in love with an angel

Part 6

POV:WILL

23/12 και η ωρα 10 το πρωί. Ετοιμάσαμε τα πράγματα μας από χθες το βράδυ, και θα καθόμασταν για 2 ολόκληρες βδομάδες τωρα. Είδα τον Τζόναθαν να κατεβαίνει με ενα ποτήρι καφέ στο χέρι.
-μερα, πεταξε νυσταγμένα, η μαμα είναι κουρασμένη, μην την ξυπνήσετε.
       Τα πράγματα με την Ελ ηταν ασυνήθιστα καλά, φερομασταν σαν κανονικά αδέλφια, λες και είχε ξεχάσει όλα που είχαν γίνει με τον Μάικ, λες και έγινε μια διαγραφή μνήμης στο μυαλό της. Μάλλον δεν τον σκέφτεται όσο εγώ. Τα κυματιστα μαλλια του και τα κάστανα αγγελικά του μάτια, παίρναν κάθε μέρα απο τις σκέψεις μου.

POV:MIKE

Οι μερες πέρασαν χωρίς να το καταλάβω, ο Γουίλ και η Ελ θα ερχόντουσαν μετα. Με τον Γουίλ έχουμε αφήσει κάτι στην μέση. Βασικά ούτε καν ξεκινήσαμε,αντιθέτως κατα κάποιο τρόπο μαλωσαμε. Πήγαμε με τους άλλους να αγοράσουμε Χριστουγεννατικα μπιχλιμπίδια.

POV:WILL

Η ωρα που θα ξαναπήγαιναμε στο Hawkins ήρθε. Μπαίνουμε όλοι στο αμάξι χωρίς να ακουστεί κουβέντα.
-κατάπιες την γλωσσα σου μικρε; μου είπε ο Τζόναθαν
-οχι, απλα νυστάζω.
Δεν φάνηκε να το'φαγε. Τα βλέφαρά μου έκλεισαν και άκουγα την Ελ να μιλάει με την μαμα. Όταν επιτέλους ξύπνησα, είχαμε ήδη φτάσει, μάλλον με είχαν αφήσει στο αμάξι να κοιμηθώ.

POV:MIKE

Η μαμα του Γουίλ κ η Ελ ήρθαν κ περίμενα μέχρι να εμφανιστεί ο Γουίλ.
-ο Γουίλ ειναι στο αμάξι και κοιμάται,είπε η κ Τζόις. Η ώρα πέρασε κ την ρώτησα
-κυρία Τζόις, ο Γουίλ ειναι σίγουρα οκευ; έχει περάσει πολύ ωρα...
-ναι γλυκε μου, αλλα πάω να τον τσεκάρω.
-η θα μπορούσα να πάω εγω; είπα κ βγήκα έξω. Προχώρησα προς το αμάξι και είδα τον Γουίλ να βγαίνει απο την πόρτα σκυμμένος. Μου χαμογέλασε αμήχανα και πήγα προς το μέρος του, αγκαλιάστηκαμε.
-μου έλειψες, του είπα αυθόρμητα. Ξαφνικά ένιωθα λες και δεν μαλωσαμε ποτέ, λες και ηταν όπως πριν.
-και μενα... δεν ξέρεις ποσο, μετρούσα τις μέρες, και φοβόμουν, αλλα χαίρομαι...
-κάτσε τι; τωρα τα πράγματα έγιναν όπως φοβόμουν.
-ξες γιατι.... Ελα Μάικ πρέπει να το συζητήσουμε....
-αλήθεια τωρα; περίμενα να το είχες ήδη ξεχάσει. Σε τι θα φανεί χρήσιμη η συζήτηση; δεν θέλω.
-ρωτας όντως αν είναι αναγκη; Μάικ, μου κάνεις πλακα;ξερω δεν θα σου είναι εύκολο... θα είναι άβολο.... αλλά πρέπει να ξέρω τι νιώθεις κ τι πιστεύεις.
-οχι, κοφτο. Δεν θέλω, δεν είναι ανάγκη και δεν θέλω κανεναν να ξέρει. Ωχ. Είπα μεγάλη μαλακια, κ δεν ξερω το γιατί.
-Κατάλαβα Μάικ. Άστο. Ντρέπεσαι. Ντρέπεσαι για μενα. Αλήθεια πίστεψα ότι νοιάζεσαι. Οτι έχεις μια πλευρά μόνο για αυτό το άτομο. Τελικά δεν είσαι καθόλου έτσι.
Πήγε μέσα. Αχχ, τι μαλακια ειπα μόλις, και μου ξέφυγε, και ούτε καν το εννοούσα. Μεσα όλοι ήταν μες στην χαρά, εκτός απο τον Γουίλ. Προσπάθησε να το παίξει ότι ολα οκ αλλα τα μάτια του βουρκωσαν όταν με είδε. Γιατί να μην μπορώ να χω μια τόσο απλή συζήτηση,γιατί να μην μπορώ να αποδεχτώ αυτό που είμαι, γιατί να μην μπορώ να αρπάξω τον Γουίλ και να ζήσουμε μόνοι μας. Πριν κάτι μήνες θα έλεγα κάτι τέτοιο για την Ελ, αλλα τωρα όχι. Ήμουν πτώμα, αλλα προσπάθησα να μιλησω με τον Γουίλ. Ενα χέρι με τράβηξε και γύρισα. Δεν ήταν,δεν ήταν αυτός που ήθελα να είναι. Η Ελ με κοιτούσε επίμονα. Έσκυψα και την φίλησα. Γιατί, γιατί κάνω ότι να ναι πάντα, κάνω βλακειες την μια πίσω από την αλλη.