မောင်ထူးကရှင်းပြတယ်။

"သြော်..."ဒီလိုဖြစ်နေခဲ့တာကိုး။

"မအိပ်ကြသေးဘူးလား သားတို့"တဲ့ မောင်ထူးအဖေက မေးတယ်။ ဘယ်ကနေရောက်လာတာလဲ မသိပါဘူး။ ခုနကတော့ ဒီနားမှာမရှိဘူး။

"အဖေတို့မသွားဖြစ်ဘူးပေါ့"

မောင်ထူးကပြန်မေးလိုက်တယ်။

"မင်းအမေပေါ့.... မိုးတွေတအားရွာလာတော့ အိမ်ကိုစိတ်မချဘူး.... ပြန်လှည့်မယ်ချည်းလုပ်နေလို့ ပြန်လာလိုက်ရတာ"

"ကျွန်တော် အဲ့လိုတွေမလုပ်တော့ပါဘူးဆိုဗျာ"

မောင်ထူးက သူ့အမေဘက်ကိုလှည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ဆက်ပြီး

"ညကြီးမိုးချုပ် မီးဖိုထဲဘာလုပ်နေတာလဲအမေက"

"မင်းအဖေလေ ဗိုက်ဆာတယ်... တစ်ခုခုလုပ်ပေး.... တခုခုမှမစားရရင် သေရပါတော့မယ်ဆိုလို့ မီးဖိုထဲမှာ ဘာရှိလဲလာကြည့်နေတုန်း ရုတ်တရက်မီးပျက်သွားလို့ သူ့ကိုမီးစက်သွားနှိုးခိုင်းပြီး အိပ်ချင်တာနဲ့ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ရေခဲသေတ္တာကိုမှီနေတာ.... အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ဆိုတော့ ဆရာလေးဝင်လာတာကို မင်းအဖေမှတ်ပြီး မီးစက်ကနှိုးမရဘူးလားဘာညာမေးမလို့ လက်လှမ်းလိုက်တာ"

"......"

ကျွန်တော် ဆေးရုံပြဖို့လိုနေပြီထင်တယ်။ အကြောက်လွန်ရောဂါ ဖြစ်နေလောက်တယ်။ ဘာမဟုတ်တွေကို လိုက်ကြောက်နေတာ။

ဆေးရုံမှာ ဆရာဝန်က ဘာဖြစ်လို့လာပြတာလဲလို့မေးမယ်။ အကြောက်လွန်ရောဂါဖြစ်နေလို့ပါလို့ ကျွန်တော်ကပြန်ဖြေမယ်။ ဘယ်လိုကြောက်တာလဲဆိုပြီး ဆရာဝန်ကထပ်မေးမယ်။ အကုန်ကြောက်တာလို့ ကျွန်တော်ကလည်းထပ်ဖြေမယ်။ ဒါဆို ကျုပ်ကိုရော မကြောက်ဘူးလားဆိုပြီး ထိုင်နေရာကနေ ဆရာဝန်ကထလာပြီး ကျွန်တော့်အနားကိုဖြည်းဖြည်းချင်း ကပ်လာမယ်။ ဆရာဝန်ဆိုတာ ဆေးကုပေးတဲ့လူပဲကို ဘယ်လိုလုပ်ကြောက်မှာလဲ။ ကျွန်တော်တွေးနေတုန်းမှာပဲ ဆရာဝန်က ဆေးထိုးအပ်နဲ့ထိုးချလိုက်တယ်။ ကျွန်တော့်လည်ပင်းပေါ်ကို။ ခဏနေတော့ ကျွန်တော်သတိမေ့သွားတယ်။

မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)Donde viven las historias. Descúbrelo ahora