Things I Know About Love

İnsanlar

Gözlerini açıp gecenin karanlığına uyanmıştı. Gençliğinden beri uyku eksikliği çekiyordu. Şifoniyerin üstündeki gece lambasını yakıp doğruldu ve gözlerini ovuşturdu. O gün diğer günlerden daha enerjik hissediyordu. Ne de olsa özel bir güne uyanmak insanı mutlu ediyordu.

Yataktan çıkıp banyoya gitti ve soğuk suyla yüzünü yıkadı. Aynaya bakıp gülümsedi. Gözlerinin altındaki morlukları saymazsak gayet iyi görünüyordu. O seferlik kendine tek kişilik bir kahvaltı hazırladı. O günden sonra hep kendisi ve sevgilisi için kahvaltı hazırlayacağını düşünerek sırıttı.

Yaklaşık 7 yıl oluyordu onunla tanışalı. Daha lisedeydiler o zaman. Gülümseyişine aşık olmuştu. O kadar güzeldi ki... Tanıştıkları günden sonra hep onu korumuş ve mutlu olması için elinden geleni yapmıştı. Bu yüzden kendisini çok sevdiğini biliyordu ama konusunu pek açmamaya çalışıyordu. Böyle şeyleri sürpriz olarak tutmaktan hoşlanıyordu.

Kahvaltısını edip masayı topladı. Üstüne beyaz gömleğini ve siyah kotunu geçirdi. Spor ayakkabılarını giydikten sonra maskesi ve siyah paltosunu giydi. Kapının kenarında duran çantasını da omzuna geçirdikten sonra kapıyı açıp çıktı. Saat 5'ti. Sevgilisinin evden çıkmasına daha 1 saat vardı. Metroyla oraya gitmesi yarım saatini alacaktı.

Metroya binip boş bir yere oturdu. İşe giden insanların aceleyle koşuşturmaları yeni başlarken metroda pek çok kişi yoktu. Sadece uyanmaya çalışan birkaç iş insanı ve neden metroda olduğu belirsiz gençler vardı. Kulaklığını takıp mümkün olduğunca insanlardan kaçınmaya çalıştı. İnsanlar onu tiksindiriyordu. Yaptıkları bütün o iğrenç şeyler ve hayatlarını boşa harcayışları midesini bulandırıyordu.

Sevgilisini sevmesinin nedenlerinden biri de buydu. O diğer insanlara hiç benzemiyordu. Var oluşu bile hayata anlam katıyordu. Ondan ayrı geçirdiği her saniyeye lanet etmesine neden oluyordu. Kafasından geçen bu düşünceleri atmaya çalıştı ve kendi kendine "Neyse ki bundan sonra hiç ayrı kalmayacağız." diye mırıldandı. Yanındaki siyah saçlı adamın garip bakışlarına aldırmadan sevgilisinin evine en yakın istasyonda indi.

Evin önüne geldiğinde sevgilisinin evden çıkmasına tahminince 15 dakika vardı. Tahmin ettiği gibi 15 dakika sonra genç kız evden çıktı. İşte planı şimdi başlıyordu. Saklandığı duvarın arkasından çıktı ve tam tersi yönde yürümeye başladı. Sanki sıradan bir kazaymış gibi kıza omzuyla vurdu. "Affedersiniz." deyip yürümeye devam etti. Maske işe yaramıştı. Kendisini tanımamıştı.

El çabukluğuyla kızın çantasından aldığı telefonu, çıkarıp şifreyi girdi. Daha önce odasının camından görmüştü şifresini. Zaten görmesine gerek yoktu. Doğum tarihini ezbere biliyordu. Yakında hayatlarını sonsuza kadar birleştirecek iki kişiden bu kadarı da beklenirdi. Dünya'daki en çok öldürmek istediği kişiyle olan mesajlaşmalarını okumak bile istemiyordu bu yüzden hiç oyalanmadan "Tatlım. Sana bir sürprizim var. Akşam 5'te evime gel. Sakın ısrar etmeye kalkma, büyük sürprizimi öğrenemezsin." diye yazdı.

Göndermeden önce biraz duraksadı. Sevgilisi, kendisine karşı böyle bir ihanette bulunmazdı. Sadece küçük bir hata yapmış ve başka birinin onu kendisi gibi koruyabileceğini sanmıştı. Bir daha asla böyle bir şey olmasına izin vermeyecekti. Mesajı gönderdikten biraz sonra yeni bir mesaj geldi. Sevgilisinin küçük hatası, "Tamam ama umarım geçen seferki gibi beni kandırmıyorsundur." diye yazmıştı.

Genç, mesajı okurken ister istemez meraklandı. "Geçen seferki gibi" derken neyi kastediyordu? Genç, sinirine hakim olmaya çalışıp "Bana güvenmiyor musun yoksa? Neyse benim gitmem gerek. Ofiste yoğun bir gün." yazdı. Konuştuğu kişinin sevdiği kız olmadığından haberdar olmayan adamın "Tamam, seni seviyorum. Akşam görüşürüz." yazmasıyla genç nefesinin kesildiğini hissetti. "Sen buna sevmek mi diyorsun!" diye bağıracakken kendini tuttu. "Sadece birkaç saat." dedi "Birkaç saat sonra bir daha sevgilime dokunamayacak.".