ep22

2.7K 340 10
                                    

" ထယ္ယံုး...... ျပန္ေတာ့ "

" ဂ်ယ္ဟြၽန္း.. "

ဂ်ယ္ဟြၽန္းေက်ာင္းကျပန္ကတည္းကသူ႕အေဆာင္အခန္းဝတြင္
ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေစာင့္ေနေသာထယ္ယံုးကိုျမင္ပါသည္။ သူ႕ဟာသူျပန္သြားပါေစဆိုၿပီး အခ်ိန္ၾကာသည္အထိရပ္ၾကည့္ေနခဲ့တာ။
ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္ေလး သူ႕အလာကိုမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိတစ္လွမ္းမွမေရြ႕ခဲ့။
သူကသာမေနႏိုင္တဲ့အဆံုးထိပ္တိုက္ေတြ႕ကာျပန္ခိုင္းရေတာ့သည္။

" ဂ်ယ္ဟြၽန္းနီး ေနာက္က်တယ္ေနာ္ ေက်ာင္းမွာ-"

" ျပန္ေတာ့ "

" ဟင့္အင္း ဂ်ယ္ဟြၽန္းကြၽန္ေတာ့ကိုအဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔
ဘာလိုကြၽန္ေတာ့ကိုေရွာင္ေနတာလဲ ကြၽန္ေတာ့ဖုန္းကိုဘာလို႔မကိုင္တာလဲ "

" ငါမင္းကိုမေရွာင္ဘူး ငါ့မွာေျပာစရာမရိွလို႔ "

" ကြၽန္ေတာ့မွာရိွတယ္ေလ ကြၽန္ေတာ့မွာေျပာစရာရိွတယ္
ခါတိုင္းလဲကြၽန္ေတာ္ကဘဲေျပာေနက်မဟုတ္ဘူးလား "

" ဒါဆိုဘာလဲေျပာ မင္းဘာေျပာစရာရိွတာလဲ တစ္ခါတည္းေျပာ
ၿပီးရင္ျပန္ေတာ့ "

" ဘာလို႔ကြၽန္ေတာ့ကိုေရွာင္ေနရတာလဲလို႔!!! "

" ဒါေျပာမလို႔လား
ငါလဲေျပာၿပီးၿပီမလား ငါမင္းကိုမေရွာင္ဘူးလို႔ ငါမွာမင္းနဲ႔ေျပာစရာမဘာမွမရိွဘူး "

" ခါတိုင္း ခါတိုင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္..ကြၽန္ေတာ္ကဘဲ.. ေျပာၿပီး..
ကြၽန္ေတာ္ကဘဲခ်ိန္းၿပီး.. ကြၽန္ေတာ္ကဘဲေနာက္ကတေကာက္ေကာက္လိုက္ခဲ့တာ.. မဟုတ္ဘူးလား "

" ......... "

" ဟင္... ဘာလို႔.. ဘာလို႔.. ႐ုတ္တရက္ႀကီး.. ဒီလိုျဖစ္သြားရတာလဲ
ဘာလို႔လဲ.... ဘာလို႔လဲ..!!!! "

သူ႕ကိုထု႐ိုက္ၿပီးငိုေနတဲ့ထယ္ယံုးကိုလႊတ္ထားလိုက္သည္။ အခ်ိန္တန္ရင္
အျမင္မွန္ရသြားလိမ့္မယ္။ မင္းဘဝအတြက္ငါကဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတာ
ၾကာေလသေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္။

" ငါလဲငါစိတ္နဲ႔ငါေလ.. ငါလဲမင္းကိုမျမင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္၊ မၾကားခ်င္းခ်င္တဲ့
အခ်ိန္ဆိုတာရိွမွာဘဲ.... ခံစားမေနနဲ႔ "

Yours [✓]Where stories live. Discover now