Κι όπως οι φλόγες των κεριών
αρνούνται να πεθάνουν
αλλά τρανές κι ασάλευτες
ρίχνουν τις σκιές τους
όπως το φως του σπίρτου
αδυνατεί να σβήσει
κι η σπίθα πυρκαγιάς
προς το χάος οδεύει
όπως το οινόπνευμα στο ξύλο
φωτιά ολότελα το κυριεύει,
έτσι με τα φύλλα της ντυμένη
κι εγώ μοσχοβολάω οργή.
Μονάχα όταν η ανάσα του δράκου
πάψει να αχνίζει,
όταν το βραστό νερό
σταματήσει να αφρίζει
όταν ο χρόνος πια
τα κλοπιμαία μού γυρίσει
κι η ρίζα σε βάθος πηγαδιού
θα έχει εντελώς σαπίσει
όταν τα βέλη τοξικά
και τα λόγια βλοσυρά
τον βλαστό της σάρκας
θα έχουνε ξεσκίσει
όταν η στάχτη πνιγηρή
το παρτέρι πλημμυρίσει
κι ο αετός του Προμηθέα
το αίμα θα έχει εντελώς στραγγίξει
τότε ο άνεμος που με φυσά
θα με έχει λησμονήσει
και τα κατακόκκινα κάποτε
φουντωμένα άνθη θα έχουν ηρεμήσει.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Ο Κήπος της Ατλαντίδας
PoetryΚι αφού βυθίστηκε το πλοίο μου, έμεινα να επιπλέω. Ανάμεσα στην αφηρημένη έννοια του επιζώντος και του αποθανόντος. Δεν ήξερα τι ήμουν. Δεν ήξερα που ήμουν. Κολύμπησα ανάσκελα σε ένα μεγαλειώδες άγνωστο. Έβγαλα τις ακίδες από το σώμα μου. Μύρισα...
