SUN { Season 1 }

SUN { 45 }

ေျဖာင္းခနဲ ျမည္သြားေသာ ရိုက္ခ်က္ တစ္ခု။

ဦးေနမင္းခန႔္၏ အာေမဋိတ္သံ။

ျမန္ဆန္လြန္းတာေၾကာင့္ ေဝယံ ဘာမွ မသိလိုက္။

သို႔ရာတြင္ နာက်င္မႈက သူ၏ ပါးျပင္တြင္ မရွိ။
    
မ်က္လုံးမ်ားကို ဖြင့္မိေတာ့ သူက ေနသူရိန္မင္းခန႔္ ရင္ခြင္ထဲမွာ။ သူ႕ဆီကို ဦးတည္လာေသာ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ ရိုက္ခ်က္က ခ်စ္ရသူ၏ ပါးျပင္ေပၚမွာ နီျမန္း စြန္းထင္းမႈအျဖစ္ တည္ရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဝယံ မ်က္လုံးမ်ား ျပာေဝသြားသည္။

"သူရိန္"

"ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ယံ"

မ်က္လုံးဝိုင္းမ်ားျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လာေသာ ေဝယံ့ကို ေနသူရိန္မင္းခန႔္ ၿပဳံးျပမိသည္။ နာက်င္မႈက ပါးျပင္တစ္ေလွ်ာက္ သိသိသာသာ ပူထူေနေပမယ့္ ေဝယံ့ကို ကာကြယ္လိုက္နိုင္တာမို႔ သူ ေက်နပ္မိသည္။

"ေဝယံ စိတ္ကို ေအးေအး ထားပါ၊ ႏွံျပည္စုတ္ကို အေျမာက္နဲ႕ ပစ္စရာ မလိုသလို သြားၾကားထိုးတံနဲ႕လည္း ဆင္ကို သတ္ခ်င္လို႔ မရဘူး၊ ဒီကိစၥကို လက္နဲ႕ မဟုတ္ဘဲ . . စကားနဲ႕ပဲ ေျပေျပလည္လည္ ေျဖရွင္းရေအာင္ . ."

ေဒါသတႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ဦးေဝယံဟိန္း လက္ေမာင္းကို ဦးေနမင္းခန႔္ လွမ္းဆြဲရင္း ေျပာလာသည္။ ပုံစံက အစစ အရာရာကို နားလည္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ေတာ့မည့္ လူ တစ္ေယာက္လို။

"ဒီကိစၥက ေျပေျပလည္လည္ ေျဖရွင္းရမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးလား၊ မင္းခန႔္ . . မင္း ေျပာစမ္းပါ၊ ဒီကေလးေတြက လမ္းမွား ေရာက္ေနတာ၊ လက္ထပ္ပြဲကို ဖ်က္ခဲ့တယ္၊ မိဘေတြကို လူပုံ အလယ္မွာ အရွက္ခြဲခဲ့တယ္၊ အခုလည္း အေရးမပါတဲ့ ေယာက်ာ္းခ်င္း . ."

ဦးေဝယံဟိန္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေအာ္ဟစ္လ်က္ အသံ တိမ္ဝင္သြားသည္။

"ေယာက်ာ္းခ်င္း ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ရွက္စရာ . . အျပစ္ တင္စရာ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘဲ၊ မင္း ျဖစ္ေစခ်င္တာနဲ႕ သူတို႔ ျဖစ္ခ်င္တာ မတူတာနဲ႕ဘဲ လမ္းမွား ေရာက္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ေရာလား၊ ဒါဆို မင္း မွားသြားမွာေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး ဘဝမွာ လူေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံခ်ည္း အၿမဲ မလိုဘူး၊ မင္း ေခါင္းထဲက ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ ဆိုတာေတြကို ခဏ ေဘးထုတ္ထားလိုက္စမ္းပါ"