Κατέβηκα την σκάλα και πήγα στο σαλόνι.
Κάθισα σε μια πολυθρόνα και ο Stefan με τον Damon με κοίταξαν.
«Τελείωσες με την διακόσμηση;» ρώτησε ο Damon.
«Ναι» απάντησα, ενώ η κούραση ακουγόταν ξεκάθαρα στην φωνή μου.
«Εμείς σου είπαμε να βοηθήσουμε...» είπε ο Stefan.
«Όχι βέβαια. Και μόνο από το πως είναι το υπόλοιπο σπίτι, μπορώ να καταλάβω πως θα ήσασταν η χειρότερη βοήθεια. Έκανε κάποια πράγματα, ούτως ή άλλως, η Maria πριν» τους είπα και γέλασαν.
Μετά τα ψώνια, ήρθαμε εδώ και αρχίσαμε μαζί την αλλαγή στο δωμάτιο μου, είπε όμως πως έπρεπε να φύγει.
«Τώρα που είμαστε και οι τρεις εδώ... Klarisa πρέπει να μιλήσουμε» είπε ο Stefan σοβαρός και σταύρωσε τα χέρια του.
Δεν νομίζω πως έκανα κάτι κακό.
Έκανα;
«Τι συμβαίνει;» ρώτησα διστακτικά.
«Ο Kol μου είπε τι συνέβη στο σχολείο» είπε.
«Όντως τώρα;» ρώτησα ενοχλημένη.
Θα αρχίσουν το κήρυγμα τώρα που δεν τους το είπα.
«Το θεώρησε σωστό να ξέρω. Η ζωή σου μπήκε σε κίνδυνο» είπε.
Ακουγόταν λίγο θυμωμένος αλλά κυρίως ανήσυχος.
«Είμαι μια χαρά. Δεν έχετε να ανησυχείτε για τίποτα. Να δείτε» είπα και τους έδειξα την κοιλιά μου.
«Klarisa, το ξέρουμε ότι σου έδωσε αίμα ο Kol. Αν όμως δεν ήταν εκεί κοντά να ακούσει τι συνέβαινε; Αν δεν ήταν κανείς εκεί κοντά να σε βοηθήσει;» είπε ο Damon.
«Τι προσπαθείτε να μου πείτε; Ότι δεν θα βγαίνω και θα με έχετε σε κατ' οίκον περιορισμό;» ρώτησα νευριασμένη.
«Αυτό σκέφτηκα αλλά...» άρχισε να λέει ο Damon.
«Δεν γίνεται να την κρατάμε εδώ μέσα κλεισμένη, Damon» του είπε ο Stefan και αυτός στριφογύρισε τα μάτια του.
«Τότε τι;» ρώτησα.
«Πρέπει να μάθεις να παλεύεις. Είσαι πολύ αδύναμη. Ούτε καν μια κυνηγό δεν μπορείς να απωθείσεις, πόσο μάλλον έναν βρικόλακα ή ένα λυκάνθρωπο» είπε ο Stefan και σήκωσα το φρύδι μου.
«Θέλετε να αρχίσω box ή κάτι τέτοιο;» ρώτησα περίεργη.
Όχι ότι με χαλάει, να πω την αλήθεια.
Λίγη γυμναστική θα μου κάνει καλό.
«Όχι μόνο. Σήκω» είπε ο Damon και σηκώθηκε.
Σηκώθηκα και εγώ διστακτικά.
«Χτύπησε με» είπε σοβαρός.
«Μου κάνεις πλάκα, έτσι;» ρώτησα.
Ούτε που θα κουνηθεί.
«Όχι. Χτύπα με» είπε.
Τον κοίταξα για λίγο περίεργη.
Έσφιξα την γροθιά μου και την έριξα προς το πρόσωπό του.
Αυτός, πολύ απλά, έπιασε το χέρι μου πριν τον ακουμπήσω.
Προσπάθησα με το άλλο χέρι να του ρίξω μπουνιά στο στομάχι, αλλά το έπιασε και αυτό.
Με γύρισε και με έριξε κάτω, κρατώντας τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου.
«Είσαι νεκρή»
[...]
Η ώρα είχε φτάσει περίπου 5 και ακόμα προσπαθούσα να χτυπήσω τον Damon, με τεράστια αποτυχία.
Το κινητό μου χτύπησε και σταμάτησα.
Το πήρα από το τραπέζι και ήταν ένα άγνωστο νούμερο.
«Παρακαλώ;» ρώτησα.
«Γειά σου αγάπη».
«Γειά σου Elijah. Τι κάνεις;» ρώτησα, ενώ χαμογελούσα αυθόρμητα.
«Μια χαρά, αλλά μου λείπεις. Τι θα έλεγες να βγούμε για ένα χαλαρό ποτάκι, τώρα το απόγευμα; Θα σε έχω πάει σπίτι πριν τις 9, αφού έχεις και σχολείο» είπε και γέλασα.
«Δεν είμαι 5 χρόνων για να με φέρεις τόσο νωρίς» είπα.
«Δεν μου απάντησες όμως. Θες;» είπε σοβαρός.
«Φυσικά. Θα περάσεις από εδώ;» ρώτησα χαρούμενη.
Μου έχει λείψει και εμένα πολύ.
«Βεβαίως. Σε πόση ώρα να έρθω;» ρώτησε.
«Σε καμία ωρίτσα νομίζω είναι καλά» είπα.
«Έγινε, όμορφη. Θα τα πούμε» είπε και το έκλεισα.
«Έγινε όμορφη, θα τα πούμε» κορόιδεψε ο Damon.
Το είχα ξεχάσει ότι ακούνε και τις κλήσεις μου.
«Δεν νομίζεις πως έπρεπε να μας ρωτήσεις πρώτα;» είπε ο Stefan με υφάκι "εγώ κάνω κουμάντο".
«Με τον Elijah θα είμαι, δεν έχετε να φοβάστε κάτι» είπα.
«Δεν το λέω για αυτό. Απλά, είμαστε οι κηδεμόνες σου και έχουμε κάποιες ευθύνες» είπε σοβαρός.
«Stefan, δεν χρειάζεται να παίρνεις το ύφος του "αυστηρού γονέα". Το ξέρουμε και οι δύο ότι δεν είσαι αυστηρός. Πάω να κάνω μπάνιο» είπα χαλαρά και πήγα στο δωμάτιο μου.
Πήρα μια πετσέτα, από την ντουλάπα, και μπήκα μέσα στην τουαλέτα.
Έβγαλα τα ρούχα μου και γύρισα τον διακόπτη της ντουζιέρας.
[...]
Φόρεσα μια ψηλόμεση, στενή φούστα, σε μπορντό χρώμα και ένα μαύρο, ραντέ τοπάκι με ένα φερμουάρ στο στήθος.
Από κάτω είχα ένα διχτυωτό καλσόν.
Έβαλα και τα μαύρα μου, λουστρίνι αρβυλάκια, που έχουν ένα δεκάποντο, χοντρό τακούνι.
Στέγνωσα τα μαλλιά μου και τα άφησα κάτω.
Βάφτηκα, σχετικά, απαλά και έκανα μια μικρή γραμμή eyeliner.
Έβαλα ένα ζευγάρι κρεμαστά, χρυσά σκουλαρίκια και ένα, εξίσου χρυσό, κολιέ, με ένα κρεμαστό διαμαντάκι.
Ψέκασα λίγη από την κολόνια μου και πήγα κάτω.
«Stefan, έχετε ιεροβότανο; Δεν ταιριάζει το κολιέ με το ντύσιμο» είπα φτάνοντας στο σαλόνι, όπου καθόντουσαν και οι δύο.
Στριφογύρισαν τα μάτια τους και ο Stefan σηκώθηκε.
Μετά από λίγο, ήρθε με ένα μπουκαλάκι με διαλυμένο ιεροβότανο.
Το ήπια με την μία και του το έδωσα πίσω.
«Εγώ φεύγω» είπα και πήγα στην πόρτα.
«Να προσέχεις» είπαν και οι δύο μαζί και χαμογέλασα.
Βγήκα έξω και είδα τον Elijah να παρκάρει το αυτοκίνητο του, εκείνη την στιγμή.
Μπήκα στην θέση του συνοδηγού, χωρίς να του μιλήσω, και γύρισα στο πλάι να βάλω την ζώνη μου.
Γύρισα από την άλλη, έπειτα, να τον κοιτάξω.
«Γειά σου EliJ-»
Με διέκοψε με τα χείλη του να ακουμπάνε τα δικά μου.
Απομακρύνθηκε, μετά από λίγα δεύτερα, και με κοίταξε
«Σε πεθύμησα» είπε χαμηλόφωνα.
«Και εγώ» απάντησα και έβαλα το χέρι μου στα μαλλιά του.
Τον έφερα, πάλι, κοντά μου και τον φίλησα.
Αυτή την φορά με περισσότερες κινήσεις.
Σταματήσαμε μετά από λίγο και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον.
«Είσαι πανέμορφη, παρεμπιπτόντως» είπε και κοκκίνησα.
«Ευχαριστώ. Και εσύ κομψός όπως πάντα» είπα.
Με μαύρο κουστούμι, μπλε πουκάμισο και μαύρη γραβάτα.
Χαμογέλασε απλά και γύρισε το βλέμμα του στον δρόμο.
[...]
Καθίσαμε σε μια γωνιά, όπου υπήρχε ένα τραπέζι με έναν καναπέ και δύο πολυθρόνες, αντί για καρέκλες.
Εγώ σε μια πολυθρόνα και αυτός στον καναπέ.
Μια σερβιτόρα μας πλησίασε.
«Καλησπέρα. Τι να σας φέρω;» ρώτησε.
Ο Elijah μου έκανε νόημα να μιλήσω πρώτη.
«Θααα πάρω... Ένα Bacardi. Σκέτο» είπα και ο Elijah με κοίταξε περίεργος.
«Ένα Johnny Black για εμένα» είπε στην σερβιτόρα, μην κόβοντας επαφή με εμένα.
«Αμέσως» είπε αυτή και έφυγε.
«Αγάπη μου, δεν θέλω να μεθύσεις» είπε χαχανίζοντας.
«Δεν μεθάω τόσο εύκολα όσο νομίζεις» είπα με υφάκι και γέλασε.
[...]
Συνέχισα να γελάω μαζί του και ήπιε μια ακόμα γουλιά από το whiskey του.
«Δεν μου είπες. Πως τα πήγες σήμερα στο σχολείο;» ρώτησε έπειτα.
«Εμμ μια χαρά» απάντησα διστακτικά.
«Έμαθα γνώρισες την Erica» είπε και σοβάρεψα.
«Ποιος στο είπε;» ρώτησα.
«Kol» απάντησε μονολεκτικά.
«Έπρεπε να μου το πεις» είπε, έπειτα, σοβαρός.
«Δεν ήθελα να σε ανησυχήσω χωρίς λόγο» είπα.
Μου έκανε νόημα να κάτσω δίπλα του.
Σηκώθηκα και πήγα στο καναπέ.
Αυτός πέρασε το χέρι του γύρω μου και ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο του.
Άρχισε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
«Καταρχάς, θέλω να μου λες τα πάντα. Ειδικά όταν μια Argent έρχεται στην πόλη και απλά σε καρφώνει, χωρίς να την νοιάζει το ότι είναι σε έναν δημόσιο χώρο, θα με παίρνεις ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ τηλέφωνο» ύψωσε λίγο την φωνή του και τον κοίταξα.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε και αυτός.
«Θέλω να με παίρνεις αμέσως» επανέλαβε, ήρεμα αυτή την φορά.
«Εντάξει» απάντησα χαμηλόφωνα και μου φίλησε το μέτωπο.
«Πάντως, πιστεύω πρέπει να κάνουμε κάτι για την ασφάλεια σου. Το ιεροβότανο που πίνεις, το οποίο παρεμπιπτόντως μυρίζει στα 100 μέτρα, δεν θα σε προστατέψει από ανθρώπους ή λυκανθρώπους. Και επίσης, άνετα μπορεί κάποιος βρικόλακας να σου βγάλει την καρδιά ή να σου κόψει το κεφάλι ή δεν ξέρω και εγώ τι» φώναξε λίγο πάλι, αλλά ξαναηρέμησε.
«Αυτό προσπαθούν να το καταφέρουν, ήδη, τα ξαδέρφια μου. Πριν με πάρεις, προσπαθούσα να χτυπήσω τον Damon. Δεν τα κατάφερα φυσικά» είπα και χαχάνισε.
«Νομίζω μπορώ να βοηθήσω με αυτό» είπε και τον κοίταξα περίεργη.
«Έλα μαζί μου» είπε και σηκώθηκε.
Μου έδωσε το χέρι του και με σήκωσε επίσης.
Έβγαλε το πορτοφόλι του και άφησε 50€ πάνω στο τραπέζι.
Γενναιόδωρο φιλοδώρημα για δύο, μόλις, ποτά.
Βγήκαμε έξω και με βοήθησε να μπω στο αυτοκίνητο του.
Μπήκε και αυτός και άρχισε να οδηγεί.
«Που πάμε;» ρώτησα.
«Σπίτι μου» είπε.
«Σπίτι σου; Τι θα κάνουμε εκεί;» ρώτησα περίεργη.
«Θα δεις» απάντησε και δεν μίλησα.
Μετά από λίγα λεπτά, φτάσαμε σπίτι του.
Βγήκαμε από το αυτοκίνητο και μπήκαμε μέσα.
Ο Klaus καθόταν στο σαλόνι, πίνοντας αίμα χαλαρά.
«Γειά σου Klarisa» είπε και σηκώθηκε.
«Γειά σου Klaus» απάντησα χαμογελαστή και χαμογέλασε επίσης.
«Εμείς πάμε πάνω. Μην μας ενοχλήσεις» του είπε ο Elijah και μου έπιασε το χέρι.
Να το κάνουμε θέλει;
Ο Klaus ξανακάθισε και άπλωσε τα πόδια του στο τραπέζι.
Με τράβηξε στον δεύτερο όροφο και ακολούθησα αθόρυβα.
Στάθηκε έξω από μια μεταλλική πόρτα.
Την άνοιξε και μου έκανε νόημα να περάσω μέσα.
Ήταν μια τεράστια αίθουσα με διάφορα όργανα γυμναστικής.
Πρέπει να έχουν πολύ χρήμα οι Mikaelsons.
Έχουν ολόκληρο γυμναστήριο στο σπίτι τους ξέρω εγώ.
Σε ένα από τα μηχανήματα, ο Kol, που σήκωνε βάρη ημίγυμνος.
Μας άκουσε, φαίνεται, και άφησε την μπάρα για να μας πλησιάσει.
«Εππ πριγκίπισσα. Πως είσαι;» ρώτησε, σκουπίζοντας τον ιδρώτα τον χεριών του στην βερμούδα του, που ήταν και το μόνο του ρούχο.
«Μια χαρά»
Μου έτεινε το ένα του χέρι και το έπιασα.
Το φίλησε απαλά και έπειτα το άφησε πάλι.
«Γυμνάζονται οι βρικόλακες;» ρώτησα περίεργη, κοιτώντας και τους δύο.
Προσπαθούσα, ωστόσο, να αποφύγω το ιδρωμένο, γυμνασμένο σώμα του Kol.
«Κυρίως για την εμφάνιση, προσωπικά. Μ' αρέσει να έχω μπράτσα και γραμμώσεις» είπε χαμογελαστός αλλά και περήφανος για τον εαυτό του.
Και εγώ θα ήμουν στην θέση του.
«Εσείς τι κάνετε εδώ;» ρώτησε έπειτα, κυρίως τον Elijah.
«Η μικρή μας Klarisa πρέπει να μάθει να παλεύει και δεν μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο μέρος και άνθρωπο να την βοηθήσει» είπε ο Elijah.
«Σίγουρα δεν μπορείς να μάθεις να παλεύεις με αυτά τα ρούχα. Ούτε να τρέξεις δεν μπορείς» μου είπε ο Kol, δείχνοντας τα ρούχα μου.
Δεν έχει και άδικο.
«Είμαι σίγουρος ότι έχεις κολάν γυμναστικής, για σήμερα. Ήρθαμε λίγο απροετοίμαστοι, η αλήθεια είναι» είπε ο Elijah.
«Βασικά, η Rebekah έχει όλα της τα ρούχα εδώ. Δεν σκοπεύει να τα φορέσει σύντομα οπότε μπορώ να σου φέρω από αυτά» είπε και έφυγε γρήγορα.
«Ποια είναι η Rebekah;» ρώτησα τον Elijah.
«Αδερφή μας» απάντησε.
Τεράστια οικογένεια.
Τέσσερα αδέρφια, από ό,τι έχει πει ο Elijah, κι ας έχω γνωρίσει μόνο τα τρία, και μια αδερφή.
Ο Kol επέστρεψε με κάποια διπλωμένα ρούχα.
«Πήγαινε άλλαξε και ξεκινάμε. Και εσύ Elijah, φόρα κάτι άλλο» είπε και πήρα τα ρούχα.
«Μια χαρά είμαι» του απάντησε σοβαρός.
Πήγα στο μπάνιο και κλείδωσα την πόρτα.
Έβγαλα όλα μου τα ρούχα και έβαλα το μαύρο κολάν, το μπουστάκι και την ραντέ, ανάλαφρη, μαύρη μπλούζα, που μου είχε φέρει ο Kol.
Έβγαλα και τα κοσμήματα μου και τα άφησα πάνω από τα, διπλωμένα μου, ρούχα.
Ευτυχώς τα ρούχα της Rebekah μου έκαναν.
Πήγα πάλι πάνω και μπήκα στο "γυμναστήριο".
Με κοίταξαν και οι δύο.
«Έχετε κάνα λαστιχάκι για τα μαλλιά;» ρώτησα και ο Kol έβγαλε ένα από τον καρπό του και μου το έδωσε.
«Γιατί φοράς λαστιχάκια;» τον ρώτησε ο Elijah περίεργος.
«Χρειάζονται» απάντησε αυτός πονηρά.
Μα έχει κοντά μαλλ-
Οοοο τώρα κατάλαβα.
Δεν είπα κάτι και απλά έπιασα τα μαλλιά μου μια αλογοουρά.
«Ας ξεκινήσουμε»
[...]
«Elijah, βάλε 10 ακόμα» είπε ο Kol, που στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου, όσο σήκωνα την μπάρα.
Την έβαλα στην θέση της και τον κοίταξα.
«Δεν είμαι βρικόλακας, ξέρεις, να σηκώνω άνετα όσο κιλά θέλω» είπα.
«Πρέπει να ταλαιπωρείς τον εαυτό σου για να ξεπερνάς τα όρια σου. Elijah, 10» είπε.
Ο Elijah έφτιαξε την μπάρα, βάζοντας αλλά 10 κιλά.
Νιώθω πως ο Kol έχει πάρει πολύ σοβαρά τον ρόλο του personal trainer.
Έβαλα τα χέρια μου στην μπάρα και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Θυμήσου, μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Αν η μπάρα πέσει, δεν θα την πιάσω. Θα σε αφήσω να πνιγείς» είπε σοβαρός.
Οκ με αγχώνει τώρα.
Ο Elijah φαινόταν εξίσου σοβαρός.
Σήκωσα την μπάρα και η ανάσα μου έγινε πιο βαριά, λόγω του βάρους.
Την κατέβασα προς το στήθος μου αλλά τα χέρια μου δεν άντεξαν άλλο και έπεσε.
Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα απλά να πλακωθώ με 40 κιλά και να πνιγώ.
Δεν ακούμπησε τα δέρμα μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.
Μάλλον πέθανα και δεν ένιωσα τίποτα.
Άνοιξα τα μάτια μου διστακτικά, έτοιμη να δω τον παράδεισο.
Ή την κόλαση, δεν ξέρω.
Αντιθέτως, είδα τον Kol να κρατάει την μπάρα με το ένα του χέρι, ακριβώς πριν ακουμπήσει το στήθος μου.
«Ουπς, δεν προστάτευσες τον εαυτό σου. Είσαι νεκρή» είπε με έναν τόνο ειρωνείας και έβαλε χαλαρά την μπάρα στην θέση της.
Πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης, που δεν με άφησε όντως να πνιγώ και σήκωσα το σώμα μου.
«Πως υποτίθεται ότι θα με βοηθήσει το να σηκώνω βάρη;» ρώτησα.
«Πρέπει να αποκτήσεις μυική μάζα» είπε ο Elijah.
«Διακινδυνεύοντας την ζωή μου;» φώναξα λίγο.
«Κανείς μας δεν θα σε άφηνε να πνιγείς, ηρέμησε. Απλά έπρεπε να νιώσεις ότι είσαι μόνη σε όλο αυτό, ώστε να ξεπεράσεις τα όρια σου και να μην σου πέσει η μπάρα. Φαίνεται πως δεν πέτυχε» είπε ο Kol δυσαρεστημένος.
«Προτιμώ να μάθω box ή κάτι τέτοιο. Όπως προσπαθούσαν να με μάθουν τα ξαδέρφια μου» είπα.
«Ωραία λοιπόν. Σήκω» είπε ο Kol αποφασισμένος και σηκώθηκα.
«Μόνο που για να μάθεις να παλεύεις, δεν θα αρχίσεις έτσι απλά να μας χτυπάς και εμείς να αμυνόμαστε. Θα ξεκινήσεις με σάκο» είπε.
«Μπορώ να σε χτυπήσω» είπα και σήκωσαν και οι δύο το φρύδι τους.
«Ωραία λοιπόν, χτύπα με» είπε.
Η πόρτα άνοιξε και ο Klaus εμφανίστηκε.
«Elijah, έρχεσαι λίγο;» τον ρώτησε.
«Ναι. Επιστρέφω αμέσως» μας είπε και έφυγε, κλείνοντας την πόρτα πίσω του.
«Έλα, λοιπόν. Χτύπα με» είπε ο Kol, κουνώντας τα χέρια του, για να πάω κοντά του.
Μου θυμίζει τον Damon.
Προσπάθησα να του ρίξω μπουνιά στο στήθος.
Πολύ απλά την έπιασε με το χέρι του.
Σήκωσα το πόδι μου, για να τον χτυπήσω με το γόνατο...εκεί...
Το έπιασε και χαμογέλασε.
«Χτύπημα κάτω από την μέση; Τς τς τς» είπε ειρωνικά.
Με έριξε μπρούμυτα, στο κάθισμα που σήκωνα πριν βάρη.
Με το ένα του χέρι, κρατούσε τα δικά μου πίσω από την πλάτη μου.
Με το άλλο μου πίεζε το κεφάλι κάτω και η μία του κνήμη ήταν πάνω στα πόδια μου, πιέζοντας τα επίσης.
Πλησίασε το στόμα του στο αυτί μου και ένιωσα την ζεστή του ανάσα στον λαιμό μου.
«Παίζεις βρώμικα. Άτακτο κορίτσι» ψιθύρισε.
...
Claire Holt as Rebekah Mikaelson