အခ်ိန္ေတြၾကာသြားတာေတာင္ ဘယ္ေတာ့မွ
ေျချပန္မခ်ခ်င္ေတာ့တဲ့ ေနရာေတြထဲမွာ ဒီေနရာက
ထိပ္ဆံုးကပါတယ္။
မေခၚခ်င္လို္႔ရေပမယ့္ မေတာ္ခ်င္လို႔မရဘူးတဲ့။
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ဆိုတာ ေမြးဖြားလာကတည္းက ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ရတာ။
မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္တဲ့မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္ေနရတာက အေတာ္ကို စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတယ္။
သူအစကတည္းက ဒီကိုမလာခဲ့သင့္ဘူး။
"မင္းအေလလိုက္လို႔ဝရင္ အိမ္ျပန္ခဲ့ေတာ့ ဝမ္ရိေပၚ"
"အိမ္....ဘယ္အိမ္ကို ကြၽန္ေတာ္ကျပန္လာရမွာလဲ။ဒီစိတ္ပ်က္စရာ ငရဲခန္းကိုေျပာတာေတာ့မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္"
"ဝမ္ရိေပၚ!!ဒီအေတာအတြင္း မင္းကိုငါဒီအတိုင္း
လြတ္ထားတယ္လို႔မ်ားထင္ေနတာလား"
"ဒါဆို အေဖက ကြၽန္ေတာ့အတြက္ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေပးထားတာတုန္း"
"ဝမ္ရိေပၚ....ငါလည္းအသက္ႀကီးၿပီ။မင္းကလည္း ငါ့ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ မ်ိဳးဆက္။ဒါေၾကာင့္ ေ႐ွ႕ေလ်ွာက္ ငါ့လုပ္ငန္းေတြကို မင္းကိုဦးစီးဖို႔တာဝန္ေပး
မယ္လို႔ ငါဆံုးျဖတ္ထားတယ္"
"ေနပါဦး....အဲ့ဟာေတြကို လိုခ်င္ပါတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္တုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးလို္႔လဲ။အေဖ့ရဲ႕ ဇနီးအေခ်ာအလွေလးတစ္ေယာက္လံုး႐ွိေနတာပဲ။သူလည္း ဒီပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို လိုခ်င္႐ွာမွာေပါ့"
"မင္းထင္ရာေလ်ွာက္ေျပာမေနနဲ႔ ဝမ္ရိေပၚ။Yuuko
က မင္းထင္သလိုမဟုတ္ဘူး။မင္းကိုဒီေနရာေပးဖို႔
သူကိုယ္တိုင္ငါ့ကို အၾကံေပးခဲ့တာ"
"အိုးဟိုး....ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ထိုင္ေတာင္ကန္ေတာ့ခ်င္သြားတယ္။ဒါေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။
အဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ကြၽန္ေတာ္မလိုခ်င္ဘူး"
"ဝမ္ရိေပၚ!!မင္းဟာ အရင္လို ႐ိုင္းဆိုင္းေနတုန္းပါပဲလား"
"ကြၽန္ေတာ္လိမၼာေအာင္ အေဖက သြန္သင္ေပးခဲ့ဖူးလို႔လား"
"ဝမ္ရိေပၚ!!!"
"ေတာ္ပါေတာ့ အစ္ကိုရယ္။ရိေပၚေလးက လူငယ္ဆိုေတာ့ လုပ္ငန္းကိစၥေတြဘာေတြ ဘယ္စိတ္ဝင္စားမလဲ။သူစိတ္ဝင္စားလာေအာင္ ေဘဘီတို႔က
ဆြဲေခၚရမွာေပါ့။ေဘဘီ့ညီမဝမ္းကြဲAikoနဲ႔အတူ
အလုပ္တြဲလုပ္ရင္းနဲ႔ ရိေပၚေလးလည္းတျဖည္းျဖည္း
စိတ္ဝင္စားလာမွာပါ"
