• Aksel •

30|

İkiside bana dehşete düşnüş gibi bakarken Aysel hızla karnını düzeltti.

"A-aksel." kafamı iki yana salladım. Bakışlarımda aşağılama vardı çünkü bu iğrençti.

Ortam o kadar saçmaydı ki. Kafamı tekrar iki yana salladım ve aşağı kata inmeye başladım.

Arkamdan koşarken onu takmadan aşağı indim.

İnsanlar gülümserken bize dönünce bizi görünce kaşları çatıldı.

"Siz iyi misiniz? Yüzünün bir garip." derince bir nefes aldım. Çattığım kaşlarımı yavaşça düzelttim.

"İyiyiz. En azından ben iyiyim." üstümü düzelterek yerime oturdum.

"B-bende iyiyim. Belim ağrıyordu. Aksel'i görünce yardım istedim. O kadar." ona iğrenir bakışlarımo atarken yüzüme bile bakmıyordu.

"İyi olduğundan eminsin değil mi?" Barlas'a kafa salladım.

Gecenin ilerleyen saatlerinde gülümsemeye çalıştım. Konuşmalara katıldım. Herkes unutmuştu bile. Ara sıra Aysel'in bana bakışlarını yakalıyordum.

Kafam yeterince dolu değilmiş, omuzlarımda hiç yük yokmuş gibi sırlarıma yeni bir sır gelmişti.

Her içime attığım sır beni biraz daha başka biri yapıyordu. İnsanların tanıdığı Aksel'den farklı biri oluyordum.

"Biz artık kalkalım. Konuşuruz Selma hanım. İyi akşamlar size." gülümseyerek masadan kalktığımda herkes bize gülümseyip veda etti.

Barlas'la arabaya yürürken büyük bir sesizlik hakimdi. Sadece topuk seslerim duyuluyordu.

"Sen iyi misin?" kapı mı açtığında bir şey demeden yerleştim. Sonra kapımı kapadı ve sürücü koltuğuna geçti.

"Sadece..." derin bir nefes aldım. Açıklamalıydım yoksa aileye sahte bir bebek girecekti.

"Bu gün bir şey gördüm. Nasıl söylerim bilmiyorum." arabayı çalıştırdığında kaşlarını çattı.

"Ben bu gün Aysel ve Fevzi'yi gördüm."

"Bizde gördük güzelim. Ne olmuş onlara?" son bir nefes aldım ve bir çırpıda söyledim

"Aysel hamile değil." hemen ardından sabahtan beri aldığım nefesi verdim bu sefer.

"Ne?"

"Aysel yastık koymuş karnına. Bildiğin yastık. Kandırıyor tüm aileyi."

"Aksel ne dediğinin farkında-"