Exquisite Love

043

Sunod sunod na katok ang pumuno sa aking opisina at alam ko na agad na si Jonna 'yon kaya naman ay kinuha ko na ang aking wallet at lumabas na upang puntahan siya.

"What took you so long?" kunot noong aniya, halatang inis na dahil sa tagal kong pagbuksan siya.

"It wasn't even that long!" dinig ang aking pag protesta, I even chuckled.

Umirap na lamang siya at hinila na ako patungong cafeteria.

"Let's make this one quick, a patient might suddenly appear out of nowhere..." I said in a worried tone.

"Wala ka na ngang pahinga, and yet focused ka pa rin sa trabaho mo, career na career na nga ang pa focus ah!" halong inis at pang aasar ang kaniyang boses. Tinawanan ko na lang at hinila siya para makarating kami agad, paano kasi'y ang kupad kupad!

Kailangan ko pang bumalik at magtrabaho.

I was in a hurry when suddenly, I spotted Midnight walking through the corridor alone. Nang magsasalubong kami ay gumilid ako upang hindi na siya matingnan sa mata ngunit laking gulat ko nang gumilid din siya kaya nama'y nagkatapat kami. Iniwas ko na lamang ang tingin at saka ko nakita ang pagtaas baba ng kanyang adam's apple na siyang nakakaakit, I even heard him cleared his throat, kaya naman ay hinila ko nang muli si Jonna, ngunit bago kami makaalis ay yumuko muna ako nang bahagya, so that he would know that I recognized his presence.

Nang tuluyan na kaming makaalis sa kanyang harapan ay saka ko naramdaman ang pagkurot nang bahagya sa akin ni Jonna, narinig ko rin ang kanyang mga pigil na tili na siyang nakapag pairap sa akin.

"Focus pa nga..." I heard her mumbled on her own, then a series of chuckle rang around my ears.

Marami kaming nakasalubong na kapwa doktor at nars bago nakarating sa loob ng cafeteria.

"I'll order, find a seat for the both of us." I volunteered since I know na magpapalibre na naman siya sa akin. I just ordered a milktea and spaghetti for Jonna, as for me, I ordered a juice and a sandwich. Hindi naman kasi ako masyadong gutom, hinila lang ako dito ni Jonna, so I got no choice but to give in. Malakas sa akin si Jonna, she may not notice, but that's the truth.

"Mabuti at naparito ka 'neng! Hindi na kita masyadong nakikita, kamusta ka naman?" napangiti ako nang marinig ang pag aalala sa boses ng tindera.

"Okay naman po ako 'nay, masyado lang pong busy" I smiled warmly.

"Noong isang araw nga ay may nagtanong sa akin kung nasaan ka, naku ineng, napakagwapong Doktor! Matipuno at masasabi kong mabait!" agad akong nagtaka at pinangunutan siya ng noo.

"Baka nagkataon lang po 'nay, hayaan niyo na po 'yon," I chuckled slightly.

"--pero kung gwapo po ay talagang hahanapin ko po kung sino 'yon!" sabay kaming humalakhak, ang iba nga'y napapatingin sa gawi namin, ngunit hindi na rin namin iyon pinansin.

"Sige na po 'nay, kakain na po ako kasama si Jonna, kumain na rin po kayo ah?" hindi maipagkakaila ang paglalambing sa aking boses, she also probably know Jonna kasi palagi ko namang kasama ang babaeng 'yon. 

"Sige 'neng, maya maya lang din ay kakain na ako" she smiled at me which made my heart somehow felt peaceful. I guess dahil ito sa pagkukulang ko sa atensiyon ng mga magulang ko. Alam ko sa sarili ko na hinding hindi na matutumbasan ang pagmamahal na minsan ko ring nakamtan sa aking mga magulang.

"Come on, let's eat! Bawal ang malungkot!" atleast I have Jonna. Pagkarating ko pa lang sa table namin ay napansin niya na agad na nalungkot ako, which I really love about her.

While munching our delicious food, we shared some stories about our lives, pinag usapan namin ang mga masasaya at masasamang bagay na hinarap namin sa buhay namin. We shared a lot of laughter, I think ngayon na lang ako ulit nakatawa ng ganito. We shared some advices, which also made me learn about some things. What I love from our friendship is that it is not just surrounded by a mere relationship of being friends, kaakibat nito ang saya- maging ang lungkot na siyang maaari naming maramdaman, natututo rin kami sa pagkakaibigan namin at kahit na hindi ito ang pinakaperpekto na kaibigan ko, masasabi kong napakaimportante ng taong ito sa akin.

When my parents died, I had no one around me that time, mag isa lang akong naghihinagpis at walang maiyakan, that made me wish to have that one person who I can cry to, who I can hug when I'm sad, who can comfort me and bring the joy back again inside me.

With that thought, I pursued Midnight, thinking that maybe...at some circumstances, he can bring out the best in me, but I guess I was wrong. Well, atleast I have Jonna now.

We fixed ourselves before leaving the cafeteria. Lumingon muna ako kay Nanay, at kumaway, ngumiti naman siya at kumaway pabalik.

"See you around Doc!" masiglang ani ni Jonna.

"See you, goodluck, love you!" I said cheerfully then I hugged her tightly. I hope she can feel how much I love her, because I think, I suck at making people feel how much I love them.

"I'll text you later!" aniya at itinaas sa ere ang kanyang telepono, kinapa ko rin sa bulsa ng aking lab coat ang aking cellphone ngunit namilog ang aking mga mata nang hindi ko ito nakapa. I looked at Jonna and saw her walking away from me, naiwan ko siguro sa opisina.

You really aren't responsible, Dawn.

Tumalikod na ako at pumasok na sa aking opisina ngunit agad akong napaayos ng tayo nang masilayan si Midnight sa tapat ng aking lamesa. What is he doing here?!

"Hey, Doc. Samuel, what can I do for you?" I was thankful that I did not stuttered.

"I just bought some files here." malalim pa rin ang kaniyang boses at hindi nabawasan ang pagiging matipuno.

"Oh, okay... If you can excuse me, you see, that's my table right there." itinuro ko pa ang aking lamesa gamit ang hintuturo.

Tahimik na pinadaan niya ako, nakita ko rin ang aking cellphone sa lamesa. Ipinagdasal ko na sana ay hindi niya ito binuksan dahil litrato niya pa rin ang wallpaper sa aking cellphone.

Bago pa man ako makalagpas sa kaniya ay hinawakan niya ako sa aking braso at pinaharap sa kaniya. He pulled me towards his chest, kaunting galaw ko lang ay magdidikit na ang aming mga ilong. Wala akong ibang magawa kung hindi ang iiwas ang aking paningin sa kaniya. When he noticed that I am looking away, he slowly held my chin and made me look at him.

Mapupungay ang kanyang mga mata at kitang kita dito ang pagod, nakita ko rin ang mabilis na pagdaan ng paghanga at sakit dito. He gulped which made his adam's apple move up and down, na hindi nakatulong sa aking sitwasyon ngayon, why does he have to look so handsome?!

"Baby, why did you suddenly stop?" he whispered using his voice which is full of pain, sumuksok siya sa aking leeg at mas lalo akong niyakap, he snaked his arms on my waist and pulled me closer to him, then I heard him sighed like all of his pain was taken away.