Μια φορά κι'ενα μπορω

επίκληση στο σύμπαν

Σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της και άνοιξε το παράθυρο.

Έβγαλε το κεφάλι της έξω και άφησε τα μαλλιά της να κινηθούν ελεύθερα με τον κρύο χειμωνιάτικο αέρα.

Έκλεισε τα μάτια και πήρε δύο βαθιές ανάσες.

Έγυρε αργά αργά το μικροκαμωμένο σώμα της προς τα πίσω και κοίταξε τον ουρανό.

Περιεργάστηκε ένα ένα τα μικρά φωτάκια του ουρανού και αναλογίστηκε πόσο διαφορετικά θα ήταν για εκείνη και τους γύρω της τα φετινά Χριστούγεννα.

Έστρεψε το βλέμμα στα απέναντι μπαλκόνια.
Τα περισσότερα, ψυχρά, ξένα, απρόσωπα...δίχως ίχνος ζεστασιάς να μαρτυρά πως όντως κάποιος τα κατοικεί.

Ένιωσε αμέσως ένα κόμπο να της φράζει τον λαιμό και έκλεισε το φερμουάρ της ζακέτας της.

Εστίασε σε ένα δυο μικρά μπαλκονακια τόσο ζωντανά, με φώτα ανοιχτά και όμορφους στολισμούς που πεις στιγμήν την μάγεψαν..
Χριστουγεννιάτικες μελωδίες από παιδικά τραγουδάκια έφταναν μέχρι το μέρος της και χάϊδευαν τα αυτιά της.

Γέλασε κοφτά με την αντίθεση που παρουσίαζαν ανάμεσα σε έναν κόσμο πληγωμένο.

Ξεφύσηξε και έκλεισε το παράθυρο.

Έπιασε όπως όπως τα μαλλιά της μαλλιά και έκατσε στο ξύλινο τραπεζάκι ανοίγοντας τον υπολογιστή της.

"Το σήμερα, το τώρα και το χθες" τους είχε πει ο καθηγητής φιλοσοφίας.
"Ζούμε σε καιρούς δύσκολους. Βλέπετε τον κόσμο που ξέρατε να χάνεται και ένας άλλος να παίρνει την θέση του χωρις να σας υπολογίζει. Αφήστε την σκέψη σας ελεύθερη, δείτε με τα μάτια της καρδιάς και κάντε τον εαυτό σας να συνειδητοποιήσει όσα αισθάνεστε" τους είπε μόλις τελείωσε την παράδοση στο μετ' εμποδίων διαδικτυακό μάθημα.

"Το σήμερα λοιπόν" αναφώνησε και έμεινε να κοιτάζει επίμονα την κενή λευκή σελίδα του word.

Το γιορτινό ρεπερτόριο είχε τελειώσει πλέον στο απέναντι μπαλκονάκι.
Ο ανάλαφρος ήχος του ακορντεόν διαπερνούσε τα κλειστά της τζάμια και η Ζωή αφέθηκε στην γλυκιά του μελωδία.

Πήρε μια κοφτή ανάσα και άρχισε να πληκτρολογεί.

"Το σήμερα δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθεί σε μια σελίδα λέξεις.
Το σήμερα είναι πρωτόγνωρο για όλους.
Το σήμερα έδειξε ένα σκληρό πρόσωπο σε όλους μας.
Το σήμερα με θλίβει..μου προκαλεί φοβο.
Φόβος λοιπόν, φόβος όχι για την ζωή μου.
Όχι, πολλοί θα το θεωρούσαν παράλογο αλλά ποτέ δεν φοβήθηκα τον θάνατο.
Ήξερα ότι είναι αναπόφευκτος.
Όπως και αν συνέβαινε.
Πίστευα όμως ότι η ώρα του θα αργούσε πολύ ακόμη...πίστευα ότι εγώ θα έφευγα πλήρης ημερών.
Το σήμερα με καλεί να αναδιατυπώσω.
Δεν φοβάμαι να πεθάνω, φοβάμαι να μην ζήσω.

Σήμερα, που άνθρωποι πεινούν και πεθαίνουν, που έχει κηρυχθεί πόλεμος με κοινό εχθρό έναν ιό που απειλεί να μας αποδεκατίσει μαζικά, που όλα όσα πίστευες μέχρι χθες γκρεμίζονται μπροστά στα μάτια σου και εσύ μένεις να τα κοιτάς ανήμπορος, σήμερα βλέπω τα όνειρα που είχα για το μέλλον μου να πετούν μακριά μου και τα φτερά που ήθελα να ανοίξω "μεγαλώνοντας" να τσακίζονται επιτόπου.

Φοβάμαι ότι μπορεί να μην μπορέσω να κάνω τίποτε από ότι σχεδίαζα...φοβάμαι ότι μπορεί αύριο να μην έχω τους δικούς μου ανθρώπους δίπλα μου...φοβάμαι ότι αυτό είναι ίσως η αρχή για κάτι πιο μεγάλο που θα μας καταπιεί"

Έκλεισε στις χούφτες της το πρόσωπο της και πήρε μια τρεμάμενη ανάσα.

"Όχι λοιπόν δεν φοβάμαι τον θάνατο" συνέχισε, "φοβάμαι το σήμερα και τα όσα μπορεί να μου κλέψει μέσα από τα χέρια.

Οι μέρες σήμερα γλιστρούν σαν νερό ανάμεσα απ'τα δάχτυλα μας... ίδιες, ανούσιες, κενές...ούτε που κατάλαβα πότε έφτασαν Χριστούγεννα ξανά...

Κάποιος πολύ σημαντικός για εμένα μου είχε πει κάποτε ότι μπορούν να σου κλέψουν τα πάντα..ότι και να έχεις μπορούν να σου το πάρουν.

Μόνο ένα θα είναι παντοτινό σου κτήμα : τα όσα έχεις στην ψυχή σου.
Τα όσα νιώθεις και τα όσα σκέφτεσαι.
Τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες σου.

Θέλω να έχω την ευκαιρία να τα αποκτήσω και εγώ αυτά.
Θέλω να έχω την ευκαιρία να αγαπήσω και να αγαπηθώ, να ταξιδέψω και να μάθω για άλλα μέρη, να εχω όμορφες εικόνες με τους φίλους μου ...
Γιατί στο τέλος, όταν η ανάσα γινει αέρας, αυτά θα μας μείνουν, οι στιγμές.

Στο σήμερα τα θέλω μας αλλάζουν.
Θέλουμε να μείνουμε υγιείς.
Θέλουμε να έχουμε γύρω μας όσους αγαπάμε.
Θέλουμε να έχουμε σύντομα την δυνατότητα για μια ελεύθερη δίχως περιορισμούς βόλτα, για μια δίχως περιορισμούς ζωή.
Θέλουμε να υπάρξουν όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες σε όλους τους τομείς.
Δεν θέλουμε να αποτελούμε νούμερα σε στατιστικές της παγκόσμιας ιστορίας.
Θέλουμε αν μπορούσαμε να επιστρέψουμε στο χθες, να το εκτιμούσαμε λίγο παραπάνω."

Το ακορντεόν συντροφευε πλέον μια κιθάρα.

"...οι έρωτες καρδιά μου δεν πεθαίνουν μα κοιμούνται, για να μπορούν κρυφά να κοροϊδεύουν τον καιρό..."

Ένα νοσταλγικό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της. Της θύμησε τον μπαμπά της. Ποσο της έλειπε...

Ξεκίνησε να σιγοτραγουδά κοιτώντας το ταβάνι.

"Για το σήμερα δεν είναι σίγουρος κάνεις, πόσο μάλλον για το αύριο.
Το σήμερα με έκανε να αναθεωρήσω για την δεδομένη χαρά που μου έφερνε το χθες.

Ας φύγει αυτό το σήμερα"

Θέμα: το σήμερα
Τίτλος: επίκληση στο σύμπαν.
Της μαθήτριας: Ζωής Κ.

Σαν να της έφυγε ένα βάρος με εκείνο το send.
Ίσως τελικά χρειαζόταν κάποιον να την ακούσει.
Η μουσική απέναντι δεν είχε σταματήσει.
Έφτιαξε γρήγορα έναν καφέ και άνοιξε το παράθυρο.

anemodarmenh💛