"ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္ထူးကိုခ်စ္တယ္ မမ"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ငိုေနတဲ့မမက တိခနဲအငိုရပ္သြားသလို ကားကပါ ကြၽီးခနဲရပ္တန႔္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ကြၽန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္ထူးကိုၾကည့္ၿပီး ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။
"သူနဲ႕ေနရတာ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္"
ကြၽန္ေတာ့္စကားဆုံးေတာ့ မမက တစ္ဖက္ကိုလွည့္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာဆိုဘာမွျပန္မေျပာ။ ေမာင္ထူးကေတာ့ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္ထင္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ အင္းေပါ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုခ်စ္ေနတယ္လို႔မွ မထင္ထားတာကို။ အံ့ၾသေနမွာေပါ့။
"ကားဆက္ေမာင္းလို႔ အဆင္ေျပလား"
ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို ေမးလိုက္ေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။
"ဒါဆို အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္"
အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ မမက စကားမေျပာပါ။ ေရာက္တာနဲ႕ ကားေပၚကဆင္းၿပီး အိမ္ထဲကိုဝင္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိဘူး။ အေမ့ကိုေတာ့ မေျပာရေလာက္ေသးဘူး ထင္တာပဲ။ မေျပာပါေစနဲ႕ဦး။ အေမသိရင္ ဘယ္လိုလာမလဲ မသိေသးတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ စိတ္ကိုလည္း ဘာမွမျပင္ဆင္ရေသးဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေျပာမွာပါ။ အဲ့အခ်ိန္က် ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေမာင္ထူးကကြၽန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္လာဖက္တယ္။ သူ႕ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ တကယ္လားလို႔ ေမးတယ္။ ငါညာဖူးလို႔လားလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို လာေရာက္နမ္းရွိုက္တယ္။ မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္နဲ႕။ ၿပီးေတာ့ အၾကာႀကီးဖက္ထားတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္တဲ့ ပါးစပ္ကေနလည္း တဖြဖြေျပာေနတယ္။ ဒီေကာင္ကေတာ့ေလ။
-----***-----
ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ၾကားၿပီးကတည္းက ေမာင္ထူးတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ေနတာမ်ား မဖုံးနိုင္ မဖိနိုင္နဲ႕။ အရမ္းကိုလန္းဆန္းတက္ႂကြလို႔။ အခြင့္အေရးကလည္း ယူတတ္ပ။ ေက်ာင္းဆိုလည္းေက်ာင္း၊ အိမ္ဆိုလည္းအိမ္မို႔ လူလစ္တိုင္းဖက္၊ လူလစ္တိုင္းနမ္း။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ အျမင္ကတ္လာၿပီ။ ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာခဲ့မိရင္အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ သူ႕ကိုဘယ္လိုမွ မနိုင္ေတာ့ဘူး။
ေမာင္ထူးက အိမ္မွာထမင္းစားတိုင္း စားပြဲခုံေအာက္ကေန ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္ၿပီးေတာ့ စားတယ္။ မင္းအေမတို႔၊ ငါ့အေမတို႔ရွိေနတယ္ေလလို႔ ေျပာလည္းမရဘူး။ မျမင္ရပါဘူးတဲ့ေလ။ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႕ အသားတုံးကို ဘယ္လိုဖဲ့ၿပီး စားရမလဲ။ သူကိုင္ေနတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အသားဟင္းေတြငတ္တယ္။ သူကေတာ့ ပီတိေတြျဖာ အီးအီးေတြပါေနလို႔ မစားရလည္းအဆင္ေျပေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္က စားခ်င္တယ္။
ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ကားေပၚကဆင္းမယ္ဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ဖက္ၿပီး သုံးမိနစ္ေလာက္နမ္းတယ္။ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ လက္ခ်င္းတြဲၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္တယ္။ ေယာက္်ားအခ်င္းခ်င္း လက္ႀကီးတြဲၿပီးေလွ်ာက္ေနရတာ ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္ မေလွ်ာက္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာလည္းမရဘူး။ အခန္းေရွ႕ထိလိုက္ပို႔တယ္။ အခန္းေရွ႕ေရာက္ရင္ တစ္ခါထပ္ၿပီးဖက္တယ္။ မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္နဲ႕ လက္ကိုလႊတ္တယ္။ တစ္ခါတေလဆို မလႊတ္ဘူး။ အတန္းထဲထိလိုက္လာၿပီး ေဘးမွာဝင္ထိုင္တယ္။
ေက်ာင္းဆင္းရင္လည္း အခန္းေရွ႕မွာႀကိဳေစာင့္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္ထြက္လာတာနဲ႕ ဆီးႀကိဳလို႔ဖက္တယ္။ ကားဆီကို လက္တြဲလို႔ေလွ်ာက္တယ္။ ကားေပၚေရာင္ရင္ တစ္ခါနမ္းတယ္။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕ကို အျမင္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ညဘက္ေရာက္ရင္လည္း ခဏခဏနမ္းတယ္။ နမ္းရင္းနဲ႕ အရွိန္ပါလာရင္ အက်ီေတြခြၽတ္တယ္။ ဟိုနမ္း၊ ဒီနမ္းနဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးအႏွံ႕ ခရီးလွည့္တယ္။ တစ္ခါတေလဆို ကြၽန္ေတာ့္ဟိုဟာေလးကို ပါးစပ္ထဲငုံၿပီး စုပ္ေပးတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုၾကည္တယ္။ ေမာင္ထူးက အရမ္းအလိုက္သိတယ္။
ေမာင္ထူးက ဘယ္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္ေနပါေစ ရွလူးတဲ့အဆင့္ထိေတာ့ မတက္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပါးစပ္နဲ႕လုပ္ေပးၿပီး သူကေတာ့ သူ႕ဘာသူလက္နဲ႕လုပ္တယ္။ အဲ့လိုၾကည့္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ဟာကို ပါးစပ္ထဲထည့္ဖို႔ ေတြးၾကည့္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မထည့္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲ့အနံ႕ကို ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္တာမို႔။
ကိစၥဝိစၥေတြၿပီးရင္ေတာ့ အဝတ္ေတြျပန္မဝတ္ၾကဘဲ ဒီအတိုင္းအိပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႕အသားနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္အသား ထိကပ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္အရမ္းႀကိဳက္တာမို႔ အဲ့လိုအိပ္ရတာကို သေဘာက်တယ္။
-----***-----
ငါးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေမတို႔က႐ြာျပန္တယ္။ မျပန္ခင္တစ္ရက္အလိုမွာ မမနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ မမက ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းထဲကေန ဓာတ္ပုံျမင္သြားခဲ့တာ။ ေမာင္ထူးေမြးေန႕တုန္းက ရိုက္ထားတဲ့အပုံ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ရွလူးၿပီးေတာ့ ရိုက္ထားတာမို႔ အက်ီမပါၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ကင္မရာကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနတယ္။ ေမာင္ထူးက ေဘးကေန ကြၽန္ေတာ့္ပါးကိုနမ္းေနတာ။ အဲ့အပုံ။ ျမင္ျမင္ခ်င္းေတာ့ မမကမယုံဘူးေပါ့။ စ,ေနာက္ၿပီး ရိုက္ထားတာလို႔ပဲထင္တာ။ ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို သတိထားရင္းနဲ႕မွ နည္းနည္းမယုံသက္ာျဖစ္လာတာတဲ့။ ဟုတ္မွာပဲ။ ေမာင္ထူးကကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းဂ႐ုစိုက္တာကိုး။ အဲ့ေတာ့ ေနတာၾကာသြားရင္ ရိပ္မိမွာပဲ။
"မမထင္တာမွန္လားဆိုၿပီး ကိုေဇာ္ေဇာ္ကိုေမးၾကည့္ခဲ့တာ။ လက္ေတာင္ထပ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးစိတ္ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေမာင္က ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္လိုမွမယုံနိုင္ခဲ့ဘူး။ နည္းနည္းလည္း စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ထူးက မမကို လာေတြ႕ၿပီး ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပတယ္..."
"ေမာင္ထူးကလား"
"အင္း"
မမကကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿပဳံးတယ္။ နားေထာင္ခ်င္လားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ အဟမ္းဆိုၿပီး လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ရွင္းတယ္။
"ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ အဲ့ေကာင္ေလးက ေဘးအိမ္က ေကာင္မေလးကိုႀကိဳက္ေနတာ။ အဲ့ေကာင္မေလးနာမည္က ခက္သစ္ေဝျဖာတဲ့။ အရမ္းခင္တဲ့လူေတြကေတာ့ တခက္လို႔ပဲေခၚၾကတယ္။ တခက္က ေကာင္ေလးထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးေပမယ့္ ေက်ာင္းထားေနာက္က်တာေၾကာင့္ အတန္းကေတာ့ တစ္တန္းပဲကြာတယ္။ ေကာင္ေလးက တခက္ကိုအၿမဲတမ္း အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႕ ခ်စ္ေနခဲ့တာ။ အိမ္ခ်င္းကလည္းကပ္လွ်က္ဆိုေတာ့ မိဘခ်င္းကလည္း အေတာ္ေလးခင္ၾကသလို ကေလးခ်င္းကလည္း ရင္းႏွီးၾကတယ္။
ေကာင္ေလးက တခက္ကိုခ်စ္ေနေပမယ့္ တခက္ကေတာ့ ရိုးရိုးသားသားပဲ။ ေကာင္ေလးခ်စ္ေနတာကိုလည္း သူက မသိခဲ့ဘူး။ တစ္ခါတေလဆို ေကာင္ေလးက တခက္ကို စာေတြရွင္းျပခိုင္းတတ္တယ္။ တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ ေကာင္ေလးက တခက္ကို အရမ္းခ်စ္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ တခက္က ဆယ္တန္း၊ ေကာင္ေလးကကိုးတန္းကို ေရာက္လာၾကတယ္။ တခက္ကစာေတာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲက်တယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးနဲ႕ အတန္းတူသြားတယ္။ အတန္းတူသြားေတာ့ စာေတြအတူတူလုပ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းကိုအတူတူသြားၾကတယ္။ အၿမဲတမ္း တစ္တြဲတြဲပဲ။ ေကာင္ေလးပဲစိတ္ထင္ေနတာလားေတာ့ မသိဘူး။ တခက္က အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတေလဆို ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႕။ တစ္ခါတေလဆို ေဖ်ာ့ေတာ့လို႔။ တခက္က ႏွလုံးက်န္းမာေရးမေကာင္းဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ေကာင္ေလးသိတယ္။
ႏွစ္ေယာက္လုံး စာေမးပြဲေအာင္ေတာ့ တကၠသိုလ္အတူတူတက္ၾကတယ္။ ပထမႏွစ္မွာ ေကာင္ေလးက တခက္ကိုဖြင့္ေျပာခဲ့တယ္။ တခက္ကလည္း လက္ခံတယ္။ သူတို႔ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ခ်စ္သူေတြျဖစ္တာၾကာေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ခုသိခဲ့ရတယ္။ တခက္က သူ႕ကိုမခ်စ္ခဲ့ဘူး။ ဒီတိုင္းတြဲေနတာ။ ေကာင္ေလးက ခ်စ္ေတာ့အျပစ္မျမင္ဘူး။ တခက္က ေကာင္ေလးကိုမခ်စ္ေပမယ့္ ေပြတာေတြ ရႈပ္တာေတြ မလုပ္ဘူးေလ။ သူက ဒီအတိုင္းပဲ။ ေကာင္ေလးကိုလည္း လမ္းမခြဲဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ သူတို႔ဘြဲ႕ယူၾကတယ္။ အဲ့အခ်ိန္ထိ သူတို႔က ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၾကတုန္းပဲ။ ဘြဲ႕ယူတာလည္း အတူတူပဲ။ သူတို႔တြဲေနတာကို မိဘေတြလည္းသိၾကတယ္။ သေဘာလည္းတူတယ္။
ဘြဲ႕ယူၿပီးအျပန္က်ေတာ့ တခက္က တစ္ေနရာကို သြားစရာရွိလို႔ဆိုၿပီး တစ္ေယာက္တည္းထြက္သြားတယ္။ ဘြဲ႕ဝတ္စုံေတာင္ မလဲသြားဘူး။ ေကာင္ေလးက လိုက္ပို႔မယ္ဆိုေပမယ့္ တခက္ကလက္မခံဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ သြားတယ္။
ေတာ္ေတာ္နဲ႕ျပန္မလာေတာ့ ေကာင္ေလးက စိုးရိမ္ေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ တခက္ကေကာင္ေလးကိုဖုန္းဆက္တယ္။ သူ႕ကိုလာေခၚေပးတဲ့။ ေကာင္ေလးတခက္ဆီေရာက္သြားေတာ့ တခက္ကငိုေနတယ္။ မနက္ကလိမ္းထားတဲ့ မိတ္ကပ္ေတြလည္း ေပပြလို႔။ ေကာင္ေလးက စိုးရိမ္တာေပါ့။ မမခက္ဘာျဖစ္လို႔လဲဘာညာဆိုၿပီး ေမးတယ္။ တခက္က ေျပာတယ္။ သူ႕ကို ကေလာၿမိဳ႕လိုက္ပို႔ပါတဲ့။ ေကာင္ေလးက အိမ္အရင္ျပန္ရေအာင္လို႔ေျပာေပမယ့္မရဘူး။ အခုခ်က္ခ်င္းသြားခ်င္တာတဲ့။ အဲ့တာနဲ႕ ေကာင္ေလးက လိုက္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။
တခက္ေျပာတဲ့ လိပ္စာဆီေရာက္ေတာ့ အိမ္ေလးတစ္အိမ္ျဖစ္ေနတယ္။ အိမ္ထဲကေန ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ အဲ့ကာင္မေလးက တခက္ကိုေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့အိမ္ထဲကိုေခၚတယ္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ တခက္ကေမးလိုက္တယ္။ ဆရာေလးေရာတဲ့။ ေကာင္မေလးက တခက္ကို အခန္းတစ္ခန္းထဲေခၚသြားတယ္။ ေကာင္ေလးလည္း တခက္ေနာက္ကလိုက္သြားတယ္။
အခန္းေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး။ အခန္းနံရံေတြေပၚမွာ တခက္ပုံေတြ ကပ္ထားတာေတြ႕ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ တခက္နဲ႕ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အတူတူတြဲရိုက္ထားတဲ့ ပုံေတြေရာ။ စားပြဲခုံေပၚမွာ ဂ်က္ပုံးေလးေတြနဲ႕ စာေတြထည့္ထားတာ ေတြ႕တယ္။ တခက္က စာေတြတစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ယူဖတ္ေနတယ္။
အကုန္လုံးလည္းဖတ္ၿပီးေရာ တခက္က ငိုတယ္။ အေတာ္ေလးကိုငိုတာ။ တခက္ကို အခန္းထဲေခၚလာတဲ့ေကာင္မေလးကေျပာတယ္။ မမဇင္မာႏြယ္ဆုံးတာ သုံးႏွစ္ရွိၿပီတဲ့။ တခက္က ငိုရင္းနဲ႕ေမ့လဲက်သြားတယ္။
သူနိုးလာေတာ့ ေဆး႐ုံေရာက္ေနၿပီ။ ေဘးမွာေကာင္ေလးက ထိုင္ေနတယ္။ ေကာင္ေလးက တခက္ကို ဘာမွမေမးခဲ့ဘူး။ တခက္က သတိရေတာ့ငိုျပန္တယ္။ ေကာင္ေလးက တခက္ကိုဖက္ေပးထားတယ္။ တခက္က နကိုယ္ကတည္းက ႏွလုံးအားနည္းတယ္။ အခု တအားေတြ ခံစားသြားရတာမို႔ ႏွလုံးအေျခအေနက ပိုဆိုးလာတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္လာၾကတယ္။ တစ္လမ္းလုံး တခက္က စကားမေျပာဘူး။ ေကာင္ေလးကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေပးခဲ့တယ္။ သူတို႔အိမ္ေရာက္လာေတာ့ မိဘေတြကဆူတယ္။ ေယာက္်ားေလးနဲ႕ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္တည္း တစ္ညေပ်ာက္သြားတာ မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုၿပီး ေပးစားဖို႔လုပ္ၾကတယ္။
ေကာင္ေလးကလည္း ယူမွာ။ သူကခ်စ္တာကိုး။ အဲ့မွာ တခက္က ေကာင္ေလးကို ဖြင့္ေျပာတယ္။ သူကေကာင္ေလးကို ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ သူခ်စ္တာက သူ႕သူငယ္ခ်င္း ဇင္မာႏြယ္ပါတဲ့။ ငယ္ငယ္က ေကာင္ေလးနဲ႕တခက္က အတန္းမတူေတာ့ အဲ့တာေတြ ေကာင္ေလးမသိခဲ့ဘူး။
တခက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဇင္မာႏြယ္တဲ့။သူကရွမ္းမေလး။ တခက္တို႔ဆီမွာ ေက်ာင္းလာတက္တာမို႔ သူငယ္တန္းကတည္းက ခင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဇင္မာႏြယ္က ေက်ာင္းသုံးလပိတ္တိုင္း သီလရွင္ဝတ္တယ္။ ေက်ာင္းေတြဖြင့္မွ လူျပန္ထြက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္။ငါးတန္းေရာက္ေတာ့ သူကေက်ာင္းေျပာင္းသြားတယ္။ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားေပမယ့္ အဆက္သြယ္မျပတ္ခဲ့ဘူး။ စာေတြအျပန္အလွန္ေပးခဲ့ၾကတယ္။
ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ဇင္မာႏြယ္က
အလည္တစ္ေခါက္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဇင္မာႏြယ္က ရွမ္းမဆိုတဲ့အတိုင္း အရမ္းလွတယ္။ အရပ္ႀကီးကလည္းအရွည္ႀကီး။ အသားကလည္း ေဖြးႏုလို႔။ တခက္က သူ႕ကိုခ်စ္တာ။ သူငယ္ခ်င္းထက္ပိုတယ္ေပါ့။ ဇင္မာႏြယ္နဲ႕တစ္ခါထပ္ေတြ႕ၿပီးေနာက္ သူအရမ္းလြမ္းလာတယ္။ ေတြ႕ခ်င္တယ္။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း လက္ခံတယ္။ သူ ဇင္မာႏြယ့္ကို ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာကို။
တခက္ဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ဇင္မာႏြယ့္ဆီက စာလာတယ္။ သူ သီလရွင္အၿပီးဝတ္လိုက္ၿပီတဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ လူျပန္မထြက္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲ့မွာ တခက္ ဆယ္တန္းက်ေရာ။ သူဖြင့္ေတာင္မေျပာရေသးဘူးေလ။ စေတာင္ မစရေသးဘူး။ သူဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ စာေတြမလုပ္နိုင္ဘူး။ ဇင္မာႏြယ္ သီလရွင္ဝတ္တဲ့ေက်ာင္းကို ခဏခဏသြားတယ္။ ဟိုကအလာမခံဘူး။ ဆရာေလးကို ဒီသံသရာကေနလြတ္ေျမာက္ခြင့္ျပဳပါေတာ့တဲ့။ သူ႕ဆီကို ထပ္မလာခဲ့ပါနဲ႕။ စားကိုႀကိဳးစားၿပီး ေကာင္းေကာင္းေနပါတဲ့။
တခက္က အဲ့တာေၾကာင့္ စာကိုျပန္ႀကိဳးစားတယ္။ သူဆယ္တန္းကို ေအာင္,ေအာင္ေျဖတယ္။ ဇင္မာႏြယ့္ဆီကိုလည္း မသြားခဲ့ဘူး။ တကၠသိုယ္ေရာက္ေတာ့ စိတ္ေတြေလတယ္။ ေကာင္ေလးကဖြင့္ေျပာတာနဲ႕ ဒီတိုင္းတြဲလိုက္တယ္။ အမွန္က ဇင္မာႏြယ့္ကိုေမ့ေအာင္လို႔။
ဘြဲ႕ရေတာ့ ဇင္မာႏြယ့္ဆီ သြားခ်င္ခဲ့တယ္။ အဲ့တာေၾကာင့္ သြားခဲ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဇင္မာႏြယ္ကမရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကေျပာတယ္။ ဆရာေလးက ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီတဲ့။ တခက္က မယုံခဲ့ဘူး။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးကိုေခၚၿပီး အိမ္အထိလိုက္သြားခဲ့တာ။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တကယ္ျဖစ္ေနတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဇင္မာႏြယ္ကလည္း တခက္ကိုခ်စ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။
တခက္ကေျပာတယ္ ေကာင္ေလးနဲ႕သူက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ၾကတာမို႔ တာဝန္ယူစရာမလိုပါဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ေကာင္ေလးက ရေအာင္ယူတယ္။ သူ႕ကိုမခ်စ္လည္း ရပါတယ္တဲ့။ ပိုင္ဆိုင္ရ႐ုံနဲ႕တင္ ေက်နပ္ပါတယ္။ အနားမွေခၚၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါရေစတဲ့။ အဲ့တာနဲ႕ယူလိုက္ၾကတယ္။
ေကာင္ေလးက တခက္ကိုအရမ္းခ်စ္တာမို႔ အရမ္းဂ႐ုစိုက္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခက္က ဘယ္ေပ်ာ္မလဲ။ သူ႕ႏွလုံးေရာဂါက တျဖည္းျဖည္းပိုဆိုးလာတယ္။ ႏွလုံးအစားထိုးဖို႔ကို ေကာင္ေလးက ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား တခက္ကလက္မခံဘူး။ သူ သြားခ်င္ၿပီတဲ့။ သူ႕ကို လႊတ္ေပးလိုက္ပါေတာ့တဲ့။
အဲ့လိုနဲ႕ သူတို႔အိမ္ေထာင္သက္ သုံးႏွစ္မွာပဲ တခက္ကေကာင္ေလးကို အၿပီးႏႈတ္ဆက္သြားခဲ့တယ္။ ေကာင္ေလးကေတာ့ အ႐ူးတပိုင္းနဲ႕က်န္ခဲ့တယ္"
ဒါက ေမာင္ထူးေျပာျပတဲ့ ပုံျပင္တဲ့လား။ ပုံျပင္ဆုံးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး မမကၿပဳံးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီး
"ပုံျပင္ဆုံးေတာ့ ေမာင္ထူးက မမကိုေမးတယ္... ဘယ္သူ႕ကို အျပစ္တင္ခ်င္လဲတဲ့... ခ်စ္ေနလ်က္နဲ႕ မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုၿပီး ေရွာင္ထြက္သြားတဲ့ ဇင္မာႏြယ္ကိုလား... ကိုယ့္အေပၚေကာင္းတဲ့လူကို ျပန္မခ်စ္ဘဲ မိန္းမအခ်င္းခ်င္းခ်စ္မိေနတဲ့ တခက္ကိုလား...ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကိုဘယ္လိုမွမခ်စ္နိုင္ပါဘူးလို႔ ေျပာေနတဲ့လူကိုမွ နစ္နစ္နဲနဲခ်စ္မိေနခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးကိုလားတဲ့... အဲ့တုန္းက မမ မေျဖနိုင္ခဲ့ဘူး... အဲ့မွာေမာင္ထူးကဆက္ၿပီးေျပာတယ္...အခ်စ္ဆိုတာ အဲ့ဒီလိုပါပဲတဲ့...ဒီလူကိုခ်စ္မယ္ ဟိုလူကိုခ်စ္မယ္ဆိုၿပီး ေ႐ြးခ်ယ္လို႔မရဘူးတဲ့..."
သူ႕ဘာသူေျပာၿပီး မမကရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေျပာေသးတယ္ "အဲ့စကားေလး အေတာ္ထိခဲ့တယ္"တဲ့။
ဒီရက္ေတြအတြင္းမွာ မမကေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ခဲ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း အကဲခတ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတာျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အရင္နဲ႕မတူဘဲ ေျပာင္းလဲလာတာကို ေတြ႕ရတယ္တဲ့။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကလည္း ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ၿပီး နားခ်ေနခဲ့တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳေပးခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာသလို ေနပါတဲ့။ ဒီၾကားထဲ မမက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးထားမွာမို႔ အေမ့ကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ေျပာလိုက္ပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႕ ေျပာဖို႔ရည္႐ြယ္ထားတာမို႔ "စိတ္ခ်ပါ"လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔။ တကယ္စိတ္ရင္းနဲ႕ပါ။ အခုတေလာ ေမာင္ထူးက အရမ္းကိုေပ်ာ္႐ႊင္တက္ႂကြေနတာမို႔။