MİHRİMAH (Tamamlandı)

3

Mihrimah

Dersler sonunda bitmişti. Bir ara bu işkence hiç bitmeyecek sanmıştım. fakat dinlemek zorundaydım sınavıma az bir süre vardı. 216 gün..

Her neyse okuldan çıkıp eve doğru yol aldım eğer geç gidersem babam çok kızardı o yüzden hızlı gitmeliyim. Attığım adımın sıklığından mıdır yoksa korkumdan mı bilmiyorum ama kalbim çok hızlı atıyordu.

Eve geldiğimde sessizce kapıyı açtım.
İçeride ürpertici bir sessizlik vardı.

Kendime engel olamayarak seslice yutkundum. Şu an çok korkuyorum.

Kapıyı kapatıp çıkıp gidecek cesaretim yoktu.

İçeri girmeye de.

"MİHRİMAH!"  Bir anda evin her yerini Babamın sesi doldurdu . İrkilsem de kendime gelip hızla yanına ilerledim.

"Efendim" sesim içime kaçmış gibiydi.

Elini yüzüme yaklaştırınca hızla gözlerimi kapatıp beklemeye başladım.

"Korkma kızım " yüzünde iğrenç bir gülümseme vardı.  Kızım kelimesi bir insana bu kadar mı yakışmazdı?

"Hazırlan da gel aşağı misafirlerimiz gelecek"

 Kaşlarım çatıldı ne misafirinden bahsediyordu bu adam Allah aşkına. Bize pek misafir gelmezdi hatta hiç.

Derince bir nefes aldım sesimin titremesine engel olmaya çalışarak

"Ne misafiri?"

"Seni istemeye gelecekler sana baktığım yeter "

Algılarım kapanmış gibiydi. Benim titrek sesime karşılık onun ki gayet gürdü. Kendini güçlü sanıyordu. Benim çaresizliğim onu güçlü yapmıyordu.

"Ne diyorsun be!"

"Hop hop sen kime sesini yükseltiyorsun lan"

Başım attığı tokatın etkisiyle sola düşmüştü.

"Git yukarı hazırlan daha fazla çekemem seni "

Merdivenin önünde gülen annemle midem bulandı koşarak yukarı çıktım.

Böyle olmamalıydı bu çok ağırdı. Her şey üstüme üstüme geliyordu sanki . Hiç durmadan akan gözyaşlarım bulanık görmemi sağlıyordu.

Buraya kadardı ne olursa olsun buradan kurtulmam gerekiyordu.

Onlardan aile sevgisini beklemeyi bırakalı çok olmuştu. Yanında olmalarını da istemiyordum.

Ama bu nefretleri niyeydi hiç bir fikrim yok. Onlara en ufak bir zararım dokunmamıştı ki.

Gözyaşlarımı silip aynada kendimle göz göze geldim.

"Ne olursa olsun kurtulacağım buradan" kendi kendime söylediklerim hem bir telkin hemde bir yemin gibiydi.

Sırt çantamın içerisindeki kitapları boşaltıp içine koyabildiğim kadar kıyafet koydum.

Geçen gün Hasan amcanın verdiği avansı da çantanın en güvenli yerine koydum.

Ellerim titriyordu midem kasılıyordu.

Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki tarif edemiyordum çünkü çok korkuyordum. Evlenmek falan istemiyordum daha 17 yaşındaydım hem ben daha doktor olacaktım.

Onların niye böyle olduğunu sorgulamayı bırakalı çok olsa yine de keşke diyordum bazen keşke benimde beni seven bir ailem olsaydı.

♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧♧

Yaklaşık 10 dakikadır hazır olmama rağmen odadan dışarı çıkmıyordum.

Annem (!) Mutfakta bir şeyler hazırlıyordu ve ben buradan çıktığım gibi görürdü.

Evimiz 2 katlı müstakil bir evdi ne çok eski ne de çok yeni.

Ben doğduğumdan beri buradaydım.

Dedem bırakmış bu evi bize zaten bunlar kazanamazdı. Çalışmaktan ikisi de nefret ederdi.

Kapının tıklanma sesiyle irkildim.

" Hadi hazırlanmadın mı hala? Niye özeniyorsun bu kadar koca meraklısı olduğunu bilmiyordum" tiz kahkahası doldurdu evi.

Bir insan bir anne böyle olamazdı.

Bu kadar bencil olamazdı.

"Cevap versene kız onca yıl ölmeyip şimdi mi öldün?"

Onca yıl ölmeyip şimdi mi öldün?

Gözlerimin içi yandı ama direndim onlara tek damla gözyaşım bile çoktu.

Sesimin titremesine engel olmaya çalışarak

"Geliyorum az kaldı"

"İyi iyi aferin"

Sesi o kadar mutluydu ki aslında niye olmasın ki benden kurtuluyordu.

Sonunda salona doğru gidiyordu. Sürekli olarak giydiği topuklu terliklerinden anlamıştım.Hazır olduğumu kocasına yetiştirmesi gerekiyordu tabi.

Sessizce ayakkabılarım elimde kapının önüne geldim.

Kalbim ağzımda atıyordu resmen.

Kapı açılırken azda olsa gıcırtı sesi gelmişti.

Şimdi düşüp bayılacaktım.

Kapıyı yavaşça kapattım son kez baktım doğduğum eve başıma ne gelir neler olurdu bilmiyordum.

Arkama dönüp gitmeye başlayacaktım ki evden bir bağırma sesi geldi.

"MİHRİMAH!"

Hızla koşmaya başladım o eve geri dönemezdim.

Daha çok ileri gidemeden  bizim evin kapısının açılma sesini duydum.

"Hele seni bir elime geçireyim gel lan buraya"

Babam arkamdan gelmeye başlamıştı bu kadar heyecan bünyeme çok fazlaydı. Gözlerim bulanık görüyordu resmen.

"MİHRİMAH!"

Hızla yukarı sokağa girmek için adım atmıştım ki yüzüme gelen ışıklarla ne olduğunu algılayamadım.

Vücudum bu kadar adrenalin karşında daha fazla direnemedi.

Kendimi yere bıraktım.

3. Bölümde bu kadardı yeni bölümde artık Mihrimah ve ailesini karşılaştırma vakti.

Ama zaman zaman geçmişe yönelik anılar olacak buralarda üvey anne babasına sövmek serbesttir jkanznx

Sizi seviyorum kendinize iyi bakın ve oylamayı sakın unutmayın❤❤

DÜZENLENMİŞTİR.