Forever and Always BOOK 1 ( a sequel to As Long As Forever)

Forever and Always - CHAPTER 15

"I know the place Dad," aniyang pinilit maging mababa ang tinig. She's too excited about seeing Alex that she can't control her pitch. Daig pa niya ang soprano singer dahil palaging nasa high note kapag nagsasalita siya. She needs to calm herself. "I will be fine."

"I will call Alex," anang Daddy niya.

"Dad!" protesta niya. Hindi niya napigilan ang panunulis ng nguso. "Paano magiging surprise iyon?"

"I just can't let you on your own with this kind of weather, Erika," mariing sambit nito.

"I have my phone," aniyang iwinasiwas iyon sa harap ng Daddy niya.

"Let her be," anaman ng Mommy niya.

"Thanks, Mom!" aniya at niyakap ang Mommy. Hindi naman maipinta ang mukha ng Daddy niya, halatang nag-aalala. "Dad, I am very capable of taking care of myself." She assured him. "And it's not like it's my first time here."

Tiningnan muna nito ang Mommy niya at ilang saglit na nagtitigan ang mga ito. Napaangat ang kilay niya kasi nagtetelepathy na naman ang dalawa.

"Fine." suko ng Daddy niya na napa-iling. Halatang napilitan lang. "Give us update from time to time."

Ngumiti siya. "I will. And I will bring Alex with me for dinner." Nakagat niya ang dila nang biglang nag-high pitch ang boses niya. Buti na lang hindi iyon napansin ng mga magulang. Muli niyang niyakap ang mga ito at nagmamadaling lumabas ng pinto bago pa magbago ang isip ng Daddy niya.

She felt like her heels have wings. She was bouncing while walking along the hotel's lobby. She never felt so alive knowing she'll see Alex very, very soon. Kaya nga hindi niya napigilang mag-post pagdating na pagdating nila sa airport kanina.

On my way home. I'll come running to you. ♥

And she definitely will.

Napangiwi siya nang makalabas sa hotel na tinutuluyan. Tama ang Daddy niya. The weather looks really bad. How can she run towards Alex without slipping? Napangiwi siya. She loves snow. But not when it is wet and very cold. Still, it won't stop her from running to him.

She took a cab and prayed hard that Alex will be happy in seeing her too. Her palms were sweaty despite the cold weather. She was tensed and excited at the same time. Kumakabog ng malakas ang dibdib niya. Ilang beses ba niyang hiniling na makita ulit ang kababata simula nang umalis ito? Hindi na niya mabilang. Kagaya ng hindi niya mabilang kung ilang beses na hiniling niyang gusto rin siyang makita ng kababata.

Nanginginig ang kamay niya nang buksan ang pintuan ng taxi nang huminto iyon sa isang apartment building. At alam niyang walang kinalaman ang panginginig ng kamay sa lamig ng panahon.

Ilang beses niya munang inayos ang sarili bago nag-doorbell ngunit nagtaka siya nang walang sumasagot. Ganoon na lang ang pagkadismaya niya. Ang alam niya'y walang pasok si Alex kapag Biyernes ng hapon. Saan naroroon ang kababata? Napahalukipkip siya. Ang lamig pa naman.
He should be here anytime now. Kumbinsi niya sa sarili.

Gusto sana niyang pumasok sa cafe na nasa sulok pero nag-aalala siyang baka dumating ang kababata at magkasalisi sila. It would be the worse surprise if she had to call him. Matigas siyang umiling. No, she planned this already. She just have to come running to him. Iyong wala itong pagpipilian kundi salubungin siya ng yakap. Iyong hindi ito makakapag-isip kung makikipagkita ba ito sa kanya o hindi. Hinding-hindi niya ito bibigyan ng pagkakataong tumanggi. Hindi siya nagbiyahe ng ganito kalayo para lang tanggihan nito.

Sampung minuto lumipas. Wala pa ring Alex na dumating. Naglakad siya ng paroo't parito.

Unti-unting nabawasan ang excitement niya. It seems like her plan isn't going to work. Napabuntong-hininga siya. Paano kung may lakad ang kababata? Baka may barkada na ito. Or worse, baka may girlfriend na ito. Pilit niyang iwinaksi ang nasa isip lalo na ang huli dahil may dala iyong pinong kurot sa dibdib. Was he too busy enjoying his life here that he totally forgot about her? Kaya ba hindi man lang nito nagagawang mag-reply sa mga email at chat messages niya?