အျဖဴေရာင္ဟာ သန္႔စင္ျခင္းကိုကိုယ္စားျပဳတယ္တဲ့။
တကယ္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ဆိုတာ သိပ္ကိုညစ္ညမ္း
လြယ္တယ္။အစြန္းအထင္းေသးေသးေလးကအစ
ႀကီးမားတဲ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကိုျဖစ္ေပၚေစႏိုင္တယ္။ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔မိဘအသိုင္းအဝိုင္းဆိုတဲ့ အညစ္
အေၾကးေတြေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚဆိုတဲ့အျဖဴေရာင္ေလး
ဟာလည္း စြန္းထင္းေနခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
တတီတီျမည္ေနတဲ့ႏိႈးစက္သံက ဝမ္ရိေပၚရဲ႕မနက္ခင္းအတြက္ ပထမဆံုးအေဖာ္မြန္။ႏိႈးစက္သံၾကားတာနဲ႔ အက်င့္ပါေနက် မ်က္လံုးေတြကအလိုလိုပြင့္လာသည္။နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ မနက္6:30။အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ အိပ္ယာေပၚကေနကုန္း႐ုန္းထလို႔
ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ဆင္သည္။ဗီ႐ိုထဲက ေက်ာင္းဝတ္စံုကိုထုတ္ဝတ္လို႔ လြယ္အိတ္ကိုလြယ္ၿပီး အိမ္
ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္မွမ႐ွိ။ဒါေပါ့....ဘယ္႐ွိမလဲ။ဒါကေန႔တိုင္း
ပံုမွန္ပဲမဟုတ္လား။သူထြက္ခြာသြားတဲ့အခါ ႏႈတ္ဆက္မယ့္သူမ႐ွိသလို ျပန္လာတဲ့အခါဆီးႀကိဳေနမယ့္သူလည္းမ႐ွိခဲ့ဖူးဘူးေလ။
မနက္7နာရီဆိုတာ ေက်ာင္းသြားဖို႔အရမ္းေစာလြန္း
ေနေသးေပမယ့္ ရိေပၚခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ဒီငရဲခန္းလိုအိမ္က ျမန္ျမန္ထြက္လာႏိုင္ဖို႔ကသာသူ႔အတြက္အေရးအႀကီးဆံုးပဲ။
အိမ္ကေနထြက္လာၿပီး ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္မွာ
ကားအလာကိုရပ္ေစာင့္ေနရင္း လြယ္အိတ္ထဲက
ေပါင္မုန္႔တစ္လံုးကိုထုတ္ၿပီးစားလိုက္သည္။
ဒါက သူ႔ရဲ႕မနက္စာ။
ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ ျပတင္းေပါက္နားကထိုင္ေနက်ေနရာမွာဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ဖုန္းကိုဖြင့္လို႔နားၾကပ္
တပ္ကာ သီခ်င္းနားေထာင္ေနလိုက္သည္။
စကားေျပာသံက်ယ္က်ယ္ေတြထပ္ သီခ်င္းသံက်ယ္က်ယ္ကို ရိေပၚကပိုႏွစ္သက္တယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ဦးတည္မိတာက စာၾကည့္တိုက္ကို။စာအုပ္ေတြကိုသေဘာက်လြန္းလို႔ေတာ့မဟုတ္။တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာအတိတ္ဆိတ္ဆံုးေနရာမို႔။
စာၾကည့္တိုက္ေရာက္တာနဲ႔ ေခ်ာင္က်က်စားပြဲခံု
တစ္ခံုကုိ႐ွာၿပီး ေမွာက္အိပ္ေနလိုက္တယ္။
ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာေတြကိုရိေပၚကႏွစ္သက္တယ္။
ပူေလာင္ျခင္းေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ဘဝမွာ ေအးခ်မ္းမႈ
ဆိုတာကိုယ္တိုင္ဖန္တီးယူမွသာ။
