Defy The Game (COMPLETED)

Chapter 46

Napa-tigil sa paglalakad si Vito. Kinuha niya iyong cellphone niya, at saka tumingin sa akin. Sa tingin pa lang niya ay parang alam ko na kung ano ang nasa cellphone niya.

"Lumabas na?"

Tumango siya. "What do you want to do?"

"Hindi ko alam."

"Don't you want to be a lawyer anymore?"

"Hindi ko alam."

"You can always talk to me," malambing na sabi niya. Hinawakan niya iyong mga kamay ko at direktang tumingin sa mga mata ko. "I know I've been busy the past month, but you can always tell me anything. I'll always listen."

Mabilis akong napa-ngiti. "Sa tingin mo ba, papasa ako?"

Binitiwan niya iyong isang kamay ko at sabay kaming naglakad muli. "I mean, if Niko topped the BAR, I can't see why you can't pass it," sabi niya at bahagya akong natawa. "Seriously—no one saw that coming."

"Grabe ka. Masipag naman iyong tao."

"You didn't see him when we were reviewing—he was very distracted."

"Bakit naman?" tanong ko. Alam kong hindi kami okay nung mga panahon na 'yun... Nasabi ko naman na kay Vito noon na nasaktan ako nung iniwasan nila ako sa law school... Pero ayoko nang banggitin pa ulit iyon. Wala namang may gusto—saka maayos na kami ngayon. Bakit ko pa babalikan iyong nakaraan?

"You already met Jersey, right?"

Tumango ako. Naalala ko na naman iyong panty sa sofa ni Niko... Kay Jersey kaya iyon? Pero bakit naka-ipit sa sofa? "Girlfriend ni Niko?"

Natawa siya. "Those two confuse me."

"Matagal na pala sila?" tanong ko.

"It's hard to say—they're very confusing."

"Pero mukhang bagay naman sila," sabi ko. Maingay si Niko... pero mukhang mas maingay si Jersey. Siya na yata ang makaka-pantay kay Nikolai.

"Yeah..." sagot niya. "Do you wanna look at the results?"

Imbes na sumagot ay tinuro ko kay Vito iyong naka-tumbang kahoy sa may ilalim nung puno. Naglakad kami papunta doon. Naupo kami. Ramdam ko iyong tingin niya sa akin.

"Kung pumasa man ako... para saan pa?"

"Because you wanna help the people, remember?"

Nagkibit-balikat ako. "Ang hirap nilang tulungan."

"Assia..." pagtawag niya sa pangalan ko. Tumingin ako sa kanya at ngumiti. Hindi ko alam kung bakit kapag siya ang tumatawag sa pangalan ko, imbes na makaramdam ako ng takot ay parang mas nagiging kalmado ako.

"You're the kindest person I know—please don't let what happened change you," mahinang sabi niya habang hawak pa rin ang kamay ko. "There are monsters in this world... but there are also kind people. Let's fight for those people."

"Ano'ng nangyari sa 'yo?"

Mabait si Vito... pero ngayon ko lang siya narinig na magsalita nang ganito. Sa aming dalawa, mas ako iyong magsasabi ng sinasabi niya sa akin ngayon.

"I don't know... I spent a lot of time with the victims' families. It changed my perspective in life."

Nagbuntung-hininga siya.

"I'll always remember that day," sabi niya. "What if Niko and I rode with them? What if Tali arrived on time? Would we have died with them, too?" tanong niya. "It was hard reading the report—how they asked those who survived the initial ambush to step out of the vehicle and executed them like... they meant nothing."