The Truth Untold

Her

"Hindi na ikaw ang William na kilala ko.." umiling-iling siya.

Hindi ko siya pinansin at pumasok ako sa kwarto.

I packed my things, aalis ako sa bahay na 'to.

Nakakarindi na lang ang bawat sigaw niya, ang bawat hikbi niya.

"Saan ka pupunta?" she asked me, she hold my hand to stop me from walking.

"Sa lugar kung saan wala ka.."

Nilingon ko siya, bakas sa mata niya na nasaktan ko siya sa sinabi ko.

Who fucking care?

Wala na akong kontrol sa sarili ko. Parang nilamon na ng droga ang buong sistema ko.

Pumunta ako sa bahay ng kaibigan ko, pinatuloy naman nila ako, halos gabi-gabi ay umiinom kami at humihithit ng droga.

Bawat araw ay mas naadik ako sa droga na ginagamit namin.

Ang saya lang dahil sa malaya ako.

Pero sabi ko nga, lahat may dulo, lahat may hangganan.

At ang saya na meron kami dahil sa ilegal na gawain namin ay magtatapos na ngayon.

Natimbog kami ng pulis.

Nahuli kami at dinala sa rehabilitation center.

"William.." tawag ng babaeng pinahalagahan ko ng sobra, dati, noong panahon na hindi pa ako lulong sa droga.

Lumapit siya sakin, umiiyak na naman siya..

Umiiyak na naman siya nang dahil sakin.

"I'm sorry.." yon lang ang salitang lumabas sa bibig ko.

Bumuhos lalo ang luha niya.

Ang dating babaeng puno ng kasiyahan ay biglang nawala.

"Hihintayin kita.." hinaplos niya ang mukha ko.

Ipinikit ko ang mata ko para damhin ang pagmamahal niya.

"Babalik ako.." hinalikan ko siya sa noo.

'Pangako, babalik ako.. Mahal na mahal kita.."

~~

Lumipas ang taon, naabswelto ako sa kaso ko. Naging matino muli ang takbo ng utak ko.

Wala akong balita sa kanya.

I missed her so much.

I'm craving for her smile.

For her hugs.

I missed everything about her.

Umuwi ako agad sa bahay namin matapos kong makalaya.

Abala siya sa paglilinis ng paligid kaya hindi niya ako agad napansin.

Huminga ako ng malalim.

"Ma.." tawag ko sa kanya, natigilan siya at gulat na humarap sakin.

Unti-unting nagtubig ang mata niya.

"William? Anak ko?" tumakbo siya palapit sakin at niyakap ako ng mahigpit.

"Ma.." muli kong tawag sa kanya habang yakap niya ako.

Unti-unting tumulo ang luha ko.

"William, anak.. Ang tagal kitang hinintay, hindi ba ako nananaginip?" nahihimigan ko ang pagiyak ng sarili kong ina dahil sa katarantaduhan ko.

"Sorry, Ma.. Kung nasaktan kita, sorry.." niyakap ko lang siya.

"Hush.. Wala iyon, anak.." hinaplos niya ang buhok ko kaya mas lalong lumuha ang mata ko.

"I'm sorry, Ma.. Sorry kung nasaktan kita ng paulit-ulit. Patawarin mo ako, mama.."

"Bago ka pa humingi ng tawad, napatawad na kita.." pinunasan niya ang luha ko.

I realized how my mom loves me.

I realized how stupid I was for hurting my mom like that.

I love her smile but I made her cry.

Her smile is my strength, but her tears is my weakness.

I love her smile but I hurt her.

Her smile is my hope but I made her hopeless because of my stupid decision.

And now, I do know how to love her like the way she loves me..

Now I know how to value her.

Now I know how to value my mom.

Now I know how to keep her smile on her face.

My mom knows the best for me.

She wants the best for me, even I'm the worst for her.

That's how mothers love their children, kahit mali na ang anak nila gusto pa rin nila ang makabubuti para sa atin.

Ganoon magmahal ang isang ina, kahit gawan na natin sila ng hindi maganda, tayo pa rin ang iniisip nila.