Reap What You Sow [Nederlandse versie]

Hoofdstuk 9

Ergens moest Emilio toch in slaap zijn gevallen, want hij schrok wakker toen hij iemand over zijn nek hoorde gaan. Normaal gesproken zou hij erom gegrijnsd hebben, nu niet. Het was vast Juan, en hij wilde zijn vriend niet zien. Hij zou niet weten wat hij tegen hem moest zeggen. Zijn vriend had er vast spijt van, dat kon haast niets anders. Wat zou hij wel niet van hem denken? Emilio had moeten zeggen dat hij dom liep te praten en dat hij moest gaan slapen, maar in plaats daarvan had hij zich laten pijpen en daarna hetzelfde gedaan. Hoe fucking gestoord was dat wel niet?

Hij hoorde de kraan opengaan en ging rechtop zitten, zijn handen rusteloos in zijn schoot. Meer dan ooit voelde hij zich opgelaten omdat hij geen eens een eigen kamer had. Gisteren had hij nog met het idee gespeeld om samen met Mateo wat te gaan huren als hij vrijkwam, nu wist hij dat hij dat nooit zou gaan doen.

De badkamerdeur ging open. Juan droeg alleen een boxer, zijn gezicht was bleek. Aan de manier waarop hij zijn ogen tot spleetjes kneep, zag Emilio dat hij een flinke kater had.

Emilio mompelde een begroeting, al betwijfelde hij of die zijn vriend bereikte. Toch merkte Juan hem op; hij bevroor in zijn beweging.

Kut. Kut kut kut kut. Hij voelde een steek in zijn maagstreek. Vanaf nu zou alles awkward geworden, hij had fucking alles verkloot.

'Holy shit,' bracht Juan met een schorre stem uit. Hij liep naar de bank en staarde hem met grote ogen aan. 'Heb ik dat gedaan?'

Emilio begreep niet meteen waar hij het over had. 'Wat?'

'Je gezicht... Heb ik je gisteren uit bed geslagen? Lig je daarom hier? Ik herinner me alleen nog wat flarden van toen we op het dak wat aan het drinken waren.'

Emilio staarde hem aan. 'Je herinnert je helemaal niks meer van vannacht?'

Juan trok een gezicht. 'Nee.' Hij zakte op de bank neer. 'Ik heb wel een tyfus erge koppijn. Hel – wat een nacht moest dat zijn geweest.' Hij was even stil en boog toen zijn hoofd. 'Al is Dana boos op me. Dus waarschijnlijk heb ik me als een zielenpoot lopen bezuipen.'

Emilio wist niet wat hij moest zeggen. Juan herinnerde zich niets meer. Ergens een enorme opluchting – maar híj herinnerde zich nog wel alles.

'Was ik echt een bitch vannacht?' vroeg Juan. 'Serieus E – heb ik je geslagen?'

'Nee,' mompelde hij. 'Dat was Alex. Die vond het niet leuk dat ik haar zusje in bed probeerde te krijgen. Ik ben hier gaan liggen om – gewoon. Het was raar. Jij en ik in één bed.'

Hij durfde Juan niet in de ogen kijken te kijken. Wat als hij zich straks wel iets herinnerde? Zou hij dan denken dat het een droom was?

'Hmm. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar erg moeilijk over zou hebben gedaan.' Hij haalde zijn schouders op. 'Hé, heb je zin om mee te gaan naar Mat? Dat kan vast wel.'

Nu met beide broers in één ruimte zitten – hij moest er niet aan denken. Hij vertrouwde zichzelf niet meer, straks kreeg hij weer van die gore fantasieën en zat ie daar met een keiharde.

'Je kan beter alleen gaan,' mompelde hij. 'Je hebt je broer al zo lang niet gezien. Beetje tijd samen is vast gezelliger.'

'Het is gezelliger als ik niet alleen hoef te gaan,' hield Juan vol. 'Het is anderhalf uur reizen.'

Emilio klemde zijn kiezen op elkaar. Hoe moest hij zich hier nou uitlullen? Normaal gesproken zei hij nooit nee tegen Juan.

'Ik wil nog effe naar Jip,' loog hij. 'Sep onderbrak ons gisteren nogal ruw, ze is erg geschrokken. En misschien moet jij ook eens met Dana praten.'

'Als ze dat nog wil,' mompelde hij. 'Ze heeft niet op mijn berichtjes gereageerd.' Juan wreef over zijn gezicht en zuchtte, toen kwam hij overeind. 'Ik ga douchen. Je kan nog wel even een paar uur in mijn bed maffen als je wil? Je hebt vast niet al te best geslapen.'