မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)

P_21 (Zawgyi)

လူလစ္ရင္နမ္းတတ္တဲ့ေမာင္ထူးက အခန္းထဲႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေနရင္ေတာင္ မနမ္းေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ကားေပၚမွာလည္း အရင္လိုစကားမမ်ားေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္အတန္းဆို အရမ္းလာခ်င္တဲ့ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ္ ဟိုဟာစားခ်င္တယ္၊ ဒီဟာစားခ်င္တယ္ဆိုၿပီး မက္ေဆ့ပို႔ရင္ေတာင္ ခါတိုင္းလိုသူကိုယ္တိုင္ လာမပို႔ဘဲ တျခားလူးကို လူႀကဳံထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ညဘက္ဆို ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးၿပီးအိပ္တယ္။ သူ႕လက္ေမာင္းေပၚအိပ္ေနက် ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းအုံးေျပာင္းအုံးေတာ့ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။  ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကစေျပာရမွန္း ကြၽန္ေတာ္မသိဘူး။ ဒီတိုင္း ေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္လည္း ဘာအတြက္လဲဆိုၿပီးေမးမွာ။ အဲ့က်ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမလဲ။

ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္။ ေမာင္ထူးကိုေက်ာေပးၿပီး အသည္းအသန္စဥ္းစားတယ္။ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ႐ုတ္တရက္ႏြေးေထြးသြားတဲ့ေက်ာျပင္ေတြေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ေယာင္ယမ္းၿပီး မ်က္လုံးမွိတ္မိသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လုံးမွိတ္မိတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ ေမာင္ထူးက ကြၽန္ေတာ္အိပ္ၿပီထင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာကို အသာအယာ သူ႕ဘက္ဆြဲလွည့္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲထည့္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေခါင္းကို သူ႕လက္ေမာင္းေပၚတင္တယ္။ နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြအနမ္းေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႕ဖက္ျပန္တယ္။ ပါးစပ္ကေနလည္း ငါေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့ ခပ္တိုးတိုးဆိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေလ ေနလို႔မေကာင္းဘူး။ တကယ္။

ေမာင္ထူးမ်က္ႏွာက အရင္လိုတၿပဳံးၿပဳံးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕အၾကည့္ခ်င္းဆုံရင္လည္း မဝံ့မရဲနဲ႕ ေခါင္းျပန္ငုံ႕သြားတတ္တယ္။ ေမာင္ထူးအေမကလည္း သားႀကီးထူးထူးကို ေသခ်ာေလးဂ႐ုစိုက္ေပးပါဦးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာင္းဆိုတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ေမာင္ထူး အဲ့လိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာကို။ အရင္လို ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ျဖစ္ေနတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္တယ္။

------------------------------------------------

ဒီေန႕က ေမာင္ထူးေမြးေန႕။ အဲ့တာေၾကာင့္ အိမ္မွာပါတီလုပ္မွာ။ ပါတီဆိုေပမယ့္ မိသားစုပါတီပါ။ ကိုေဇာ္ေဇာ္ကလြဲရင္ တျခားလူေတြ ဘယ္သူမွ မပါဘူး။ မႏွစ္ကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေမာင္ထူးကို ေပ်ာ္ေစခ်င္ေနတယ္။ သူနဲ႕ အရင္လိုျပန္အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ဖို႔လည္း စီစဥ္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာင္ထူးကို ေတာင္းပန္မယ္။ သူ႕ကိုေပ်ာ္႐ႊင္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္။