တစ္လမ္းလံုးတိတ္ဆိတ္လာတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔က ရိေပၚနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းေတာင္ မဆံုေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲထားခဲ့တယ္။
အားျပင္းတဲ့ ႐ိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ နီရဲေနတဲ့ ပါးျပင္ဟာလည္း ေယာင္ကိုင္းလို႔။
ေခါင္းမာလြန္းတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကေတာ့ ကိုယ့္နာက်င္မႈကိုယ္ေတာင္ သတိျပဳမိရဲ႕လားမသိ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အခန္းဆီကို ဦးတည္ေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔လက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္ရင္း..
"နာေနတယ္မလား။အရင္ ေဆးလိမ္းရေအာင္"
"မလိုဘူး ဝမ္ရိေပၚ။အခုလို ျဖစ္ရတာ မင္းေၾကာင့္။မင္းသာ စိတ္လိုက္မာန္ပါ မလုပ္ခဲ့ရင္၊မင္းသာ
ငါ့စကားကို နားေထာင္ခဲ့ရင္ အခုလိုမျဖစ္ဘူး။
မင္းလုပ္ခ်င္တာလုပ္လိုက္ရလို႔ ေက်နပ္တယ္မလား"
"မဟုတ္ဘူး ေ႐ွာင္းက်န္႔။ငါက...ငါက ခင္ဗ်ားဘက္က ရပ္တည္ၿပီး ခင္ဗ်ားကို ကာကြယ္ေပးခ်င္ခဲ့တာ"
"မလိုဘူး ဝမ္ရိေပၚ။မင္းကာကြယ္ေပးစရာမလိုဘူး။
မင္းမ်က္လံုးထဲမွာ ငါ့ကိုဘယ္လိုျမင္ေနလဲမသိေပမယ့္ ငါက မင္းကာကြယ္ေပးတာခံရမယ့္ ခပ္ညံ့ညံ့လူစားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ငါ့အတြက္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ မင္းရဲ႕အတၱေတြ၊ေခါင္းမာမႈေတြကို လမ္းေၾကာင္းမလႊဲနဲ႔"
"......."
ေ႐ွာင္းက်န္႔က ရိေပၚအခန္းထဲ ဝင္သြားၿပီး ဗီ႐ိုထဲက အဝတ္ေတြကို ထုတ္ကာ suitcaseထဲထည့္တယ္။ေ႐ွာင္းက်န္႔လုပ္သမ်ွကို ရိေပၚမ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။
"ေ႐ွာင္းက်န့္....ဒါဘာလုပ္တာလဲ"
"မင္း..ေဟာက္ရႊမ္းအိမ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊မင္းအေဖအိမ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခနေလာက္သြားေနလိုက္"
"ခင္ဗ်ားက အခု ငါ့ကို ႏွင္ထုတ္ေနတာလား"
"ဝမ္ရိေပၚ....ငါတို႔ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ဘဲေနၾကရေအာင္။မင္းနဲ႔ငါ အခ်ိန္တစ္ခုလိုအပ္တယ္။မင္းလည္း မင္းအမွားကို မင္းသိၿပီး မင္းရဲ႕
အက်င့္ဆိုးေတြကို ျပင္ႏိုင္ဖို႔၊ငါလည္း မင္းကို ဒီ့ထပ္ပိုၿပီး သည္းခံႏိုင္ဖို႔ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခု လိုအပ္တယ္"
