ဘာလိုလိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ေထာင္သက္တမ္းေတာင္ (၆)ႏွစ္ရွိလာခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေဖတို႔႐ုံးမွာ အလုပ္ဝင္ေနတာ အခုဆိုအထိုင္ေတာင္က်ေနပါၿပီ။ ထူးေအာင္ကိုကြၽန္ေတာ့္အနားေခၚေပမယ့္ သူကမလာ။ ဘဲေမြးဖို႔ကိုပဲ စိတ္အားထက္သန္ေနတယ္တဲ့။ သူ ဘဲေမြးေနတာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီဆိုေပမယ့္ သူစမ္းသပ္ခ်င္တဲ့ဟာကိုေတာ့ အခုထိအေကာင္အထည္မေဖာ္နိုင္ေသးဘူး။ ရည္႐ြယ္ခ်က္က မိတ္မလိုက္ဘဲ ဥဘယ္လိုဥလဲစမ္းသပ္ဖို႔ဆိုေပမယ့္ သူေမြးထားတဲ့ ဘဲအေရအတြက္က နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ မ်ားေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းလည္း မနိုင္။ အလုပ္သမားေခၚဆိုေတာ့လည္း မေခၚ။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကမၾကည္ရက္။ အဲ့တာနဲ႕ ကိုယ့္ဘာကိုယ္လူရွာၿပီး ေပးလိုက္ရတယ္။ အလုပ္သမားေတြေရာက္လာေတာ့ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ဘာလုပ္နဲ႕ စီးပြားျဖစ္ ဘဲေမြးျမဴေရးၿခံလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတယ္။ ဘဲေတြကလည္း ဥသလားမေမးနဲ႕။ ထားမနိုင္လို႔ ျပန္ေရာင္းျပစ္ရတဲ့အထိပဲ။ အခုဆို သူ႕ေဖာက္သည္နဲ႕သူကို ဟုတ္ေနတာပဲ။ ေျပာသေလာက္ႀကီး ဝင္ေငြမမ်ားေပမယ့္ သူလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လည္း လုပ္ပါေစေပါ့။ သူပင္ပန္းေနတာသိေပမယ့္ ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုေတာ့လည္း မတားရက္ဘူး။
အလုပ္ေနရာခ်င္း မတူေပမယ့္ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကားနဲ႕ပဲ အတူတူလိုက္တယ္။ မနက္ဆို သူ႕ကို'ဘဲ'ၿခံဝင္ပို႔။ ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္က အလုပ္သြား။ ညေနဆို ဝင္ေခၚ။ ၿပီးရင္အတူတူျပန္ အဲ့လိုမ်ိဳး။
ဒီေန႕ အျပန္မွာေတာ့ ထူးေအာင္တစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္ေနလဲမသိဘူး။ မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းဘူး။ အရမ္းကိုေဖ်ာ့ေတာ့လို႔။ မ်က္လုံးေတြကလည္း ငိုထားသလိုမ်ိဳး မို႔အစ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေနမေကာင္းဘူးလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ေကာင္းပါတယ္ပဲ ျပန္ေျဖၿပီး မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္လိုက္လာတယ္။ ထပ္ေမးခ်င္ေပမယ့္ သူအနားယူပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ဘာမွမေမးျဖစ္ေတာ့။
အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ခါတိုင္းလို ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ ေရအတူတူမခ်ိဳး။ မင္းအရင္ခ်ိဳးႏွင့္ဆိုၿပီး သူကေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာဝင္လွဲေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕နဖူးကို သြားစမ္းၾကည့္ေတာ့ "ဘာမွမျဖစ္ဘူး ငါနည္းနည္းပင္ပန္းလို႔ပါ"တဲ့ ေျပာၿပီးမ်က္လုံးေတြမွိတ္သြားျပန္တယ္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲကြာ။
ညေနထမင္းစားေတာ့ ဘဲေတြျပန္ေရာင္းခ်င္လို႔တဲ့ ထူးေအာင္က အေမ့ကိုေျပာေနတာ။ အဲ့စကားၾကားေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တကယ္လန႔္သြားတယ္။ သူေပ်ာ္ေနခဲ့တာမလား။ ဒါကိုဘာလို႔ေရာင္း။ "ဘာျဖစ္လို႔လဲ"လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ့ "ငါမင္းနဲ႕အတူတူ အလုပ္လာလုပ္မလို႔"တဲ့ ျပန္ေျဖတယ္။ ဒါ ဘာစကားလဲ။ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူတူ အလုပ္လုပ္မယ္တဲ့လား။ ကြၽန္ေတာ္တကယ္ေပ်ာ္သြားေပမယ့္ ရင္ထဲမေကာင္းဘူး။ ထူးေအာင္ တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာတယ္။
ထူးေအာင္ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိလို႔ ဒီေန႕ညေတာ့ အဝတ္အစားေတြ ခြၽတ္မအိပ္ျဖစ္ဘူး။ သူကလည္း ခြၽတ္ဖို႔မေျပာဘူး။ အိမ္ၾကစို႔ဆိုေတာ့ ရင္ခြင္ထဲကိုဝင္၊ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေမာင္းေပၚေခါင္းအုံး၊ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘက္ကို ေက်ာအပ္ၿပီး ေနရာယူတယ္။ သူ အဲ့လိုအိပ္ေနက်။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုအေနာက္ကေန ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဒီေန႕ဘာျဖစ္ခဲ့တာလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးတဲ့ ျပန္ေျဖတယ္။
"အခက္အခဲတစ္ခုခုရွိရင္ ငါ့ကိုေျပာပါ... မ်ိဳသိပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲႀကိတ္မခံစားေနနဲ႕...ငါတို႔က လက္ထပ္ထားတဲ့ လင္ေယာက္်ားေတြမလား ေအးအတူ ပူအမွ်ေပါ့ကြာ"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ အင္းလို႔ျပန္ေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ "ငါအိပ္ခ်င္ၿပီ"တဲ့။ သေဘာကေတာ့ သူအိပ္ခ်င္ၿပီမို႔ စကားထပ္မေျပာနဲ႕ေတာ့ေပါ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေပးလိုက္တယ္။ သူႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ပါေစေတာ့။
ရင္ခြင္ထဲကေကာင္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ငုံ႕ၾကည့္မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအုံးထားေပမယ့္ တစ္ဖက္ကိုလွည့္အိပ္ေနတာမို႔ သူ႕မ်က္ႏွာကိုေတာ့ မျမင္ရဘူး။ သူဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုေမးေမး မေျပာေပမယ့္ သူတစ္ခုခုျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာတယ္။ ခါတိုင္းထူးေအာင္က အခုလိုမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။
ကြၽန္ေတာ္ပဲ စိတ္ထင္လို႔လားေတာ့မသိဘူး။ ထူးေအာင္ကိုယ္က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လႈပ္သြားသလိုပဲ။ သူ႕ဂုတ္ပိုးေလးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ တကယ္လႈပ္ေနတာ။ ကြၽန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္နဲ႕ သူ႕ရင္ဘက္ကိုစမ္းၾကည့္မိေတာ့ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္နဲ႕။ ဒါ ဘယ္လိုအေနအထားလဲ။
ေနာက္ေက်ာေပးထားတဲ့ ထူးေအာ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ ဆြဲလွည့္ျပစ္လိုက္ေတာ့ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ ထူးေအာင္မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႕။ သူငိုေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
"အထူးေလး ဘာလို႔..."
ကြၽန္ေတာ့္စကားေတာင္ မဆုံးလိုက္ဘူး။ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘက္ကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အားရပါးရေအာ္ငိုလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဆြဲခြာၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ သူကအခြာမခံဘူး။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္တြယ္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ ထူးေအာင္ငိုတာမျမင္ဖူးတာမို႔ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႕ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိဘူး။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ့္ကိုေျပာျပ...ကိုယ့္အထူးေလးကို ဘယ္သူက ဘာလုပ္လိုက္လို႔ တစ္ခါမွမက်ဖဴးတဲ့ မ်က္ရည္ေတြေတာင္က်ေနရတာလဲ..."
ကြၽန္ေတာ္ေမးေတာ့ ေခါင္းေတြကိုယမ္းတယ္။ ငိုတာေတာ့ မရပ္ေသးဘူး။ ဘယ္သူကမ်ား ကြၽန္ေတာ့္အထူးေလးကို ငိုေအာင္လုပ္ရတာလဲေလ။ ရင္ဘက္ထဲကလည္း တဆစ္ဆစ္နဲ႕ နာေနလိုက္တာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုေမးေမး ထူးေအာင္ကလည္း မေျပာျပဘူး။ အေတာ္ေလးၾကာတဲ့အထိကို ငိုေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငိုရင္းနဲ႕ပဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အက်ီရင္ဘက္မွာလည္း သူ႕မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွာရည္ေတြနဲ႕ စို႐ႊဲလို႔။ သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို အသာေမာ့ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာနာလာတယ္။ ဘာေတြျဖစ္လာတာလဲကြာ။
မ်က္ရည္ေတြနဲ႕စို႐ႊဲေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အက်ီကို ထလဲလိုက္ၿပီး ငိုထားလို႔ညစ္ပတ္ေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလးကို ေရေအးေလးနဲ႕ သန႔္ရွင္းေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုရင္ခြင္ထဲျပန္ထည့္ၿပီး တင္းတင္းဖက္ထားေပးလိုက္တယ္။ မနက္ျဖန္ေတာ့ အလုပ္နားၿပီး ဘဲၿခံလိုက္သြားရမယ္။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို ပစ္ထားသလိုျဖစ္ေနခဲ့တာ။ မဟုတ္ဘူး။ ပစ္ကိုပစ္ထားခဲ့တာ။ သူေပ်ာ္ေနပါတယ္ေလဆိုတဲ့ ဆင္ေျခေတြနဲ႕။
နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္တစ္နာရီထိုးေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္အခုထိ အိပ္လို႔မရေသးဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ထူးေအာင္ဘာျဖစ္လို႔ ငိုရတာလဲဆိုတာကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္။ သူဘာလို႔ငိုရတာလဲ။ သူ႕ကိုဘယ္သူက ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုစဥ္းစားစဥ္းစား စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းက ႐ုတ္တရက္ထျမည္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းက မနက္က ဘယ္ေနရာထားမိမွန္းမသိလို႔ ရွာလို႔မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ဖုန္းအသစ္လည္း မဝယ္ရေသးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဖုန္းမရွိေသးဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ အခုျမည္ေနတာက ထူးေအာင္ရဲ႕ဖုန္း။
ဒီအခ်ိန္ႀကီးကို ဘယ္သူဆက္တာပါလိမ့္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ 'ကိုကို'ဆိုတဲ့ contact name ဆီကျဖစ္ေနတယ္။ ထူးေအာင္မွာ အကိုမရွိပါဘူး။ ဘယ္ကကိုကိုပါလိမ့္။ သိခ်င္စိတ္နဲ႕ ေကာက္ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံထြက္လာတယ္။ ကိုကိုဆိုတာ အဲ့ေကာင္မေလးနာမည္လား။
အဲ့ေကာင္မေလးနဲ႕ ဖုန္းေျပာလိုက္ရေတာ့ ထူးေအာင္ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုကိုလိုမွတ္ထားတာက ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုကိုတဲ့လား။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးထားတဲ့ နာမ္စားေလးက။ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ။ အမွန္ဆို သူနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အသက္က တစ္လေတာင္ကြာတာမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္က (9)လပိုင္းအကုန္မွာေမြးၿပီး သူက (10)ပိုင္းအစမွာေမြးတာ။ အတိအက်ဆိဳ (11)ရက္ေလာက္ပဲကြာတယ္။
ႏွစ္ႏွစ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အိပ္ေနရင္းနဲ႕ ေယာင္ေနတာထင္ပါရဲ႕ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္ႏွာေလးက မဲ့မဲ့သြားတယ္။ ၾကည့္ေနရင္း အသည္းယားလာလို႔ နဖူးေလးကို အနမ္းေပးလိုက္ေတာ့ သူ႕လက္ေတြနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို လာေရာက္ဆုတ္ကိုင္လာတယ္။ ပါးစပ္ကေနလည္း ေယာင္ေနေသးတယ္ "ေမာင္ထူး ဘာမွမျဖစ္ပါနဲ႕"တဲ့။ ရင္ထဲကိုစူးကနဲပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ထူးေအာင္ကို ပိုတိုးလို႔ဖက္ထားမိတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ။ ငါ့ေၾကာင့္...
ေန႕လည္က ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းကို ေကာက္ရသြားတဲ့တစ္ေယာက္ ကားမေတာ္တဆျဖစ္ၿပီး ေဆး႐ုံးေရာက္သြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒဏ္ရာက အေတာ္ေလးျပင္းထန္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ခြဲစိတ္ခန္းဝင္ရမွာမို႔ မိသားစုဝင္ေတြကို သတင္းေပးဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ဖုန္းထဲကေန contact name ေတြရွာၾကည့္ေတာ့ ဒါလင္အထူးေလးဆိုတာကို ေတြ႕သြားတယ္။ အဲ့ဒါ ေခၚလိုက္ေတာ့ ထူးေအာင္ဆီေရာက္သြားတာပဲ။ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ္မွတ္ၿပီး အရမ္းထိတ္လန႔္သြားတာထင္တယ္။ ေဆး႐ုံကိုေရာက္လာတာ ဖိနပ္ေတာင္မပါဘူးတဲ့။ အေမာတေကာနဲ႕ ေရာက္လာၿပီး လူနာခြဲခန္းဝင္ေတာ့ ခြဲစိတ္ခန္းေရွ႕မွာ ထိုင္ၿပီးငိုေနခဲ့တာတဲ့။ လူနာက အေရးေပၚေသြးလိုေတာ့လည္း သူကပဲထုတ္လႉေပးခဲ့တာ။ ေနာက္ အသက္အႏၱာရာယ္မရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး လူနာခြဲခန္းကထြက္လာမွ ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္မွန္းသိခဲ့တာတဲ့။
ထူးေအာင္က အဲ့လူနာကိုမသိေပမယ့္ ေဆး႐ုံစရိတ္ေတြ အကုန္ရွင္းေပးခဲ့တယ္တဲ့။ လူနာသတိရလာရင္ သူ႕ဆီဖုန္းဆက္ပါဆိုၿပီး မွာထားခဲ့တာမို႔ အခု လူနာသတိရလာလို႔ လွမ္းဆက္လိုက္တာပါတဲ့။ ဖုန္းဆက္တာက သူနာျပဳမေလး။ ငိုေနတဲ့ထူးေအာင္ပုံစံေၾကာင့္ သူတို႔ေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္တဲ့ သူနာျပဳမေလးက ဆက္ေျပာေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ထပ္နားေထာင္နိုင္စြမ္း မရွိတာနဲ႕ မနက္က်မွ သူနဲ႕အတူတူလာခဲ့ပါမယ္လို႔ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိဳက္တယ္။
အသံထြက္ေအာင္ ငိုေႂကြးေနခဲ့တဲ့ ထူးေအာင္ပုံကို မ်က္လုံးထဲျပန္ျမင္လာတယ္။ သူ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ ဒီေလာက္ထိမထင္ခဲ့ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိုးရိမ္ၿပီး ေၾကာက္ေနလိုက္မလဲ။ အိပ္မက္ထဲထိေတာင္ ေမာင္ထူးဘာမွမျဖစ္ပါနဲ႕တဲ့လား။ ကြၽန္ေတာ္ကတိေပးပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ သူဘာမွ စိတ္မထိခိုက္ေစရဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေန႕ကစၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ေရာ သူ႕ကိုေရာ ပိုၿပီးေတာ့ ဂ႐ုစိုက္မယ္။ သူနည္းနည္းမွ စိတ္မဆင္းရဲေစရ။