Nieomylne Przeznaczenie (zakończone)

Rozdział 7

Oskar

Tej nocy śpię nie najlepiej, a jak przebudzam się nad ranem z krótkiej drzemki, dopada mnie pokusa której nie mogę się oprzeć. Ciało Paoli przywołuje mnie hipnotyzująco, a ja czuję się wobec tego całkowicie bezbronny.

Wiem, że wczoraj chciała przestrzeni. Zrozumiałem jej przekaz. Co więcej mając świadomość że spektakularnie zawaliłem, chciałem spełnić jej życzenie, choć czułem się fatalnie z tym, że nie chciała bym jej dotykał...

Fakt że potrzebowała się ode mnie zdystansować w jakikolwiek sposób, orał moje serce żarzącym się ogniwem. Jednak dla niej starałem się to znieść. Pohamowałem swoje instynkty, które aż we mnie krzyczały by wziąć ją w ramiona i upewnić się że nadal wszystko jest miedzy nami dobrze.

Powstrzymanie się przed tym, czego tak stanowczo żądało moje ciało i czego ja sam pragnąłem, kosztowało i kosztuje mnie wiele wysiłku. A z każdą mijającą godziną staje się to dla mnie cholernym wzywaniem. Któremu coraz trudniej jest mi sprostać...

Nieustannie wabiony jej magnetyzmem, który tylko przybiera na sile, przegrywam walkę z narastającą potrzebą bliskości. Zostaje przez nią pokonany i pozwalam by w pełni przejęła nade mną kontrolę.

Przyciągany i kuszony niewidzialną siłą, wyciągam rękę w stronę Paoli, muskając ostrożnie jej nagie ramie. Jest taka delikatne, taka wrażliwa... a w rzeczywistości wydaje się dużo silniejsza ode mnie.

Nie w sensie fizycznym, ale emocjonalnym. Bo ta z pozoru krucha istota, stawia czoła przeciwnością los niczym lwica. Podczas gdy ja błądzę po omacku, gubiąc się na obcym i niezbadanym terenie jakim jest dla mnie związek oraz partnerska interakcja. To z jaką hardością Paola radzi sobie z moimi wpadkami nowicjusza, wzbudza we mnie szacunek i podziw dla jej osoby. Jest silna za nas oboje podczas gdy ja próbuję rozeznać się w sytuacjach które są dla mnie zarówno nowe jak i zaskakujące.

Mam nadzieję że z czasem Paola nie tylko nauczy mnie jak sobie radzić z tymi wszystkimi uczuciami, ale też przekaże mi część swojej siły. Dzięki której łatwiej byłoby mi udźwignąć ogrom wyzwań jakie życie zapewne rzuci nam jeszcze jako parze. Bo jak na razie nie potrafię racjonalnie spojrzeć na wynikające okoliczności, jeśli dochodzą do głosu moje wzburzone i impulsywne odczucia. W wyniku czego albo całkowicie blokuje niewygodne emocje, albo wybucham jak wulkan, a to nie jest dobry sposób na udaną i trwałą relację. Tym bardziej że wczoraj miałem dowód na to do czego może prowadzić moje podejście jeśli go nie zmienię. Muszę odnaleźć względną równowagę w tym co powinno być pomiędzy tymi dwoma skrajnościami, bo to ułatwi mi zrozumienie wielu rzeczy z jakimi przyjdzie mi się zmierzyć u boku Paoli.

Rozmyślając nad tym wszystkim, przyglądam się tej niezwykłej kobiecie, leżącej plecami do mnie, a moja fascynacja nią jeszcze bardziej wzrasta. Z tego też powodu przysuwam się bliżej niej, bezsilny wobec jej magnetyzmu.

Chwilę później bezwiednie wodzę ustami po jej smukłej szyi, a moja dłoń ląduje na jej biodrze okrytym pościelą. Mimo tego, że ciepło jej ciała przynosi mi ulgę to, to i tak dla mnie nadal za mało. Po wczorajszych wydarzeniach czuję się cholernie niepewnie i potrzebuję o wiele więcej by zaznać spokój ducha.

Padło między nami tak wiele słów, w tym cała masa tych które powinienem zachować dla siebie. Mimo tego co po tym wszystkim powiedziała mi Paola, ja nadal nie bardzo wiem na czym stoję. Nauczyłem się, że kobiety potrafię być nieprzewidywane i bardzo szybko zmieniać zdanie, a co za tym idzie nastawienie Paoli do mojej osoby po przebudzeniu może być różne...

Do tego nie mam pojęcia jak wygląda zwyczajowy protokół po kłótni. Bo zapewne coś takiego istnieje, a mi się wydaje że to co się wczoraj między nami wydarzyło było prawdopodobnie, naszą pierwszą, prawdziwą kłótnią. I choć możliwe że lęk jaki odczuwam w stosunku do tego jak to teraz między nami będzie, jest paranoidalny, to świadomość, że spieprzyłem tak wiele już na starcie, nie polepsza mojego samopoczucia...