Sorry je begrijpt me niet. Als ik je vertel, dat de nachten mijn pijn doen verzachten. Doordat ik mijn ware gezicht kan tonen. Omdat ik geen tranen hoef te onderdrukken, voor de medemens. Om zo niet zwakker te lijken, dan ik al ben. Begrijp je, dat ik soms naar je kijk, en wenste dat ik jou kon zijn. Om uit mij te stappen en simpelweg jou te zijn. Ik weet dat jij ook donkere dagen hebt gezien. Maar mijn dagen zijn maanden, jaren ik leef met donkere dagen. Ik wil gewoon even jou zijn. Ook al weet ik dat jouw pijn, jouw ogen nog wel eens verlaat, in de vorm van tranen. Maar toch, ik heb liever jouw tranen dan de mijne. Hoe egoïstisch dit ook klinkt. Ik heb genoeg van mijn pijn. En wil de jouwen liever voelen.
