"Dimitri," begint Aida, haar stem bijna een fluistering, "waarom zeg je dat liefde en God onverenigbaar zijn? Kan de liefde niet juist een weg naar het Goddelijke zijn?"
Dimitri kijkt op, alsof hij uit een diepe overpeinzing wordt gewekt. "Liefde, Aida? Is liefde niet de bron van al onze aardse kwellingen? We pijnigen onszelf en anderen in de naam van deze liefde. Hoe kan zoiets ons naar God leiden?"
"Omdat echte liefde zelfopofferend is," antwoordt Aida. "Het verlangt niets voor zichzelf, maar geeft alleen. Is dat niet de hoogste manifestatie van het Goddelijke in deze gebroken wereld?"
Dimitri schudt zijn hoofd. "Je spreekt als een heilige, maar zelfs heiligen kunnen dwalen. God is onpeilbaar, onkenbaar. Liefde, in haar aardse vorm, is bezoedeld door egoïsme, door verlangen, door het vlees. Hoe kun je zo'n imperfectie vergelijken met de perfectie van het Goddelijke?"
"Maar wat als onze imperfecte liefde slechts een weerspiegeling is van een grotere, perfecte liefde? Een liefde die we slechts kunnen benaderen, maar nooit volledig kunnen begrijpen?" zegt Aida, haar ogen glinsterend in het licht van de olielamp.
Dimitri kijkt naar haar, alsof hij voor het eerst iets ziet dat hij nooit eerder heeft opgemerkt. "Misschien, Aida, ben jij dichter bij het begrijpen van God dan ik ooit zal zijn. Maar ik ben bang. Bang dat als ik liefheb, ik van mijn pad af zal dwalen, weg van de eenzame zoektocht naar het Goddelijke."
"Is het een zoektocht, Dimitri, als je al vanaf het begin besloten hebt dat je alleen moet zijn? Kan God niet in de ander gevonden worden, in het samenkomen van twee zielen?"
Er valt een stilte, alsof de woorden zelf even de adem inhouden. Dan zegt Dimitri: "Misschien heb je gelijk, Aida. Misschien is het in de ontmoeting van twee zielen, hoe gebrekkig en onvolmaakt ook, dat we een glimp kunnen opvangen van het Goddelijke mysterie. Of misschien, Aida, ben je nooit verliefd geweest.
Als een man aardig was voor Aida, was Aida voor die man. Het gebed, eens een gewijde handeling, was uit haar geheugen vervaagd, en zelfs de naam van de God tot wie ze zich richtte, was in de nevels van onzekerheid verdwenen. Ze wou gewoon een dieper gesprek hebben met Dimitri.
