Bir asker ve yârinin hikâyesi...
"Bu sevda
Bende bittiğinde
Sende başlarsa,
Seni asla affetmem."
"Akif Karan," dedim uzun zaman sonra ilk kez konuşurken. İsminin güzelliğine yandım. "Ben senin mesleğinden gocunmuyorum. Aksine gurur duyuyorum. Ama se...
Geçiş bölümü niteliğinde bir bölüm oldu. Keyifle okuyacağınızı düşünüyorum. Yorumlarınızı bekliyorum.
Okuduğunuz saati paylaşır mısınız?
OTUZ BEŞİNCİ BÖLÜM ♤
GÜZ DÖNÜMÜNDE AÇAN SARDUNYALAR
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♤
"Eşim olacak kadın karşında duruyor."
Berceste, bu eşsiz sözcüklerle Akif Karan'ın yüreğindeki yerinin tarifini almıştı. Kasvet ve acının mesken bellediği kalbine günler sonra ılık bir meltem esintisi uğramıştı. Geçen dört haftada kimsesizlik hissiyatı zihnini ele geçiremememişti. Akif Karan ve ailesi onu hiç yalnız bırakmamıştı. Geçmişindeki karanlık geleceğini etkilemeyecekti. Berceste artık buna emindi.
Akif Karan'ın göğsüne yaslı duran başını usulca kaldırdığında fırtınalar kopan lâcivertlerin dingin kahverengi göz bebeklerine dokunmasına izin vermişti. Sevdiğinin pürüzsüz tenini ıslatmış olan gözyaşlarının çizdiği ince yolları, nasırlı parmak uçlarıyla nazikçe sildi. Bu narin dokunuşla kirpikleri titreyen Berceste kalbinin güçlü vuruşlarına kulak verdi.
Akif Karan sinesinde soluklanan kadına doğru indirdi bakışlarını. "Annem dışarıda seni bekliyor. Birazdan ben de geleceğim,"
Berceste uysalca başını salladı ve sarsak adımlarla evden çıktığında Zuhal hanım onu kapıda bekliyordu. Ayakta durmakta güçlük çeken kızın koluna giren, Zuhal hanım "İyi misin annem?" deyip Berceste'nin dolu dolu bakan gözlerine içi giderek baktı.
"Ben annemi bu evde kaybettim." deyip burukça tebessüm etti. "Şimdi siz varsınız. Bana karşılıksız bir yuva vaad ediyorsunuz. İçimdeki acıya rağmen mutluyum, anne."
Berceste buğulu gözlerinin arasından annesiyle 7 senesini sığdırdığı eve son kez baktı. Boğuklaşmış olan kısık ses tonuyla konuştu. "Benim için endişe etme, anne. Ben kimsesiz değilim artık, kocaman bir ailem var."
Zuhal hanım işittiği yorgun ama umutlu konuşmayla Berceste'ye olan sevgisinin katlandığının farkına vardı. Ömrü yettiğince kızı bildiği Berceste'yi bağrına basacaktı.
