AUTHOR’S NOTE:
This chapter contains a SPG scene which may not be suitable for young readers. Please continue at your own risk. Thank you!
-CZARINA-
Mas bumilis ang pag-agos ng mga luha ko sa unti-unting pagpikit ng mga mata ko, habang pinapakiramdaman ang halik niyang sumasakop sa buo kong pagkatao.
Lord! I know it’s too much for me to ask, but I need savings. Please help me. Protect me from this opportunist creature!
*tugsh*
Nagulat ako sa biglang pagbukas ng pinto. Mukhang pinuwersa itong itinulak o sinipa ng mula sa likod. But it doesn’t matter anymore. Ang mahalaga, may tao nang tutulong sa‘kin.
Thank you Lord!
“Dixon?”
Pagkabanggit niya ng pangalan ni Dixon, bigla kong nabosesan si Ford. How did he know na nandito kami? Nakita niya ba kami kanina habang nagsasagutan sa labas ng gate nila? Sinundan niya ba kami?
Agad na napatalon si Dixon sa pagkakapatong sa’kin at humarap kay Ford.
“A-anong.. Ginagawa mo rito?”
“No! I think I should ask you that. Anong ginagawa mo kay Czarina?”
Hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala na ililigtas ako ng bestfriend ko. Naaalala na ba niya ako?
“She has to be dissolved from your life. She’s a threat"
“Look, we could have her prisoned to dissolve her from my life. Not with a brutal way. I really don’t expect you doing this!”
Halata sa galaw ni Dixon na napipikon na siya sa pinsan niya.
“Umalis ka na Ford. ‘Wag ka nalang makialam!”
Pilit na tinutulak ni Dixon si Ford palabas ng kuwarto pero pilit ding ginagawa ni Ford ang lahat para labanan ang pinsan niya.
“Czarina tumakas ka na. Ako na ang bahala kay Dixon. Go!”
As he says that, bigla akong tumayo at tumakbo palabas ng kuwarto. Nakita ko rin na nagsuntukan na ang dalawa kaya bumalik ako.
“Dixon ano ba, ‘wag mong sasaktan si Ford! Tama na!”
Nakikita ko kasi na dehado na si Ford. Wala naman kasi siyang kalaban laban dahil mukhang nag martial art itong si Dixon sa loob ng sampung taon.
“Czarina tumakbo ka na!”
“No Ford, hindi kita kayang iwan. Hindi siya ang pinsan na inaakala mo. Kayang-kaya ka niyang saktan, or worse patayin”
Naghahanap ako ng bagay na maaring makapamukpok kay Dixon pero wala akong makita. Hanggang sa bumunot na ng baril si Dixon at itinutok ito kay Ford.
“Dixon ‘wag!”
Isang putok ng baril ang umalingawngaw sa paligid. Gustuhin ko man na lapitan si Ford at yakapin tulad nang ginawa ko sa kaniya noong may tama siya ng baril pero dahil sa takot, mas pinili kong tumakbo. Kung mananatili ako ron, parehas kaming mamatay. Mas mabuti nang makatakas ako para makahingi pa ako ng tulong.
Patakbo kong nilisan ang sirang bahay at tinahak ang madilim na kagubatan. Hindi ko alam kung saan ako makakarating sa pagtakbo pero hanggat kaya kong tumakbo, tatakbo ako.
“Czarina! Kahit saan ka magtago, hahanapin kita. Tumakbo ka na hanggat kaya mong tumakbo, dahil kapag nahuli kita. Boom! HAHAHAHA!”
Para siyang isang baliw na nagsisigaw habang sumusunod sa’kin. Hindi ko alam kung nakikita niya ako pero dahil palalapit nang papalapit sa’kin ang boses niya kaya hindi ako tumigil sa pagtatakbo.
“Czarina! Pagbilang ko tatlo nakatago na kayo... Isa!”
Habang walang tigil sa pag-abante ang aking mga paa, walang tigil din sa pag bulusok pababa ang aking mga luha. Bakit ako nalang palagi ang nadedehado? Bakit hindi magawang sumapi ng kasiyahan sa’kin? Bakit sa tuwing nalalapit nang magsama kami ni Ford, don naman palaging may nangyayaring ganito?
“Dalawa...”
Mas binilisan ko pa ang pagtakbo. Habang papalapit sa tatlo ang kaniyang pagbilang, nararamdaman kong papalapit na rin siya sa’kin.
“Tatlo.. Ready or not here I come!”
Saktong pagkasabi niya non, nakarating kami sa may madamong bahagi ng kagubatan. May isang malaking puno nalang ang maari kong pagtaguan kaya binilisan ko ang pagtakbo papunta sa puno na ‘yun.
Malaki ang trunk at ang ugat ng puno kaya pakiramdam ko safe na ako rito. Naging tahimik na rin ang paligid matapos ang kaniyang pagbibilang. Hanggang sa...
“Bulaga!”
Halos mapatalon ako sa gulat nang bumulaga siya sa likuran ko. He looks so scary dahil sa mukha niyang nanlilisik at tila ba ay nagki-crave sa pagpatay sa’kin. Nakayakap siya sa’kin patalikod habang nakatutok sa ulo ko ang baril. Naalala ko tuloy nang tutukan ako ng kutsilyo ni Mr. Hye sa leeg. Ganito rin ang naramdaman ko ng mga panahon na iyon.
“Akala ko ba, you’re not the Czarina that I think? Why is it that when I look at you, I still see the same Czarina that I knew? Mahina pa rin, at madali pa ring mahuli?”
“Kung ang kamatayan ko ang lubos na magpapaligaya sa‘yo? Patayin mo na ako. Pero isa lang ang pinapangako ko sa‘yo, na hanggang sa kamatayan ko hinding-hindi kita mamahalin”
Labis na nagpagigil sa kaniya ang sinabi kong iyon. Hinigpitan niya ang pagkakahawak sa leeg ko at unti-unti akong nahirapang huminga.
“At ‘yun ang hindi ko hahayaang mangyari. Mamahalin mo ako, sa ayaw at sa gusto mo. Ipapangako mo sa‘kin na hinding-hindi mo ako iiwan tulad nang ginawa sa’kin ng kapatid mo!"
He shouted. So that’s the reason kung bakit habol siya nang habol sa’kin. Maybe he promised to himself na wala ng babaeng mang-iiwan sa kaniya dahil sa pang-iiwang ginawa sa kaniya ni Gwen. Pero bakit kailangang idamay pa ako? Kung tutuusin, siya ‘yung nangloko sa’kin.
“At ano? Ibubuntong mo sa’kin lahat ng sama ng loob at galit mo kay Gwen? Dixon, naging maayos ang usapan natin noon na aayusin niyo ni Gwen ang sainyo. Na bibigyan mo siya ng isa pangpagkakataon. Nakalimutan mo na ba ‘yon? Hindi ako ang tamang tao para sa‘yo. Hindi tayo magiging masaya kapag nagsama tayo dahil hindi kita mahal!”
Once again, hinigpitan niya ang pagkakasakal sa’kin kaya napaubo ako.
“Wala kang karapatan na ideklara kung sino ang tamag tao para sa’kin. Dahil ako lang ang puwedeng pumili non. At ikaw ang pinipili ko. Sa ayaw at sa gusto mo, magiging tamang tao ka para sa’kin!”
Bago paman ako makasagot, mas hinigpitan pa niya lalo ang pagkakasakal sa’kin na tila ba ay gustong-gusto na akong patayin. Hanggang sa bigla nalang kaming natumba pareho, at biglang nanghina si Dixon. Only to find out, bigla siyang pinukpok sa ulo ni Gwen. Napalakas siguro ang pagkakapukpok dahil nanghina ito. I wonder kung bakit siya nandito. Pano niya nalaman na nandito kami?
“Czarina tumakas kana. Ako na ang bahala kay Dixon” she says pero nakatingin pa rin ako sa kaniya dahil hindi ako makapaniwala na nandito siya at kung paano niya kami natunton.
“Bakit mo ‘to ginagawa?”
Hindi ko maiwasang mapa-isip. Sa mga sandaling akala kong katapusan ko na, ang taong kinaiinisan ko at taong hindi ko makapalagayan ng loob pa ang magliligtas sa’kin.
“Wag mong isipin na ginagawa ko ‘to para sa‘yo, because I’m not. I’m doing this for my dad. He commands me to have an eye on you para siguraduhing ligtas ka. Ayoko sanang gawin ‘yun dahil maski na ako, gustong-gusto rin kitang patayin. But for dad, gagawin ko ‘yun. Kaya umalis kana!”
Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako kay Mr. Hye slash biological father ko, sa pag-utos kay Gwen na bantayan ko. Besides, siya rin naman ang puno’t dulo ng lahat ng ito. Kung hindi niya binaril si Ford, hindi sana ito mawawakan ng alaala. Hindi na rin sana aabot sa ganito.
“Mag-iingat ka, Gwen. Babalikan kita, hihingi ako ng tulong okay?”
“Wag nang maraming satsat. Gawin mo! Bilisan mo na”
Hanggang sa kahuli-hulihang bahagi ng buhay namin, pinapakita pa rin niya sa’kin kung gaano siya kasungit at kung gaano niya kaayaw sa’kin. Pero kahit ganon, hindi ko siya papatulan. Isa siya sa mga lumigtas sa’kin ngayon kaya pagbibigyan ko muna siya.
Agad na akong tumakbo palayo habang hindi pa gaanong nababawi ni Mr. Hye ang lakas niya. Pero hindi pa ako lubusang nakakalayo ng isa nanamang putok ng baril ang umalingawngaw.
Natigilan ako sa pagtakbo at napalingon pabalik. Bakit may putok? Dont tell me, binaril ni Dixon si Gwen? Hindi ‘yun puwede. Kahit na masungit ‘yun sa’kin, kahit na mahirap tanggapin na kapatid ko siya, kailangan ko siyang iligtas. Kadugo ko siya. She saves me, I think I have to save her as well. Mula sa kinatatayuan ko, nakita kong nakahandusay si Gwen at naka tingin sa direksiyon ko. Tila ba sinasabihan niya akong tumakbo na.
By that, sinundan ni Dixon ang direksiyon ng tingin ni Gwen hanggang sa magkasalubong ang aming mga paningin. Mabigat man sa loob na iwan si Gwen sa ganong sitwasyon, mas pinili kong tumakas nalang. Nakita ko rin kasi si Dixon na unti-unti nang tumatakbo papunta sa direksiyon ko.
Hingal. Pagod. Sakit ng loob. Samo’t saring emosyon at karamdaman na ang bumabalot sa’kin na tila ba ay inuutusan na akong huminto pero sabi ng isip ko, kailangan kong lumaban. Kung nagawa kong maka-survive noon sa puder ng sarili kong ama, kakayanin ko rin ngayon.
Dahil sa panghihina, halos maabutan na ako ni Dixon sa pagtakbo. Hanggang sa isang bangin ang bumungad sa harapan ko, kaya napahinto ako sa pagtakbo at dahan-dahang napatingin sa lalaking sumusunod sa’kin. Ito na ata ang katapusan ng buhay ko. Wala na ata akong kawala sa kasamaan ni Dixon.
“Kung minamalas ka nga naman. Hindi kaya, it’s a sign na isuko mo nalang ang sarili mo sa’kin?”
“Mas pipiliin kong tumalon sa bangin na ‘to at mamatay kaysa ang mamuhay kasama mo! Noon, akala ko ikaw na ang tamang lalaki para saakin. Hinayaan kong magalit sa’kin ang bestfriend ko, para lang piliin ka. Pero ikaw na mismo ang nagpatunay na hindi ka karapatdapat na mahalin. You don’t deserve to be loved back. You deserved to be dissolved from this earth”
Nakita ko siyang pumalakpak pagkatapos kong magsalita. Tumungin siya sa kaniyang baril at kinasa ito. Kinakabahan ako sa maari niyang gawin sunod. Pero handa na ako. Handa na akong mamatay, ‘wag lang ang makasama siya.
“Kung ganon, hindi ko na ata mababago ang isip mo. Total, hindi na rin naman kita makukuha, ano pa nga ba ang saysay ng buhay mo? Your purpose is to be mine, mine alone. But since you don’t want to do your purpose, I think I should stop you from living”
Itinutok niya sa’kin ang baril at ngumiti nang pang demonyo.
“Iputok mo na. Handa na akong mamatay!”
By that, I close my eyes and waited him to shot me. Alam ko naman na don na rin ‘yun hahantong eh. Wala ng ibang makakapagpapigil sa kaniya. Ang dalawang taong sumubok na iligtas ako ay binaril na rin niya. Tumagal nang ilang segundo ang pagpikit ko pero wala pa rin akong naririnig na putok na baril. Hanggang sa, marinig ko nalang ang pag-ungol na para bang nasaktan, hanggang sa tukuyan itong bumagsak.
Wondering what that noise is all about, I slowly opened my eyes and saw a lying body of Dixon. May mahaba at matulis na kahoy ang nakatusok sa likuran niya at bumulwak ang dugo mula rito. Parallel to his direction, I saw Ford standing.
For all I thought he was dead. Mabilis akong napatakbo sa kaniya at napayakap.
“Salamat sa pagligtas ng buhay ko, Ford”
I cried to his chest the more that I could. Sobrang pasasalamat ko dahil ang bestfriend ko noon, ang siyang tuluyang nakapagligtas ng buhay ko ngayon.
“Sorry for coming late, my bestfriend!”
Habang humihikbi sa kaniyang dibdib, bigla akong napadilat ng mata dahil sa narinig kong tawag niya sa’kin. I slowly tilt my head towards him para tingnan ang reaksiyon niya.
Hindi ako makapanilawa. Tinawag niya akong bestfriend. Sampung taon nang huli kong maramdaman na may bestfriend ako. At dahil sa simpleng pagtawag niya sa’kin non, pakiramdam ko, unti-unti na siyang bumabalik sa buhay ko.
Nang magkatagpo na ang aming mga paningin, bigla niya akong nginitian. Ngiting parehong-pareho nang ngiti niya sa’kin noon.
“Naaalala ko na ang lahat Czarina. Lahat lahat!”
“Huh? P-pano?”
Ngumiti ulit siya at hinawakan ako sa mga pisngi ko.
“Nang mabaril ako ni Dixon kanina, bigla akong nauntog sa sahig. I don’t understand kung saan nanggaling ang sakit sa ulo ko, dahil mas naramdaman ko ang sakit nayon kaysa sa tama ng baril. By that, unti-unting bumalik ang ala-ala ko. ‘Yung pagkakaibigan natin, mga tampuhan at maging ang huling sandali ng buhay ko na magkasama tayo. My last word was I love you. At narinig kong sumagot ka non sa’kin at sinabi mong mahal mo rin ako. Ngayon, gusto kong ulitin natin ang mga sandali nayon. Mahal na mahal kita Czarina. Ikaw lang ang babaeng minahal ko sa buong buhay ko maliban kay mama. Kung kinakailangan kong isugal ulit ang buhay ko para sa‘yo, hinding-hindi ako magsasawang ulit-ulitin ‘yun. I love you, my bestfriend”
Muling tumulo ang mga luha ko. Matagal na panahon kong hinintay na dumating ang mga sandaling ito. Akala ko napaka-unfair na ng mundo, pero kami at kami pa rin talaga hanggang sa huli.
“Mahal na mahal din kita Ford. Hindi ko pinagsisihan na ikaw ang naging bestfriend ko. Mula noon, pinatunayan mo sa’kin kung gaano ka karapat-dapat na mahalin. Oo, huli na nang ma-realize ko na ikaw talaga ang lalaking para saakin. Pero ang mahalaga ngayon, parehas na nating alam na tayo ang para sa isat isa. Ang dating mag-bestfriend ay ang bagay para sa isat-isa”
By that, unti-unting naglapit ang mukha namin. Unti-unti ring nag-flashback sa‘kin ang mga masasayang nangyari saamin noon. ‘Yung nag-away kami sa simpleng hindi niya pagbigay ng sakto sa‘kin, ‘yung mga panahong, ninakawan niya ako ng halik, mga panahong siya ang naging sandalan ko sa bawat problema ko. Ang sarap balikan ang mga araw na ‘yon habang unti-unting nagkakalapit ang mga mukha namin. Hanggang sa napapikit nalang ako nang maramdaman kong dumampi ang mga labi niya sa labi ko. Pinakiramdaman ko ang bawat pagpasok ng dila niya sa bibig ko ay ang init na dulot nito sa katawan ko. Nasa mainit na paghahalikan na kami ni Ford nang bigla nalang kaming matumba. I check myself kung naiputok ba ni Dixon ang baril pero wala akong nararamdamang sakit sa katawan ko. Agad kong tiningnan si Ford at don, nakita kong duguan ang kaniyang tiyan.
“Ford?”
No hindi siya puwedeng mamatay. Hindi siya puwedeng mawala. Mahal na mahal kita Ford. Mahal na mahal kita bestfriend ko!
I looked into his eyes and he slowly closing his eyes. Please don‘t! Ford please don’t!
Not again!
***
Isa sa pinakamasakit sa pakiramdam ay ang makita ang pangalan ng taong mahalaga sa‘yo sa isang puntod. ‘Yung dadalawin mo siya hindi para mag-bonding at mag spend ng oras together, kundi para maghatid ng bulaklak at magtirik ng kandila. Pero kahit gaano mo hiniling na ‘"wag siyang mawala, kung talagang oras na niya, mawawala siya.
Ang buhay natin ay hiram lang natin sa Diyos. Wala tayong karapatan na humingi pa ng panibagong buhay, kung iyon na ang takdang oras para bawiin ang buhay natin. Masakit tanggapin pero kailangan. Masakit isipin pero wala na tayong magagawa kundi ang ipanalangin nalang ang kaniyang kalukuwa.
Hindi man naging maganda ang wakas ng ating pagsasama, sana maging masaya ka kung nasaan kaman ngayon. Mananatili kang nandito sa puso namin Gwen. Mahal na mahal ka namin ni tatay Cleo.
Gwen Hye
Born: August 13, 1995
Died: February 6, 2021
Muli kong pinagmasdan ang puntod niya at inalis ang mga tuyong dahon na nandon. Pagkatapos ay tumayo na. Iniwan ko ang bulaklak at hinayaang matunaw nag tirik na tirik na kandila. Kahit hindi naging maganda ang samahan natin My half sister, nagpapasalamat ako sa‘yo dahil pinili mong iligtas ako sa kapahamakan kahit alam kong wala sa bukabyularyo mo ang pagligtas saakin. Hanggang sa muli.
Ilang buwan na ang nakakaraan mula nang mangyari ang insidenteng iyon. Ipiniit din si Ford sa kulungan dahil nga sa pagkakapatay kay Dixon, pero dahil sa napatunayang self defense lang ang nangyari kaya nakalaya rin agad. Nong una, nagalit sa’kin sina Tita Aryan dahil sa pangalawang pagkakataon, muli kong nailagay sa panganib si Ford. Nabaril siya at nakulong nang dahil nanaman saakin.
Pero dahil ipinaglaban ako ni Ford, ipinaglaban ko rin ang pagmamahalan namin ng bestfriend ko. Sa huli, nanaig pa rin ang pagmamahalan namin ng bestfriend ko. Wala nang nagawa sina Tita Aryan kundi ang supurtahan nalang kami.
“Masaya ako na muli kang dumating sa buhay ko Ford. Sampung taon akong nangulila sa‘yo, at ipinagdasal ko na sana dumating ang araw na ‘to. And thank God, dahil nandito kana ulit. Mahal na mahal kita Ford, hindi ko hahayaan na mawala kapa. Not anymore!”
“Ikaw ang pinakamagandang nangyari sa buhay ko Czarina. Nakalimutan ka man ng isip ko, hinding-hindi ka makakalimutan ng puso ko. Dahil ikaw, bilang bestfriend ko noon ang nakatakdang maging asawa ko. Mahal na mahal din kita Czarina at hinding hindi na tayo maghihiwalay”
He kissed me on my forhead, down to my cheeks and to my nose. He looked at me first and show me his genuine smile before kissing me on my lips. I kissed him back and make sure to response from his kisses. Our kisses become warmer and deeper until it already involves tongue fight. Labas pasok ang kaniyang dila sa bibig ko at kusa ko naman itong tinatanggap.
Habang hawak-hawak niya nag leeg ko gamit ang kaniyang kaliwang kamay, nagsimula na ring maging malikot ang bakante niyang kamay. It touches my back, at ipinasok ito sa loob ng damit ko hanggang sa maramdaman ko nalang ang pagkatangagal ng bra ko. I slowly unbotton his polo shirt and take it off on him. I touch his hard chest, down to his 4 packs of abs.
Habang mainit na naghahalikan, tinanggal na rin niya ang damit ko at bumugad sa kaniya ang hubad kong katawan. Itinulak niya ako sa kama at hinubad na rin niya ang natitira niyang saplot and I do the same.
Dahil sa liwanag, bumugad sa’min ang hubad na katawan ng isat-isa. Mukhang wala na kaming hiya kahit na ito ang unang beses na gagawin namin ang bagay na ito. Bigla akong kinabahan nang may makita akong tirik na tirik at tila’y excited nang pumasok ng kuweba. I just smiled and gave him the sign to do it. Muli siyang pumatong sa’kin at nagpalitan ng maiinit na halik. Nakarating din kung saan-saan ang halik niya hanggang sa ginawa na namin ang pinaka masakit at mahirap na bahagi ng ehersisyong ito. Nong una hindi ko mawari ang sakit, pero habang tumatagal, unti unti itong nawawala at tila nagiging natural nalang. Tinapos namin ang gabing iyon matapos niyang maiputok ang katas ng kaniyang pagmamahal.
At last, we kissed and he puts his mouth closer to my ear.
“I love you my bestfriend. I love you my wife!”
He whispered.
“I love you too my bestfriend. I love you more my husband!”
ILYMBF
Author: kaelgallor
(THE_END)