Chapter Three

30 15 0
                                    

It's been three weeks since the day I've been here. And one thing I could say, I'm happy. I'm happy with them, especially with Gaian. Naramdaman ko na nga ang kalayaan. Naramdaman ko ulit ang sayang walang katumbas.

We were eating at the not-so-long rectangular wooden table of them. They eated red meat while I only have green vegetables and fruits. Hindi naman ito masama dahil nasanay na ako sa ganito. Mabuti nga ito dahil masagana sa bitamina.

Today is January 27. Nakita ko sa kalendaryong nakasabit sa silid na tinutulugan ko, it's full moon. I'd plan to sit on the flat edge of the window I've been staying. I want to see how beautiful the moon is. And at that moment, malaya at tahimik ko itong masasaksihan.

Masaya akong nagtungo sa silid na aking tinutuluyan pagkatapos iligpit ang aming pinagkainan. Labis ang aking saya kung kaya't hindi ko maitatago ang nakangiti kong labi. 

Pinakiramdaman ko muna ang ibang tao sa bahay, ng patayin na ang ilaw itinuloy ko na ang aking plano.

Maingat kong inangat ang aking paa habang hinahawakan ang  aking palda. Ng komportable na akong makaupo, bumuntong-hininga ako.

"Kay gandang tanawin!" puna ko sa aking sarili.

The small ambiance of the moon entered on the dim room. I turned and looked at my shadow, it was as if I am broken.

In the middle of feeling the cold whip I heard a choy howl in not so far. Sa tingin ko ay nanggaling iyon sa madilim na kagubatan. Binalik ko ulit ang aking atensyon sa kahel na buwan. Ihinilig ko ang aking ulo sa hamba ng bintana.

Muntikan akong mahulog ng biglang bumukas ang pintuan at binuksan ang ilaw mabuti nalang at mabilis akong nahawakan ni Gaian. 

"Anong ginagawa mo? Bakit hindi ka pa natutulog?" His brows were furrowed. He rushly closed the windows pagkatapos niya akong ibaba.

"Tinitingnan ko lamang ang buwan," makatotohanan kong tugon. Pansin ko ang pagkabalisa niya. Masama niyang ipinukol ang kanyang tingin sa bintana. "Anong nangyayari? Maayos ka lang ba?"

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko ng hawakan niya ang kamay ko.

"Ano ang iyong sinasabi?" I blinked my eyes twice. I occuppied to much because of his hand.

"Doon ka muna sa baba." he finished roughly.

His grip tightened when we got on the first floor the door were widely open. There were three guys standing on there. The first one was grinning while looking directly at Gaian.

"Tila ba hindi mo inaasahan na makita ulit ako," Tumayo ang balahibo ng braso ko ng ngumiti siya ng nakakatakot habang nasa akin ang kanyang tingin. I smell already Gaian's manly scent when he pulled me closer to him.  "Ikinagagalak kong makilala ka, Binibining Dayday,"

He lowered his body. Bakit kilala niya ako? Nagkita na ba kami? The expression of that stranger changed when Daza appeared.

"Bakit parang naduduwag ka? Hindi mo rin ba inaakalang makikita mo ako rito?" Daza smirk. "Parang kailan lang noong huli tayong magtagpo, umiiyak ka pa-"

Hindi natapos ni Daza ang kanyang sinabi ng higitin ng lalake si Aleng Bita at sinakal patalikod.

"Bitiwan mo siya, Franco. Tandaan mo nasa teriteryo ka namin," Gaian fumed caustically. Naguguluhan na ako sa mga nangyayari. Bakit ang init ng tensyon sa pagitan nila?

Pero sa halip na pakawalan si Aling Bita mas lalo lang nitong idiniin ang kanyang pagkakasakal. In just a swift move the tension between them made more scarier. Gaian and Daza made a move kaya naiwan akong mag-isa. My heart thump was very abnormal from how it was used to be. It was my first time witnessing a fight.

It was two versus three. Napatakip ako sa aking bibig ng pumutok ang labi ng sinasabi nilang Franco sa suntok ni Gaian. Mabilis siyang tumayo ngunit umurong ang aking dila ng diretsahan siyang nakipagtitigan sa akin.

I moved backward startledly. Ng mahawakan ko ang hamba ng pintuan papuntang kusina agad akong lumingon pero gayun na lamang ang takot ko ng nasa harapaan ko na siya. Gaya ng ginawa niya kay Aling Bita he also held my neck. Gaian roamed his eyes to find me when they downed those two.

"Let her go!" he reprimanded angrily. Gaian ran towards us pero nagulat na lamang ako ng nasa kagubatan na kami.

A tears started dripping on my face. Tama ba 'tong pinasok ko?

"You really think you can hide from us," Para akong nabunutan ng tinik sa katawan ng marinig ko ang malamig na boses ni Gaian. "Your holding mine, Franco. I can do worse if something happen to her,"

"She was mine in the first place, Gaian. Kung hindi mo siya kinuha, sa akin siya!" Napapikit ako ng sumigaw siya.

Someone grabbed me by my waist so I was been out of Franco's grip. Dinala ako nito sa hindi kalayuan. It was Aling Bita. Dinaluhan niya ako ng kumot at marahang hinagod ang aking likod.

Nasaksihan ko kung paano naging pula ang mga mata ni Gaian, and you know where I was more shocked? It was when his body slowly transforming into an animal. His body were full of white and black fur. Ang mga katulad niya ay bigla lang ding sumulpot sa kanyang likuran. I'm just wondering if that wolves were the people living on the back of Gaian's house. While on the opposite side, Franco and his group were showing their sharp fangs wildly.

Kumurap lang ako nagsimula na ang kanilang madugong awayan. Gaian faced Franco. That was the last scene I've remembered, hindi ko kayang manuod. I turned around while crying hardly and covered my ears.

It was maybe an hour after I released my hands covering my ear. Coincidentially, the noisy sound went silent. When I turned to faced it, it was fulled with blood and a dead body of wolves and even vampires.

Mabilis na tumakbo si Aling Bita ng makitang parehong sugatan sina Gaian at Daza pero mas malubha ang sinapit ni Gaian.

Hindi ko kayang daluhan sila. Dahan-dahan ng nagbago ang kanilang katawan pabalik sa anyo ng tao. I slowly take my step backward. Gaian was weak at ramdam ko ang panginginig ng kanyang katawan. I was shooking my head when he extended his hands. Tinulungan siyang tumayo ni Aleng Bita.

"I won't force you to marry me, just please, don't leave me!" Blood were dripping on his mouth. He was holding on his left chest, it was wounded.

I shooked my head. "Hindi.. Hindi!"

Of all those days I've been staying at that house, I was being fooled. They weren't like a normal people like me. They were werewoles after all.

"Parang awa mo na! Iuwi mo na ako sa amin," I pleaded. I know, I'm being too selfish right now but I just can't help it. Alam ko noong sa oras na nangangailangan ako, nandyan sila ng buong-buo ngunit sa hiling na manatili ako ay hindi ko man lang kayang suklian iyon.

"Hindi pwede," he told off hurtly.

"Pakiusap," I begged depressingly.

"D-Daza, pakihatid si Dayday, s-sa kanila," mapait niyang pasya. He was hurt and weak at this moment. "Ipangako mong ligtas siyang makarating sa kanila."

"Pangako! Makakaasa ka," mapait na tugon ni Daza.

Gaian breakdown at hindi ko kayang makita siyang nagdudusa sa sakit. I forced myself to waived my back.

"Maraming salamat," I gulped. Hindi ko alam kung ano ang reaksyon niya dahil hindi na ako lumingon pa.

"Mahal kita!"

He Who Heave Me Into The Dark (Novelette) - (COMPLETED)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora