Unicode
အရှင့်အလိုတော်အတိုင်း (51)
"အာ.....အား....အာ...."
နာကျင်၍ ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ်နေသည့်အသံသည်
တခြားတော့မဟုတ်။
တရားမဝင်လက်နက်ထုတ်လုပ်သည့် နေရာကို ဝင်ရောက်
ဖမ်းဆီးရာမှ မိခဲ့သည့် Kaoပင်။
"ပြော....မင်း နိုင်ငံတော်ကို ပုန်ကန်ဖို့ လုပ်နေတာမလား.."
"ဟား...ဟား...ထွီ..."
"ခွေးကောင်တော့...."
ပြစ်ဒဏ်စီရင်သည့်သူကို တံထွေးဖြင့် ထွေးလိုက်တာကြောင့်
ဒေါသထွက်ကာ မီးများ ရဲရဲဖြင့်ကင်ထားသည့် သံပြားအား
ယူ၍ ရင်ဘက်နေရာသို့ ကပ်လိုက်သည်။
ပူလွန်းအားကြီးလို့ အော်ဟစ်နေသော်လည်း ဝန်ခံဖို့ စိတ်ကူး
မရှိ..။တစ်ခု ဒီနေရာမှာ သေသွားခဲ့မယ်ဆိုရင် နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကနာအား တစ်ခါလောက်တော့ တွေ့ချင်မိသည်။
နာကျင်လွန်းတာကြောင့် သတိပင်မေ့သွားသော်လည်း ဆား
ရေနှင့် ပက်ကာ နိုးခံရသဖြင့် နာကျင်မှု ထပ်ဆထပ်ဆ တိုးလာသည်။
"ကောင်းပြီးလေ....မင်းမပြောရင် ငါ့လည်း မင်းကို ပြောအောင် လုပ်ရတော့မှာပေါ့....Kaoလူကြီးမင်း
အပြစ်ပြုမိပါတယ်.."
Kao၏ လက်နှစ်ဖက်အား ဆန့်တန်းလျက် နံရံကို ကပ်လိုက်ပြီး ကွဲနေသော ဝါးလုံးများဖြင့် ရိုက်လေသည်။
"ရပ်လိုက်စမ်း......!"
အာဏာရှိသည့် အသံကြောင့် ရိုက်နေသူများ၏ လက်များ
ရပ်တန့်သွားရသည်။
*ဘာလို့လာတာလဲ...မြန်မြန်...ထွက်သွားတော့...မြန်မြန်.*
မသေခင်မြင်ချင်သေးပေမယ့် ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ တဇွတ်ထိုးလုပ်နေရင် လာတွေ့ရင်
ကြင်ယာတော့်ကို ထိခိုက်နိုင်တယ်မလား...။
"ကြင်ယာတော် ဒီလို နိမ့်ကျတဲ့ နေရာမျိုးကို ဘာကြောင့် လာရတာပါလဲ.."
အပြစ်စီရင်သည့် အမှုထမ်းက ကနာအား မေးလိုက်သည်။
"အခု တံခါးသော့ဖွင့်..."
သို့သော်လည်း မဖွင့်ပေးချင်သည့် အမှုထမ်းက ကြင်ယာတော်ကို ထိုနေရာမှ ထွက်သွားရန် ပထုတ်နေမိသည်။
အကျဉ်းထောင်ရှေ့မှ အစောင့်နှစ်ယောက်ကလဲ ကာဆီးထားတာကြောင့် ကနာနှင့် Pen ထိုးဖောက်ရန် ခက်ခဲ့လှသည်။
ကနာလည်း မိမရှေ့မှ အစောင့်တစ်ယောက်၏ ဓားကိို ဆွဲယူကာ ထိုအစောင့်၏ လည်ပင်းသို့ ထောက်လိုက်သည်။
သို့သော်လည်း မထူးခြားသည့်အခြေအနေမို့ ကနာ သူ၏ လည်ပင်းသို့သာ တင်လိုက်သည်။
ထိုအခါမှ ဘေးနားမှ Penအပါအဝင် အစောင့်များအားလုံး
လက်နက်ချကာ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
တံခါးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ကနာလည်း အထဲသို့ ဝင်ကာ
ကြိုးများဖြင့် ချည်ထားသည့် Kaoကို ကြိုးများ ဖြေပေးနေမိသည်။
တင်းကျပ်စွာ ချည်နှောင်ထားသောကြောင့် ကနာ၏ လက်များပင် ပွန်းပဲ့နေပြီး..။ကနာ၏ မျက်ရည်များသည်လည်း
အတားမဆီးမရှိ ကျဆင်းနေသည်။
"ဘယ်...ဘယ်..လိုလုပ်..ရောက်..လာတာလဲ..အ..အကိုတော်...အဆင်..ပြေပါတယ်..."
ကနာလည်း ဖြေမရသည့်ကြိုးကို မဖြေတော့ဘဲ Kaoအား
တင်းကျပ်စွာ ဖက်လိုက်သည်။
"အီး...ဟီး...အကိုတော်....ဟင်း....အရမ်း...နာနေလား"
Kao၏ လက်များက ကြိုးဖြင့် ချည်နှောင်ထားတာကြောင့်
ကနာအား ပြန်လည်ဖက်လို့ မရသောလည်း ကနာကေတာ့
Kao၏ လည်ပင်းသို့ တင့်းကျပ်စွာ ဖက်ကာ ငိုနေတော့သည်။
"အရူးလေး...လူတွေရှိနေတာကို...ဘာလို့ ငိုနေတာလား...."
"တောင်းပန်ပါတယ်...အကိုတော် ဒီလိုဖြစ်နေတဲ့..အချိန်မှာတောင် မကူညီပေးနိုင်လို့...အီး..ဟီး....တောင်းပန်ပါတယ်...အီး.."
"အရူးလေး...မင်းနဲ့..ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူး...အကိုတော်က ကနာကို ချစ်တယ်လေ..။ဒါကြောင့်..အကိုတော် သေခဲ့ရင်တောင် နောင်တမရမှာမို့ မငိုပါနဲ့တော့..."
"အကိုတော်...အီး...ဟီး...အကို.."
"ကြင်ယာတော်......ကနာ.....ကြင်ယာတော်..."
Kao၏ လည်ပင်းမှ တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားသည့်လက်များ
ဖြေကျသွားတော့သည်။
*တောင်းပန်ပါတယ်....ကနာ...အကိုတော် ဒီထက်ပိုပြီး ကနာကို အဖော်မပြုနိုင်မှာ ကြောက်မိတယ်..*
~~~~~~~~~~~~~~~~~
"မင်းကြီးအတွက် ကျွန်မကိုယ်တိုင် လုပ်ထားတဲ့ ဟင်းပွဲလေးပါ...။ ဒါလေးက မင်းကြီး နှစ်သက်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်..."
မင်းကြီးလည်း ကိုယ်လုပ်တော်Zen၏ လက်ရာများကို မြည်းစမ်းပေးနေသည်။
"ကောင်းသားပဲ...မင်း လက်ရာက ကိုယ်တော်ရဲ့ စားတော်ကဲထက်တောင် သာလွန်မယ်...ထင်တယ်.."
"ခ်ခ်...ကျေးဇူးတင်ပါတယ် မင်းကြီး...မင်းကြီးသာ စားချင်ရင် ကျွန်မ နေ့တိုင်း ချက်ပေးနိုင်ပါတယ်.."
ကိုယ်လုပ်တော်Zenလည်း အလှဆုံးအပြုံးများဖြင့် မင်းကြီးအား ဒီည သူ၏အဆောင်တော်တွင် အချိန်ကုန်စေရန်
ဆွဲဆောင်နေလေသည်။
"မင်းကြီး လျှောက်တင်စရာ ရှိလို့ပါ။"
မိန်းမစိုးမှ ဝင်လာ၍ မင်းကြီးအား လျှောက်တင်လေသည်။
"ပြော..."
"ကြင်ယာတော်...အကျဉ်းထောင်မှာ... သတိမေ့သွားလို့...စိုးရိမ်နေရပါတယ်.."
"ဘာ....!"
မင်းကြီးအလောတကြီးထွက်သွားတော့မှ ကိုယ်လုပ်တော်
Zenလည်း တား၍ မရနိုင်။
"ဘာလဲ..အဲလောက်တောင် ဖြစ်သွားစရာလား..."
~~~~~~~~~~~~~~~
"သား...မေမေဆီလာပါအုံး...."
"လာလေ...သား...ဖေဖေဆီကို..."
"ဖေဖေ...မေမေ...အီး..ဟီး....လွမ်းနေခဲ့တာ..."
တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးပေမဲ့လည်း အိမ်မက်ထဲမှာတော့ ပွေဖက်ပေးထားတယ်..။
အတုအယောင်ဆိုပေမဲ့လည်း ပျော်ရွှင်ဖို့ကောင်းလွန်းတယ်။
ကနာ၏ မိဘရင်းများနှင့်အတူ ကနာ ပျော်ရွှင်စွာ ထမင်းစားဝိုင်းလေးတွင် စကားများ ပြောနေကြသည်။
ကနာမေ့နေသည်။ အပြင်ဘက်မှ Kaoအခြေအနေကိုရော..။ အမေ့ကိုရော...။Pen ကိုရော.....။ မင်းကြီးကိုရော...။
သူပျော်ရွှင်နေသည်။ ဒီအတုယောင် ကမ္ဘာလေးထဲ နိုးသွားမည်ကိုလည်း သူစိုးရိမ်နေသည်။
"သား...ပြန်သွားလိုက်အုံး...သားအတွက် ဒီမှာ နေရာမရှိသေးဘူး...."
ကနာ အမေမှ ပြောလိုက်သည်။ ကနာလည်း မျက်နှာလေး ငယ်သွားကာ
"သား...ဒီနေရာမှာပဲ အတူတူနေလို့ မရဘူးလား..."
"သားနေရမှာပါ့..တစ်နေ့နေ့ကျရင်...အဖေတို့က သားကို
ဒီနေရာမှာပဲ စောင့်နေမယ်.."
ရုတ်တရက် ကနာ ချောက်ကမ်းပါးမှ ပြုတ်ကျသွားသည်။
သူ၏ မျက်ဝန်းလေးမှ မျက်ရည်များလည်း လေထဲသို့
ပျံဝဲနေသည်။
"တောက်....တစ်ယောက်မှ အသုံးမကျဘူး...လာကြစမ်း..
အကုန်သတ်ပစ်..."
မင်းကြီး၏ ဒေါသများကြောင့် ဒီနေ့တော့ နန်းတွင်ရဲ့ သွေးချောင်းစီးမလားဟုထင်ကာ လူတိုင်းကြောက်ရွံနေကြသည်။
မင်းကြီးဆိုသည့် ထိုလူသားက လူတစ်ယောက်မဟုတ်တော့။
နတ်ဆိုးတစ်ပါးပင်...သူ၏ ကနာနှင့် ပတ်သက်လျှင်..။
"မင်းကြီး...သူတော်စင်သမားတော်..ရောက်ပါပြီ..'
သူတော်စင် သမားတော်လည်း မင်းကြီးကို ဂါဝရပြုကာ ကနာအား စမ်းသပ်လေသည်။
အပ်စိုက်ကုသ သဖြင့် ကနာ အိပ်နေရင်းပင် သွေးများ အန်နေသည်။ သို့သော်လည်း လူက မနိုးလာသေး။
သူတော်စင်သမားတော်လည်း Penအနားသို့ သြားကာ Penအား ပါးရိုက်လိုက်သည်။
သူတော်စင်သမားတော်၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် မင်းကြီးအပါအဝင်
အားလုံး ဆွံအကုန်သည်။
"ပြော....ကြင်ယာတော် ဘယ်ချိန်ကတည်းက အဆိပ်မိနေတာလဲ..."
"အဆိပ်..."
မင်းကြီး...မျက်နှာတွင် ဒေါသရိပ်များ ဝင်ရောက်လာသည်။
Penသည်လည်း ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ
"လွန်ခဲ့တဲ့ လ အနည်းငယ်ကပါ..."
"....မင်း ဘာကြောင့် ငါ့ကို မပြောတာလဲ.."
"ကြင်ယာတော်က အလိုမရှိခဲ့ပါဘူး..သူရောဂါအခြေအနေကြောင့် တစ်ခြားသူ
စိတ်ပူနေမှာကို ဒါကြောင်...ကြင်ယာတော်ကို မလွန်ဆန်ခဲ့မိပါဘူး...အပြစ်ပြုမိပါတယ်.."
"သွား...အပြင်မှာ ဒူးထောက်နေ..ပြီးမှ မင်းကို စည်းမျဉ်းအတိုင်း အပြစ်ပေးမယ်..."
သူတော်စင်သမားတော်၏ အမိန့်ကြောင့်Penလည်း
အပြင်၌ ဒူးထောက်ကာ နေတော့သည်။
"ကနာ အခြေအနေဘယ်လိုလဲ...ဘယ်ချိန် နိုးလာမှာလဲ..."
"စိုးရွံမိပါတယ်...မင်းကြီး...ကြင်ယာတော် သတိ ပြန်ရ မရဆိုတာ မသေချာတော့ပါဘူး..."
"ဘာကြောင့်လဲ....မင်း..ဘာကြောင့်လဲ...ငါ့ကို ခံစားစေချင်လို့ စနောက်နေတာမလား...ငါ့ကိုယ်တော်
အရူံးပေးပါတယ်...ကျေးဇူးပြုပြီး ထလာပါတော့.."
လက်ကလေးကို နွေးထွေးစွာကိုင်ရင် နိုးလာရန် ပြောနေသော်လည်း ကနာကတော့ နိုးလာရန် စိတ်ကူးမရှိ..။
*တောင်းပန်ပါတယ်...ကျေးဇူးပြုပြီး..နိုးလာပါတော့...
နိုးလာရင် မင်းဖြစ်တာ အကုန် လိုက်လျောပေးမှာမို့လို့...ငါ့ကိုယ်တော်ရဲ့ အသက်ဆိုရင်တောင်...*
...................
😘 iloveu
Unicode
အရွင့္အလိုေတာ္အတိုင္း (51)
"အာ.....အား....အာ...."
နာက်င္၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ေနသည့္အသံသည္
တျခားေတာ့မဟုတ္။
တရားမဝင္လက္နက္ထုတ္လုပ္သည့္ ေနရာကို ဝင္ေရာက္
ဖမ္းဆီးရာမွ မိခဲ့သည့္ Kaoပင္။
"ေျပာ....မင္း နိုင္ငံေတာ္ကို ပုန္ကန္ဖို႔ လုပ္ေနတာမလား.."
"ဟား...ဟား...ထြီ..."
"ေခြးေကာင္ေတာ့...."
ျပစ္ဒဏ္စီရင္သည့္သူကို တံေထြးျဖင့္ ေထြးလိုက္တာေၾကာင့္
ေဒါသထြက္ကာ မီးမ်ား ရဲရဲျဖင့္ကင္ထားသည့္ သံျပားအား
ယူ၍ ရင္ဘက္ေနရာသို႔ ကပ္လိုက္သည္။
ပူလြန္းအားႀကီးလို႔ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ္လည္း ဝန္ခံဖို႔ စိတ္ကူး
မရွိ..။တစ္ခု ဒီေနရာမွာ ေသသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ ကနာအား တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႕ခ်င္မိသည္။
နာက်င္လြန္းတာေၾကာင့္ သတိပင္ေမ့သြားေသာ္လည္း ဆား
ေရႏွင့္ ပက္ကာ နိုးခံရသျဖင့္ နာက်င္မႈ ထပ္ဆထပ္ဆ တိုးလာသည္။
"ေကာင္းၿပီးေလ....မင္းမေျပာရင္ ငါ့လည္း မင္းကို ေျပာေအာင္ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့....Kaoလူႀကီးမင္း
အျပစ္ျပဳမိပါတယ္.."
Kao၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား ဆန႔္တန္းလ်က္ နံရံကို ကပ္လိုက္ၿပီး ကြဲေနေသာ ဝါးလုံးမ်ားျဖင့္ ရိုက္ေလသည္။
"ရပ္လိုက္စမ္း......!"
အာဏာရွိသည့္ အသံေၾကာင့္ ရိုက္ေနသူမ်ား၏ လက္မ်ား
ရပ္တန႔္သြားရသည္။
*ဘာလို႔လာတာလဲ...ျမန္ျမန္...ထြက္သြားေတာ့...ျမန္ျမန္.*
မေသခင္ျမင္ခ်င္ေသးေပမယ့္ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ တဇြတ္ထိုးလုပ္ေနရင္ လာေတြ႕ရင္
ၾကင္ယာေတာ့္ကို ထိခိုက္နိုင္တယ္မလား...။
"ၾကင္ယာေတာ္ ဒီလို နိမ့္က်တဲ့ ေနရာမ်ိဳးကို ဘာေၾကာင့္ လာရတာပါလဲ.."
အျပစ္စီရင္သည့္ အမႈထမ္းက ကနာအား ေမးလိုက္သည္။
"အခု တံခါးေသာ့ဖြင့္..."
သို႔ေသာ္လည္း မဖြင့္ေပးခ်င္သည့္ အမႈထမ္းက ၾကင္ယာေတာ္ကို ထိုေနရာမွ ထြက္သြားရန္ ပထုတ္ေနမိသည္။
အက်ဥ္းေထာင္ေရွ႕မွ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ကလဲ ကာဆီးထားတာေၾကာင့္ ကနာႏွင့္ Pen ထိုးေဖာက္ရန္ ခက္ခဲ့လွသည္။
ကနာလည္း မိမေရွ႕မွ အေစာင့္တစ္ေယာက္၏ ဓားကိို ဆြဲယူကာ ထိုအေစာင့္၏ လည္ပင္းသို႔ ေထာက္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း မထူးျခားသည့္အေျခအေနမို႔ ကနာ သူ၏ လည္ပင္းသို႔သာ တင္လိုက္သည္။
ထိုအခါမွ ေဘးနားမွ Penအပါအဝင္ အေစာင့္မ်ားအားလုံး
လက္နက္ခ်ကာ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
တံခါးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ကနာလည္း အထဲသို႔ ဝင္ကာ
ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ခ်ည္ထားသည့္ Kaoကို ႀကိဳးမ်ား ေျဖေပးေနမိသည္။
တင္းက်ပ္စြာ ခ်ည္ႏွောင္ထားေသာေၾကာင့္ ကနာ၏ လက္မ်ားပင္ ပြန္းပဲ့ေနၿပီး..။ကနာ၏ မ်က္ရည္မ်ားသည္လည္း
အတားမဆီးမရွိ က်ဆင္းေနသည္။
"ဘယ္...ဘယ္..လိုလုပ္..ေရာက္..လာတာလဲ..အ..အကိုေတာ္...အဆင္..ေျပပါတယ္..."
ကနာလည္း ေျဖမရသည့္ႀကိဳးကို မေျဖေတာ့ဘဲ Kaoအား
တင္းက်ပ္စြာ ဖက္လိုက္သည္။
"အီး...ဟီး...အကိုေတာ္....ဟင္း....အရမ္း...နာေနလား"
Kao၏ လက္မ်ားက ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ႏွောင္ထားတာေၾကာင့္
ကနာအား ျပန္လည္ဖက္လို႔ မရေသာလည္း ကနာေကတာ့
Kao၏ လည္ပင္းသို႔ တင့္းက်ပ္စြာ ဖက္ကာ ငိုေနေတာ့သည္။
"အ႐ူးေလး...လူေတြရွိေနတာကို...ဘာလို႔ ငိုေနတာလား...."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...အကိုေတာ္ ဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့..အခ်ိန္မွာေတာင္ မကူညီေပးနိုင္လို႔...အီး..ဟီး....ေတာင္းပန္ပါတယ္...အီး.."
"အ႐ူးေလး...မင္းနဲ႕..ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး...အကိုေတာ္က ကနာကို ခ်စ္တယ္ေလ..။ဒါေၾကာင့္..အကိုေတာ္ ေသခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာင္တမရမွာမို႔ မငိုပါနဲ႕ေတာ့..."
"အကိုေတာ္...အီး...ဟီး...အကို.."
"ၾကင္ယာေတာ္......ကနာ.....ၾကင္ယာေတာ္..."
Kao၏ လည္ပင္းမွ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားသည့္လက္မ်ား
ေျဖက်သြားေတာ့သည္။
*ေတာင္းပန္ပါတယ္....ကနာ...အကိုေတာ္ ဒီထက္ပိုၿပီး ကနာကို အေဖာ္မျပဳနိုင္မွာ ေၾကာက္မိတယ္..*
~~~~~~~~~~~~~~~~~
"မင္းႀကီးအတြက္ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ လုပ္ထားတဲ့ ဟင္းပြဲေလးပါ...။ ဒါေလးက မင္းႀကီး ႏွစ္သက္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္..."
မင္းႀကီးလည္း ကိုယ္လုပ္ေတာ္Zen၏ လက္ရာမ်ားကို ျမည္းစမ္းေပးေနသည္။
"ေကာင္းသားပဲ...မင္း လက္ရာက ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ စားေတာ္ကဲထက္ေတာင္ သာလြန္မယ္...ထင္တယ္.."
"ခ္ခ္...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မင္းႀကီး...မင္းႀကီးသာ စားခ်င္ရင္ ကြၽန္မ ေန႕တိုင္း ခ်က္ေပးနိုင္ပါတယ္.."
ကိုယ္လုပ္ေတာ္Zenလည္း အလွဆုံးအၿပဳံးမ်ားျဖင့္ မင္းႀကီးအား ဒီည သူ၏အေဆာင္ေတာ္တြင္ အခ်ိန္ကုန္ေစရန္
ဆြဲေဆာင္ေနေလသည္။
"မင္းႀကီး ေလွ်ာက္တင္စရာ ရွိလို႔ပါ။"
မိန္းမစိုးမွ ဝင္လာ၍ မင္းႀကီးအား ေလွ်ာက္တင္ေလသည္။
"ေျပာ..."
"ၾကင္ယာေတာ္...အက်ဥ္းေထာင္မွာ... သတိေမ့သြားလို႔...စိုးရိမ္ေနရပါတယ္.."
"ဘာ....!"
မင္းႀကီးအေလာတႀကီးထြက္သြားေတာ့မွ ကိုယ္လုပ္ေတာ္
Zenလည္း တား၍ မရနိုင္။
"ဘာလဲ..အဲေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားစရာလား..."
~~~~~~~~~~~~~~~
"သား...ေမေမဆီလာပါအုံး...."
"လာေလ...သား...ေဖေဖဆီကို..."
"ေဖေဖ...ေမေမ...အီး..ဟီး....လြမ္းေနခဲ့တာ..."
တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးေပမဲ့လည္း အိမ္မက္ထဲမွာေတာ့ ေပြဖက္ေပးထားတယ္..။
အတုအေယာင္ဆိုေပမဲ့လည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔ေကာင္းလြန္းတယ္။
ကနာ၏ မိဘရင္းမ်ားႏွင့္အတူ ကနာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ထမင္းစားဝိုင္းေလးတြင္ စကားမ်ား ေျပာေနၾကသည္။
ကနာေမ့ေနသည္။ အျပင္ဘက္မွ Kaoအေျခအေနကိုေရာ..။ အေမ့ကိုေရာ...။Pen ကိုေရာ.....။ မင္းႀကီးကိုေရာ...။
သူေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည္။ ဒီအတုေယာင္ ကမၻာေလးထဲ နိုးသြားမည္ကိုလည္း သူစိုးရိမ္ေနသည္။
"သား...ျပန္သြားလိုက္အုံး...သားအတြက္ ဒီမွာ ေနရာမရွိေသးဘူး...."
ကနာ အေမမွ ေျပာလိုက္သည္။ ကနာလည္း မ်က္ႏွာေလး ငယ္သြားကာ
"သား...ဒီေနရာမွာပဲ အတူတူေနလို႔ မရဘူးလား..."
"သားေနရမွာပါ့..တစ္ေန႕ေန႕က်ရင္...အေဖတို႔က သားကို
ဒီေနရာမွာပဲ ေစာင့္ေနမယ္.."
႐ုတ္တရက္ ကနာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွ ျပဳတ္က်သြားသည္။
သူ၏ မ်က္ဝန္းေလးမွ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ေလထဲသို႔
ပ်ံဝဲေနသည္။
"ေတာက္....တစ္ေယာက္မွ အသုံးမက်ဘဴး...လာၾကစမ္း..
အကုန္သတ္ပစ္..."
မင္းႀကီး၏ ေဒါသမ်ားေၾကာင့္ ဒီေန႕ေတာ့ နန္းတြင္ရဲ႕ ေသြးေခ်ာင္းစီးမလားဟုထင္ကာ လူတိုင္းေၾကာက္႐ြံေနၾကသည္။
မင္းႀကီးဆိုသည့္ ထိုလူသားက လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့။
နတ္ဆိုးတစ္ပါးပင္...သူ၏ ကနာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္..။
"မင္းႀကီး...သူေတာ္စင္သမားေတာ္..ေရာက္ပါၿပီ..'
သူေတာ္စင္ သမားေတာ္လည္း မင္းႀကီးကို ဂါဝရျပဳကာ ကနာအား စမ္းသပ္ေလသည္။
အပ္စိုက္ကုသ သျဖင့္ ကနာ အိပ္ေနရင္းပင္ ေသြးမ်ား အန္ေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လူက မနိုးလာေသး။
သူေတာ္စင္သမားေတာ္လည္း Penအနားသို႔ ၾသားကာ Penအား ပါးရိုက္လိုက္သည္။
သူေတာ္စင္သမားေတာ္၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ မင္းႀကီးအပါအဝင္
အားလုံး ဆြံအကုန္သည္။
"ေျပာ....ၾကင္ယာေတာ္ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက အဆိပ္မိေနတာလဲ..."
"အဆိပ္..."
မင္းႀကီး...မ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသရိပ္မ်ား ဝင္ေရာက္လာသည္။
Penသည္လည္း ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ကာ
"လြန္ခဲ့တဲ့ လ အနည္းငယ္ကပါ..."
"....မင္း ဘာေၾကာင့္ ငါ့ကို မေျပာတာလဲ.."
"ၾကင္ယာေတာ္က အလိုမရွိခဲ့ပါဘူး..သူေရာဂါအေျခအေနေၾကာင့္ တစ္ျခားသူ
စိတ္ပူေနမွာကို ဒါေၾကာင္...ၾကင္ယာေတာ္ကို မလြန္ဆန္ခဲ့မိပါဘူး...အျပစ္ျပဳမိပါတယ္.."
"သြား...အျပင္မွာ ဒူးေထာက္ေန..ၿပီးမွ မင္းကို စည္းမ်ဥ္းအတိုင္း အျပစ္ေပးမယ္..."
သူေတာ္စင္သမားေတာ္၏ အမိန႔္ေၾကာင့္Penလည္း
အျပင္၌ ဒူးေထာက္ကာ ေနေတာ့သည္။
"ကနာ အေျခအေနဘယ္လိုလဲ...ဘယ္ခ်ိန္ နိုးလာမွာလဲ..."
"စိုး႐ြံမိပါတယ္...မင္းႀကီး...ၾကင္ယာေတာ္ သတိ ျပန္ရ မရဆိုတာ မေသခ်ာေတာ့ပါဘူး..."
"ဘာေၾကာင့္လဲ....မင္း..ဘာေၾကာင့္လဲ...ငါ့ကို ခံစားေစခ်င္လို႔ စေနာက္ေနတာမလား...ငါ့ကိုယ္ေတာ္
အ႐ူံးေပးပါတယ္...ေက်းဇူးျပဳၿပီး ထလာပါေတာ့.."
လက္ကေလးကို ႏြေးေထြးစြာကိုင္ရင္ နိုးလာရန္ ေျပာေနေသာ္လည္း ကနာကေတာ့ နိုးလာရန္ စိတ္ကူးမရွိ..။
*ေတာင္းပန္ပါတယ္...ေက်းဇူးျပဳၿပီး..နိုးလာပါေတာ့...
နိုးလာရင္ မင္းျဖစ္တာ အကုန္ လိုက္ေလ်ာေပးမွာမို႔လို႔...ငါ့ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ အသက္ဆိုရင္ေတာင္...*
...................
😘 iloveu