Μετά από τόση ησυχία ακούω ένα.
-Γάμπι;
-Ναι.
-Σήκω να πάμε έχεις τις εξετάσεις. Τέλειωνε.
-Σου είπα δεν θέλω άσε με.
-Δεν γίνετε να μην πας πρέπει να μάθουμε τι κάνει το μωρό.
-Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να είναι μωρά;
-Όχι και ούτε θέλω.
-Γιατί μωρέ;
-Εδώ φρικάρω με το ένα θα έχουμε δύο ή ακόμα χειρότερα τρία παρακάτω δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.
-Εγώ θα ήθελα να είναι παραπάνω από 1 , αν και φοβάμαι λίγο.
-Εεε αφού θα ήθελες παραπάνω και από ένα έλα τέλειωνε να πάμε.
-Καλά αν και να ξέρεις εγώ δεν θέλω να πηγαίνουμε σε αυτή. Δεν την συμπαθώ καθόλου είναι χαζή.
-Ναι ντάξει σταμάτα τώρα την μουρμούρα και πάμε.
-Δεν μουρμουράω εγώ.
-Ναι το είδαμε.
-Είπα δεν είμαι γκρινιάρα.
-Έλα τέλειωνε και μπες μέσα να τελειώνουμε.
Φτάνουμε εκεί μπαίνουμε μέσα με βλέπει αυτή και με χαιρετάει χαμογελαστά εγώ την αγριοκοιτάζω και δεν της απαντώ και βλέπω το άλλο το γουρούνι να κρυφογελάει.
Μπαίνουμε μέσα εξετάζει μου λέει ότι όλα μια χαρά και βγαίνω έξω. Όλα μια χαρά του λέω να τσάμπα με έφερες είδες με κοιτάει με γράφει και προχωράει μπροστά. Μπαίνει στο αμάξι μπαίνω και εγώ και φεύγουμε.
Σε όλη την διαδρομή δεν μου μίλαγε. Ήταν σοβαρός και νευριασμένος. Με αφήνει σπίτι μου λέει:
-Θα αργήσω. Μην τολμήσεις να βγεις ειδικά μόνη σου .Και φεύγει.
Μπαίνω μέσα στο σπίτι έχω να δηλώσω ότι δεν μου έχει βγάλει κλειδιά ούτε μου έχει δώσει. Όταν είναι να μπαίνω στο σπίτι και να φεύγει αυτός μου δίνει τα κλειδιά και εγώ τα αφήνω στην θέση του και τα παίρνει πίσω.
Πάω πάνω στο δωμάτιο και βάζω τις πιτζάμες. Ένα γκρί τοπάκι και μια μαύρη φόρμα κλασικά ρούχα. Έπεσα για ύπνο. Όταν άνοιξα τα μάτια μου η ώρα ήταν 1:00 το μεσημέρι. Κατεβαίνω κάτω και πάλι δεν ήταν κανείς όσοι αναρωτιέστε που είναι η Εμμανουέλα δεν ξέρω ούτε εγώ οπότε θα την πάρω τηλέφωνο να έρθει από εδώ.
Χτυπάει για λίγο και το σηκώνει.
-Εμμανουέλα η Γάμπι είμαι μήπως θα μπορούσες να έρθεις από δω ;
-Ναι φυσικά μωράκι μου.
-Οκαυ σε περιμένω.
-Τα λέμε αγάπη.
-Τα λέμε μωράκι.
Μου μίλαγε λίγο περίεργα σαν αν μίλαγε στον γκόμενο όχι για τις λέξης και καλά μωράκι και τέτοια εγώ συνήθως έτσι μιλάω αλλά το ύφος που μίλαγε λέω Τέλος πάντων θα την ρωτήσω από κοντά.
Πάω λίγο στο σαλόνι και βλέπω τηλεόραση καθώς τρώω πατατάκια. Καθώς βλέπω νέτφλιξ το κουδούνι πάω να ανοίξω και βλέπω την Εμμανουέλα την αγκαλιάζω χαρούμενη και πάμε στον καναπε .Καθόμαστε και της λέω:
-Τι έγινε και μου μίλαγες έτσι μωρή πριν.
-Ήταν το αγόρι μου.
-Και;
-Λοιπόν εγώ έχω ένα αγόρι που το έχω ερωτευτεί πάρα πολύ αλλά αυτός ο μαλάκας με έχει του πεταματού.
-Και γιατί μένετε μαζί;
-Γιατί δεν με αφήνει να φύγω.
-Γράψε τον.
-Δεν γίνετε σου είπα αρχικά ότι μου αρέσει πάρα πολύ έπειτα αν φύγω και με βρει που θα με βρει έχω πεθάνει επιτόπου.
-Και πως και σε αφήνει να έρχεσαι εδώ ;
-Είναι φίλος του δικού σου επίτηδες μας έχουν μαζί. Για να μην γκρινιάζεις και εσύ μετά πως θες παρέα και για να ηρεμίσω και γω. Δεν λες πάλι καλά που δεν μου φέραν καμιά ξινή.
-Πάλι καλά και γω αυτό σκέφτηκα αλλά δεν πρέπει να τους κάνουμε ένα χουνέρι;
-Ναι αλλά θα μας βρούνε κάτω από το χώμα μετά.
-Τι λες μωρέ σιγά τους άντρες.
-Ώστε σιγά τον άντρα. Δεν σου κάνουμε ε;
Πετάχτηκα από την τρομάρα μου.
-Σε τρομάξαμε μικρό;
-Προσωπικό χώρο δεν έχουμε εδώ μέσα;
-Δικό μου είναι οπότε μπα δεν νομίζω.
-Εεε τότε να φύγω.
-Θα 'θελες να μπορούσες.
-Νομίζεις δεν μπορώ;
-Όχι δεν κατάλαβες δεν είναι ότι δεν νομίζω είναι ότι δεν μπορείς.
-Ωραία τώρα που το λύσαμε παίρνεις την φιλενάδα σου και πάτε στο δωματιάκι σου.
Τότε λέω στην Εμμανουέλα σήκω πάμε μέσα εδώ είμαστε ανεπιθύμητες απότι φαίνεται καθώς τον αγριοκοίταζα. Και τότε ακούω τον Στεφάν να λέει:
-Μόνο και μόνο για το αγριοκοίταγμα Εμμανουέλα φεύγεις παίρνω τον Παύλο να έρθει να σε πάρει.
-Δεν νομίζω.
-Και όμως.
Τον βλέπω να ανοίγει το κινητό του να πατάει κάτι και να το βάζει στο αυτί του.Έλα Παύλο τον ακούω να λέει :
-Έλα
