It will be okay (JIKOOK)[ON HOLD]

თავი მეხუთე

დესონგ'ს pov:
ის რაც მე მეკუთვნის ყოველთვის ჩემთან იქნება და არავის მივცემ უფლებას მას შეეხოს.ქვეყანაზე გაჩნდა მშვენიერება და ისიც მე მერგო.სიტყვა ლამაზი მთლიანად აღწერს მას.

არავინ,არასდროს ასე არ მყვარებია და არც მომავალში შემიყვარდება ისე როგორც ჯონგუკი.

,,ჩემი პატარა''

ისეთი მშვენიერია როცა სძინავს.მომწონს მისი ჩემს საწოლში ნახვა.ახლა ის ორივესია.რას არ გავაკეთებ მის გამო.ოღონდ ის იღიმოდეს.მაგრამ ეს ღარ ხდრბა ბოლო ერთი წელია.

ნელნელა თვალს ახელს და შეშინებული სახით მიყურებს,შემდეგ კი ტირილს იწყებს და მოულოდნელად ხტება ლოგინიდან.

,,ჯონგუკ გთხოვ დამშვიდდი და დაჯექი!!!!''

წყნარად ვეუბნები მაგრამ ის გიჟივით დარბის ოთახში.

,,ჯონგუკ!!!!"

,,როგორ დავმშვიდდე?ახლახანს დედა მიწას მივაბარე და შენ დამშვიდებას მთხოვ?შენ რომ არა....შენ რომ არა ახლა ის ცოცხალი იქნებოდა ნაბიჭვარო.როგორღა გენდო?"

ტირილი დაიწყო მაგრამ მე მას ვეღარ ვაჩუმებ.ის მართალია.უბრალოდ მე ვერ ვივიწყებ მამას.ასე მისმა სიკვდილმა გამამწარა და რაღაც მომენტში მომინდა რომ მასაც ეგრძნო რა არის მშობლის ტკივილი.

,,პატარავ დაწყნარდი გთხოვ.მაპატიე.მიყვარხარ და ეს შენ იცი.უბრალოდ ეს არ ვიცი რატომ გავაკეთე."

,,აღარასდროს!აღარასდროს მომმართოა ასე!"

მაინც გავბედე და მივედი.მოვეხვიე და ის გაჩუმდა.მალე მომეხვია და თაბიდან დაიწყო ტირილი.ვიცი რომ მასაც ძლიერად ვუყვარვარ.

,,მე....მე უბრალოდ....არ შემიძლია შენს გარეშე.მიყვარხარ.მიყვარხარ დესონგ!"

,,მეც მიყვარხარ პატარავ...სამუდამოდ სამუდამოდ!!!"

მთელი სახე დავუკოცნე და ლოგინზე დავაწვინე.ორივესთვის მძიმე დღე იყო და ჯობდა დაგვეძინა.საღამურები ჩავაცვი და დავწექით.

,,პატარავ..გძინავს?"

,,არა დესონგ"

,,მინდოდა მეთქვა რომ ეს სახლი შენთვის ვიყიდე,ჩვენთვის პატარავ"

ის მოიწია და ტუჩებზე მაკოცა თბილად და ნაზად.ჯანდაბა ისე მესიამოვნა

,,პატარავ მიხარია რომ გაგიცანი,მიყვარხარ"

მან არ მიპასუხა და თვალები დახუჭა.არაუშავს მე ისედაც ვიცი რომ ვუყვარვარ

--------------------
ცოტაც და ჯიმინიც გამოჩნდება.❤️❤️❤️