Μια φορά κι'ενα μπορω

🌼

Ένα μικρό disclaimer : κρατήστε τα ομοφοβικά σχόλια και τις προσβολές για τον εαυτό σας παρακαλώ. Αν διαφωνείτε με τα παρακάτω σεβαστό - σταματήστε να διαβάζετε. If you have nothing nice to say, don't say anything.
-anemodarmenh

Αν ρωτουσες τον Αλέξη ποια είναι η αγαπημένη του στιγμή της ημέρας θα σου απαντούσε "η διαδρομή με το τρένο από το διαμέρισμα μου προς το κέντρο της πόλης".

Και θα το απαντούσε αυθόρμητα, αβίαστα, χωρίς πολύ σκέψη.

Κάτι στο παλιό μοναχικό βαγόνι που συνεχώς επέλεγε, κάτι στα σχεδόν θολά βρώμικα παράθυρα, κάτι στο αδιάκοπο βουητό που επικρατούσε, τον ηρεμούσε.
Τον γαληνευε.

Έκλεινε τα μάτια και σκεφτόταν, ονειροπολωντας.

Αυτή την φορά όμως ο Αλέξης δεν μπορούσε να βρει ησυχία.
Στριφογυρνούσε συνεχώς στο άβολο κάθισμα παίζοντας νευρικά τα χέρια του.

Πάλευε με τις σκέψεις του.
Δεν είχε αισθανθεί ξανά τόσο μόνος.
Του ελλειπαν οι δικοί του.
Οι παρέες του.
Θυμόταν όμως τους λόγους που τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση.
Τι του ζητούσαν οι ίδιοι μόλις γνώρισαν ολες τις πτυχέςτου εαυτού του.
Να αλλάξει αυτό που είναι.
Να ξεχάσει αυτη την "φάση" που περνάει μια για πάντα.
Να γίνει "φυσιολογικός", "κανονικός", ίδιος με όλους τους άλλους.
"Στο όνομα τίνος? Της κοινωνίας,για τα μάτια του κόσμου?" σκεφτόταν και γελούσε ειρωνικά.

"Δεν γίνονται αυτά" τους απαντούσε.
"Δεν απαρνιέμαι τον εαυτό μου!" τους φώναζε.
"Αυτός είμαι και δεν αλλάζω" προσπαθούσενα τους κάνει να καταλάβουν.

"Τόσο δύσκολο τους είναι να αποδεχτούν ότι ο γιος τους, ο φίλος τους είναι γκέι?" σκεφτόταν, "μα που ζούμε?"

Τα σχολικά χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα ψυχικά.
Συνήθισε να ντρέπεται για τις "ουλές" του.
Για την ιδεολογία και τις πτυχές του εαυτού του.

Συμβιβαζόταν πολλές φορές και δεν μιλούσε όταν οι δικοί του ωρύονταν παρά μόνο τους κοιτούσε με ένα βλέμμα απλανές, ευχόμενος να νοιάζονταν αρκετά για εκείνον για να στηρίξουν τις επιλογές του.

Έστρεφε το βλέμμα του στα χιλιοφορεμένα παπούτσια του όταν οι φίλοι του ντρέπονταν να συνεχίσουν να κάνουν παρέα μαζί του.

Είχε παρόλαυτα αποδεχτεί την στάση τους πια.
Ήξερε βαθιά μέσα του ότι δεν θα μπορούσε να τους αλλάξει ποτέ.
Και είχε σταματήσει να προσπαθεί να τους πείσει.