4years later.....
အဆံုးသတ္သြားတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္မွာ
ႏိုင္တဲ့သူနဲ႔ ႐ွံုးတဲ့သူဆိုတာမ႐ွိဘူး။
ေ႐ွ႕ဆက္ေလ်ွာက္သြားတဲ့သူနဲ႔ ရပ္က်န္ေနခဲ့တဲ့သူပဲ႐ွိတယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔က ေ႐ွ႕ဆက္ေလ်ွာက္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ သူက ခပ္ေဝးေဝး မေျပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။
Tokyo....
ဒါက ဝမ္ရိေပၚဆီကေန သူထြက္ေျပးႏိုင္ခဲ့တဲ့
အေဝးဆံုး အကြာအေဝးပဲ။
ေလးႏွစ္လံုးလံုး သူေနႏိုင္ခဲ့တယ္။ဟင့္အင္း..ေနႏိုင္ေအာင္ ေနခဲ့တယ္။ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ သတင္းအစအနေလးကိုေတာင္ မစံုစမ္းပဲ သူေနႏိုင္ခဲ့တယ္။
အဆင္ေျပေနရဲ႕လား၊ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနထိုင္ေနတယ္မဟုတ္လား....ေမးခြင့္မရေတာ့မယ့္
ေမးခြန္းေတြရဲ႕ အေျဖကို သိခ်င္ေပမယ့္ သိေအာင္ေတာ့ မႀကိဳးစားမိ။
ေသခ်ာေပါက္ အဆင္ေျပေနမွာပါ။
သူ႔ရဲ႕လူဆိုးေလးက သိပ္စိတ္ဓာတ္မာတာေလ။
သူကေတာ့ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ရမွာေပါ့။
နင့္နင့္သီးသီး လြမ္းေနရင္ေတာင္ သူ႔မွာထုတ္ေျပာပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူး။ဒါဟာ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းမို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အျပစ္တင္မရ။
ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း သၾကားပိုမထည့္ေတာ့ဘူး။
မိုးရြာတဲ့အခ်ိန္တိုင္းလည္း အိမ္ျပင္ထြက္ရပ္မေန
ေတာ့ဘူး။
ေႂကြက်လာတဲ့mapleရြက္ေတြကိုလည္း
လိုက္မဖမ္းေတာ့ဘူး။
ေတြ႔လား......ငါ ဝမ္ရိေပၚကို မလြမ္းေတာ့ဘူး။
-----------------------------
အိမ္ေရာ၊ဆိုင္ေရာ ေရာင္းလိုက္ရတဲ့အတြက္
အဘိုးကို အားနာမိေပမယ့္ သူ႔မွာတျခားေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းမ႐ွိခဲ့ဘူး။
အဲ့ဒီကရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ Tokyoမွာအေျခက်ေအာင္
ႀကိဳးစားရတယ္။ေနရာသစ္မွာမို႔ အစပိုင္းမွာေတာ့
သူ႔အတြက္ ခက္ခဲခဲ့ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသားက်လာခဲ့တယ္။
သူရထားတဲ့ဘြဲ႔နဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ဝင္ေလ်ွာက္ေတာ့ အလုပ္ရခဲ့တယ္။ခ်က္ခ်င္းတန္းရတာေတာ့
မဟုတ္ခဲ့။ကုမၸဏီေပါင္းမ်ားစြာကို အလုပ္ေလ်ွာက္ခဲ့
ၿပီးမွ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ရခဲ့တဲ့အလုပ္။
