"ေၾသာ္..."ဒီလိုျဖစ္ေနခဲ့တာကိုး။

"မအိပ္ျကေသးဘူးလား သားတို႔"တဲ့ ေမာင္ထူးအေဖက ေမးတယ္။ ဘယ္ကေနေရာက္လာတာလဲ မသိပါဘူး။ ခုနကေတာ့ ဒီနားမွာမရွိဘူး။

"အေဖတို႔မသြားျဖစ္ဘူးေပါ့"

ေမာင္ထူးကျပန္ေမးလိုက္တယ္။

"မင္းအေမေပါ့....မိုးေတြတအား႐ြာလာေတာ့ အိမ္ကိုစိတ္မခ်ဘဴး....ျပန္လွည့္မယ္ခ်ည္းလုပ္ေနလို႔ ျပန္လာလိုက္ရတာ"

"ကြၽန္ေတာ္ အဲ့လိုေတြမလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုဗ်ာ"တဲ့ ေမာင္ထူးကသူ႕အေမဘက္ကိုလွည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ဆက္ၿပီး "ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ မီးဖိုထဲဘာလုပ္ေနတာလဲအေမက"

"မင္းအေဖေလ ဗိုက္ဆာတယ္...တစ္ခုခုလုပ္ေပး....တခုခုမွမစားရရင္ေသရပါေတာ့မယ္ဆိုလို႔ မီးဖိုထဲမွာ ဘာရွိလဲလာၾကည့္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္မီးပ်က္သြားလို႔ သူ႕ကိုမီးစက္သြားႏွိုးခိုင္းၿပီး အိပ္ခ်င္တာနဲ႕ မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး ေရခဲေသတၱာကိုမွီေနတာ....
အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ဆိုေတာ့ ဆရာေလးဝင္လာတာကို မင္းအေဖမွတ္ၿပီး မီးစက္ကႏွိုးမရဘူးလားဘာညာေမးမလို႔ လက္လွမ္းလိုက္တာ"

ကြၽန္ေတာ္ ေဆး႐ုံျပဖို႔လိုေနၿပီထင္တယ္။ အေၾကာက္လြန္ေရာဂါျဖစ္ေနေလာက္တယ္။ ဘာမဟုတ္ေတြကို လိုက္ေၾကာက္ေနတာ။

ေဆး႐ုံမွာ ဆရာဝန္က ဘာျဖစ္လို႔လာျပတာလဲလို႔ေမးမယ္။ အေၾကာက္လြန္ေရာဂါျဖစ္ေနလို႔ပါလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကျပန္ေျဖမယ္။ ဘယ္လိုေၾကာက္တာလဲဆိုၿပီး ဆရာဝန္ကထပ္ေမးမယ္။ အကုန္ေၾကာက္တာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကလည္းထပ္ေျဖမယ္။ ဒါဆို က်ဳပ္ကိုေရာ မေၾကာက္ဘူးလားဆိုၿပီး ထိုင္ေနရာကေန ဆရာဝန္ကထလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အနားကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကပ္လာမယ္။ ဆရာဝန္ဆိုတာ ေဆးကုေပးတဲ့လူပဲကို ဘယ္လိုလုပ္ေၾကာက္မွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ဆရာဝန္က ေဆးထိုးအပ္နဲ႕ထိုးခ်လိဳက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းေပၚကို။ ခဏေနေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သတိေမ့သြားတယ္။

ဆရာဝန္က ကြၽန္ေတာ့္ကို လူေတြမျမင္ေအာင္ ဖြက္ၿပီးေတာ့သယ္သြားတယ္။ အခန္းတစ္ခုထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အခန္းကေမွာင္မည္းလို႔။ အခန္းအလယ္တည့္တည့္မွာ ခုတင္တစ္လုံးရွိတယ္။ အဲ့ခုတင္ေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတင္၊ ခုတင္ရဲ႕ အေပၚတည့္တည့္မွာရွိတဲ့ တစ္လုံးတည္းေသာ မီးလုံးကိုထြန္း။ ခြဲစိတ္ခန္းသုံးတဲ့ဓားေတြကို ကြၽန္ေတာ့ေဘးမွာ စီၿပီးခ်ထား။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘက္ကို ခြဲ။ အသဲ၊ေက်ာက္ကပ္၊ ႏွလုံး အဖိုးတန္တာေတြအကုန္ထုတ္ၿပီး ခြဲထားတာကိုျပန္ခ်ဳပ္။
ဟို သုံးဆယ္ေျခာက္သိန္းတန္တယ္ဆိုတဲ့ အေစ့ေလးႏွစ္လုံးကိုပါျဖဳတ္ယူသြား။

မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)Where stories live. Discover now