012

369 17 4
                                    

I had a hard time pulling myself out of my bed but fortunately, nakapaghanda pa ako para sa pagpasok sa ospital.

I don't know why pero sa pagmulat pa lamang ng aking mga mata ay lungkot na agad ang naramdaman ko.

Is it because I slept with my tears continuously falling on my pillow?

Was it because of the thought that I am alone?

Was it because I miss my parents?

Or was it because of Midnight?

I sighed and felt the pain, but I had to ignore it since I have no choice.

I plastered a big smile in front of the mirror, but the smile slowly faded when I saw how wrecked I am.

My eyes slowly glistened because of my unshed tears. I sobbed and cried my heart out.

Hindi ko pa nakakalimutan ang lahat, wari ay parang kahapon lang nangyari, parang isang panaginip na gusto ko nang takasan at takbuhan ngunit kahit anong gawin ko ay hindi ako makaalis sa aking kinatatayuan, na para bang nakapako na ako roon at hinding hindi na muling makakapunta sa paroroonan.

Everytime I remember what I've been through I can't help but to cry and feel nostalgia.

It was like drowning in a river without being able to scream for help.

Matapos ang halos isang oras ay agad akong nag ayos muli. I even put a lot of concealer to hide my swollen eyes.

Nakatungo ako habang naglalakad papasok sa ospital nang mabunggo ako sa isang matipuno na dibdib ng kung sino. I looked up and immediately looked away when I saw Midnight, staring at me using his deep ocean eyes.

"S-sorry..." my voice was hoarse, halatang galing lang sa pag iyak.

He nodded and stepped aside, giving way for me to be able to go inside. Agad akong naglakad papasok ngunit agad din akong napatigil nang maramdaman ko ang kamay niya na humawak sa kamay ko.

I looked back and I saw his eyes, laced with worry and sadness.

"Are you okay?" aniya sa baritonong boses.

Tinanong niya lang naman ako kung okay lang ako pero bakit namuo agad ang luha sa mga mata ko? Bakit ang sakit at ang bigat bigat sa pakiramdam?

"Oo naman, ang sama lang ng gising ko." I smiled at him.

But he didn't seem like he believes me but he nodded anyway. I smiled and waved at him cutely.

Agad na nawala ang ngiti ko nang ako ay makatalikod na sa kanya. It's really hard to mask up pain and sadness.

Hanggang sa aking trabaho ay nadala ko ang kalungkutan. My mind was in a haywire at hindi ko na alam ang gagawin ko.

I was walking mindlessly to the cafeteria when I saw a pair of shoes infront. Agad akong tumingala at nasilayan ang taong bumihag sa puso ko.

I laughed nervously. Palagi na lang kaming nagkakabangga.

"Sorry, hindi kita nakita agad..." paghingi ko ng paumanhin.

Nanatili lang siya sa aking harapan at mariin akong tinitigan. Agad akong nailang dahil sa kagandahan ng mga mata niya. It can really drown me into a pit where I'll willingly jump off.

"It's okay." aniya

"Sige una na 'ko, Doc." pagpapaalam ko.

I immediately fished my phone out when I remember Jonna, I need her craziness para maalis ang lungkot ko.

Exquisite LoveWhere stories live. Discover now