Oy ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.
Dün yaşanan olaylardan sonra yeni güne uyandım. Neyseki dünkü sinirim bugün yoktu. Dün geceyi unutup işe gitmek için hazırlandım. Mutfakta bir şeyler atıştırdım ve beni aşağıda bekleyen İpek böcüğümün yanına inmeye koyuldum. Apartmandan çıktığımda görüş açıma direkt kırmızı arabanın içerisindeki İpek girmişti. Ona doğru adımlayıp arabaya bindim ve selam verdim.
"Selamun aleyküm."
"Aleyküm selam. Nasılsın? Tependeki keçiler gitti mi?" Sempatik yüzüne karşı gülümsedim.
"Gitti gitti, iyiyim."
"İyi bari. Dünde dediğim gibi Miraç hiç öyle biri değil aslında. Dün neden o kadar sertti, anlamadım." İçinin rahatladığını belirtirken emniyet kemerimi bağlamıştım.
"Geribeyinlinin teki."
"Ev sahibine böyle deme bence. Evden atar mazallah!" Hı? Kaşlarımı çatıp seyreyleyen yolu bırakıp İpek'e döndüm.
"Ev sahibim mi?"
"Evet. Neden şaşırdın? Bilmiyor muydun?"
"Babam bir kadınla sözleşme imzalamıştı. Sen karıştırıyorsun bence."
"Hayır karıştırmıyorum. Senin kiraladığın ev Miraç'ın evi. Ama o kiracıyla da kiranın parasıyla da ilgilenmiyor. Annesi bakıyor o işlere. Zaten Ali ile falan kışlada oluyorlar genelde. Yoksa normalde senin ev sahibin ve yan dairende o oturuyor." Galiba duyduklarımdan sonra kalp krizi geçirecektim.
"Neeeeeey?!" Sesim şaşkınlıkla incelirken gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. Lütfen şaka olsun.
"Evet bunu bilmediğini bilmiyordum Umi."
"Hemen taşınmam lazım." Yerimde kıpırdanıp bir şeyler yapmaya çalıştım. Nasıl kurtulabilirdim?
"Nereye taşınacaksın beni bırakıp acaba? Ayrıca bir yıllık sözleşme imzaladınız, hatırlatırım."
"Doğru ya! Şansıma tükürüyüm." Verdiğim soluklar oflamaya dönüşmüştü.
"Ama Miraç sandığın kadar kötü biri değil. Hem senin şu Edward Miraç çıktı ya dünden beri ona gülüyorum." Gülüyorum deyip kahkaha atmasıyla gözlerimi devirdim.
"Bende ki şans değil ki abi! Sadece negatif yönü çeken mıknatıs." İsyan edip asık olan suratımı daha da astım. Ben şimdi bir yıl o oksijensiz fikirlinin evinde mi kalacağım?
İpek acil servisin önünde durduğunda kendimi toparlayıp indim ve içeri girdim. Çok şükür çok kalabalık değildi. Ama yetişkin acilinin ordan sesler geliyordu. Umarım durumlar iyidir diye düşünüp içeri girdim.
Danışmaya selam verip soyunma odasına geçtim. Mavilere bürünüp tahlil istediğim hastaların sonuçlarını aldım.
Boğaz enfeksiyonu, üşütme, ayak bileği çatlaması ve idrar yolları enfeksiyonu. Bir dakika ne? İdrar yolları mı? Ama ben bunu hiç tahmin etmemiştim ki. Yedi numaralı hasta Rabia'nın istiğfar ve ishali anne sütü emmediği için sanmıştım. Of kıyamam kuzucuğa! Uzun bir tedavisi olacak şimdi. Ailesi geldiğinde her şeyi tek tek anlatmam lazım. Daha beş aylık olduğundan damar yolu bulmak bile zorken ilaçları nasıl vereceğim acaba? Allah'tan yardım isteyip küçük kalplerin yattığı bölüme adımladım.
YOU ARE READING
Ev Sahibim Asker
General Fiction"Dicle... Fırat'ına kavuşmak için deli gibi çağlayan Dicle! Ömrünü adadığı kişiyi ne kadar uzaktan da olsa bir çırpıda anlayan Dicle!" Sözleri buz gibi dökülürken gözleri öyle değildi. Mavi hareleri alev alev yanıyordu sanki. Ne cevap vereceğimi bi...
