ်နေချိန်ဖြစ်စေ ဘယ်တော့မှ ဘယ်တော့မှ လဒကောင်ကစာနာမပေးခဲ့..ယုဟိုင်ကိုဂရုစိုက်ပေးတဲ့ ထဲက1% လေးတောင် မသထာခဲ့...
💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜
ဒီfic ကိုကြိုက်တယ်ပြောလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။
ဟောက်ရန်ကို ဖြေးဖြေးလေးဘဲ့ ဆဲပါနော်...မဆဲပါနဲ့လို့လဲမပြောပါဘူး...လန့်လို့ပါ...😁
7.Feb.21
Saung's
====================================================