Oude Hoop [WINNAAR WE WRITE 2022]

Proloog

Bluerock Wildland - 1996

Het water van de rivier kabbelde rustig voort. Zijn paard dronk het water, hij deed hetzelfde. Hij legde zichzelf op de oever, lag op de harde stenen. Zijn handen vormden een kommetje waar hij het water in ving. Hij bracht het water naar zijn mond, dronk het ijskoude water. Dronk van de levensbron. Gesmolten ijs wat zich een weg baande door de bergen naar beneden. Waar ze voorleefden als glasheldere meren die zich vestigden op de laagste punten in de dalen van het land.

Hij dronk waar de paarden dronken, liep waar de paarden gingen. Volgde hun lichaamstaal als een kompas. Zijn paarden wisten beter wat de wereld gaf dan hij zelf kon zien. Hij haalde zijn handelingen uit de natuur waarin hij zich begaf. Hij legde zijn vertrouwen in hun bestaan.

Zijn ogen gleden naar de bomen die bewogen in de wind. De ijzige wind die de rotsen deed splijten en de bomen liet lijden, sloeg in zijn gezicht. Hij haalde diep adem, liet de wind in zijn lichaam razen en sloot zijn ogen. Hij was er en hij was er niet.

'Sam, kom we gaan verder.' Zei de stem van de oude man. Sam glimlachte en knikte, niet wetend dat het de laatste keer was dat ze samen in de bergen zouden zijn. Hij wist niet dat die nacht het leven op de ranch zal veranderen. Het leven zal keren op een manier waar hij nooit aan had gedacht. De ranch was al jaren een plek van vrijheid, van vertrouwen en rust. De heuvels rolden om het grote huis heen als de oceaan die eeuwig heen en weer deinsde. Wanneer je de heuvels volgde naar beneden kwam je de arbeidershuisjes tegen. Veredelde containers die dienden als verblijf voor de mannen die op de ranch werkten. Het stelde niet veel voor, het was een plek waar ze sliepen en het kleine beetje privacy hadden wat ze soms nodig hadden. Stuk voor stuk waren de mannen op de ranch bijzonder, jongens en mannen die hun thuis hadden verlaten om te werken in de uitgestrekte natuur van Bluerock Wildland. Sam woonde inmiddels acht jaar op de ranch en het was de beste keuze die hij ooit had gemaakt. Het werk had zich gevestigd in zijn hart, in zijn bloed. Het land was zijn vriend en de wind was zijn adem. Hij was gewend aan de eenzaamheid van de plek, hij hield er van.

Ze reden via een onverhard pad terug naar beneden, de paarden liepen in een rustig tempo naar beneden. Ze kenden de wegen en wisten dat ze naar huis gingen. De bomen sloten hen in, de wind omarmde hun en hield hen vast in het leven wat ze kenden. Sam was nog jong, Old Jack was oud en zijn gezondheid werd getreiterd door de kwalen van het doorwerkte lichaam. Hij nam zijn taak als baas en leider serieus en ging zo nu en dan op pad met zijn favoriete werknemer; Samuel.

De jongen die hem zoveel geleerd had over het leven. Zelfs hij had op zijn oude dag nog veel te leren toen hij de jongen acht jaar geleden had leren kennen. Samuel had hem geleerd dat alles anders was dan dat je soms dacht. Dat levenservaring niet alles betekende en dat zelfs familie niet altijd veilig was. Samuel was nog jong toen hij hier kwam. Hij was gebroken door het leven, had zijn wereld opgegeven voor de ranch. Een toevlucht waar hij zichzelf kon opbouwen tot de sterke man die hij inmiddels was. Old Jack was trots op hem en Samuel wist dat.

Net als elke avond, wanneer al het werk gedaan was en iedereen moe van de dag, kroop Samuel op bed. De kamer was koud, de wind blies door de kier tussen het kozijn en de muur. Hij rolde zich op in de dekens om zijn eigen warmte te behouden. Niet wetend dat de nacht niet lang zal duren.

In een diepe slaap werd hij gewekt door een schreeuw van verdriet. De vuist die op zijn deur klopte klonk dringend en Samuel mopperde norse woorden. In zijn hemd en onderbroek opende hij de deur en werd gelijk wakker geschud door de realiteit. Tilly, de vrouw van Old Jack, stond daar met tranen in haar ogen. Ze was gehuld in een oud kleed die haar warmte gaf in de koude nacht. Tranen stroomden over haar wangen en Samuel wist dat het verkeerd was.

'Het is Old Jack.' Zei ze met een trillende stem. De pijn weergalmde in haar stem, haar schouders schokten maar ze was niet verdoofd door de angst waarin ze verkeerde. Ze pakte de hand van Samuel en trok hem mee, haar hand was koud.

Ze renden de heuvel op, tussen de oude eikenbomen door, naar het grote huis. Door de zij-ingang waar ze de trap namen naar boven, door de gang met het oude oranje behang en donkere lambrisering.

Het enige licht wat er scheen kwam uit de kamer van Old Jack. De kamer waar ze zijn lichaam vonden. Verlaten door zijn ziel. Dood. Er was niets wat zij konden doen om hem terug te brengen naar het leven.

Het verlies van de oude man was een nieuw tijdperk, een tijd waarin iedereen zijn weg opnieuw moest vinden. Hoe ging je verder als een oude leider de plek had verlaten. Blue Ranch was een plek die jaren dezelfde werkwijze vasthield. Old Jack had zijn leven gespendeerd op de ranch en was nooit verder geweest dan de grenzen van zijn eigen terrein. Zesduizend hectare aan heuvels, rotsgrond, rivieren en hoogvlaktes.
In het zuiden van Alberta waren de winters koud en de zomers droog. Het leven op de ranch was hard.