Het was niet te bedenken. Leven, wat was ik? Leven, wat moet ik doen? Ik wou niks meer begrijpen, totdat ik begrepen werd, of mezelf begreep. Maar zolang ik huil kijkend naar mijn reflectie, zal ik niemand zijn. Je moet naar boven kijken' werd mij verteld, ergens in de late nacht, pratend tegen een ander verloren ziel, die me eventjes van mij gedachtes af kon houden. Dus ik keek naar boven. En de sterren vormde een oase aan licht. En ik weet zeker dat ik ze hoorde vallen, maar zag het niet. Ik luisterde naar muziek, dat niet voor mij geschreven was, maar het leek alsof hij het had geschreven voor mij. Ik wou verlangd worden. Zoals ik verlangde naar het uitvinden waar de muziek vandaan kwam uit de radio. Oase, Had ik maar het talent om te kunnen schilderen, want god wat zijn de sterren mooi.
