Kiedy Joslyn Pandora Black postanawia wpuścić do swojego życia jej przeciwnika, Cedrica Diggoryiego.
started: 01.10.2020
ended: ???
| harry potter book
| prisoner of azkaban - deathly hallows
| cedric diggory x fem!oc
| copy...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
⋅︓︒︑∘∗✧∘︑︒⚬∙︓⋅⠄✯∘⠄✧⠄
Wrzesień minął spokojnie. Większość czasu spędzałam na nauce, chciałam dobrze się przygotować, patrząc na to, że w tym roku zdaje SUMy. Spędzałam nad książkami godziny i nie powiem, było to dosyć stresujące.
Moje patrole z Cedriciem mijały tak samo. Dowiedziałam się, że Cedric został w tym roku kapitanem drużyny Quidditcha Hufflepuff i kompletnie mnie to nie zdziwiło, bo zasługiwał na to. Mimo, że kapitan drużyny Quidditch Hufflepuff brzmi ładnie, nie mogłabym nim być, gdyż jest to zbyt duża odpowiedzialność i nie wiem, czy dałabym sobie z tym radę. Lubiłam moją pozycję Obrońcy i chciałam się na niej skupić.
Mówiąc o Quidditchu, właśnie siedziałam na jednej z ławek w szatni Hufflepuffu, czekając aż Cedric rozpocznie swoją przemowę.
— Hej — zaczął, gdy wszyscy zebrali się. — Jestem Cedric Diggory, wasz nowy kapitan. W tym roku zaczynamy meczem z Ravenclaw, więc nie mamy czym się martwić. Mamy nad nimi dużą przewagę i bez problemu damy radę wygrać — Uśmiechnął się. — Dzisiaj zaczniemy wyborami do drużyny. Potrzebujemy dwóch ścigaczy i jednego pałkarza, więc mam nadzieję, że się dobrze przygotowaliście.
Rozejrzałam się po szatni i spojrzałam na twarze zestresowanych kandydatów, którzy dzisiaj mieli pokazać swoje umiejętności i uśmiechnęłam się lekko.
Pamiętam bardzo dobrze jaki to jest stres, chociaż od początku wiedziałam, że mam zagwarantowane miejsce na pozycji obrońcy w drugiej klasie, gdyż pani Hooch niesamowicie pokochała moje umiejętności jeszcze w pierwszej klasie. W dzieciństwie, bardzo często grałam w Quidditcha przed domem Malfoyów razem z Draco i to jeszcze na miotle dla dzieci, która była niesamowicie wolna i nie wznosiła się wyżej niż dziesięć stóp nad ziemią, co utrudniało nam granie.
— Dobra! — Cedric klasnął i wyrwał mnie tym samym z zamyślenia. — Chodźmy na boisko.
Wzięłam w dłoń moją Błyskawicę, którą dostałam na urodziny od rodziców i podbiegłam do Cedrica.
— I jak tam pierwsze odczucia jako kapitan? — Uśmiechnęłam się.
— Sup... O mój Boże! — Krzyknął i zatrzymał się, a ja zmarszczyłam brwi. — Czy-czy to jest Błyskawica? — zapytał, patrząc na moją miotłę z rozszerzonymi oczami.
— Tak Cedric, to jest Błyskawica — Wywróciłam oczami, ale uśmiechnęłam się.
— Mogę dotknąć? — zapytał, nie odrywając wzroku od miotły.
