Vijf jaar later.
'Susan zit je nu alweer te dromen?' hoorde ik Maaike lachen terwijl ze in mijn arm porde met haar pen, ik keek haar geïrriteerd aan. ze mocht dan wel mijn beste vriendin hier zijn, ze kon soms echt irritant zijn. 'Nee ik zat niet te dromen, ik zat over de diepzinnigheid van de mensheid te over denken...... natuurlijk zat ik te dromen en je hebt me er in gestoord!' bromde ik chagrijnig, Maaike schoot nu helemaal in de lach.
'Ach kop op Susan, het is zo midnacht pauze en ik geloof dat ze vandaag O positief serveren met extra vitamine C,' lachte Maaike, ik moest een walgende grijns tegenhouden. Na die vijf jaar dat ik hier op school zat wist Maaike nog steeds niet dat mijn favoriete eten eigelijk gewoon spaghetti was met tomaten saus, goed de kleur zat ongeveer juist maar van bloed walgde ik toch nog steeds enorm. 'Ah ja natuurlijk, jij eet niet mee in de eetzaal. Je oom wenst liever met jou en je zusje te eten dan dat je bij je vrienden zit,' zei Maaike alsof ze niet door had dat ik nog niet gereageerd had.
Hier op school dachten ze dat Nicolas onze oom was die ons onder zijn hoede had genomen nadat onze ouders waren verdwenen..... In zekere zin klopte dat ook wel, als je na ging dat zijn broer ons een vervloekt leven had aan gedaan en onze echte ouders ook echt verdwenen waren in mensen hun ogen klopte het ook wel.
'Ja Nicolas heeft liever dat we toch bij hem voeden,' gaf ik toen maar antwoord, Maaike zuchtte diep. 'Het zou zoveel gezelliger zijn als jij bij ons zat,' mimede ze, ik trok een grimas. Dat betwijfelde ik erg. Ik moest echt niet zien hoe hun veranderde in van die enge wezens met vreemd vertrokken monden en ogen en ik ergens tussen door mijn spaghetti naar binnen slurpte. Zou nogal een vreemd zicht zijn denk ik.
Ik had het bij Nicolas broer gezien en bij hem zelf ook al vaak genoeg en het was niet erg charmant als hij kwaad werd.... Of hongerig. Liv had dan altijd boos gekeken als Nicolas weer zijn vampier uiterlijkheid tevoorschijn bracht, en hield tegenwoordig ook rekening met wanneer hij dat ook deed. Bij mijn zusje deed hij het niet meer, maar mij confronteerde hij me wel. Hij vond dat ik echt aan het beeld moest gaan wennen omdat het bij mij niet lang meer zou duren voordat ik zelf een volgroeide vampier was. Volgens hem zou het gebeuren tussen mijn vijftiende en zestiende verjaardag, dus dat betekende tussen nu en vier maanden.
erg aangedaan was het dus niet als Nicolas weer eens vond dat hij voor mijn neus bloed ging drinken. Ik zuchtte bij de laatste herinnering, Nicolas had voor ons de laatste vijf jaar gezorgd met de voorbereiding dat we later de rest van ons lange en vervloekte leven als een stel monsters moesten leven. Ook een reden waarom hij ons op zijn school had geplaatst, hij vond het de perfecte dekmantel en de juiste voorbereiding voor een stel mensen kinderen die in een transformatie zaten.
Ik zuchtte toen de bel eindelijk ging en ik mijn spullen rustig in pakte en naar buiten slofte. 'Susan til je voeten op, je lijkt net een mens die levensmoe is,' mopperde meneer Cypers. Ik keek hem chagrijnig aan, hij had geen idee hoe dicht hij bij de waarheid zat. Ik negeerde hem en slofte verder naar het woon gedeelte van de directeur, daar verbleven mijn zusje en ik ook.
Toen ik het woonvertrek binnenliep zag ik mijn zusje nog niet, het zou vast niet lang meer duren voordat ze ook kwam. Ik liep verder richting de keuken en rook toen een wel heel bekende geur 'Nicolas?' vroeg ik toen even, ik wist dat hij in de buurt was 'waarom ruikt het naar bloed?' vroeger vervolgens.
Op dat moment kwam het gezicht van Nicolas tevoorschijn uit zijn kamer, 'ooh het spijt me Susan, ik was de tijd uit het oog verloren,' gaf hij toe, ik zag dat hij zijn vampier uiterlijkheid aan had genomen en draaide me van hem af. Ik wist genoeg, ik ging op een stoel zitten en negeerde zo goed als mogelijk de geur.
'Susan hoe was je avond lessen?' vroeg Nicolas terwijl hij weer een menselijkere uiterlijk aan nam. Ik haalde mijn schouders op 'ik kon mijn concentratie er weer moeilijk bij houden, dat heb ik wel vaker de laatste tijd,' gaf ik toe, Nicolas zuchtte en aaide eens vaderlijk over mijn haar. Ondanks dat hij ons eerst uit noodzaak naar hier had gebracht was hij toch enorm om ons gaan geven en Liv noemde hem dan ook echt ome Nicolas. Ik was wat koppiger, waarschijnlijk omdat ik ouder was toen pap en mam vermoord werden en ik Nicolas niet echt als een oom kon zien, toch gaf ik wel veel om hem maar om hem in privé ook als oom aan te spreken kreeg ik nog steeds de kriebels van.
Op dat moment kwam Liv binnen lopen met haar tasje in haar hand. 'Hoi ome Nicolas en Susan! Wat gaan we eten?' vroeg ze vrolijk, en gooide haar tas op tafel en ging naast me zitten. Ik aaide haar over haar bol, haar donker bruine krullen sprongen vrolijk op en neer toen ze mijn hand van haar hoofd af schudde.
'Niet doen Susan! Dat vind ik echt niet leuk!' riep ze uit en ik moest er om grijnzen. 'Ik heb voor jullie stamppot gemaakt, dat wou je gisteren toch Liv?' vroeg Nicolas aan Liv, Liv knikte vrolijk. 'Maar wat ruik ik toch?' vroeg ze toen, ik zag haar snuffelen en ik wist dat ze de resten van Nicolas lunch nog rook.
Nicolas probeerde Liv zoveel mogelijk uit de vampier wereld buiten houden zolang het nog kon, het zou bij haar nog acht jaar duren voordat bij haar de transformatie zou volbracht worden, en Nicolas en ik waren er allebei over uit dat ze dan zo lang mogelijk een onbekommerd en soort van menselijk leven moest leiden zolang het kon. Niet dat ze er niet mee werd geconfronteerd, ze zat verdorie op dezelfde vampier school als ik maar als ze de nare kanten niet echt hoefde mee te maken kon het geen kwaad.
Op dat moment zette Nicolas een grote pot op tafel en schepte voor ons beide een paar lepels van de prut op ons bord. Ondanks dat hij geen menselijk eten kon eten en dat dus ook nooit gekend heeft, kon Nicolas goed koken. Oké, toen we pas bij hem kwamen wonen kon hij helemaal niet koken maar in een paar maanden tijd had hij bewezen een goede kok te zijn ondanks dat bij hem de smaakpapillen ontbraken.
Ik begon dankbaar aan mijn prutje en nam er dankbaar een hap van. Nicolas kwam er glimlachend bij zitten en keek toe hoe we zijn creatie naar binnen werkte. 'En Liv hoe was het bij jou in de klas vanavond?' vroeg Nicolas terloops, Liv glimlachte met haar mond vol en slikte die snel door. 'Goed hoor, mevrouw Counters besloot weer in het Engels tegen ons te praten terwijl ze vergat dat niemand dat verstaat,' lachte ze, Nicolas grijnsde ook. Ik begreep inderdaad niet waarom hij haar ooit had aan genomen, ondanks ze goed les kon geven vergaat ze zeven van de tien keren dat we niet in Engeland waren en dus begon ze met haar typische Engelse accent de les en moest standaard Rick haar er aan herinneren dat we hier in België zaten.
'Maar uiteindelijk had ze door dat niemand meer zat op te letten en ging ze in het Nederlands verder,' ging Liv verder. Nicolas knikte, op dat moment hoorde ik zijn mobiel af gaan en keek ik nieuwsgierig op. Nicolas keek verveeld op zijn schermpje maar toen hij de naam herkende versteende zijn blik en keek vervolgens woest naar het ding in zijn hand.
'Wie is het?' vroeg ik nieuwsgierig, nu was ik toch wel benieuwd waarom hij zo reageerde. Nicolas keek geschrokken op en zag dat zijn ogen al een zwarte rand kregen wat er op wees dat hij echt kwaad aan het worden was. Hij haalde diep adem en keek even naar de kleine Liv die toch net iets te oplettend was op het moment.
'Francus,' zei hij alleen, ik knipperde met mijn ogen. Ik was me nu toch even blij dat Nicolas had besloten Liv nog niet te vertellen hoe de moordenaar van onze ouders heette. Maar ondanks moest ik toch ook even mijn woede in slikken toen ik zijn naam hoorde. 'Wat moet hij van je?' zei ik met een gespeelde kalmte, Nicolas haalde zijn schouders op 'weet ik niet, maar ik negeer dit belletje. Hij heeft hier niets te zoeken,' zei hij resoluut en ik was het helemaal met hem eens.
'Maar goed eten jullie nou maar eens door want over een kwartier beginnen jullie lessen weer,' zei Nicolas nadat hij een blik op de klok had geworpen. Ik wist heus wel dat het een wegwerp manoeuvre was, maar begreep het. Ik knikte naar hem om aan te geven dat ik het door had maar stond op. 'Kom Liv dan kun je misschien nog even met je vriendinnen spelen,' zei ik. Liv zuchtte 'maar die spelen altijd spellen die ik niet mee kan doen,' klaagde ze. Dat was waar, veel spellen kon ze gewoon nog niet mee doen omdat ze nog niet de juiste vampier eigenschappen voor had.
Onze transformatie is op leeftijd gebonden. Ieder jaar krijgen we wel nieuwe eigenschappen bij zoals bloed ruiken en een betere weerstand. Maar de meeste eigenschappen kregen we toch als de transformatie afrondde. Zo kon Liv vaak niet met haar vriendinnen mee spelen omdat het dan onze echte aard zou verraden maar ook met de lessen lichaamsbeweging konden we niet mee doen. Nicolas had het zo geregeld dat we bijlessen kregen zodat we ook die lessen konden overslaan. Toch was alles een linke bedoeling.
'Nicolas zei laatst dat het niet meer lang zou duren,' hoorde ik Liv zachtjes naast me zeggen toen we door de gangen liepen. Ik keek haar geschrokken aan, had Nicolas dat tegen haar gezegd? Ik slikte even en haalde mijn schouders op 'tussen nu en mijn verjaardag ja, maar daar hoef jij je geen zorgen om te maken zusje,' probeerde ik haar gerust te stellen. Liv keek me verdrietig aan en glimlachte zwakjes 'ach zusje we weten allebei dat die dag er aan komt en voor jou ook ooit eens, dus niet te veel sip kijken en van iedere dag genieten,' zei ik.
Liv knikte en ik kneep nog eens in haar handje. Samen liepen we door de gangen totdat er steeds meer leerlingen door de gangen begonnen te lopen. Liv keek naar me op 'ik ga nu even naar buiten dan. Zie ik je straks weer?' vroeg ze zachtjes. Ik glimlachte en knikte naar haar 'zekers. Tot strakjes.' Liv liet mijn hand los en liep de deur uit op zoek naar haar vriendinnetjes. Ik zuchtte even diep en liep verder door de gangen heen.
Al snel vond ik Maaike met nog een aantal vrienden van haar, veel had ik niet met die knullen. 'Ah daar ben je Susan,' zei Ronald één van de twee knullen. Volgens mij zag hij mij wel zitten.... En dan niet als toetje als je begrijpt wat ik bedoel. 'Ja hier ben ik,' mompelde ik maar droog.
'Wat heb je toch vannacht? Je bent echt niet jezelf, zo afwezig,' zei Maaike. Ik haalde mijn schouders op, ik wist het zelf niet echt. Was het door mijn aankomende verjaardag? Of had ik gewoon weer zo'n baaldag? In ieder geval dat telefoontje van Francus deed me ook echt niet goed, wat moest die kerel van ons? Hij laat vijf jaar niets van zich weten en nu opeens wel? Waarom krijg ik er zo'n naar onderbuik gevoel van? Alsof het iets met mij te maken had? Misschien moest Nicolas toch maar die telefoon van hem op nemen om te achter halen wat hij wou.
'Aarde aan Susan! Joehoe!' Maaike zwaaide overdreven voor mijn gezicht en keek me moeilijk aan. Ik deinsde naar achteren en keek haar chagrijnig aan 'waar is dat voor nodig!?' zei ik kribbig. Maaike fronste 'de bel is een minuut geleden gegaan en je zat alleen maar onnozel voor je uit te staren. Je zou bijna zeggen dat je ergens mee zit,' zei ze sarcastisch 'dus waar zit je mee?' vervolgde ze maar direct. Soms wou ik echt dat ik haar kon wurgen, die nieuwsgierigheid van haar werd echt op een dag mijn dood.
'Mijn verjaardag,' zei ik dus alleen maar. Maaike keek me aan alsof ik niet goed wijs was 'je bent pas over vier maanden jarig, dat duurt nog een eeuwigheid!' Ik keek haar weer kwaad aan terwijl we richting de klas liepen 'hee ik kan er maar mee zitten hoor,' verdedigde ik mezelf maar.
Maaike zuchtte overdreven 'je bent soms echt een aparte hoor Susan, soms zou ik denken dat je niet eens van deze soort bent. Misschien moet je daar eens met je oom over praten? Ik wil niet de vriendin zijn van een gestoorde vampier.' Wat was ze toch weer lekker subtiel, lag het aan mij of waren puber vampiers soms net zo erg als menselijke pubers?
We liepen de klas in op het moment dat ik wou zeggen dat ik met hele andere problemen kapte dan dat zij ooit zou verwachten, maar hield me in. Ik wou niet een hele klas hebben die nieuwsgierig achter me aan liep over mijn zogenoemde "andere" problemen waar hun net zoals menselijke pubers niets van zouden geloven.
Ik heb mijn besluit genomen: pubers blijven pubers. Of het nu menselijke of vampiers zijn, ze zijn allebei even erg. Ja oke ik ben er ook eentje maar met de geschiedenis die ik achter de rug heb gehad ben ik wel een stuk vooruit op deze halfvolwassen slash kinderen. Ik zette me nukkig op mijn plaats en nam mijn schrijfspullen uit mijn tas. Maaike zat naast me en zat weer eens overduidelijk voor zich uit te zwijmelen naar de bink die iedere klas wel heeft. Onbereikbaar!
De leerkracht die we altijd Miss Youke moesten noemden liep met haar lichte tred het lokaal binnen. Ze deed me vreemd genoeg altijd aan Morticia van de Adams family denken. Niet erg origineel, maar tot de dag van vandaag had ik nog steeds niet het lef gehad om te vragen of dat haar echte voornaam was.
Naast me hoorde ik Maaike nog eens diep zuchten maar stopte daar maar direct mee toen ze de strenge blik van Miss Youke zag. De vrouw was op zich een aardige vrouw, maar in de klas zelf was ze een strenge tante en haar Schotse komaf was dan soms erg te merken in haar accent als ze sprak.
Mis Youke begon nieuwe bundeltjes uit te delen en begon toen ook maar direct met haar les.
.
'Heeft Francus nog opnieuw gebeld,' vroeg ik direct toen ik bij Nicolas binnen kwam. Hij keek me verbaasd aan 'wil je dat dan?' vroeg hij verbouwereerd. Ik haalde mijn schouders op 'ik vroeg me gewoon af wat hij van ons wou?' Nicolas zuchtte 'ja hij heeft nog een tweetal keren gebeld, maar ik heb niet op genomen. Ik wil niet met hem spreken en het is beter als hij jullie ook niet ziet.... Zeker niet als jij zo dicht bij je weet wel wat zit.' Ik draaide theatraal met mijn ogen, ging hij nu echt die woorden ontwijken. Flauw.
'Het kan nog maanden duren Nicolas. Goed nog vier maanden dan, maar we kunnen er toch luchtig over doen?' zei ik maar. Nicolas keek me vreemd aan 'in technische zin kan het nog vier maanden duren, maar dat gaat het niet doen. Heb ik nog nooit meegemaakt in die zeven eeuwen dat ik hier rond loop, ik heb nog nooit gezien dat het precies op je zestiende verjaardag gebeurd. Het is er altijd voor, daarbij hou ik jou ook in de gaten en zie ik gewoon ook dat het geen maanden maar eerder weken zal duren. Dus ik wil Francus niet gesproken hebben en zeker niet in de buurt hebben als jij heel dat gedoe mee maakt.'
Ik schrok wel een beetje, hij had me niet duidelijk gemaakt dat hij me zo streng op volgde en dat hij nu al kon af zien dat het zo kort nog maar ging duren. 'Je had het niet door dat het al begonnen was,' zei Nicolas stellig toen hij mijn gezicht zag. Ik schudde mijn hoofd. 'Je klaagt al enige tijd dat jij je concentratie er niet bij kan houden en ik heb zelf gezien hoeveel je de laatste tijd slaapt. Dat zijn de eerste tekenen, ik heb het je verteld hoor,' zei hij streng. Ik haalde mijn schouders op 'niet opgeslagen dan,' verzon ik maar als smoes.
Nicolas zuchtte diep en wreef over zijn voorhoofd 'Susan, je bent voor mij als een dochter. Je moet dit echt serieus opvatten, ik wil niet dat je schrikt zodra het echt gebeurd. Daarbij moet jij je zusje ook inlichten dat het niet lang meer zal duren, daar heeft ze het recht toe.'
'Waar heb ik het recht toe?' vroeg Liv opeens. Ik keek haar geschrokken aan, mocht ik dit niet nog een paar dagen rekken alsjeblieft!?
-----
Jippie! Nog een hoofdstukje, begint al lekker :p zo dus ik heb besloten, vanaf nu zal ik proberen iedere vrijdag een stukje te plaatsen. Het kan voorkomen dat ik beslis een week over te slaan als blijkt dat mijn reserves te snel op gaan. Toch wil ik dit verhaal meer gaan updaten, maar de vaste dag word dus vrijdag ;) voor de mensen die gisteren het stuk per ongeluk al konden lezen.... Blijkbaar had de app iets veranderd waardoor ik direct per ongeluk op publiceren drukte nadat ik eigenlijk mijn verbeteringen alleen wou op slaan -.-" stomme app. Dus voor degene die ook niet meer verder konden lezen, ja ik heb hem er weer afgehaald want ik wou hem dus pas vandaag plaatsen. Sorry voor de verwarring.
Groetjes Jessie en tot volgende vrijdag