Μια φωνή με ξύπνησε και άνοιξα τα μάτια μου.
Σήκωσα το κεφάλι μου και χτύπησα στην οροφή του αυτοκινήτου, καταλάθος.
Ξέχασα ότι ήμασταν στην διαδρομή προς το νέο μου σπίτι.
«Ξύπνα μικρή, φτάσαμε» είπε ο ξάδερφος μου, ο Damon, και πάρκαρε το αυτοκίνητο έξω από ένα τεράστιο σπίτι σε πολύ μουντά και σκούρα χρώματα.
Ας ξεκινήσω όμως από την αρχή.
Πριν δύο εβδομάδες, υπήρξε μια πυρκαγιά. Ναι, στο σπίτι μας.
Εγώ ήμουν στο σχολείο, ευτυχώς, εκείνη την ώρα.
Οι γονείς μου όμως ήταν στο σπίτι.
Όταν η πυροσβεστική έφτασε στο σημείο, οι γονείς μου είχαν χάσει ήδη τις αισθήσεις τους λόγω του καπνού.
Τους έβγαλαν νεκρούς από το κτίριο.
Ακόμα δεν ξέρουμε τι οφείλεται για την φωτιά.
Οι έρευνες έδειξαν, ότι δεν υπήρχε κάποια βλάβη στο ηλεκτρικό σύστημα ή σε κάποια συσκευή.
Έτσι, εγώ κατέληξα μόνη μου. Είμαι ανήλικη ακόμα, οπότε κάποιος έπρεπε να πάρει την επιμέλεια.
Οι πιο κοντινοί μου, ενήλικες, συγγενείς είναι οι ξάδερφοί μου, Stefan και Damon.
Οπότε, αναγκαστικά θα μείνω σπίτι τους, τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθώ.
Δεν έχω ξαναέρθει πάντως. Ούτε καν στην κομόπολη που μένουν.
Ελπίζω να βρω φίλους στο σχολείο και γενικά να τα πάω καλά με τους ανθρώπους.
Δεν θέλω να έχω κόντρες, ακόμα δεν ήρθα.
«Τι σκέφτεσαι πάλι, κατσαρίδα;» ρώτησε ο Damon γελώντας και του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα.
Το ίδιο παρατσούκλι από όταν ήμουν τριών.
«Μην με λες έτσι!» είπα θυμωμένη και χαμογέλασε ηλίθια.
«Οκ, κοκκινοσκουφίτσα, δεν θα το ξαναπώ» είπε.
Εε ρε κόλλημα αυτός ο άνθρωπος με τα παρατσούκλια.
Νιώθω ότι έχει ξεχάσει πως με λένε.
«Δεν θυμάσαι το όνομα μου, και με λες έτσι;» ρώτησα περίεργη.
Ανυπομονώ να ακούσω τι θα πει.
Το σκέφτηκε λίγο και το στόμα μου άνοιξε σχηματίζοντας ένα "ο".
«Όντως τώρα δεν το θυμάσαι;» ρώτησα θιγμένη αλλά και ξαφνιασμένη.
Αυτός πάντα καυχιέται για την καλή του όραση, την καλή του ακοή και πόσο μάλλον την καλή του μνήμη.
Γέλασε λίγο και με κοίταξε.
«Φυσικά και θυμάμαι πως σε λένε χαζό. Την αγαπητή μου Klarisa θα ξέχναγα;» είπε χαλαρά, αφήνοντας το χέρι του να ξεκουραστεί στον ώμο μου.
Το έβγαλα από πάνω μου και άνοιξα την πόρτα.
«Εε, γιατί θυμώνεις τώρα; Αφού σε θυμόμουν» είπε και βγήκε και αυτός έξω.
«Δεν θύμωσα, δαίμονα» είπα γελώντας.
«Εε, τώρα μην το κάνεις αυτό» είπε ενοχλημένος.
Ποτέ δεν του άρεσε το δαίμονα. Ταιριάζει όμως με το όνομα του.
Demon-Damon... Got it?
Δεν του είπα τίποτα και πήγα στο πορτ παγκάζ για να πάρω τις βαλίτσες μου.
«Ασ' το σε εμένα αυτό. Εσύ πήγαινε μέσα, κατσαριδούλα» είπε χαμογελώντας στραβά.
Ήθελα να με τσιγκλίσει αλλά δεν θα αντιδράσω.
Γύρισα απλά και άρχισα να προχωράω στο πέτρινο μονοπάτι, που κατέληγε στην είσοδο.
Έχει βραδιάσει αλλά μπορούσα εύκολα να ξεχωρίσω το ξανθό, ψηλό αγόρι που στεκόταν στην είσοδο με σταυρωμένα τα χέρια.
Έτρεξα προς την κατεύθυνση του και άνοιξε τα χέρια του χαμογελαστός, έτοιμος για αγκαλιά.
Έπεσα πάνω του φωνάζοντας «Stefan» χαρούμενη.
«Καλώς το αγαπημένο μου ξαδερφάκι» είπε και με αγκάλιασε κάνοντας κύκλους με τα χέρια του στην πλάτη μου.
Έπρεπε να τεντώνομαι στις μύτες των ποδιών μου, και αυτός να σκύβει, για να τον φτάσω.
«Νομίζω είμαι αρκετά μεγάλη για να με λες ξαδέρφη, και όχι ξαδερφάκι» είπα κοιτώντας τον.
«Όχι, πάντα το μικρό μου ξαδερφάκι θα είσαι. Μην ξεχνάς ότι σου ρίχνω 3 χρόνια» είπε τρίβοντας την γροθιά του στο κεφάλι μου, κοροϊδευτικά.
«Αα ναι σωστά. Είσαι 19 εσύ τώρα. Παραμένεις όμως στην 3η λυκείου, σωστά;» ρώτησα για να τον πειράξω που έμεινε στην τάξη.
«Ναι. Σκέψου όμως ότι θα με έχεις στο σχολείο ΚΆΘΕ μέρα. Δεν θα μπορείς να κοιτάς αγοράκια ή γενικά να έχεις την ελευθερία σου» είπε με σταυρωμένα τα χέρια, καθαρά για πλάκα.
«Μάλιστα κύριε Salvatore, ό,τι πείτε» είπε λες και ήμουν φαντάρος.
«Έι, εσείς οι δύο. Προχωρήστε επιτέλους μέσα, μας πρήξατε με την κουβεντούλα» είπε ο Damon, που πλέον ήταν κοντά μας, κρατώντας τις βαλίτσες μου.
«Ζηλεύει απλά που είσαι ο καλύτερος αδερφός» ψιθύρισα επίτηδες στον Stefan, ξέροντας ότι ο Damon θα ακούσει.
«Ouch» είπε ειρωνικά και ο Stefan μου άνοιξε την πόρτα.
Μπήκα μέσα και, κοιτώντας τριγύρω, το σαγόνι μου έπεσε ως το πάτωμα.
Το μέρος ήταν ακόμα πιο μεγάλο από ό,τι φαινόταν.
Το ταβάνι ήταν αρκετά ψηλό και είχε 3 πολυελαίους κρεμασμένους, στο σαλόνι μόνο.
Γενικά ήταν πολύ απλό αλλά ιδιαίτερο. Σε εξίσου μουντά και σκούρα χρώματα, όπως και το εξωτερικό του σπιτιού.
Το καθιστικό ήταν μίνιμαλ, ενώ μια μικρή κάβα υπήρχε στα αριστερά του δωματίου.
Την δεξιά πλευρά, διακοσμούσε μια μεγάλη βιβλιοθήκη γεμάτη με τεράστια βιβλία.
Ανυπομονώ να τα δω.
Τέλος, κάποιοι πίνακες και φυτά, στόλιζαν τον χώρο.
«Έλα να σου δείξω το δωμάτιο σου» είπε ο Stefan, διακόπτοντας την εξερεύνηση μου στο σαλόνι.
Είχε τείνει το χέρι του και με κοίταξε.
Το έπιασα και προχωρήσαμε μαζί προς το δίπλα δωμάτιο.
Ήταν ένα, σχετικά, μικρότερο δωμάτιο που είχε μόνο ένα τραπέζι μπιλιάρδο.
Σε μια γωνιά, βρισκόταν μία μεγάλη, στριφογυριστή, μαύρη σκάλα.
Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τα σκαλιά.
Η αναπνοή μου έγινε βαριά, φτάνοντας στον πάνω όροφο.
Πρέπει να βάλουν ασανσέρ.
Δεν έχω συνηθίσει τόση γυμναστική μέσα στο ίδιο μου το σπίτι.
Στον πάνω όροφο, υπήρχε ένας τεράστιος διάδρομος με πόρτες στα δεξιά και στα αριστερά.
«Πως υποτίθεται ότι θα θυμάμαι πιο είναι το δικό μου δωμάτιο;» ρώτησα τον Stefan και γέλασε.
«Είναι το πρώτο στα δεξιά, νομίζω πως μπορείς να το θυμάσαι εύκολα. Δίπλα είναι το δωμάτιο μου και απέναντι, ακριβώς, είναι του Damon» είπε δείχνοντας μου τα δωμάτια με το δάχτυλο του.
«Γιατί τέτοια στενότητα; Φοβάσαι μην κάνω κάτι στο δωμάτιο μου;» ρώτησα γελώντας, ανυπόμονη για την απάντηση του.
«Και γι αυτό, αλλά, κυρίως για να σε προσέχουμε. Καλό είναι να είμαστε σε εγρήγορση για το οτιδήποτε» είπε.
Κάνει λες και θα μπουν δολοφόνοι ή απαγωγείς να με κλέψουν.
«Και τα υπόλοιπα δωμάτια, τι είναι;» ρώτησα.
«Κρεβατοκάμαρες, επίσης. Εκτός από το τελευταίο του διαδρόμου που είναι το μπάνιο. Υπάρχει και κάτω βέβαια και μέσα στο δωμάτιο σου. Και για να σε προλάβω, παλαιότερα έμεναν περισσότερα άτομα εδώ και οι κρεβατοκάμαρες έχουν μείνει από τότε. Πλέον τις χρησιμοποιούμε για τους καλεσμένους, σαν ξενώνες. Οπότε αν θέλει κάποια φίλη σου να έρθει, μην διστάσεις να την καλέσεις» είπε χαμογελαστός, απαντώντας την ερώτηση που θα του έκανα στην συνέχεια.
«Αν θέλω να φέρω κάποιον φίλο;» ρώτησα.
Θέλω να τον πειράξω.
«Τότε θα τον πετάξω από το μπαλκόνι. Έχουμε και υπέροχα μπαλκόνια, θα τα δεις» είπε χαλαρά και άνοιξε το δωμάτιο μου.
Ένα γελάκι βγήκε από το στόμα μου, ακόμα και αν το ύφος του ήταν σοβαρό.
«Περάστε δεσποινίς Salvatore» είπε και πέρασα μέσα, γελώντας και πάλι.
Το δωμάτιο μου είχε ένα διπλό κρεβάτι, δύο κομοδίνα στα πλάγια, ένα γραφείο και, στον αριστερό τοίχο, δύο πόρτες, ενώ στα δεξιά, μια μπαλκονόπορτα.
Όλα στα ίδια χρώματα με το υπόλοιπο σπίτι.
«Γίνεται να αλλάξω χρώμα στο δωμάτιο;» ρώτησα, αηδιασμένη από το πολύ μαύρο, καφέ και 'σάπιο μήλο'.
«Γιατί; Τι έχει;» ρώτησε κοιτώντας τριγύρω.
«Είναι λίγο σκούρα τα χρώματα για εμένα. Και χρειάζεται περισσότερη διακόσμηση. Ξέρεις, κάνα πίνακα, κάνα φυτό. Κάτι» είπα και γέλασε.
«Καλά, αποφάσισε τι θες γιατί μεθαύριο θα πάμε για ψώνια. Γράψε τα πάντα σε μια λίστα και φερ' την μαζί σου» είπε γελώντας και στηρίχτηκε στην πόρτα.
Πλησίασα το κρεβάτι και ακούμπησα τα μαύρα σεντόνια.
Ήταν πολύ απαλά.
«Αυτές τι είναι;» ρώτησα, δείχνοντας του τις δύο πόρτες στα αριστερά.
«Άνοιξε και δες» είπε χαμογελώντας.
Η πρώτη ήταν το μπάνιο.
Άνοιξα και την δεύτερη και ήταν μια ντουλάπα - δωμάτιο.
Δεν μπήκα μέσα για αρχή και κοίταξα τον Stefan με ανοιχτό το στόμα.
Αυτός γέλασε με την έκφραση μου.
«Σ' αρέσει;» ρώτησε.
«Φυσικά» είπα και μπήκα μέσα.
Άκουσα τα βήματα του πίσω μου να με ακολουθούν μέσα στο δωμάτιο.
Δεν είχε ρούχα ακόμα, φυσικά, αλλά θαύμαζα τον χώρο.
Μπορώ να τον γεμίσω με ενδύματα, παπούτσια, τσάντες. Τα πάντα.
Γύρισα χαμογελαστή και τον αγκάλιασα.
«Είναι τέλειο» είπα και με αγκάλιασε και αυτός.
«Χαίρομαι που σου αρέσει μικρή» είπε και, μετά από λίγα δεύτερα, με άφησε.
«Λοιπόν. Θα σου φέρω άμα είναι τις βαλίτσες σου. Τακτοποίησε τες όποτε γουστάρεις. Ούτως ή άλλως, είναι Σάββατο σήμερα, οπότε δεν έχεις σχολείο αύριο. Άρα, σου προτείνω να ξεκουραστείς σήμερα και τα φτιάχνεις όλα άλλη μέρα» είπε και κούνησα το κεφάλι μου, δηλώνοντας κατάφαση.
Έφυγε από το δωμάτιο με ένα μικρό νεύμα και εγώ βγήκα στο κεντρικό χώρο του δωματίου.
Κάθισα στο κρεβάτι και, μετά από λίγο, ο Damon μπήκε μέσα με τις βαλίτσες μου.
«Σ' αρέσει το δωμάτιο, στρουμφίτα;» ρώτησε.
«Θέλει κάποιες αλλαγούλες, αλλά ναι, ωραίο είναι» είπα και χαμογέλασε.
Έβαλε τις βαλίτσες μέσα στην ντουλάπα.
Επέστρεψε και κάθισε, στο κρεβάτι, δίπλα μου.
«Είσαι εντάξει;» ρώτησε, χαμηλώνοντας λίγο την φωνή του.
«Ναι μια χαρά» απάντησα.
«Ό,τι χρειάζεσαι, μην διστάσεις να μας μιλήσεις. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για εσένα πλέον» είπε και κράτησε το χέρι μου.
«Φυσικά» απάντησα με λίγο μελαγχολικό ύφος, αφού σκεφτόμουν τους γονείς μου.
Ξεροέβηξε, προσπαθώντας να σπάσει το κλίμα, και χαμογέλασε.
«Θα παραγγείλουμε. Τι θες να φας;» ρώτησε.
«Ό,τι πάρετε, δεν έχω θέμα» είπα.
«Ααα όχι, εσύ διαλέγεις. Σήμερα τουλάχιστον, γιατί τις υπόλοιπες, διαλέγω εγώ, να ξέρεις» είπε και γελάσαμε και οι δύο.
«Εμμ δεν ξέρω. Πίτσα;» ρώτησα.
«Τέλεια. Θα τα πάμε πολύ καλά εμείς οι δύο. Τι πίτσα θες;».
«Σπέσιαλ» είπα.
«Ωραία. Πάω κάτω εγώ να παραγγείλω. Θα έρθεις ή θες να κάτσεις εδώ μέχρι να έρθει η πίτσα;» ρώτησε.
«Θα κάτσω λίγο εδώ» είπα.
Θέλω να συνηθίσω το δωμάτιο μου.
«Εντάξει χιονάτη» είπε και σηκώθηκε.
Έτριψε την γροθιά του στο κεφάλι μου και έφυγε.
Άνοιξα τα παντζούρια της μπαλκονόπορτας και έπειτα και τα παράθυρα.
Βγήκα στο μπαλκόνι του δωματίου και κοίταξα τριγύρω.
Το απέναντι σπίτι, εμπόδιζε να δω το υπόλοιπο μέρος.
Στο απέναντι μπαλκόνι, βγήκε μια ξανθιά αδύνατη κοπέλα, μαζί με έναν ψηλό, μελαχρινό άνδρα.
«Τι θα κάνουμε τώρα, Derek; Ο Stiles κινδυνεύει» είπε η ξανθιά κοπέλα αγανακτισμένη.
«Δεν ξέρω Martha. Χρειαζόμαστε βοήθεια. Δεν γίνεται να το κάνουμε μόνοι μας όλο αυτό. Αν χρειαστεί, θα συνεργαστούμε και με...» άρχισε να της λέει το αγόρι, αλλά αυτή τον σταμάτησε μόλις με είδε.
Κάτι του ψιθύρισε και μπήκαν μέσα, ρίχνοντας μου ένα βλέμμα σοβαρό βλέμμα και οι δύο μαζί.
Μπήκα μέσα και έκλεισα τις μπαλκονόπορτες.
Βγήκα από το δωμάτιο μου και πήγα κάτω.
Ο Damon έπινε, κλασσικά, whiskey, ενώ ο Stefan έβαζε σε ένα ποτήρι εκείνη την ώρα.
Με κοίταξαν και οι δύο, μόλις άκουσαν τα βήματα μου.
«Δεν έχουν έρθει ακόμα οι πίτσες» είπε ο Stefan.
«Απλά βαριόμουν μόνη μου και είπα να έρθω κάτω» απάντησα.
Κάθισα σε μια πολυθρόνα, δίπλα στον καναπέ, όπου, ο Damon, ήταν ξαπλωμένος.
«Bourbon?» με ρώτησε, σαν προσφορά, δείχνοντας μου το ποτήρι του.
«Damon, είμαι ανήλικη» είπα.
«Αα ναι σωστά. Πόσα έκλεισες φέτος; 12; 13;» ρώτησε.
«16!» απάντησα, υψόνοντας την φωνή μου λίγο.
Και μετά αναρωτιόμουν για μου έφερνε ακόμα κούκλες τις barbie για δώρο.
«Έλα ρε. Πότε μεγάλωσες έτσι; Ακόμα σε θυμάμαι που ήσουν μωρό. Πηγαίναμε και για μπάνιο στην παραλία μαζί» είπε και γέλασε λίγο στην σκέψη.
Ο Stefan κάθισε στην απέναντι πολυθρόνα, χαλαρά.
«Θυμάσαι που κυκλοφορούσε με ένα μαγιό για αγόρια;» ρώτησε, απευθυνόμενος στον Stefan, ενώ δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει.
«Κάτσε κάτσε, έχω και φωτογραφίες» είπε και σηκώθηκε.
Πήγε στην βιβλιοθήκη και έβγαλε ένα άλμπουμ.
Κάθισε, πάλι, στην θέση του και άρχισε να ψάχνει κάτι.
«Να! Δες!» είπε και έδειξε κάτι στον Stefan.
Αυτός όμως δεν γέλασε, απλά τον κοίταξε σοβαρός.
«Τι είναι;» ρώτησα και τον πλησίασα.
Είδα μια φωτογραφία που ήμουν μικρή στην παραλία, γυμνή από την μέση και πάνω.
Ενιωσα, κατευθείαν, τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά.
«Τι μικρούλες ρώγες» είπε ο Damon κοροϊδευτικά και συνέχισε να γελάει.
Ο Stefan έκλεισε το άλμπουμ και το επέστρεψε στην βιβλιοθήκη.
«Εε.. Μια πλάκα έκανα, μην είσαι τόσο ξινός» του είπε ο Damon.
«Αρκετά γελάσαμε, δεν νομίζεις;» του είπε ο Stefan.
«Έλα μωρέ, αφού η Klarisa δεν παρεξηγείται» είπε. Αντιθέτως, δεν μου άρεσε καθόλου όλο αυτό. Δεν είπα κάτι όμως.
Το κουδούνι χτύπησε.
«Ααα, ήρθε η πίτσα» είπε ο Stefan και πήγε στην πόρτα.
Ένιωσα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου, ελπίζοντας πως θα αλλάξει η συζήτηση τρώγοντας.
«Ευχαριστώ πολύ» είπε ο Stefan, πληρώνοντας τον πιτσαδόρο, και έφερε στο τραπέζι 3 πίτσες.
Μας πλησίασε και τις ακούμπησε στο τραπέζι.
Μυρίζουν υπέροχα.
«Πάω να φέρω χαρτοπετσέτες και πιάτα» είπε ο Damon και σηκώθηκε.
Έφυγε προς ένα άλλο δωμάτιο και ο Stefan κάθισε στην πολυθρόνα του.
Το κουδούνι χτύπησε πάλι.
«Ποιος να είναι τώρα;» ρώτησε, τον εαυτό του περισσότερο, παρά εμένα, και σηκώθηκε.
Άνοιξε την πόρτα και πίσω της στεκόταν μια καστανή, αδύνατη κοπέλα και ένα καστανό, εξίσου, αγόρι.
«Έχουμε πρόβλημα» είπε το αγόρι.
«Τι πρόβλημα;» ρώτησε ο Stefan, κοιτώντας με, για μια στιγμή.
«Το Nogitsune. Επέστρεψε» απάντησε.
Τι είναι αυτό;
«Μπορούμε να τα πούμε άλλη στιγμή;» είπε ο Stefan, κάνοντας τους νόημα προς το μέρος μου.
Δεν θέλει να μου γνωρίσει τους φίλους του;
Με κοίταξαν και οι δύο μαζί.
«Θααα τα πούμε αύριο. Theo, Maria» είπε τα ονόματα τους, σαν χαιρετισμό.
Πλησίασε πάλι το τραπέζι και κάθισε.
«Τι είναι το Nogitsune?»
...
Paul Wesley as Stefan Salvatore
Ian Somerhalder as Damon Salvatore
Tyler Hoechlin as Derek Hale
Cody Christian as Theo Raeken
Extra characters
Klarisa Salvatore
Martha Hale
Maria Raeken
*οποιοσδήποτε άλλος χαρακτήρας προστίθεται, θα αναγράφεται στο τέλος του αντίστοιχου κεφαλαίου*