MİHRİMAH (Tamamlandı)

36

Mihrimah

Başımda tarif edilemez bir ağrı vardı.

Kendime yavaş yavaş geldiğimde bir sandalyenin üzerinde bağlı halde olduğumu anlamam uzun sürmemişti.

En son Demir abimin yanına gidiyordum.

Daha sonrası da yoktu zaten.

Oda çok karanlıktı korkuyordum.

Ben senin kahramanınım unuttun mu?

Ateş abim söyledikleri yankılandı beynimde.

Neredesin abi gel bul beni.

Bileklerimin ve boynumun ağrısı dayanamayacağım kadar çoktu.

Gözlerim hala bulanık görüyordu.

Kendimi daha fazla durduramadım ve gözlerimi bilinmezliğe kapadım.

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

Aslanbey konağı

Yazarın bakış açısıyla

Demir sabahtan beri telefonunu arıyordu .

Nerede düşürdüğüne veya en son nerede eline aldığını hatırlamıyordu.

O sırada evde Handan hanım Mihrimah için kurabiye yapmıştı.

Kadın o kadar mutluyduki tüm ailesi yanındaydı. Eksiksiz ve mutluydular aynı hayallerindeki gibiydi.

Olacakların farkında değildi.

Heyecanla kızının kapısını çaldı.

Annesinin tarifiydi kızının beğenmesini çok istiyordu.

İçeriden ses gelmemesi içine bir korku düşürdü.

Yavaşça kapıyı açtı.

Oda  da değildi.

Banyoda da yoktu.

Hızla bahçeye indi kedisi yerindeydi ve orada da yoktu.

Nefes alamadığını hissetti.

Haber vermeden hiçbir yere gitmezdi.

Ne kadar ararsa arasın cevap veren yoktu.

Bir taraftan telefonla arıyor bir taraftan evde mi diye bakınıyordu.

Hiçbir yerde yoktu.

Titreyen elleriyle kocasını aradı.

"Aarif yok"

"Handan ne oldu güzelim?"

"Mihrimah yok"

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

Arif Aslanbey

Kim hangi aptal böyle bir şeye kalkışırdı.

Hemen en son konuştuğu korumadan mesajın ne olduğunu öğrendik.

Aptallar Demir'in telefonunu alıp kırmayı bile akıl edememişlerdi.

Onların yerlerini bulmak çok kolaydı.

Korkma kızım sakın korkma geliyorum hemen yanına.

O kadar aptaldıki Arif Aslanbey'in kızını kaçırmaya çalışmıştı.

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

Mihrimah

Çok korkuyordum ama babamgil beni bulurdu.

Keşke en azından anneme söyleseydim belkide evde olmadığımı dahi farketmemişlerdi.

Kapının açılmasıyla içeri bir adam girdi.

" Çok güveniyorsun de mi babana?"

Korkutucu bir sesi vardı.

"Güveniyorum gelecek birazdan"

Gülmeye başladı bu dediğime.

"Tabi gelecek ben onu karşıma alacak kadar manyak değilim sadece sana küçük bir şey söyleyip gideceğim"

Ne söyleyecektiki bana.

Sadece bir şey söylemek için mi kaçırmıştı beni?

"Babanın mafya olduğunu benden öğren istedim"

"Ne saçmalıyorsun sen?"

"Kıs o sesini!"

Korkuyla yutkundum ne saçmalıyordu bu adam.

Yalan söylüyordu.

"Yalan söylüyorsun"

"O çok güvendiğin babana sorarsın"

Kapıyı sertçe kapatıp gitti.

Araba sesleri vardı sanırım cidden gitmişti.

Beni burada yalnız başıma bırakıp gitmişti.

Karanlık nefesimi kesiyordu.

Hep korkardım.

Küçükken bile her gece korkudan ağlardım.

O zaman bile kısıktı sesim beni öyle alıştırmışlardı.

Gelen araba sesleri ayırdı düşüncelerimden.

O kadar çok ses vardıki başım ağrımıştı.

Sımsıkı kapattım gözlerimi.

Deponun kapısı gürültülü bir şekilede açıldı.

Polat abim.

"MİHRİMAH!"

Buradayım demeye bile halim yoktu.

Beni gördü sonra.

"İyi misin güzelim ha iyi misin?"

Ne söylediğini bile algılayamıyordum.

Babanın mafya olduğunu benden öğren istedim.

Beynim uğulduyordu ve çok üşüyordum hemde çok.

Polat abimin bağırmasıyla diğerleride gelmişti yanımıza.

"Kızım iyi misin ?"

Dolu gözlerimle baktım yüzüne.

Kahramanlar katil olamazdı.

Hani her karanlıktan alırdın sen beni.

"Kızım bir şey söyle"

Derin bir nefes aldım.

Aldığım her nedes yakıyordu boğazımı.

Korkaktım ben kendi gölgemden bile korkardım bazen.

Şimdide alacağım cevaptan korkuyordum.

"Mmafya mısın sen?"

Evvet bölüm buraya kadar oylarınızı bekliyorum.

Aslında bölüm cumartesi günü gelecekti.

Ama yarından sonra çok fazla ödevim var ve haftaya kadarda böyle.

Dedimki siz daha fazla beklemeyin.

Paylaştım hemen ama diğer bölüm yok, yazmadım bile ne zaman gelir bilmiyorum.

Vakit bulduğum zaman  yazarım.

Sınır 200 oy 150 yorum

Kendinize iyi bakın❤