Reap What You Sow [Nederlandse versie]

Hoofdstuk 19

Emilio had zijn handen diep in zijn zakken gestoken. De afgelopen twee jaar had hij dit gebouw talloze keren bezocht, maar het was voor het eerst dat hij zenuwachtig was. Het lukte gewoon niet om nog op dezelfde manier aan Mateo te denken en hij was als de dood dat de jongen het zou opmerken. Dat hij aanvoelde welke vunzige fantasieën Emilio over hem had gehad.

Toen de deur eindelijk openging, zetten Juan en hij zich gelijktijdig van de muur af. Toch dwong hij zichzelf tot een slenterpas terwijl hij zijn vriend liet voorgaan. Het ging immers om zijn broer. Met een nerveuze kriebel in zijn maag keek hij toe hoe de twee broers elkaar omhelsden, hoe Mateo een kus op Juans wang drukte en iets tegen hem zei wat Emilio niet kon verstaan. Daarna sloeg hij een arm om Juans schouder en draaide zich naar Emilio toe. Zijn andere arm sloeg hij om Emilio's schouder.

'Hé knul. Goed je weer te zien man.' Mateo gaf hem een knipoog, trok hem in een omhelzing en kuste toen ook zijn wang.

Het was niet de eerste keer dat hij dat deed – tegenover Juan en hem had hij nooit moeite gehad om zijn affectie te tonen – maar het was wel de eerste keer dat het gebaar ervoor zorgde dat er rode vlekken in zijn nek omhoog kropen en dat hij niet wist waar hij moest kijken. Het liefst zakte hij door de grond van schaamte, zeker toen Mateo zijn blik vasthield en zijn wenkbrauwen optrok. Hij wist het. Hij had geweten dat Mateo gelijk iets zou merken. Zijn handen voelden klam en er zat een zeurend gevoel in zijn borst.

'Heb je al honger?' vroeg Juan. 'Waar heb je zin in? Pizza? Patat? Die dingen kreeg je vast niet hè?'

Juan klonk energieker dan hij in maanden had gedaan, hij had een brede glimlach op zijn gezicht nu zijn broer weer vrij was. Emilio besefte daarentegen dat hij nog geen woord gesproken had.

Mateo's arm rustte nog steeds om zijn schouder en hij rilde toen hij diens vingertoppen door zijn haren voelde gaan, waarbij ze lichtjes zijn oorschelp aanraakten. In een verlammende vlaag van paniek vroeg hij zich af of Mateo dat ooit eerder had gedaan. Hij kon zich geen moment voor de geest halen, al sloot hij ook niet uit dat hij het gewoon niet opgemerkt had.

'Man, dat is wel een werelddilemma,' grijnsde Mateo. 'Wat jij, E? Gaat een van die twee dingen jouw tong losmaken?'

Emilio vloekte inwendig. Iets in zijn toon zorgde er ook nog voor dat hij die zin totaal anders opvatte. Tot overmaat van ramp ving hij ook nog een onderzoekende blik van Juan op.

'Jij moet het maar zeggen,' wist hij uiteindelijk te mompelen. 'Jij hebt tweeënhalf jaar op water en brood gezeten.'

'Ah, je hebt je tong nog niet verloren,' grijnsde Mateo. 'Mooi. Ik kan wel een gewillige tong gebruiken nu ik mijn celmaat moet missen.'

Emilio verkrampte. Wat de fuck was er aan de hand? Hij voelde zijn wangen gloeien. Hij had geweten dat Mateo hem vroeg of laat wel zou doorzien, maar nu al?! Hij had nog amper een woord gezegd! Geïrriteerd duwde hij de oudere jongen van zich af en wierp hem een vernietigende blik toe.

Mateo schoot in de lach. 'Nog net zo'n homofoob als vroeger dus. Nou deze jongen heeft zich het afgelopen jaar niet heel hetero gedragen, dus let voortaan op wat je zegt, voor ik me aangesproken voel.'

Emilio bromde iets onverstaanbaars, inmiddels wist hij niet meer wat hij moest denken.

Mateo grijnsde naar hem en knikte toen naar de uitgang. 'Ik ga voor pizza. Met een biertje.' Hij slaakte een verlangende zucht. 'Eindelijk een koud biertje...'

Emilio zei niets en liep achter de twee broers aan naar buiten. Het ongemak dat hij voelde weigerde weg te gaan en hij begon zo onderhand te wensen dat hij nooit met Juan mee was gegaan.

. . .

Emilio plukte aan zijn pizza. Hij had maar weinig eetlust. Er zat een knoop in zijn maag die weigerde weg te gaan en hij staarde meer door het raam naar buiten dan dat hij deelnam aan het gesprek. Toch vond hij dat ook riskant, hij wist dat het alleen maar opviel als hij op de achtergrond bleef.