အေမက ဖုန္းဆက္တယ္ "အေဒၚ့ေယာက္်ားဆုံးၿပီ"တဲ့။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေဒၚတို႔အိမ္သြားၿပီး ဝိုင္းဝန္းလုပ္ကိုင္ေပးလိုက္ပါဦးတဲ့။ သူလည္း ညကားနဲ႕လိုက္လာၿပီးတဲ့။ အဲ့တာမွ ဒုကၡပဲ။ အခုကြၽန္ေတာ္က လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔အဆင္မေျပဘူး။ အေဒၚတို႔မိသားစုဆိုတာကလည္း ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ ေက်းဇူးေတြရွိေနတယ္။ state ေက်ာင္းတုန္းက သူတို႔အိမ္မွာပဲေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ။ အေဒၚ့ေယာက္်ားဆို မအားတဲ့ၾကားကေန ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းႀကိဳ/ေက်ာင္းပို႔လုပ္ေပးခဲ့တာမို႔ မသြားလို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး။
ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မခ်ဘဴးဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အတူ လိုက္လာတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘာမွေထြေထြထူးထူးမလုပ္ရဘူး။ ေမာင္ထူးကပဲ အကုန္သိမ္းက်ဳံးလုပ္တယ္။ သူကခ်ည္းပဲ အကုန္သိမ္းလုပ္ေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က မိုးတိုးမတ္တတ္နဲ႕ ျမင္ရတာ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပ။ ရွိသမွ်လူတိုင္းက အလုပ္နဲ႕လက္ မအားျဖစ္ေနၾကတာကို ကြၽန္ေတာ္ကဘာမွမလုပ္ပဲ ဒီတိုင္းႀကီး ရပ္ေနတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမွာလဲ။ အျမင္မသင့္ေတာ္ဘူးေလ။ ကြၽန္ေတာ္အားေနတာကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကျမင္ၿပီး ညီေလးေရ ဒါေလးတစ္ဖက္ေလာက္ ဝိုင္းမ,ပါဦးဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ဟုတ္ကဲ့မလုပ္ရေသးဘူး လာၿပီလာၿပီဆိုၿပီး ေမာင္ထူးကအရင္ေျပးတယ္။ အကူညီေတာင္းတဲ့လူက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရယ္။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရွက္လာၿပီ။ "ေမာင္ထူး ငါ့ကိုအရွက္ခြဲေနတာလား"လို႔ေျပာေတာ့လည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ဘာမွမလုပ္နဲ႕တဲ့ အဲ့လိုပဲျပန္ေျပာတယ္။ ေသာက္က်ိဳးနည္းေအာင္ အခ်စ္ခံရတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုေျပာတာေနမယ္။ ဒါကကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးရဲ႕ ဈာပနေလ။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဒီတိုင္းေနဖို႔က ဘယ္လိုလုပ္သင့္ေတာ္မွာလဲ။ ေမာင္ထူးက သူျဖစ္ခ်င္တာပဲ သူသိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကို နည္းနည္းေလးမွ ေတြးမေပးဘူး။
ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ မနက္အေစာႀကီး ကားဂိတ္မွာအေမကို သြားႀကိဳရတယ္။ အေမတစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူး။ မမပါ ပါလာတယ္။ ပါလာတာလည္းေကာင္းပါတယ္။ နို႔မို႔ဆို အိမ္မွာ မမတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့မွာ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ အေမကဘယ္လိုလုပ္စိတ္ခ်မွာလဲ။
ေမာင္ထူးက အေမတို႔ပါလာတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြကို ကားေပၚတင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေမနဲ႕မမကို အေနာက္ခန္းမွာေနရာခ်ေပးၿပီး သူကေတာ့ ေမာင္းသူေနရာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ကားေပၚမွာပဲ။ ဆင္းမေနနဲ႕ေတာ့ သူပဲသြားေခၚလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုကားထဲကေန အထြက္မခံ။
"ေနပါဦး...ထူးေအာင္ နင္ကေျခေထာက္က်ိဳးေနတာလား"
ကားေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ အလိုမက်စြာထြက္လာတဲ့ အေမ့ဆီကအသံျဖစ္တယ္။
"ဗ်ာ"
ကြၽန္ေတာ္ထူးလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ 'ဗ်ာ'ကေမာင္ထူးဆီကထြက္လာတာ။ အေမက ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကို ထြက္မႀကိဳလို႔ ႐ြဲ႕ၿပီး ေျခက်ိဳးေနတာလားလို႔ေမးလိုက္တာကို ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေမာင္ထူးကေၾကာင္သြားတာထင္တယ္။ ေနာက္မွ သူထဖို႔အဆင္မေျပလို႔ဆိုၿပီး ေမာင္ထူးပါးစပ္ကထြက္လာတယ္။ "ဘာျဖစ္လို႔ ထဖို႔အဆင္မေျပတာလဲ" အေမျပန္ေမးေတာ့ "ဟို...ဟို..." နဲ႕ စကားကဆက္ထြက္မလာေတာ့ဘူး။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုထပ္ေမးတယ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႕ ဖင္မွာအလုံးေပါက္ေနလို႔ပါလို႔ ေျပာမိသြားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း အေက်ာပါၿပီး နာေနလို႔ပါေပါ့။ အဲ့တာေၾကာင့္ မထနိုင္တာပါဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ျပႆနာက အဲ့မွာစတာပဲ။
ဖင္မွာအလုံးေပါက္ေနတာကို ဝမ္းခ်ဳပ္စာေတြ စားရပါ့မလားဆိုၿပီး အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆူတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အျပစ္ပါပဲ။ မေန႕ကမွ ဝမ္းခ်ဳပ္ခ်င္လို႔ ဘာေတြစားရမလဲဆိုၿပီး လွမ္းေမးထားမိတာကိုး။ မထူးေတာ့ပါဘူး။ ညာတဲ့လက္စနဲ႕ ဆက္ညာလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ေတြးၿပီး "အလုံးက ဖင္ေပါက္အနားမွာေပါက္ေနတာမို႔ အီးထြက္ရင္ အရမ္းနာလိုပါ"လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ "အလုံးဆိုတာ အပူ၊အပုပ္ေတြမ်ားလို႔ထြက္တာမို႔ ဝမ္းခ်ဳပ္လို႔မရဘူး"တဲ့ အေမကျပန္ေျပာတယ္။ ၿပီးလည္းၿပီးေရာ ေမာင္ထူးဘက္လွည့္ၿပီး "ေဆးဆိုင္ေတြ႕ရင္ ကားခဏရပ္ေပးပါဦးသားေရ"ဆိုၿပီး ရပ္ခိုင္းေနတယ္။
ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပေအာင္လို႔ထင္ပါတယ္ ကားကိုျဖည္းနိုင္သမွ်ျဖည္းၿပီး ေမာင္ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မူပိုၿပီး အျဖစ္သည္းေနတာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့တာက တကယ္နာတာ။ ဒီေလာက္ထိနာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ထားခဲ့ဘူး။ ဇာတ္ကားေတြထဲမွာၾကေတာ့ နာမွမနာၾကဘဲကိုး။ အဲ့တာေၾကာင့္ ေမာင္ထူးဖြားဖက္ေတာ္ေလး ဝင္ေနတုန္းမို႔ နာတာေနမွာပါ ထုတ္လိုက္ရင္ ဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ့တာ။ အထင္နဲ႕အျမင္က တက္တက္စင္ေအာင္လြဲတာပဲ။
ေဆးဆိုင္ေရာက္ေတာ့ အေမနဲ႕မမက ဆိုင္ထဲဝင္သြားၾကတယ္။ ကားေပၚမွာ ေမာင္ထူးနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ "အဲ့တာမင္းေၾကာင့္ျဖစ္တာ၊ ငါတစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ မင္းအေသပဲ"လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကို ေျပာလိုက္တယ္။ ေမာင္ထူးက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕။ ရွိေစေတာ့.... ရွိေစေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္အမွားပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ တကယ္က ေမာင္ထူးအမွားလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကိုက ကံဆိုးတာ။
ကားေပၚကို အေမတို႔ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဆးထုပ္ေလး ကမ္းေပးတယ္။ ေကာင္ၫုင္းေပါင္းစာထားတာမို႔ ဆယ့္ငါးလုံးေလာက္ေသာက္လိုက္တဲ့။ အိမ္ေရာက္မွေသာက္လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ မဟုတ္။ အခုေသာက္လိုက္တဲ့။ ေရဗူးကိုပါ အဖုံးဖြင့္ေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ေျပာေသးတယ္။ ဘာတဲ့။ မင္းအေဒၚတို႔အိမ္က မုန႔္ဟင္းခါးတိုက္မွာနဲ႕ အေတာ္ပဲတဲ့။ အဲ့က် မ်ားမ်ားေသာက္ေပးတဲ့။ ဒါမွ အပူ၊အပုပ္ေတြအကုန္လုံး ဝမ္းနဲ႕ေရာထြက္သြားၿပီး အလုံးကေပ်ာက္သြားမွာတဲ့။ ဒုကၡပဲ။
အေဒၚတို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ငါးနာရီခြဲေနၿပီ။ ခရီးပန္းလာေပမယ့္ အေမတို႔က နည္းနည္းမွမနားဘဲ မုန႔္ဟင္းခါးခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတယ္။ အခ်ိန္က်ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြႂကြ၊ ဧည့္သည္ေတြလာနဲ႕ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အအားမေနရေတာ့။ ဟင္းရည္လိုက္သူကလိုက္၊ မုန႔္ဖက္ျပင္သူကျပင္နဲ႕။ အကုန္လုံးအလုပ္ရႈပ္ေနၾကေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အားပါတယ္။ အေမက ရွိသမွ်လူအကုန္လုံးကို ကြၽန္ေတာ့္မွာ အလုံးေပါက္ေနတဲ့အေၾကာင္း လိုက္ေျပာထားေတာ့ ဘယ္သူကမွလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာမွမလုပ္ခိုင္းၾက။
ေမာင္ထူးကေတာ့ ဟင္းရည္လိုက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အားေနတာနဲ႕ သူ႕ကိုပဲလိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကို မၾကာခဏ လွမ္းၾကည့္တာမို႔ အၾကည့္ခ်င္းကလည္း မၾကာခဏဆိုသလို ဆုံတယ္။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနရေတာ့ ပ်င္းတာနဲ႕ ေမာင္ထူးနဲ႕ အၾကည့္ခ်င္းဆုံတိုင္း ရယ္ျပေနလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ျပလိုက္ရင္ ေမာင္ထူးကၿပဳံးတုံးတုံးနဲ႕ ေခါင္းကိုငုံ႕သြားတတ္တယ္။ ၿပီးရင္ ရယ္တယ္။ လိုလို,မလိုလို သူ႕အနားကလူေတြရဲ႕ ပန္းကန္ထဲကို မုန႔္ဟင္းခါးအရည္ေတြ လိုက္ထည့္တယ္။ အထည့္ခံရတဲ့လူေတြက ေတာ္ၿပီးဆိုၿပီး ေခါင္းေတြယမ္းတာလည္း မျမင္ဘူးထင္ပါတယ္။ ထည့္စရာရွိတာ ထည့္ေနတာပဲ။ သူျဖစ္ေနတဲ့ပုံကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရယ္ခ်င္တာကို မနည္းေအာင့္ထားရတယ္။ ေမာင္ထူးကခ်စ္စရာႀကီးကြာ....
မြန္းလြဲေက်ာ္ေတာ့ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး လုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး။ လူႀကီးေတြက စုၿပီး ေရွးေဟာင္းႏွောင္းျဖစ္ေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူတို႔ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီးနားေထာင္။ ၾကာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းပ်င္းေနၿပီ။ ေမာင္ထူးကိုလည္း အားနာတယ္။ သူ႕ခမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္မခ်လိဳ႕သာ လိုက္လာရတာ။ ဟိုဟာဝိုင္းကူ၊ ဒီဟာဝိုင္းကူနဲ႕ သူလည္းမနားရရွာဘူး။ ပင္ပန္းေနေတာ့မွာပဲ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမကမျပန္ခိုင္းဘူး။ ဒီတစ္ညေတာ့ ဒီမွာပဲအိပ္ရမယ္တဲ့။ အေမ့ေဘးမွာ အေဒၚလည္းရွိေနေတာ့ ျငင္းလို႔ကလည္း မေကာင္းျပန္ဘူး။ စိတ္ညစ္တာပဲ။ အေဒၚတို႔အိမ္ကက်ဥ္းေတာ့ ေမာင္ထူးကို အိမ္ျပန္ခိုင္းလိုက္ရတယ္။ မျပန္ခိုင္းလို႔လည္း မရဘူး။ အခန္းအပိုက မရွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာင္ ျဖစ္သလိုအိပ္ရမွာမို႔။
ညေရာက္ေတာ့ မနက္ကေသာက္ထားတဲ့ေဆးက အစြမ္းျပလာတယ္ထင္။ ဗိုက္ေတြကို ရစ္ၿပီးနာေနတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္သာတက္ရတာ နည္းနည္းေလးမွအဆင္မေျပပါ။ ေမာင္ထူးဖြားဖက္ေတာ္ဝင္ခဲ့တဲ့ေနရာက မေန႕ကေလာက္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အခုထိနာေနတုန္းပဲ။ ဝမ္းေပ်ာ့ေဆးေရာ၊ မုန႔္ဟင္းခါးေတြေရာ ေသာက္ထားတာမို႔ ဝမ္းကလည္း ဘလစ္ဘလစ္နဲ႕ အရည္ေတြပမ္းေနတယ္။ အတုံးမဟုတ္လို႔ မနာေပမယ့္ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႕ င႐ုတ္သီးစားၿပီးအိမ္သာတက္ရသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးႀကီး။
ေမာင္ထူးက ဖုန္းေတြေခၚထားေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မကိုင္နိုင္ဘူး။ အိမ္သာသြားလိုက္၊ အိပ္ရာဆီျပန္လာလိုက္နဲ႕ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လူကေျမာ့ေျမာ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ အေမကေတာ့ အားရေနတယ္။ ေကာင္းတယ္...မ်ားမ်ားသြားပါေစတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ခ်ီးပမ္းၿပီး ေသသြားလို႔ကေတာ့ အေမ့ကိုအရင္ေျခာက္မယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္။ ကိုယ္သားေလးကို သနားမယ္လို႔မရွိဘူး။
စားထားသမွ် အကုန္ျပန္ထြက္သြားေတာ့ ဗိုက္ကဆာလာတယ္။ ေရေသာက္၊ဗိုက္ေမွာက္ဆိုၿပီး အိပ္ျပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ အိပ္လို႔ကလည္းမေပ်ာ္ျပန္ဘူး။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္ထူးဆီကေန ထပ္ၿပီးဖုန္းဝင္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုင္ၿပီး 'အိပ္လို႔မရဘူး'လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမာင္ထူးက ဖုန္းခ်သြားတယ္။ မၾကာဘူး အျပင္ကေန လူေခၚေခါင္းေလာင္းသံၾကားေတာ့တာပဲ။ ဘယ္သူလဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္ထူး။ သူေရာက္လာတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာတာလဲဆိုေတာ့ သူလည္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔တဲ့။ ဒီေကာင္ကေတာ့ကြာ...
ေမာင္ထူးက မနက္ျဖန္သူ႕ညီေလး စာေမးပြဲေျဖရမွာမို႔လို႔ပါဆိုၿပီး အေမ့တို႔ကိုလိမ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္က ေမာင္မႉးကိုစာသင္ေပးရတာလို႔ ေျပာထားတာဆိုေတာ့ တားရင္မေကာင္းလို႔ထင္တယ္ မတားၾကဘူး။ ေတာ္ပါေသးတယ္။ နို႔မို႔ဆို တစ္ညလုံးအိပ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။