Kafamı hızla çektim şemsiyeden. Şemsiyeyi katlayıp elimde sıkıca tutmaya başladım. Birazdan sinirimi şemsiyeden çıkaracaktım. Bu otobüs gelmezse kendimi yola atacağım, çok yakında. Birkaç dakika önce yaşadığım olaylar yüzünden sinirden yüzümün kızardığını hissediyordum. Oysa şu an dişlerim birbirine çarpıyordu soğuktan dolayı.
Yanıma bir bakış attığımda kız benim gibi ıslanıyordu. Ama benim kadar ıslanamazdı. Koca kovadan su dökülür gibi ıpıslaktım çünkü. Elimde bana yaramayan şemsiyeye baktım. Centilmen biri oluşumdan ötürü şemsiyeyi açtım. Kıza döndüm ve şemsiyeyi ona uzattım. Kız şaşkın bir o kadarda üşüyen bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu arada kaçan gözlerle. Bu kadar şaşırmana gerek yoktu. Her gün yaptığım iyiliklerden birisi!
Belki korkuyordum ondan ama cani de değilim. Tereddütlü şekilde kalmıştı. Düşüncelerinden dalıp çıktıktan sonra eli tam almaya havalanınca tekrar durdurdu. Ne oldu? Alsana!
Kızı her gördüğümde çatık kaşlıydı! Ne bu sinir! Garezi mi var bana? Elim hâlâ havada, uzatıyordum. Kız ise önüne dönmüş beni takmıyordu. İyilikte yaramıyor bu insanoğluna! Allah Allah! Bir kere daha uzatacağım şemsiyeyi. Almazsa da yapılacak bir şey yoktu.
Elim yorulmuştu resmen. Kız beni sallamasına daha fazla sinirlenmeden şemsiyeyi burnunun içine sokar gibi tutmaya başladım. Kız gözlerini yumup açtı. Ve bir hışımla elimden kaptı. İşte böyle! Benim sözüm dinlenecek bu durakta! Her yerde karşıma çıkıyorsun madem, iyiliğim dokunsun bir kere.
Kaç dakikadır beklediğim ve beklerken yaşamadığım şey kalmamışken otobüs gelmişti. Hızla koşarak bindim. Herkesin yüzünde tiksinti vardı sanki. Her yerim çamurdu. Bir yere oturmadım diyeceğim zaten yer yoktu.
Otobüs ilerlerken tutunarak camdan dışarıyı izlemeye başladım. Gözümün önünde beliren şeyle kaşlarımı çattım. Kız bana şemsiyeyi uzatıyordu. Hala sağanak şekilde yağmur yağıyordu. Eve gidene kadar ıslanabilirdi.
-Sen de kalsın. dedim ve bir şey olmamış gibi önüme yöneldim.
Kız bir şey demeden benim gibi o da önüne döndü. Sessiz geçen yolculukla eve geldiğimi fark ettim, indim. Koşmaya başladım. Burnuma gelen kokuyla duraksadım. Denizin yağmurla buluşması ve o kokusu çok güzeldi. Derince nefes aldım. Ciğerimlerimin en ücra köşesine ulaşmasını sağlamak istedim. Ard arda nefeslendim gözlerimi yumarak. Yerimde durup biraz hırçın denizi izledim. Islaktım ve yine ıslandım. Yağan yağmur kendisi ve rahmetiyle üzerimdeki kirleri, içimdeki kötü lekeleri döküyordu.
Damlalar yüzüme her değişinde hapisteki günlerim hafızamdan gözlerime geliyordu. Yağmurun en güzel özelliği ise herkesin ağlamasıydı. Çünkü tek ağlayan sen değildin. Ağladığında kimse fark edemezdi. Şu an olduğu gibi.
