ဆားယယ် [ အရိုင်းဆန်စွာ ပြေးလွှားခြင်း ]

Part 26(unicode)

ကုဖေး စကားကို တစ်ဝက်တစ်ပျက်မှာတင် ရပ်လိုက်၍ကျန်ချန်ကသက်ပြင်းချလာ၏။
"ဟုတ်တယ်,"ရွှ-ယ်-ပါ့"။မင်းဒီအကြောင်းကို ဘယ်အချိန်ထိဟာသလုပ်ပြီးပြောဖို့ စဥ်းစား
ထားတာလဲ?။"

ကုဖေး အသံထွက်ပြီးအော်ရယ်လိုက်တယ်။
"ပုလွေသံ အရမ်းနားထောင်လို့ကောင်းတယ်"

"အမှန်တော့ ဒါက သိပ်မခက်ဘူး။အစပိုင်းဆို အရမ်းလွယ်တယ်။"
ကျန်ချန်က လက်ထဲမှာကိုင်ထားသောသံဖြူပုလွေကိုအကြိမ်ရေအချို့လှည့်နေပြီးမှသူ့ကို ကမ်းပေးလာ၏။
"ကြိုးစားကြည့်ချင်လား?။"

"ကြိုးစားကြည့်တာပေါ့။"
ကုဖေး သူ့နားသို့ လျှောက်သွားပြီး သံဖြူပုလွေ ကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။
"ဒီတိုင်းမှုတ်လို့ရလား?။"

ကျန်ချန်က ပြန်မေးလာ၏။
"ဘာကိုလဲ?။"

"ငါ ပြောတာက မင်းဆီမှာ အသန့်ကြိုက်တဲ့ရောဂါရှိလား။"

ကျန်ချန်ကတခစ်ခစ်ရယ်လာ၏။ထို့နောက် သူ အခန်း တစ်ဝိုက်ကို လက်ညိုးထိုးပြလာသည်။
"အသန့်ကြိုက်တဲ့လူက ဒီလိုမျိုးနေရာကို
လာပါ့မလား။"

"ဒါပေါ့,မင်းက ကြွက်သေပေါ်ကအဝတ်စကိုတောင် ယူလာသေးတာပဲ။"
ကုဖေးသည်သံဖြူပုလွေ၏အသွင်အပြင်ကိုသေချာလေ့လာလိုက်ပြီးလက်ချောင်းများကို ပုလွေလက်ကိုင်ပေါ်မှာတင်လိုက်တယ်။
"ဒီလိုမျိုးလုပ်ရမှာလား?။"

"အင်း။"
ကျန်ချန်က သူ့လက်ချောင်းကို ဖွဖွလေးဆွဲယူပြီး နေရာပြောင်းပေးလာ၏။
"ဒီနေရာကိုသေချာဖိထားရင် ပုလွေသံထွက်လာလိမ့်မယ်။"

ကုဖေးလည်း ထိုနေရာကို သေချာဖိထားပြီး တံပွတ်ကိုနှုတ်ခမ်းဝမှာတေ့၍စမ်းမှုတ်ကြည့်သော်ငြား၊နားမခံသာသော ပုလွေအသံ စူးစူးထွက်လာ၏။သူမျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး ဘေးမှလူကို ကြည့်လိုက်တယ်။
"ဟေး, ငါ့အလှည့်ကျ ဘာလို့အသံကချာတူးလန်နေတာလဲ။"

ကျန်ချန်က အရယ်တစ်ဝက်ဖြင့်ပြောလာ၏။
"ပုလွေ မှုတ်တော့မယ်ဆိုရင် အစောကဖိထားလက်နေရာကဖိအားကိုလျော့၊မင်း မှုတ်လိုက်တဲ့အတိုင်းအသံထွက်လာလိမ့်မယ်၊မရပ်နဲ့။"