The unexpected.

(3)

Μέσα στον ύπνο μου ακούω το κινητό μου να χτυπάει πρίν το σηκώσω κοιτάω την ώρα όπου λέει 5:00.

-Που είσαι;

Ακούω μια γνώριμη φωνή. Αλλά μέσα στον ύπνο μου στην αρχή δεν καταλαβαίνω ποιος είναι.

-Ποιος είναι; Ρωτάω εγώ .

-Ο Στεφάν. Απαντάει ξερά.

-Ααα.

-Ξαναρωτάω. Που είσαι;

-Σε ένα μοτέλ.

-Πώς το λένε;

-Πρίαμος.

-Σε δέκα λεπτά να είσαι κάτω με τα πράγματα σου.

-Γιατί;

-Είπα κάτι.

Αρχίζω να ντύνομαι παίρνω την τσάντα μου και πηγαίνω στην  ρεσεψιόν. Αφήνω το κλειδί μου πληρώνω και βγαίνω έξω ενώ αυτός είναι ήδη εκεί με το αμάξι .Πάω κοντά του και ανοίγω την πόρτα του αμαξιού απότομα με νεύρα .

-Μπες μέσα .Με προστάζει.

-Θα πάω με την μηχανή μου. Του αντιλέγω.

-Εντάξει άσε όμως τα πράγματα σου εδώ και πήγαινε πρός το σπίτι μου.

Αφήνω τα πράγματα μου εκεί και χωρίς να πω τίποτα κατευθύνομαι προς την μηχανή μου. Βάζω μπρος στην  μηχανή μου και ξεκινάω την διαδρομή προς το σπίτι του .Όταν φτάνω σπίτι του κατεβαίνω από την μηχανή και αυτός από το αμάξι .Μπαίνουμε στο σπίτι του και πάμε προς το καθιστικό.

-Κάτσε.

Μου λέει. Και κάθομαι στον καναπέ.

-Τι έγινε. Τον ρωτάω.

-Από σήμερα μένεις μαζί μου .Θέλω να παρακολουθώ την υγεία σου και κυρίως του παιδιού μου.

-Δεν χρειάζεται. Μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου.

Του είπα αν και ήξερα ότι δεν θα τα έβγαζα πέρα μόνο και μόνο από εγωισμό.

-Όχι δεν κατάλαβες δεν ήταν ερώτηση. Το παιδί αυτό δεν είναι μόνο δικό σου.

-Τώρα το θυμήθηκες;

-Ναι και οι ειρωνίες κομμένες.

-Ποιο θα είναι το δωμάτιο μου;

-Σήκω να σε πάω.

Σηκώθηκα και τον ακολουθούσα έως τον πάνω όροφο που πήγε.

-Εδώ είναι το δωμάτιο μου.

Είπε και άνοιξε μια πόρτα .Αυτή την φορά είχα την ευκαιρία να το παρατηρήσω.