Πήγα σπίτι, άλλαξα, και έφυγα γρήγορα για το γυμναστήριο. Το γυμναστήριο είναι το μόνο μέρος που με βοηθάει να ξεχαστώ. Μα πλέων ουτε αυτο δεν με βοηθούσε,"τόσες υπάρχουν γιατί να κολλήσω με αυτήν" "μια φορά την είδα όλη και όλη γιατί καίγομαι τόσο" "πως γίνεται μια κοπέλα να με επηρεάσει τόσο χωρίς καν να χρειαστεί να μου μιλήσει" σκεφτόμουν στο γυμναστήριο και πίσμωνα.
Κάθε επανάληψη την έκανα λάθος απο τα νεύρα μου. Μέχρι που και ο προπονητής είδε πως δεν ήμουν καλα και μου πρότεινε να παω σπίτι να ξεκουραστώ. Πείρα την συμβουλή του, πήγα στα αποδυτήρια, έκανα ενα αναζωογονητικό μπάνιο, άλλαξα και έφυγα. Καθώς οδηγούσα μπρος το σπίτι πέρασα και απο την σχολή. Εκεί, εξω απο την σχολή, σε μια στάση λεωφορείου στεκόταν αυτη πάλι, η κοπέλα που με τόση ευκολία με έκανε να νιώσω χάλια.
"Πρέπει κάπως να μάθω το όνομά της" σκέφτηκα. Χαμήλωσα ταχύτητα και σταμάτησα ακριβώς δίπλα απο την στάση, "να σε πάρω καπου;" προσφέρθηκα,"μπα προτιμώ το λεωφορείο" είπε, "μα γιατι γίνεσαι ξινή τώρα; να σε βοηθήσω θέλω μόνο" επέμεινα "καλά, αλλα δεν θα πάρεις θάρρος, απλά σπίτι μου θέλω να παω" είπε και σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα του συνοδηγού, έκατσε μέσα, την έκλεισα και ξανά έκατσα να οδηγήσω.
"Που πάμε;" ρώτησα "μένω λίγο έξω απο το Τρέντον(πρωτεύουσα του Νιου Τζερσι, οπου ειναι η σχολή), στο Πέννιγκτον" απάντησε, "πώς και δεν μένεις εδώ; αφού για την σχολή στο Τρέντον δεν ήρθες;", "ναι αλλα οι γονείς μου δεν έχουν την οικονομική άνεση να πληρώνουν τα ενοίκια ενός σπιτιού στην πρωτεύουσα", επικράτησε ησυχία για λίγη ώρα. "Δεν συστηθήκαμε όμως ακόμα, Φιν χάρηκα" είπα και την κοίταξα κατάματα,"Σεσίλια, αλλα οι φίλοι με φωνάζουν Σίλια"είπε "Σίλια λοιπόν;" ρώτησα " απο πότε εγινες φίλος μού;" είπε "και τι είμαι τότε;" απάντησα με ενα πονηρό βλέμμα "τίποτα δεν μου είσαι, απλά προσφέρθηκες να με πάρεις σπίτι και γω συμφώνησα" είπε έσκασε ενα χαμογελάκι και κοίταξε έξω απο το παράθυρο.
"Πως και ήσουν στην σχολή μέχρι τωρα; υποτίθεται πως έχουμε σχολάσει ωρα τώρα" ρώτησα για να αλλάξω θέμα,"απλά πηγαίνω φροντιστήρια ακριβώς μετά για να μην πηγαινοέρχομαι συνέχεια" είπε "για αυτό σου απάντησα απότομα πρίν, βιαζόμουν να φύγω, άσε που σε πέρασα για πέφτουλα, καλο παιδάκι φαίνεσαι τελικά,συγγνώμη αν σε πείραξε οτι είπα." Συμπλήρωσε "εντάξει Σίλια, δεν πειράζ.."πρίν τελειώσω την πρόταση μου με διέκοψε "μην παίρνεις θάρρος σου είπα, το οτι δεν θέλω να σε πληγώσω δεν σημαίνει πως είμαστε και φίλοι" "σταμάτα εδώ,φτάσαμε" είπε, με ευχαρίστησε, κατέβηκε απο το αυτοκίνητο και μπήκε σε μια τεράστια πολυκατοικία με αμέτρητα μικρά διαμερίσματα σαν κούτες "ένα απο αυτά θα είναι και το δικό της" σκέφτηκα έβαλα μπρος το αυτοκίνητο και έφυγα για το σπίτι μου.
Τα πράγματα κύλησαν ομαλά για τις επόμενες εβδομάδες. Ανταλλάζαμε ματιές μια στο τόσο, αλλα τίποτα παραπάνω. Σκέφτηκα πως θα ταν καλύτερα να την αφήσω να προσαρμοστεί στο περιβάλλον και γω να συγκεντρωθώ σε αυτό που ήξερα καλύτερα να κάνω, να περνάω καλα με τούς φίλους μου χωρίς να με νοιάζει για την Σίλια . Ετσι, σκέφτηκα, πως θα ήταν και ευκολότερο να δω αν θα της λείψω, και να δω αν θα κάνει αυτή κίνηση για να μιλήσουμε. Ολα αυτά μέχρι ενα πρωινό του Οκτώβρη, που η κόρη του κυβερνήτη του Νιού Τζέρσι και συμμαθήτρια μου, κάλεσε όλα τα παιδιά απο την σχολή στο παρτι γενεθλίων που θα έκανε στην έπαυλη του πατέρα τής. Ήξερα πως ηταν η ευκαιρία μου να προσεγγίσω ξανα την Σίλια. Και ετσι και έκανα.
YOU ARE READING
Love's prospective
Teen FictionΟ Φιν ενας εγωιστής, μή ενδιαφερόμενος στην αγάπη φοιτητής απο το Νιού Τζέρσι αλλάζει την γνώμη που είχε για τον έρωτα μετά απο την συνάντηση του με το αλλο του μισό, θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε μια σοβαρή σχέση ;
